Burns night

To A Mouse

But Mousie, thou art no thy lane,
In proving foresight may be vain:
The best laid schemes o' mice an' men
Gang aft agley,
An' lea'e us nought but grief an' pain,
For promis'd joy!

Still thou are blest, compared wi' me!
The present only toucheth thee:
But och! I backward cast my e'e,
On prospects drear!
An' forward, tho' I canna see,
I guess an' fear!

Ἀλλά, δὲν εἶσαι μοναχό σου ποντικάκι,
Ὅταν πιστεύεις πὼς τὸ νὰ προσπαθεῖς νὰ προβλέψεις τὸ μέλλον εἶναι μάταιο:
Τὰ σχέδια ποντικῶν καὶ ἀνθρώπων, ἐκεῖνα ποὺ πιὸ προσεκτικὰ εἶναι ὑπολογισμένα
Ἐκεῖνα εἶναι ποὺ πιὸ συχνὰ λοξοδρομοῦν,
Καὶ μᾶς ἀφήνουν μόνο θλίψη καὶ πόνο,
Ἀντὶ γιὰ τὴ χαρὰ ποὺ μᾶς ὑποσχεθῆκαν!

Ἀλλὰ ἀκόμα κι ἔτσι, εἶσαι πιὸ εὐλογημένο, ἀπ’ ὅτι ἐγώ!
Μιὰ καὶ τὸ παρὸν σ΄ἀγγίζει μόνο:
Ἀλλὰ ωω! Γύρισα τὴ ματιά μου πρὸς τὰ πίσω,
Στὶς θλιβερὲς προοπτικές!
Καὶ μπροστά μου, ποὺ δὲν μπορῶ νὰ ἰδῶ,
Μόνο ὑποθέσεις κάνω καὶ φοβᾶμαι


Κοντεύουν εἴκοσι χρόνια ὅταν τὸ πρωτάκουσα, ἀλλὰ ἡ ἐντύπωση ποὺ μ΄ἔκανε παραμένει ἀκόμα ἔντονη. Οἱ Σκωτσέζοι ὡς ἐθνική τους ἐπέτειο ἔχουν ὁρίσει νὰ γιορτάζουν τὴ μνήμη κάποιου ποιητῆ τους. Οὔτε ἅγιο, οὔτε βασιλιά, οὔτε πολιτικό, οὔτε κανένα στρατηλάτη. Τὴν 25η Ἰανουαρίου κάθε χρόνου, στὴν ἐθνική τους ἐπέτειο, οἱ Σκωτσέζοι γιορτάζουν τὴ μνήμη τοῦ Robert Burns. Ὁ Robert Burns (25 Ἰανουαρίου 1759 – 21 Ἰουλίου 1796) θεωρεῖται ὁ ἐθνικὸς ποιητὴς τῆς Σκωτίας καὶ εἶναι ὁ γνωστότερος ἀπὸ τοὺς ποιητὲς ποὺ ἔχουν γράψει στὴ σκωτσέζικη γλώσσα.

Αὐτὴ τὴν ἀπορία ἐξέφρασα στὸ φίλο μου τὸν Kenneth, ἐνῷ ἐκεῖνος μ΄ἔδινε νὰ πιῶ Glengoyne γιὰ νὰ γιορτάσουμε τὴ νύχτα τοῦ Burns. Στὴν πατρίδα μου, ἔχω ὑπόψη μου καμμιὰ ἑκατοστὴ ἀπὸ δαύτους τῶν ὁποίων ἡ μνήμη θὰ πρέπει νὰ γιορτάζεται, τὸν λέω. Περισσότερες γουλιὲς ἀπ’ τὸ μπουκάλι τὸ Glengoyne ποὺ βαστάει στὴ μασχάλη του ὁ Ken, μερικὲς ἀκόμα ρουφιξιὲς ἀπ’ τὸ τσιγάρο, μιὰ γουλιὰ μοναχὰ ἀκόμα, μία ἀκόμα ρουφιξιά, κι ἔπειτα λοξοπερπατώντας μέχρι τὴν πιάτσα τῶν ταξί. Ἀλλὰ πρῶτα μιὰ τελευταία γουλιά, μία τελευταία ρουφιξιά, ὕστερα ἄλλη μιὰ ἀπὸ τὸ καθένα κι ἔπειτα ἀνοίγει ἡ πόρτα τοῦ ταξί. Δὲν ἀντέχεται πιὰ τὸ ταξί. Εἴκοσι λεπτὰ εἶναι ὅλο κι ὅλο ὅσο μπορεῖς ν΄ἀντέξεις. Τὰ τελευταῖα χρόνια δὲ μπορεῖς πιὰ νὰ πιεῖς, οὔτε νὰ καπνίσεις στὸ ταξὶ κι ἔτσι μετὰ τὸ εἰκοσάλεπτο, ἡ πλάτη σου ἀρχίζει νὰ πονάει καὶ ἡ κίνηση σ΄ἐκνευρίζει.

-Οἱ ἄνθρωποι εἶναι παντοῦ ἴδιοι, ἄρχισε νὰ μ΄ἀπαντᾶ ὁ Ken, ἐνῷ ξεκινοῦσε τὸ ταξί. Ὅποιον ἀπ’ αὐτοὺς τοὺς πεζοὺς ρωτήσεις θὰ σὲ πεῖ πὼς οἱ μέρες ἐδῶ πάνω τὸν Ἰανουάριο εἶναι σύντομες, τὸ φῶς λιγοστὸ καὶ οἱ νύχτες ἀτελείωτες. Τοὺς πιὸ πολλοὺς ἀπασχολεῖ ἂν αὔριο τὸ τραῖνο θὰ τρέξει στὴν ὥρα του. Κανεὶς δὲ δίνει πένα γιὰ τὴν ποίηση.