Ἠλεκτρόνιο

Δὲν ὑπάρχει τίποτα ἐκτὸς ἀπὸ τὰ ἄτομα καὶ τὸ κενὸ εἶπε ὁ Δημόκριτος περίπου 2400 χρόνια πρίν. Ὅλα τὰ ὑπόλοιπα εἶναι μιὰ ἀπατηλὴ συγκατάβαση.

Ἕνα ἀπὸ τὰ θεμελιώδη σωματίδια τῆς ὕλης, τὰ ἠλεκτρόνια, μαζὶ μὲ τοὺς πυρῆνες τοῦ ἀτόμου σχηματίζουν τὰ ἄτομα. Τὸ ἠλεκτρόνιο περιστρέφεται γύρω ἀπὸ τὸν πυρήνα σὲ ὁμόκεντρες καὶ μὴ συμπίπτουσες τροχιές, ποὺ ὀνομάζονται στοιβάδες. Εἶναι κάτι τὸ ὁποῖο κατὰ σύμβαση ἀποτελεῖ καθῆκον του. Ἐὰν δὲν τὸ κάνει θὰ ἐπέλθει σχάση. Ὁ ἑκάστοτε ἀριθμὸς καὶ ἡ διάταξη τῶν ἠλεκτρονίων στὶς ἀτομικὲς στοιβάδες καθορίζουν τὶς χημικὲς ἰδιότητες τῶν στοιχείων, ἐνῷ ἡ ἀλληλεπίδρασή τους μὲ γειτονικοὺς πυρῆνες δημιουργεῖ τοὺς χημικοὺς δεσμούς. Ἐλεύθερα ἠλεκτρόνια θεωροῦνται τὰ ἠλεκτρόνια τῆς ἐξωτερικῆς στοιβάδας τοῦ πυρήνα τοῦ ἀτόμου καὶ μάλιστα σὲ μερικὲς περιπτώσεις σὲ ὁρισμένα στοιχεῖα δὲν εἶναι δεσμευμένα ἀποκλειστικὰ μὲ ἕνα ἄτομο, ἀλλὰ κυκλοφοροῦν ἐλεύθερα, προσδίδοντας ἠλεκτρικὴ ἀγωγιμότητα στὰ ὑλικὰ αὐτά. Λόγῳ τῆς μεγάλης ἀπόστασης ἀπὸ τὸν πυρήνα, ἡ ἀσκούμενη ἐπὶ τῶν ἠλεκτρονίων ἕλξη ἀπὸ τὰ πρωτόνια τοῦ πυρήνα εἶναι ἀσθενέστερη μὲ συνέπεια τὰ ἠλεκτρόνια αὐτά, (τῆς ἐξωτερικῆς στοιβάδας), νὰ ξεφεύγουν ἀπὸ τὴν τροχιά τους καὶ νὰ εἰσέρχονται σὲ τροχιὰ πέριξ ἄλλου πυρήνα παραπλήσιου ἀτόμου. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ δὲν συνεπάγεται ἀπαραίτητα καὶ τὴν ἀλλαγὴ τῆς σύνθεσης τοῦ ἀτόμου ἢ τῆς ἠλεκτρικῆς κατάστασης τοῦ σώματος, ἀφοῦ κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο ἠλεκτρόνια παραπλήσιων ἀτόμων ἀποκαθιστοῦν τὴν ἰσορροπία ἐναλλασσόμενα μὲ ἄλλα, μὲ παρόμοια συμπεριφορά. Σὲ ἕνα ὑλικὸ τὰ ἐλεύθερα ἠλεκτρόνια μπορεῖ νὰ εἶναι τόσα πολλά, ὥστε νὰ γίνεται λόγος γιὰ θάλασσα ἐλευθέρων ἠλεκτρονίων. Ἡ κίνηση καὶ θέση τῶν ἐλεύθερων ἠλεκτρονίων εὐθύνεται ἐπίσης καὶ γιὰ τὴν κατανομὴ τοῦ φορτίου σὲ ἕνα φορτισμένο σῶμα.

Μέ ἀφορμή τό πόρισμα σχετικά μέ τίς εὐθύνες τῆς ΜΑΡΦΙΝ γιά τόν θάνατο τῶν 3 ἐργαζομένων στίς 5 Μαῒου 2010

Α) Ἡ οὐσία καὶ τὸ περιεχόμενο τῆς δημοσιογραφίας σήμερα, μπορεῖ νὰ συνοψισθῆ ὡς μετατροπὴ «εἰδήσεων» σὲ γεγονότα. Ἀπώτερος στόχος εἶναι νὰ τεθοῦν, ἡ σκέψη καὶ ἡ συμπεριφορὰ κάτω ἀπὸ τὸν ἔλεγχο τῆς ἰδιωτικῆς πρωτοβουλίας. Στὴν ἑλληνικὴ σκηνὴ ἡ πρακτικὴ αὐτὴ ἐφαρμόζεται ἀπό τούς ἕλληνες δημοσιογράφους ἐξόχως ἀντιαισθητικά, προβάλλοντας ἀπό την μία πρότυπα ἀηδιαστικά, καί ἀπό τήν ἄλλη σκυλεύοντας νεκρούς ( ὅπως ἐδῶ, ἀλλά καί ὅπως στόν θάνατο τῶν ἐργαζομένων στή ΜΑΡΦΙΝ).

Ἂς δοῦμε τὰ ἑπόμενα παραδείγματα.

Ψυχολογία Συριανοῦ συζύγου ( Ἐμμανουήλ Ροῒδη)

Ἐντρέπομαι νὰ τὸ ὁμολογήσω. Ἐπέρασαν ὀκτὼ μῆνες ἀφ' ὅτου ὑπανδρεύθην καὶ εἶμαι ἀκόμη ἐρωτευμένος μὲ τὴν γυναῖκα μου, ἐνῷ ὁ κυριώτερος λόγος διὰ τὸν ὁποῖον τὴν ἐπῆρα ἦτο, ὅτι δὲν μοῦ ἤρεσκε διόλου ἡ κατάστασις ἐρωτευμένου. Δὲν πιστεύω νὰ ὑπάρχη ἄλλη ἀρρώστια τόσον βασανιστική. Οὔτε ὄρεξιν εἶχα, οὔτε ὕπνον, οὔτε διάθεσιν νὰ ἐργασθῶ ἢ νὰ διασκεδάσω. Ἐκτός τῆς Χριστίνας, ὅλα τὰ ἄλλα τὰ εὕρισκα ἄνοστα, ἀνάλατα, ἀνούσια καὶ πληκτικά. Ἐνθυμοῦμαι ὅτι μίαν ἡμέραν εἰς τὸ ξενοδοχεῖον ἔκαμα ὅλον τὸν κόσμον νὰ γελάση παραπονεθείς ὅτι ἦτο ἀνάλατη καὶ ἡ λακέρδα. Οἱ συγγενεῖς μου δὲν ἤθελαν αὐτὸν τὸν γάμον, διὰ τὸν λόγον ὅτι ἐκείνη δὲν εἶχε τίποτε καὶ οὒτ' ἐγὼ πολλά: τὴν πατρικήν μου οἰκίαν, τρεῖς χιλιάδας δραχμάς εἰσόδημα ἀπὸ δύο ἀποθήκας καὶ μίαν θέσιν ἑκατὸν ἑξήντα δραχμῶν. Πῶς λοιπὸν ἦτο δυνατὸν νὰ ζήσωμεν μὲ αὐτὰ ἀφοῦ ἡ νέα, ἂν καὶ χωρὶς προίκα, ἦτο μοναχοκόρη καλομαθημένη καὶ ἀγαποῦσε τὸν καλὸν κόσμον, τὰς διασκεδάσεις, τὰ στολίδια καὶ τοὺς χορούς;

Ὑπόκοσμος καί καραγκιόζης ( Ἠλίας Πετρόπουλος)

Πόσο μπουκωμένος μὲ «ἀναλύσεις» τηλεοπτικῶν δημοσιοκάφρων πρέπει νὰ εἶναι ὁ σημερινός νεοέλληνας, ὥστε νὰ ἀφιερώνει τὴν λίγη φαιὰ οὐσία πού τοῦ ἔχει ἀπομείνει, ἀνάγοντας σέ «ἐθνικά» ζητήματα καί ἐμβαθύνοντας, στὸ ἂν ὁ μπακλαβὰς εἶναι τούρκικο ἢ ἑλληνικὸ γλυκό, ἢ ἂν ὁ καραγκιόζης ἀνήκει στὴν ἑλληνικὴ ἢ τουρκικὴ πολιτιστικὴ παράδοση; Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι τὰ παραπάνω, (ὅπως καὶ ὁ καφές, ποὺ πρὶν πολλὰ χρόνια τόνωσε καὶ αὐτὸς τὰ πατριωτικὰ ἀντανακλαστικὰ τῶν νεοελλήνων, οἱ ὁποῖοι ἀντικατέστησαν τὸ ἐνοχλητικό ἐπίθετο «τούρκικος» μὲ τὸ «ἑλληνικός»), ἀποτελοῦσαν στοιχεῖα τῆς καθημερινότητας τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας καί, λίγο πολύ, ὡς τέτοια ἀνήκουν σὲ ὅλους τους λαοὺς ποὺ τὴν συναποτελοῦσαν. Οἱ ἔχοντες τὰ μυαλά, μὲ προγονικὰ μεγαλεῖα φουσκωμένα, νεοέλληνες, ἀπὸ τὴν μία ἀπεκδύονται τῶν πολιτιστικῶν ἐπιρροῶν ποὺ δέχτηκαν ἀπὸ ἄλλους λαοὺς τῆς Ἀνατολῆς, καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη βαφτίζουν τὶς συνήθειες ποὺ κληρονόμησαν ἑλληνικές. Ἡ ἀναγωγὴ τους ὅμως σὲ ζητήματα «ἐθνικῶν διεκδικήσεων», περισσότερο σὲ ἀνυπαρξία «ἐθνικῆς» συνείδησης παραπέμπει.

Ἀντιπαραβολή στοιχείων

29/07/1989
Ἔχει ὄμορφα εἰσιτήρια ὁ Περσεύς. Πλατεία Ὁμονοίας ἀνάμεσα Πανεπιστημίου καὶ Σταδίου. Ἡ Τζούλια ὅλο τὸ χειμώνα βαράει μύγες, ἀλλὰ τὸ καλοκαίρι φοράει χαλαρὰ κιλοτάκια ἀφοῦ ὅλος ὁ κόσμος τὴν ζητᾶ εἰσιτήρια γιὰ μακρυνὰ ταξίδια. Ἔτσι μὲ τὸ μυαλό της, σημειώνοντας στὰ εἰσιτήρια τῶν πελατῶν τὴ θέση τοῦ ἀεροπλάνου, ἢ τὸ νούμερο τῆς καμπίνας τοῦ πλοίου, ἢ τοῦ κουπὲ τοῦ τραίνου, ταξιδεύει στὰ μέρη ποὺ ἐπιθυμεῖ νὰ ἐπισκεφθεῖ ὁ ἑκάστοτε ἐνδιαφερόμενος. Χάνεται σὲ πάρκα, σὲ πλατεῖες, δὲν ὁμιλεῖ τὴ γλῶσσα, τὸ νερὸ τῆς φαίνεται ἄνοστο, δυσκολεύεται στὸ φαγητό, κάθε μέρα χάμπουργκερ, ἢ fish and chips, κι ὕστερα ἐξουθενωμένη πέρνει τὸ δρόμο γιὰ τὸ ἀντίσκηνο τοῦ κάμπινγκ. Τὴ στιγμὴ ἀκριβῶς ἐκείνη κτυπᾶ τὸ τηλέφωνο. Εἶναι τὸ ἀφεντικὸ μὲ τὸ γνωστὸ αὐταρχικό του ὕφος. “Τί γίνανε τὰ εἰσιτήρια τοῦ Μαμιδάκη γιὰ τὸ Λονδῖνο;”

04/08/1989
Μαζεύω τὰ πράματα σ’ ἕνα σάκκο. Κοντομάνικα μπλουζάκια, βιβλία μὲ μαλακὸ ἐξώφυλο, τὸ ἄσπρο πλαστικὸ κάλυμμα γιὰ τὴ μύτη μου καὶ κατεβαίνω στὴν τελευταία στάση. Οἱ τουρίστες πίνουν ζεστὴ μπύρα, τρῶνε μπέϊκον, καὶ φασόλια ἀπὸ κονσέρβα. Δὲν μπορῶ ν΄ἀκούω τὶς συζητήσεις τους, μὲ πιάνει μιὰ ἀπέραντη πλήξη κι αὐτὸ μὲ τρομάζει. Φοράω τὰ γουόκμαν, βλέπεις κάνανε καὶ ραδιοφωνικὸ σταθμὸ στὸ δῆμο μας. Ἀδημονῶ νὰ γυρίσω πίσω στὸ νησὶ νὰ ξαναβρῶ τὰ ἴδια τὰ παλιά, ἀναγνώσεις, οἰνοποσίες, φούμαρα, μπουρμπουλῆθρες, τὶς γάτες νὰ σουλατσάρουν μὲς στὸ σπίτι καὶ τὸ βράδυ νὰ τὴ βγάζουν πάνω στὸ καπὸ τοῦ ἀγροτικοῦ του μπάρμπα-Μάρκου.

Χορτιάτης - 2 Σεπτεμβρίου 1944 (2)

Τό Ὁλοκαύτωμα τοῦ Χορτιάτη -μέρος Α	Τό ὁλοκαύτωμα τοῦ Χορτιάτη -μέρος Β

(συνέχεια ἀπό τήν προηγούμενη ἀνάρτηση http://katotokerdos.blogspot.com/2010/09/2-1944-1.html τοῦ ἄρθρου τοῦ Ἠλία Πετρόπουλου)

Ἐδῶ τελειώνει ἡ ἀφήγηση τοῦ Κορνάρου.
Δὲν μπορῶ νὰ ξέρω τὶς πηγές του. Πάντως εἶναι βέβαιο πώς ὁ συγγραφέας τοῦ Ὁλοκαυτώματος τοῦ Χορτιάτη εἶχε τὶς πληροφορίες του εἴτε ἀπὸ ἀντάρτες, εἴτε ἀπὸ ἄρθρα ἐφημερίδων, εἴτε ἀπὸ τὶς σχετικὲς φῆμες τῆς ἐποχῆς. Θυμᾶμαι τὶς διαδόσεις ποὺ κυκλοφόρησαν στὴν Θεσσαλονίκη μόλις μαθεύτηκε ἡ τραγωδία τοῦ Χορτιάτη. Τὸ χωριὸ αὐτὸ πού, ὅπως λέει ὁ Κορνάρος βρίσκεται λίγες ὧρες ὄξω ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη, στὴν πραγματικότηα ἀπέχει δέκα-ὀχτὼ χιλιόμετρα ἀπὸ τὴν μακεδονικὴ πρωτεύουσα. Ἀλλά, τότε ὑπολογίζανε τὶς ἀποστάσεις σὲ ποδαρόδρομο, γι’ αὐτὸ ἔγραψε ἔτσι ὁ Κορνάρος. Ὁ Χορτιάτης ἤτανε πασίγνωστος στοὺς σαλονικιούς, ἀφοῦ ἀποτελοῦσε τὸ σπουδαιότερο ὄρεινο θέρετρο τῆς περιοχῆς. Οἱ χορτιατινοί, ὅταν κατέβαιναν στὴν Θεσσαλονίκη, συχνάζανε στὸ πρακτορεῖο λεωφορείων τοῦ Χορτιάτη, δίπλα στὴν Στοὰ Χορτιάτη, καθὼς καὶ στὰ κοντινὰ καφενεῖα. Προπολεμικῶς, τὸ ὅρος Χορτιάτης ἦταν κατάφυτο. Οἱ χορτιατινοὶ ἐφοδιάζανε τὴν Θεσσαλονίκη μὲ ξύλα καὶ κάρβουνα, πουρνάρια γιὰ τοὺς φούρνους, κάστανα καί, πάγο γιὰ τὰ ἑστιατόρια καὶ τοὺς παγωτατζῆδες.

Χορτιάτης - 2 Σεπτεμβρίου 1944 (1)

Τό μνημεῖο τοῦ Ὁλοκαυτώματος τοῦ Χορτιάτη.

Α) Συνηθισμένη πρακτικὴ τῶν γερμανικῶν δυνάμεων, κατὰ τὴν περίοδο τῆς κατοχῆς, μὲ κύριο σκοπὸ τὴν κάμψη τοῦ φρονήματος τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, ἦταν νὰ ἀντιπαραθέτουν στὴν ἀντιστασιακὴ δράση τοῦ ΕΛΑΣ, τὶς μαζικὲς δολοφονίες ἀμάχων. Οἱ ἐπιχειρήσεις αὐτές γίνονται μὲ τὴν συνεργασία τῶν δωσιλόγων καὶ ταγματασφαλιτῶν, στήν δέ φάση ἀποχώρησης, πού διευκολύνθηκε ἀπό Ἄγγλους καί ταγματασφαλίτες, καί ξεκίνησε μέ τήν ἔκδοση τῆς γερμανικῆς διαταγῆς, στίς 26 Αὐγούστου 1944, ἐντείνονται χαρακτηριστικά. Σὲ μερικὲς περιπτώσεις, γιὰ νὰ παρουσιάσουν αὐτὲς τὶς προαποφασισμένες μαζικὲς δολοφονίες ὡς ἀντίποινα, χρησιμοποιοῦσαν ὡς ἄλλοθι πολεμικὲς ἐνέργειες τοῦ ΕΛΑΣ στὶς ὁποῖες σκοτωνόντουσαν γερμανοὶ ἀξιωματικοὶ καὶ στρατιῶτες. Αὐτὸ συνέβη καὶ στὶς 2 Σεπτεμβρίου 1944, στὸν Χορτιάτη Θεσσαλονίκης. Τὸ θλιβερὸ σὲ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις εἶναι ὅτι στὸ ὄνομα μίας κατ’ ἐπίφασιν ἱστορικῆς ἀντικειμενικότητας –ὅταν δὲν εἶναι διάτρητη εἶναι ἐπιθυμητὴ - κάτι φωνακλάδες «ἁγνοὶ» πατριῶτες, ἰδεολογικοὶ ἀπόγονοι γερμανοδωσιλόγων ( ἀρκεῖ μία πρόχειρη ματιὰ στὰ nicks πού ἐκφράζουν τέτοιες ἀπόψεις σὲ διάφορα fora τοῦ διαδικτύου), ἀσθμαίνοντας υἱοθετοῦν τοὺς γερμανικοὺς ἰσχυρισμούς, καί καταλήγουν μὲ μεγάλη προθυμία στὸ συμπέρασμα πώς ὑπεύθυνοι γιὰ τὸ ὁλοκαύτωμα τοῦ Χορτιάτη εἶναι ὁ ΕΛΑΣ καὶ οἱ ἕλληνες ἀντιστασιακοί, ἐπειδὴ σκότωσαν σὲ ἐνέδρα γερμανὸ ἀξιωματικό. Ἀνάλογη ἐπιχειρηματολογία ἔχει ἀναπτυχθῇ καί γιά τήν σφαγή στά Καλάβρυτα.
Β)Στήν ἱστοσελίδα τῆς ἐφημερίδας Χορτιάτης 570 , ὑπάρχουν σύνδεσμοι πού ἀναφέρονται στήν περιοχή τοῦ Χορτιάτη ( ἱστορική ἀναδρομή τοῦ ὁλοκαυτώματος τῆς 2-9-1944, μαρτυρίες περί προαποφασισμένου ἐγκλήματος, Χορτιάτης -μετά τό ὁλοκαύτωμα ( 9 φωτογραφίες)Χορτιάτης -πρίν τό ὁλοκαύτωμα ( 6 φωτογραφίες) ,τά ὀνόματα τῶν θυμάτων. 

Ἐθνική Ἑλλάδος γειά σου ( μέ τήν κακή ἔννοια...)

Τό 1987 στό Σ.Ε.Φ., ἡ Ἐθνική μπάσκετ κατέκτησε τό Πανευρωπαϊκό Κύπελλο, κερδίζοντας πεντακάθαρα στόν τελικό τήν Ε.Σ.ΣΔ. Τό τραγούδι τοῦ Διονύση Σαββόπολου "Ἄς κρατήσουν οἱ χοροί "συνδέθηκε μέ τήν νίκη αὐτή, λόγῳ τῆς φράσης του "Ἐθνική Ἑλλάδος γειά σου". Παρομοίως συνδέθηκε καί τό τραγούδι τοῦ Νίκου Πορτοκάλογλου "Εἴμαστε πιά πρωταθλητές". Χθές, μετά τήν ἀπαράδεκτη συμπεριφορά τῆς Ἐθνικῆς μπάσκετ στόν ἀγῶνα μέ τήν Ρωσία, καί μέχρι νά γραφεῖ τραγούδι ἀντάξιό της, τό "Ἐθνική Ἐλλάδος γειά σου" καλό εἶναι νά ἐκφέρεται ὡς ἔνδειξη ἀποχαιρετισμοῦ γιά τήν ὅλη ἀντιαισθητική παρουσία, ἀντί θαυμασμοῦ καί ἐγκαρδιότητας πού ταίριαζε τό 1987.
Συνεπῶς, αὔριο τὸ βράδυ, στὸν νὸκ ἄουτ ἀγώνα τοῦ Παγκοσμίου πρωταθλήματος μπάσκετ Ἑλλάδα – Ἱσπανία, ὅποιος νοιώθει Ἕλληνας ὑποστηρίζει τήν Ἱσπανία.