Ἡ μεταπολεμική κοινοβουλευτική δυτική δημοκρατία ὡς ὑπόκοσμος .....

Ἀκούγοντας τὸ τί συμβαίνει αὐτὲς τὶς ἡμέρες στὴν Αἴγυπτο θυμήθηκα τὸ παρακάτω κείμενο ποὺ εἶχα διαβάσει στὸ βιβλίο τοῦ Γεράσιμου Κακλαμάνη « Ἡ Ἑλλὰς ὡς κράτος δικαίου» ( 1990). Μία πολὺ ἐνδιαφέρουσα ἀνάλυση τῶν τριτοκοσμικῶν καθεστώτων ποὺ ἀνῆκαν τότε στὴν δυτικὴ σφαίρα ἐπιρροῆς. Πῶς σχηματίζονται , τί ρόλο παίζουν ἐκεῖ οἱ κυβερνήσεις ( μέσῳ ἐκλογῶν ἢ πραξικοπημάτων), ἀκόμα καὶ τὸ πῶς γκρεμίζονται. Σὲ περιόδους κρίσεων, καὶ λαϊκῶν διαμαρτυριῶν ἀποδεικνύεται ἀπὸ τὴν ποιότητα καὶ τὸ περιεχόμενο τῶν διεκδικήσεων πόσο δημοκρατικώτερα ἦταν τὰ πάλαι ποτὲ καθεστῶτα τοῦ ἀνατολικοῦ μπλὸκ συγκρινόμενα μὲ τὰ ἀντίστοιχα δυτικά. Ἐπίσης ἀναδεικνύεται ὁ καθοριστικὸς παράγων τῶν μυστικῶν ὑπηρεσιῶν, στὶς κατ’ ἐπίφασιν τριτοκοσμικὲς δημοκρατίες –καὶ ὄχι μόνον - ὅπως καὶ ὁ πρὸς τοῦτο πρωτεύων ρόλος τοῦ μαύρου χρήματος καί τοῦ ξεπλύματός του μέσῳ τῶν μεγάλων τραπεζῶν (ἄρα ὁ ἀναπτυξιακός τους ρόλος δέν περιορίζεται μόνο στά δάνεια....), ὅπως καί ἡ σημασία τῶν πολιτικῶν σκανδάλων γιά τήν εὔρυθμη λειτουργία τοῦ ὅλου συστήματος. Δέν νομίζω ὅτι θά ἀπείχε πολύ κάποιος ἀπό τήν πραγματικότητα ἄν χαρακτήριζε τίς μεθόδους αὐτές ὡς μεθόδους ὑποκόσμου, ἐξ οὗ καί ὁ τίτλος τῆς σημερινῆς ἀνάρτησης...

Μπῆκαν στό σαλόνι μας καί χέζουν...

Ἀπό τό ἱστολόγιο http://old-boy.blogspot.com/2011/01/blog-post_27.html


Ἂς τὰ ξεχωρίσουμε γιὰ νὰ μὴν μπερδευόμαστε: ὑπάρχει τὸ μεταναστευτικὸ πρόβλημα. Αὐτὸ καὶ ὑπαρκτὸ εἶναι καὶ σημαντικὸ εἶναι καὶ εὔκολες λύσεις δὲν ἔχει καὶ ἐπίσης τὸ νὰ τὸ συζητᾶς, τὸ νὰ τὸ ἀναδεικνύεις, τὸ νὰ σὲ φοβίζει, δὲν σὲ κάνουν ρατσιστή. Ἀντίθετα, τὸ νὰ ἀποκαλεῖς αὐτομάτως ὅσους τοὺς φοβίζει ρατσιστές, εἶναι καὶ στὴν οὐσία του λανθασμένο καὶ πολιτικὰ ἠλίθιο.
Πολιτικὰ πανηλίθια -ὡς ἀπόψε τουλάχιστον, αὔριο κανεὶς δὲν ξέρει τί ξημερώνει καὶ τί τροπὴ θὰ μποροῦσαν θεωρητικὰ νὰ πάρουν τὰ πράγματα- ἀποδεικνύεται πὼς ἦταν καὶ ἡ ὅλη κίνηση μὲ τοὺς μετανάστες στὴ Νομική. Πανηλίθια γιατί δὲν μπόρεσε νὰ διαβλέψει τί θὰ ξυπνοῦσε. Θὰ μοῦ πεῖς, γιατί, μποροῦσες ἐσύ; Ὄχι. Καὶ τρομάζω μὲ αὐτὸ ποὺ ἔχει ξυπνήσει.
Γιὰ νὰ μὴν μπερδευόμαστε λοιπόν, ὑπάρχει τὸ μεταναστευτικὸ πρόβλημα καὶ ὑπάρχει καὶ ἡ ἀντίδραση στὴν ἱστορία τῆς Νομικῆς. Ἕτερον ἑκάτερον. Πολὺ ἑκάτερον ὅμως. Εἶναι τόσο δυσανάλογη σὲ σχέση μὲ τὰ πραγματικὰ περιστατικὰ ἡ ἀντίδραση αὐτή, τόσο ὑστερικὴ σὲ σχέση μὲ τὰ πραγματικὰ περιστατικά, τόσο λυσσαλέα σὲ σχέση μὲ τὰ πραγματικὰ περιστατικὰ (δυσανάλογη, ὑστερικὴ καὶ λυσσαλέα -γιὰ νὰ σὲ προλάβω ἂν ἐξοργισμένος σπεύσεις νὰ πεῖς «Μὰ ἀκόμα ἁλωνίζουν οἱ βρωμιάρηδες»- σὲ ἐπίπεδο δημόσιου λόγου καὶ ἐκδήλωσης δημόσιας ἐνόχλησης ἀπὸ ΜΜΕ καὶ κόμματα), ποὺ νομίζω πὼς πρέπει νὰ ἀντιμετωπιστεῖ ὡς κάτι πολὺ χειρότερο ἀπὸ αὐτὸ ποὺ δείχνει νὰ εἶναι.

Burns night

To A Mouse

But Mousie, thou art no thy lane,
In proving foresight may be vain:
The best laid schemes o' mice an' men
Gang aft agley,
An' lea'e us nought but grief an' pain,
For promis'd joy!

Still thou are blest, compared wi' me!
The present only toucheth thee:
But och! I backward cast my e'e,
On prospects drear!
An' forward, tho' I canna see,
I guess an' fear!

Ἀλλά, δὲν εἶσαι μοναχό σου ποντικάκι,
Ὅταν πιστεύεις πὼς τὸ νὰ προσπαθεῖς νὰ προβλέψεις τὸ μέλλον εἶναι μάταιο:
Τὰ σχέδια ποντικῶν καὶ ἀνθρώπων, ἐκεῖνα ποὺ πιὸ προσεκτικὰ εἶναι ὑπολογισμένα
Ἐκεῖνα εἶναι ποὺ πιὸ συχνὰ λοξοδρομοῦν,
Καὶ μᾶς ἀφήνουν μόνο θλίψη καὶ πόνο,
Ἀντὶ γιὰ τὴ χαρὰ ποὺ μᾶς ὑποσχεθῆκαν!

Ἀλλὰ ἀκόμα κι ἔτσι, εἶσαι πιὸ εὐλογημένο, ἀπ’ ὅτι ἐγώ!
Μιὰ καὶ τὸ παρὸν σ΄ἀγγίζει μόνο:
Ἀλλὰ ωω! Γύρισα τὴ ματιά μου πρὸς τὰ πίσω,
Στὶς θλιβερὲς προοπτικές!
Καὶ μπροστά μου, ποὺ δὲν μπορῶ νὰ ἰδῶ,
Μόνο ὑποθέσεις κάνω καὶ φοβᾶμαι

Σιωπηλός ψηφιακός ἐγκέφαλος

Δογματισμὸς εἶναι ἡ φυσιολογικὴ κατάσταση τοῦ ἀνθρώπινου μυαλοῦ, ἡ θέση στὴν ὁποία τείνει ἀπὸ τὴ φύση του. Ὁ σκεπτικισμὸς εἶναι μιὰ κατάσταση κρίσης, τὸ ἀναπόφευκτο ἀποτέλεσμα τῆς διανοητικῆς ἐνδιάμεσης φάσης ποὺ ἐμφανίζεται ἀπαραιτήτως, ὅποτε τὸ ἀνθρώπινο μυαλὸ καλεῖται νὰ ἀλλάξει δόγμα -οὐσιαστικὰ τὸ διάστημα κατὰ τὸ ὁποῖο ὁ νοῦς ἐπεξεργάζεται τὸ ἐὰν θὰ ἐπιτρέψει τὴ μετάβαση ἀπὸ τὸν ἕνα δογματισμὸ στὸν ἄλλο. Οἱ ἄνθρωποι ὑπάκουσαν σ΄αὐτὸν τὸν τυραννικὸ νόμο τῆς φύσης τους ἀκόμα καὶ στὶς ἐπαναστατικές τους περιόδους, δίνοντας δογματικὴ μορφὴ στὶς σημαντικὲς ἰδέες. Αὐτὰ μονολογοῦσε ὁ σιωπηλὸς Σωτήρης, τὰ βράδυα ποὺ ἐμφανιζότανε στὸ καφενεῖο ὅταν τὸ πρωὶ τὸν εἶχαν ἀπολύσει ἀπὸ τὴ δουλειά, κάτι ποὺ εἶχε ἀποκτήσει χαρακτήρα μονιμότητας ἀπὸ τὴν ἀνάποδη.

-Τί ἔγινε ρὲ Σωτηράκη πάλι πριονοκορδέλα σὲ περάσανε; Τὸν ρωτοῦσε ὁ Χαιρεκάκης ποὺ ἀπὸ καιρὸ εἶχε ἀρχίσει νὰ τὸν παίρνει στὸ ψιλό.

Ross Daly - ( Ἕνας Ἰρλανδός "κόλλησε" στήν Κρήτη)

( συνέντευξη στό περιοδικό ΝΤΕΦΙ -τεῦχος 14, Φλεβάρης-Μάρτης 1987)


Μὲ ἀφορμὴ τὴν ἔκδοση τοῦ τρίτου δίσκου τοῦ Ross Daly, μὲ τὴ μορφὴ μάλιστα τῆς ἀνεξάρτητης παραγωγῆς , τὸ Ντέφι προκάλεσε καὶ δημοσιεύει μία συζήτηση μαζί του πάνω σὲ μουσικὲς ἐμπειρίες, ἀποκτημένες στὴ διάρκεια μίας ἀδιάκοπης περιπλάνησης στοὺς ἀτέλειωτους δρόμους τοῦ σχεδὸν φανταστικοῦ ἀνατολίτικου πολιτισμοῦ, τοῦ τόσο συκοφαντημένου ἀπ’ τοὺς εὐρωβαρβάρους.

Ὁ αἰῶνας τοῦ ἀτομισμοῦ καί οἱ φίλοι οἱ παλιοί

Ὁ Κίμων προερχόταν ἀπὸ οἰκογένεια μὲ κομμουνιστικὸ παρελθόν, ἀλλὰ δὲν ἦταν καὶ ὁ μόνος σ΄αὐτὴ τὴ γειτονιά. Τὸν Κίμωνα στὸ σχολεῖο τὸν φωνάζαν αἱμοδότη. Δὲν ἤμουν πολὺ σίγουρος γιὰ τὸ λόγο, οὔτε ἤξερα ἂν ἦταν θετικὸ ἢ ἀρνητικὸ τὸ γνώρισμα τοῦ αἱμοδότη. Ἂν ἔκρινα ἀπὸ τὰ συμφραζόμενα, ἡ λέξη αἱμοδότης χρησιμοποιόταν μᾶλλον μὲ ἀρνητικὸ περιεχόμενο. Θυμᾶμαι ὅταν τὸν ρωτούσαμε τί ἐπάγγελμα ἤθελε νὰ κάνει, ἀπαντοῦσε φαροφύλακας. Ἀσφαλῶς πολλοὶ τὸ παίρνανε στ΄ἀστεῖα. Ξέρεις πὼς εἶναι τώρα αὐτά, ἔλεγαν. Δὲν ξέρεις καὶ πολλὰ πράγματα γιὰ τοὺς φαροφύλακες, οὔτε γιὰ τοὺς φάρους, ἁπλὰ φαντάζεσαι, κι ὁ Κίμων τοὺς φαντάζεται σὰ φωτάκια πάνω στὴν ὑδρόγειο σχεδιασμένα γιὰ νὰ φτιάχνουν τὴ διάθεση ἐκείνων ποὺ κατοικοῦν στὰ ἀπομακρυσμένα σημεῖα τῆς ἀκτῆς. Ἀλλὰ δὲν μποροῦσες ποτὲ νὰ πάρεις στ΄ ἀστεῖα αὐτὰ ποὺ ἔλεγε ὁ Κίμων. Ἦταν πάντοτε προσεκτικὸς κι οἱ ἀπόψεις του εἶχαν μιὰ σκληρὴ ἐπένδυση ἀπὸ ἐπιχειρήματα. Μὲ συνεπαίρνει ἡ ἰδέα νὰ γίνω φαροφύλακας, μ΄ἔλεγε, γιατί στὴ φαντασία μου, τὸ ἐσωτερικὸ τῶν φάρων δημιουργεῖ ἕνα τοπίο οἰκεῖο. Μὲ συγκινοῦν οἱ μοναχικές, σκληρὲς ὧρες, σὰν αὐτὲς ποὺ μὲ διηγεῖται ὁ πατέρας μου ἀπὸ τὸν Ἁη Στράτη, τὰ μεγάλα γεύματα, ἡ θέα τῶν μεταναστευτικῶν πτηνῶν, οἱ μισοτελειωμένες ἀναγνώσεις, ἡ μυρωδιὰ τῆς φλόγας τοῦ πυρακτωμένου ἄνθρακα, ἡ ἐξωτερική τους ὄψη, ἄσπροι, ἀμετακίνητοι, πεπαλαιωμένοι, κι ὁ ἥλιος πίσω τους ποὺ ἀνατέλλει καὶ δύει ἀκατάπαυστα, σὰν τὴν εἰκόνα τοῦ πατέρα μου ὅταν ἔφευγε τὸ πρωΐ καὶ γυρνοῦσε τὸ βράδυ ἐξουθενωμένος ἀπὸ τὸ τυπογραφεῖο. Τὰ μαλλιὰ τοῦ Κίμωνα κρέμονταν κάτω ἀπὸ τοὺς ὤμους, ὁ ἐφοδιασμὸς του πλήρης (ἐνημερωμένο ἀρχεῖο δίσκων, στριφτὰ τσιγάρα, ἀρκετὰ σακκιὰ μὲ βιβλία ποίησης), ἐν ὀλίγοις, ἦταν ὁ καταλληλότερος γιὰ ν’ ἀναλάβει τὴ δουλειά. Ἢ τουλάχιστον, ἤμουν πεπεισμένος πὼς ἔτσι εἶναι.

Λάκης Σάντας

Tό παρακάτω κείμενο τοῦ Ἠλία Πετρόπουλου γράφτηκε στὸ Παρίσι στὶς 20-4-1993. Δημοσιεύτηκε, μαζὶ μὲ τὴν ἀφήγηση τοῦ Λάκη Σάντα, στήν ἐφημερίδα Ἐλευθεροτυπία στὶς 31-5-1993. Ἡ ἀφήγηση τοῦ Λάκη Σάντα εἶναι ξεσηκωμένη ἀπὸ ἕνα δακτυλογράφο τοῦ συγγραφέα τους (μὲ αὐτόγραφες διορθώσεις καὶ συμπληρώσεις), πού χρονολογεῖται ἀπὸ τὸ φθινόπωρο τοῦ 1944.

Ὁ Ἐθνικὸς Ἥρωας Λάκης Σάντας.


Γράφω μὲ δέος γιὰ τὸν Σάντα.

1985, ὁ Λάκης Σάντας καί ὁ Μανώλης Γλέζος

Κάθε φορά πού μὲ ἐπισκέπτεται ἕνας ἄγνωστός μου φοιτητής, τὸν ρωτάω ἂν ξέρει τὸν Λάκη Σάντα. Ἡ ἀπάντηση εἶναι πάντα
ἀρνητική. Ἡ ἔλλειψη ἱστορικῆς μνήμης, πού τόσο χαρακτηρίζει τὸν νεοέλληνα, ἀποδεικνύει ὅτι ὁ λαὸς μας πῆρε τὸ κακὸ μονοπάτι. Ὁ Σάντας, μαζὶ μὲ τὸν Γλέζο, ἐπιτέλεσαν μίαν ἐθνικὴ ἡρωϊκὴ πράξη. Καὶ πιὸ συγκεκριμένα, ὁ Σάντας καὶ ὁ Γλέζος εἶναι οἱ πρῶτοι ἀγωνιστές, πού ξεκίνησαν τὴν Ἀντίσταση κατὰ τῶν χιτλερικῶν, ἀνὰ τὴν Εὐρώπη. Αὐτὸ ἔγινε τὴν νύχτα 30/31 Μαῒου 1941 — δηλαδή, τότε ἀκριβῶς πού ἔπεσε καὶ ἡ Κρήτη στὰ νύχια τῆς Βέρμαχτ. Ἡ ἱστορικὴ στιγμὴ ἦταν τόσον εὐνοϊκὴ γιὰ τὴν νατσιστικὴ Γερμανία, ὥστε τὸ κουράγιο (ἤ, μᾶλλον, τὸ θράσος) τῶν δύο πατριωτῶν μοῦ προξενοῦσε ἀνέκαθεν ἕναν ἱερὸ σεβασμό. Δὲν προτίθεμαι νὰ περιγράψω τὸ γεγονός. Ἁπλῶς, θέλησα νὰ πῶ δυὸ ἐγκάρδιες φράσεις γιὰ τὸν Ἐθνικὸ Ἥρωα Λάκη Σάντα, πού συμβαίνει νὰ εἶναι καὶ ἀγαπημένος μου φίλος. Γνωρίζω, βέβαια, καὶ τὸν Μανόλη Γλέζο ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῆς Χούντας, ὅποτε πέρναγα συχνὰ ἀπὸ τὸ βιβλιοπωλεῖο του (— ἐκεῖ, μάλιστα, συνάντησα μιὰ φορὰ καὶ τὸν Παρτσαλίδη). Ὡστόσο, σήμερα τὸ θέμα μου εἶναι ὁ Σάντας.

Τά σκυλάδικα

Ἡ ἀκοὴ ἔχει πολλὰ μοναδικὰ χαρακτηριστικὰ ποὺ δὲν εἶναι μὲ κανένα τρόπο συγκρίσιμα μὲ ἐκεῖνα τῶν ἄλλων αἰσθήσεων. Μποροῦμε γιὰ παράδειγμα νὰ χρησιμοποιήσουμε τὴ φωνή μας κατὰ βούληση γιὰ νὰ ἐμπλουτίσουμε τὴν ἀκοή μας, ἀλλὰ δὲν μποροῦμε νὰ ἀναγκάσουμε τὸ σῶμα μας νὰ ἐκπέμψει χρώματα γιὰ τὴν ψυχαγωγία τῶν ματιῶν σας, οὔτε μυρωδιὲς γιὰ νὰ εὐχαριστήσουν τὴ μύτη μας, ἢ ἐπιφάνειες ποὺ νὰ ἐκπληρώνουν τὶς προτιμήσεις τῆς ἁφῆς μας, ἢ γεύσεις ποὺ ἀρέσουν στὴ γλώσσα μας. Ἀκόμα, ὑπάρχουν διαφορὲς ὅσον ἀφορᾶ τὴν ἀκοὴ μὲ τὶς ὑπόλοιπες αἰσθήσεις, ὡς τρόπου αἰσθητήριας ἀντίληψης. Ἐξετάζουμε κάτι ὀπτικὰ γιὰ νὰ ἐξακριβώσουμε πὼς φαίνεται, μυρίζουμε γιὰ νὰ ἀντιληφθοῦμε πὼς μυρίζει, γευόμαστε γιὰ νὰ ἀνακαλύψουμε τὴ γεύση του, ἀλλὰ τὸ ρῆμα ἀκούω δὲν μπορεῖ νὰ ἀντιστραφεῖ μὲ τὸν ἴδιο τρόπο: δὲν ἀκοῦμε κάτι γιὰ νὰ αἰσθανθοῦμε πὼς ἠχεῖ. Στὰ βάθη τῶν λεξιλογίων μας θὰ μπορούσαμε νὰ ἀνιχνεύσουμε ἑρμηνεῖες γιὰ τὴ λέξη ἀκοὴ μὲ πολιτικὴ σημασία. Στὴν Ἑλληνικὴ γλῶσσα ὅπως καὶ στὴ λατινικὴ γιὰ παράδειγμα, ἡ ἀκοὴ ἐμφανίζεται ὡς εἶδος ὑπακοῆς ἢ ἐθνικότητας (ὑπηκοότητα ποὺ ἀφαιρέθηκε σὲ πολλοὺς ἀνυπάκοους ἐπὶ ἐπαναστάσεως) καὶ στὴ γερμανικὴ ἡ ἀκρόαση συσχετίζεται μὲ τὴν κτήση. Ἐπίσης ἡ ἔννοια τῆς ἀκρόασης στὴν ἰατρικὴ χρησιμοποιεῖται ὡς τεχνικὸς ὅρος ποὺ περιγράφει τὸ ἄκουσμα τῶν ἐσωτερικῶν ἤχων τοῦ σώματος μὲ τὴ χρήση στηθοσκοπίου, ἰδιότητα ποὺ ἀντικατοπτρίζει τὴν ἱκανότητα ποὺ κατέχει ὁ ἦχος νὰ διαπερνᾶ τοιχώματα.

ΕΡΓΟΛΑΒΙΕΣ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΓΜΑ -4 ( Ἤτοι τό Τ.Ε.Ε. μέσῳ τοῦ Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε. ὡς ὀργανισμός διαλύσεως τῆς Ἑλλάδος)

συνέχεια ἀπό τήν ἀνάρτηση http://katotokerdos.blogspot.com/2010/12/3.html
Τό 4ο καί τελευταῖο μέρος αὐτῆς τῆς σειρᾶς ἀναρτήσεων, μέ τίτλο: ΕΡΓΟΛΑΒΙΕΣ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ( ἤτοι τό Τ.Ε.Ε. μέσῳ τοῦ Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε. ὡς ὀργανισμός διαλύσεως τῆς Ἑλλάδος)
14) Λευκαδίτικος λόγος - Τρίτη 12/11/1996


ὑπό τοῦ συνεργάτου μας Μ. Ἑπτανησίου
Εἶναι περιττὸν νὰ σημειωθεῖ ἰδιαίτερα, τί εἴδους δυνατότητες "ἐμμέσων" πολιτικῶν ἐπιδράσεων καὶ κοινωνικῆς πολιτικῆς προσφέρονται διὰ τῆς βασιλείας τοῦ χάους σὲ ἕναν ἀπὸ τοὺς κεντρικώτερους χώρους τῆς διοικήσεως, ὅπως εἶναι σήμερα γιὰ κάθε κράτος ὁ χῶρος τοῦ οἰκισμοῦ καὶ τῆς περιβαλλοντικῆς μερίμνης. Οἰκιστικὴ πολιτικὴ καὶ περιβάλλον εἶναι σήμερα ἔννοιες ἀξεχώριστες, διότι εἶναι ἀκριβῶς τὸ εἶδος τῶν κοινωνικῶν σχέσεων ποὺ ἐπιδρᾶ καὶ στὰ δύο. Δὲν εἶναι τὸ θέμα τί σχεδιάζουν οἱ μηχανικοὶ στὸ χαρτί. Εἶναι τὸ σύνολο μιᾶς οἰκιστικῆς δραστηριότητας ποὺ ἔχει σημασία γιὰ τὴν ζωὴ τῶν ἀνθρώπων. Καὶ αὐτὴ τελικῶς διαμορφώνεται ἀπὸ τὸ εἶδος τῶν κοινωνικῶν σχέσεων καὶ ὄχι ἀπὸ τὰ σχέδια τῶν μηχανικῶν. Ἡ ἔννοια τῆς "πόλεως" εἶναι ἀλλοιώτικη ἀπὸ τὸ ἄθροισμα τῶν σπιτιῶν ποὺ τὴν ἀποτελοῦν. Οἱ πόλεις τῆς "οἰκιστικῆς πολιτικῆς" τοῦ ἑλλαδικοῦ κράτους εἶναι ὅλες ἴδιες: ἄμορφα σύνολα μπετόν, μὲ σίδερα νὰ προεξέχουν, ρυμοτομίες χωρὶς φαντασία, δρόμοι κενοὶ ζωῆς καὶ κοινωνικότητας, κακόχυμες παραβάσεις τῶν κτισμάτων ποὺ ἀπορρέουν ἀπὸ τὴν εἰσπρακτικὴ νομοθεσία τοῦ κράτους. Καὶ μέσα στὰ δεδομένα τοῦτα, πάντα κάποιες κυβερνητικὲς πολιτικὲς ποὺ προσπαθοῦν νὰ "ἀναπτύξουν". Τί;