Πρωτοχρονιά στή χάρτινη πόλη

Εἶναι εὐλογία ὅταν τὰ ὄνειρα λείπουν ἀπὸ τὸν βραδινὸ ὕπνο ἀλλὰ ὅποτε γυρνοῦν – γυρνοῦν ἀπειλητικότερα. Στὸ παιχνίδι τῆς φαντασίας, βρίσκομαι λέει μὲ κάτι φίλους παλιούς, σὲ ἕνα μέρος στὸ ὁποῖο δὲν εἶχα βρεθεῖ ποτὲ πρίν. Ἕνα μέρος πού κατὰ πᾶσα πιθανότητα δὲν ὑπάρχει, ἢ βρίσκεται πολὺ μακρυά, τὸ μισοθυμᾶμαι μόνο ὅταν ξυπνῶ, ἀλλὰ εἶμαι πάλι συχνὰ ἐκεῖ, γνωρίζω τὴ γλῶσσα καὶ τὶς καθημερινὲς συνήθειες τῶν ἀνθρώπων, ὅλα εἶναι οἰκεῖα καὶ ὁ προσανατολισμὸς ἕνα γύρο πανεύκολος. Εἶναι μιὰ πόλη φτιαγμένη ἀπὸ χαρτόνι, αὐτοκίνητα χάρτινα, ρίχνει μιὰ ἀδιάκοπη βροχὴ πού ξεπλένει τὰ πάντα στὸ γκρίζο. Δὲν μπορῶ μὲ ἀκρίβεια νὰ προσδιορίσω τὴ θέση ἀπ΄ὅπου τὰ βλέπω αὐτά, ἀλλὰ στὸ σημεῖο πού κάθομαι μπορῶ νὰ τὰ βλέπω ὅλα πεντακάθαρα. Ἐντελῶς ἔξω ἀπὸ τὸ χαρτόνι, πίσω ἀπὸ κάποιο τζάμι, ἡ φωνὴ τοῦ  Ray Charles - "I believe to my soul". Χρονικὰ ἴσως εἶναι ἡ νύχτα τοῦ 1967 ὅταν οἱ Beatles σὲ πρώτη παγκόσμια τηλεοπτικὴ μετάδοση τραγούδησαν τὸ "All You Need Is Love". 

Τά χρυσᾶ κουτάλια τῶν ἑλλήνων ἐπενδυτῶν...

Κεκαλυμμένη στήριξη τῶν ἑλληνικῶν τρωκτικῶν, ἐν μέσῳ ἐμφυλίου ἀπό τήν ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ καί τόν Γεώργιο Βλάχο: «…τώρα μέ τήν Ἀμερικανική βοήθεια, οί πειναλέοι τών Βαλκανίων, οί Γιουγκοσλάβοι, οί Βούλγαροι, οἱ Αλβανοί, θά σκύβουν πάνω μας και θά βλέπουν μέ βουλιμία καί ζήλεια τούς Ἕλληνες νά τρώγουν μέ χρυσᾶ κουτάλια…»

Δυό πράγματα προσδιορίζουν τήν νεοελληνική παρακμή. Τό διαζύγιο ἀπὸ τὴν περιπέτεια τῆς σκέψης καὶ ἡ ἀποφυγή, ὅπως ὁ διάολος τὸ λιβάνι, ἀνάληψης τοῦ παραμικροῦ ρίσκου. «Ἐγώ θά βγάλω τό φίδι ἀπό τήν τρύπα; », ἀναρωτιέται βαθυστόχαστα ὁ νεοέλλην, κινούμενος μεταξύ χαβαλέ καί ψυχανάλυσης, καί γίνεται φίλος μέ τό φίδι. Ἀποτελεῖ ματαιοπονία ἡ ἀναμονή φιλοσοφικῆς σκέψης ἤ ἐπανάστασης ἀπό ἕναν λαό πού προτιμᾶ νά ἐπιδίδεται στὸ ἄθλημα τῆς ἀγανακτησμένης ἐπαιτείας. Τήν μιά κλαψουρίζει καί βουτάει σάν τόν Καραγκούνη θεατρινίστικα στό χόρτο, ζητῶντας φάουλ. Τήν ἄλλη ψέγει τὸν Λιάπη πού πιάστηκε μὲ πλαστὲς πινακίδες καὶ ἀνασφάλιστο ὄχημα. Ὁ μικροαστός δέν ἐνοχλεῖται ἀπό τήν  συμπεριφορά τοῦ γελοίου Λιάπη, ἀλλά ἀπό τόν ἐνδόμυχο φόβο του καί τόν ἀθέμιτο ἀνταγωνισμό στήν λαμογιά μεταξύ αὐτοῦ και τοῦ πολιτικοῦ ἐκπροσώπου του. Μιά μικρογραφία τοῦ Λιάπη εἶναι ὁ νεοέλλην μικροαστός. Προστασία γιά τόν Λιάπη ἀποτελεῖ το ὄνομά του, γιά τόν μικροαστό ἡ ἀνωνυμία του. Τούς ἑνώνει ἡ μούργα τοῦ συστήματος πού τούς ἔθρεψε, καί τά χνῶτα σκλάβου πού ἀποπνέουν…

Πολλά φίδια λίγες σκάλες

Κανεὶς στὴν οἰκογένεια τῆς Σεμέλης δὲν πιστεύει τὴν ἱστορία τῆς ἐγκυμοσύνης της μὲ τὸν Δία. Ὅλοι βαδίζουν τὴν πεπατημένη καὶ τὴν κατηγοροῦν γιὰ τὰ βλάσφημα ψέματά της σχετικὰ μὲ τὴν ταυτότητα τοῦ πατέρα τοῦ Διονύσου. Ὁ Διόνυσος ἔρχεται στὴ Θήβα γιὰ νὰ δικαιώσει τὴ μητέρα του καὶ νὰ θεμελιώσει τὴ λατρεία τῆς θεότητάς του. Οἱ φῆμες ὀργιάζουν πὼς οἱ Βάκχες στὸν Κιθαιρώνα συμπεριφέρονται παράξενα καὶ διαπράττουν ἀπίστευτα κατορθώματα. Βγάζουν φίδια ἀπὸ τὰ μαλλιὰ τους ὀνειροπολῶντας τὸ θεό τους, θηλάζουν ἄγριους λύκους καὶ γαζέλες, καὶ ἀπὸ τὸ ἔδαφος ἀναβλύζουν κρασί, γάλα, μέλι καὶ νερό. Δὲν μπορῶ νὰ ἰσχυριστῶ πὼς εἶμαι ἀπὸ τὰ πιὸ κοινωνικὰ προσαρμοσμένα ἄτομα καὶ ἔτσι ἡ εἴσοδός μου στὴ σύνθετη κοινωνικὴ διάρθρωση τῶν ἀνοικείων σχέσεων, μὲ τοὺς φίλους τῶν φίλων καὶ ἡ ὑποχρεωτικὴ συνομιλία μὲ ἡμιαγνώστους μὲ δημιουργεῖ πρόβλημα σὲ πολλὰ διαφορετικὰ ἐπίπεδα, ἀλλὰ ὅπως ὅλη ἡ παλιοσυμμορία ἐδήλωσα συμμετοχή.

Τό δημοφιλές σου εἴδωλο

Ἡ ἀτομικὴ ὑπόσταση σὲ ἕνα κόσμο πλήρους ἐμπορευματοποίησης ταυτίζεται μὲ τὴν διευρυνόμενη μᾶζα τῶν σκουπιδιῶν πού μπορεῖ νὰ ἀγοράσει κανεὶς μὲ τὴν πιστωτική του κάρτα κι ἔτσι ἡ ζωὴ ἀποκτᾶ τὴ ρηχὴ ἀνουσιότητα τῆς διευκόλυνσης πού προσφέρει ὁ πωλητὴς στὸν καταναλωτὴ ἀπαριθμώντας του τὶς διαθέσιμες ἐπιλογές, τὰ χρώματα, τὰ μεγέθη, τὰ ὑλικὰ κατασκευῆς, τὴν προέλευση τῶν πρὸς πώληση ἀντικειμένων.

Ἡ ἐμφάνιση εἶναι τὰ πάντα, καὶ εἶναι ἀνόητο νὰ πιστεύει κανεὶς κάτι διαφορετικό. Κοιτοῦν τὸ παρουσιαστικό, τὸ κτένισμα, τὰ ροῦχα, τὴν προφορά. Ἡ ἀναγνώριση συγχέεται μὲ τὴν κατοχὴ καὶ τὸ μέγεθος τῆς ἰδιοκτησίας καὶ εἶναι τὸ μέτρο σύγκρισης μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων. Δὲν ὑπάρχει καμιὰ αὐθεντικότητα ἐδῶ, ἡ προβολὴ τοῦ ἑαυτοῦ ὡς μία ἐπιτυχία (success story) πού ἔχει συμβεῖ ἐδῶ καὶ καιρὸ ἢ θὰ συμβεῖ ἀπὸ στιγμὴ σὲ στιγμὴ εἶναι ἡ μοναδικὴ θεατρικὴ πράξη πού μπορεῖ νὰ σὲ ἐξασφαλίσει τὸ σεβασμὸ καὶ τὴν ὑποστήριξη. Ὁ σεισμὸς τῆς ἀποτυχίας ἔρχεται ὅταν οἱ ἄλλοι σταματοῦν νὰ σ’ ἐπιστρέφουν τὸ χαμόγελο. Ἡ καθημερινότητα τότε προσλαμβάνει τὸ οὐσιῶδες νόημα τῆς ἀπόρριψης.

Ἡ εὐγονική ὡς ἀγγλοσαξωνική διαστροφή

Ὅσοι ἔχουν ἀναλάβει τήν στήριξη τοῦ εὐρωμονόδρομου μέσῳ τῆς συνθηματολογίας, ἐπικαλοῦνται τόν ρατσισμό ἤ τόν φασισμό ὡς φόβητρο, καὶ ἐναγωνίως προσπαθοῦν νὰ κολλήσουν πάνω στὴν νεοελληνικὴ κοινωνία τήν ρατσιστικὴ στάμπα.  Λέγοντας μισές ἀλήθειες, καί μέ ἀντίτιμο τίς ἄλλες μισές πού κρύβουν, ἀποκτοῦν λόγο ὕπαρξης καί κρατιοῦνται στήν ἐπιφάνεια ὡς δημοσιολόγοι καριέρας. Ὅμως κάποια ἀποφθέγματα μεγάλων εὐρωπαίων φιλοσόφων ( Βολταῖρος, Λώκ, Κάντ …) εἶναι πολύ ἐνδιαφέροντα καί ἐξόχως διαφωτιστικά…

Ὅποιος δέν βλέπει ὅτι ὑπάρχει ρατσισμὸς στὴν Ἑλλάδα  -εἴτε σάν ἀντισημιτισμὸς ἢ σὰν ἐθνικισμός μέ τό προσωπεῖο τοῦ πατριωτισμοῦ - εἶναι στραβός ἤ δόλιος. Τό ἴδιο εἶναι καί ὅποιος παραγνωρίζει  - ξεπλένοντάς την - τήν μήτρα τοῦ ρατσισμοῦ, δηλαδή τήν εὐρωπαϊκή ἰδεολογία. Οἱ πρώην ἀντίπαλοι τοῦ καπιταλισμοῦ καί νῦν συμφιλιωμένοι μέ τίς δυτικές ἀξίες δέν εἶναι ἀναγκασμένοι νά ἔχουν τόν ἀγκυλωτό σταυρό στό μπράτσο, ἴσα ἴσα μπορεῖ ἐπιφανειακά νά τόν "καταδικάζουν", γιά ξεκάρφωμα. Παράλληλα ὅμως, ἀφήνοντας τήν ἀντικαπιταλιστική κριτική κατά μέρος, παραχώρησαν χῶρο στούς ἐθνικιστές νά έμφανίζονται ὡς ἐχθροί τοῦ συστήματος. Τήν ἴδια στιγμή, ἡ μετανοημένη ρὸζ ἀριστερὰ καὶ ἡ σοσιαλδημοκρατία, μαζί μέ τά " ἀντιρατσιστικά" νομοσχέδια στρώνουν τό ἔδαφος στίς περικοπές κοινωνικῶν καί εργασιακῶν δικαιωμάτων. Αὐτός ὁ "ἀριστερός προοδευτισμός" εἶναι ὁ ἕνας πόλος τῆς ἑλλαδικῆς πολιτικάντικης φαρσοκωμωδίας. Ὁ δεύτερος πόλος εἶναι ἡ πατροπαράδοτη δεξιὰ μὲ τὶς ἐθνικιστικὲς παραφυάδες της, ταυτισμένη μέ κάθε πνευματική καθυστέρηση καί ἰδεολογική λοβιτούρα. Αὐτὸ τὸ δίπολο, ὑπό τήν διεύθυνση τῆς ὑποτελοῦς διανόησης, συντηρεῖ τὴν ἀμάθεια. 

ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑΣ - 4

Παρόλο τὸ μεγάλο πνευματικὸ βάθος καὶ τόν ἀναμφισβήτητο πλοῦτο τῆς ἑλληνικῆς παράδοσης πρωτοφανὴς εἶναι ἡ ἱστορικὴ στασιμότητα τοῦ νεοέλληνα, πού παραμένει δέσμιος της ( βλέπε Ἡ παράδοση ὡς σκλαβιὰ καὶ ὡς ἄλλοθι ), πού ἐπιμένει νὰ ἀναδεύει τὸ παρελθόν του ἀντὶ νὰ τὸ ἐμπλουτίζει, ἀνανεώνοντας το. Καὶ ἐπειδὴ ἡ ζωὴ εἶναι ποτάμι πού κυλάει καὶ ὄχι μυθοπλασίες, συναισθηματικές ἀναπολήσεις καί πλατσουρίσματα, βρίσκεται πάντα  σὲ ἀδιέξοδο.  Τριτοκοσμικὸς καὶ πνευματικὰ ὑποτελής.

Λήσταρχος Γιαγκούλας, Μακρυγιάννης καί Θεόφιλος ὑπῆρξαν σημεῖα ἀναφορᾶς τῆς γενηᾶς τοῦ 30. Τήν ἴδια στιγμή λοιδωρεῖται ὁ Καβάφης.

Ἡ  ὑπανάπτυξη καὶ ἡ ὑποτέλεια μπορεῖ νὰ ἀποτελοῦν ἐπιδίωξη κάποιας ξένης δύναμης, ἀλλὰ ἀφετηρία τους ἔχουν στὸ ἐσωτερικό τῆς ὑποτελοῦς χώρας τὴν πνευματική της ἡγεσία. Τὴν ἴδια ἀφετηρία – τοὺς πνευματικοὺς ἀνθρώπους -  ἔχει καὶ ὁ τρόπος πού ἀντιλαμβάνεται μία κοινωνία τὸν ἑαυτό της, τὸ περιβάλλον καὶ πῶς συμπεριφέρεται. Μία σούπα εἶναι ἡ κοινωνία καὶ οἱ πολιτικοί της μία κουταλιὰ ἀπὸ τὴν ἴδια σούπα εἶναι. Ὑπεύθυνος ὅμως γιὰ τὴν συνταγὴ τῆς σούπας καὶ τὸ μαγείρεμα εἶναι ἡ πνευματικὴ ἡγεσία. Ἡ γενηὰ τοῦ 30 ἂν καὶ διέθετε τὰ καλύτερα ὑλικὰ ἀπεδείχθη πολὺ κακὸς μάγειρας, ἀφοῦ παρασκεύασε μία ἀνοστιά. Μέ τὶς προσχηματικές ἐξαγγελίες της περί ἀνανέωσης και ἀλλοιθωρίζοντας εὐρωπαϊκά, ἀκύρωσε τὸ παρελθόν τοῦ νεοέλληνα, τοῦ παρέδωσε ἕνα παρελθόν εἰδικῆς κοπῆς, καὶ τὸν ἔσπρωξε στὸν ἑλλαδισμὸ -μακρυγιαννισμό καὶ τὸν εὐρωλιγουρισμό.

Τὸ σπάσιμο τοῦ παρελθόντος, καὶ ἡ ἐπιλεκτικὴ χρήση ἑνὸς ἑλλαδισμοῦ ὡς τοτέμ, εἶναι τὸ κατ’ ἐξοχὴν ἔργο αὐτῆς τῆς γενηᾶς. Μιᾶς γενηᾶς πού κατέστησε τὸν ἑλληνικὸ λαὸ ἄνευ πραγματικῆς ἰδεολογίας καὶ ταυτότητας, αὐτοθαυμαζόμενο ἤ κλαψιάρη, στερῶντας του κάθε ὅραμα. Δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι πολλοί ἐκπρόσωποί της λοιδώρησαν τόν Καβάφη.

ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑΣ - 3

Τὴν πρώτη μεταπολεμική δεκαετία ( 1945-1955)  κυκλοφόρησε στὴν Ἑλλάδα τὸ περιοδικὸ ΑΓΓΛΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ. Ἕνας ἀπό τούς στόχους του εἶναι ἡ διασφάλιση ἡγεσίας γιά τήν γενιά τοῦ 30, στὰ πνευματικὰ καὶ πολιτιστικὰ πράγματα τοῦ τόπου. Αὐτὴ ἡ σκοπούμενη κυριαρχία εἶχε σὰν ἀποτέλεσμα ἕνα ἀνύπαρκτο πνευματικὸ, ἐπιστημονικό - ἄρα καὶ κοινωνικὸ - ἔργο, καί τήν μετατροπή τοῦ παρελθόντος σέ μῦθο καί φολκλόρ. Δηλαδή τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο τῆς ἀναζωογόνησης του, αὐτήν πού μέ εἰλικρίνεια ἀλλά ἀνεπιτυχῶς εἶχαν ἐπιδιώξει οἱ ἀττικιστὲς τὰ περασμένα χρόνια. Τό βαλσάμωμα ἀπέβη καταστρεπτικό, ὅπως κάθε μυθολογία πού δέν δίνει ἱστορική προοπτική καί διέξοδο στό παρόν.

Συνεπῶς, ὁ ὀρφανός πνευματικά νεοέλληνας εἶχε δυὸ ἐπιλογές. Τὸ προσκύνημα τῆς μούμιας ( ἑλλαδισμὸς) ἢ τὸν στεῖρο μιμητισμὸ κάθε τί εὐρωπαϊκοῦ ( εὐρωλιγουρισμός). Διέπρεψε καί στά δύο. Τὸ ὑπάρχον πνευματικὸ κενὸ καλύφθηκε μέ τό μπουζούκι – τὸ δημοτικὸ τραγούδι περιθωριοποιήθηκε  - ἰσοπεδώνοντας ἔτσι παμπόνηρα τὶς πάμπολλες πολιτισμικὲς διαφοροποιήσεις τοῦ ἑλλαδικοῦ χώρου, ἤ μέ τό θέατρο ἀπό καραγκιόζ μπερντέ μέχρι ἀνεβάζοντας Σαίξπηρ στά Φάρσαλα, καὶ κυρίως μὲ ἄφθονη λογοτεχνία. Ὁτιδήποτε δέν τάραζε τά ἰδεολογικά λιμνάζοντα ὔδατα προωθήθηκε. Ἡ ἁπλῆ καὶ ἀγοραία ἔκφραση τοῦ λαϊκοῦ συναισθήματος, ὡραία ἤ ἄσχημη, ἔγινε συνώνυμο μεγάλης τέχνης καί ἐγχώριας πολιτισμικῆς παραγωγῆς.

Ἡ Χρυσῆ Αὐγή εἶναι πλέον ἄχρηστη στό σύστημα. Ἄρα θά ξεφουσκώσῃ...

Νῖκος Μπογιόπουλος ἐναντίον ΜΜΕ καί  Χρυσῆς Αὐγῆς

Στὴν ἀνάρτηση Θέμος, Δένδιας, καὶ Χρυσῆ Αὐγὴ

εἴδαμε συνοπτικὰ μὲ πιὸ τρόπο γίνεται ἡ ἐπικοινωνιακὴ προβολὴ της ἀπὸ ὅλα τὰ ἀστικά ΜΜΕ.  Στό χθεσινό φύλλο τῆς ἐφημερίδας τῶν Συντακτῶν δημοσιεύθηκε μέρος τοῦ καταστατικοῦ τοῦ 1987 τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς, ἀπό τό ὁποῖο προκύπτει ἀβίαστα ὁ ἐθνικοσοσιαλιστικός χαρακτῆρας της. Γιατί μέχρι σήμερα εἶχε μείνει στό σκοτάδι, ἀκόμα καί ἀπό τά λεγόμενα προοδευτικά ΜΜΕ, συντελῶντας ἔτσι στήν ἔμμεση προβολή της;

Πρίν ἀπό ἕναν μῆνα ὁ δημοσιογράφος Ἀντώνης Μυλωνάκης -ὡς παρουσιαστής τοῦ « Ἀποκαλυπτικοῦ δελτίου» στό κανάλι ΕΞΤΡΑ 3 ( ὁ βασικός παρουσιαστής Παυλόπουλος ἀπουσίαζε), παρουσίασε μιά καρτέλλα μέ τήν κρατική ἐπιδότηση ὅλων τῶν κοινοβουλευτικῶν κομμάτων τό 2012. Σέ κάθε κόμμα ἡ ὀνομασία του ( ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ, ΑΝΕΛ, ΛΑΟΣ, ΔΗΜΑΡ, ...) καί δίπλα στήν ὀνομασία τό ποσό τῆς ἐπιχορήγησης. Αὐτά οἱ ἐργολάβοι τῆς ἀπάτης, ἀντί νά γράψουν στήν καρτέλα ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ καί δίπλα τό ποσό, γράψανε ἕνα σκέτο ΛΑΪΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ καί δίπλα τό ποσό. Οὔτε στήν καρτέλα τοῦ καταλόγου φάνηκε οὔτε στήν ἀνάγνωσή του ἀκούστηκε τό ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. Ὁ νοῶν νοείτω...
 

Ἀποθήκευσε τα δεδομένα σου

Τὸ συσσωρευμένο κερὶ στὸ αὐτὶ τῆς φάλαινας εἶναι ἕνα εἶδος ἀρχείου τῆς ἱστορίας τῆς ζωῆς της. Ἡ φάλαινα συσσωρεύει στρώματα κεριοῦ στὰ κανάλια τῶν αὐτιῶν της, πού διαχρονικὰ σχηματίζουν ὠτοασπίδες. Αὐτὲς οἱ κηρώδεις μῆτρες χρησιμοποιοῦνται γιὰ νὰ παράσχουν πληροφορίες γιὰ τὴν ἡλικία της, μὲ τὸν ἴδιο τρόπο πού ἡ καταμέτρηση τῶν δακτυλίων πού σχηματίζονται στὸν κορμὸ τῶν δέντρων μαρτυρᾶ τὴν ἡλικία τους. Στὸ κερὶ τῶν αὐτιῶν τῆς φάλαινας ἐπίσης καταγράφονται δεδομένα ὅπως τὰ ἐπίπεδά τοῦ ἄγχους πού βίωσε σὲ διάφορες περιόδους τῆς ζωῆς της, ἡ ἔκθεσή της σὲ χημικοὺς ρύπους, περιβαλλοντικὸ θόρυβο καὶ ψηλὲς θερμοκρασίες, καθὼς καὶ οἱ μεταναστευτικές της συνήθειες, καὶ ἄλλες λεπτομέρειες τοῦ βίου της.

Τὰ τηλέφωνά μας ἔχουν πιὰ γίνει βάσεις δεδομένων ἀφοῦ περιέχουν διευθύνσεις, τηλέφωνα, φωτογραφίες, ὀπτικὰ ἀρχεῖα ἀπὸ τὶς ζωές μας, ἀναμνήσεις, ἡμερολόγια, συναντήσεις, ἐπαγγελματικὰ ραντεβού, μηνύματα ἀγάπης καὶ μίσους, ὅλα ἕνα ψηφιακὸ ἀέρινο μίγμα, τὸ ὁποῖο ἐὰν "σβηστεῖ" μένουμε πιὰ ἀκαθοδήγητοι χωρὶς ἐπαφές, φωτογραφίες, ἱστορία.

Τό " Διεθνές" Σχολεῖο τῶν ξένων τῆς Πιόνγκ Γιάνγκ

( ἕνα κείμενο τῆς Φραγκίσκας Μεγαλούδη ἀπό τό ἱστολόγιο Ταξιδεύοντας: ἡ ἄλλη ὄψη ) 

 Ὅταν πρωτοέφτασα στὴ Βόρεια Κορέα, εἶχα σχεδὸν ἀποφασίσει ὅτι γιὰ τὰ 2 περίπου χρόνια πού θὰ μείνω ἐδῶ, δὲν θὰ στείλω τὸν γιό μου στὸ σχολεῖο. "Κακομαθημένη" ἀπὸ τὸ βρετανικὸ σχολεῖο στὸ ὁποῖο πήγαινε στὴν Μπανγκὸκ δὲν μποροῦσα νὰ σκεφτῶ ὅτι ὑπῆρχε ποτὲ περίπτωση νὰ βρῶ κάτι ἀντίστοιχο στὴν καινούρια μας διαμονή. Καὶ δὲν εἶχα ἄδικο-τουλάχιστον σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο.

Στὴν Πιὀνγκ Γιάνγκ δὲν ὑπάρχουν ἰδιωτικὰ σχολεῖα γιὰ τοὺς ξένους.

Βασικὰ δὲν ὑπάρχει τίποτα ἰδιωτικό.

Ἡ ἐπιλογὴ ὄλων  εἶναι μία: Τὸ διεθνὲς Σχολεῖο τῆς Πιόνγκ Γιάνγκ, τὸ ὁποῖο βρίσκεται μέσα στὸν ἴδιο χῶρο μὲ τὶς πρεσβεῖες καὶ τοὺς διεθνεῖς ὀργανισμούς.

ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑΣ - 2

Ἀπὸ τὰ τέλη τοῦ 19^ου αἰῶνος μέγα μέρος τῆς πνευματικῆς  δραστηριότητος τῆς χώρας  ἀπορροφᾶ  τὸ λεγόμενο γλωσσικὸ ζήτημα. Ἕνα ζήτημα στὴν οὐσία του ἀνύπαρκτο, προωθήθηκε ἀπὸ τὸ ἐξωτερικό, καὶ κατὰ τελείως παρὰ φύσιν ἀλλὰ ἐξηγήσιμο τρόπο, ἐπενδύθηκε μὲ στόχους πολιτικούς. Ὑπάρχει πιὸ καθαρὸ σημάδι γιὰ τὴν ἰδεολογικὴ φτώχεια τοῦ πολιτικοῦ κόσμου καὶ τὴν διαρκῆ στασιμότητά του;

Τὸ ὅτι ἡ Ἑλλάδα ἔβγαλε μόνο λογοτέχνες ἤ καλλιτέχνες, καὶ ταυτόχρονα ἐλάχιστο ἐπιστημονικὸ ἔργο καὶ ἐπιστήμονες ἐπαρουσίασε, εἶναι ἡ κυρίαρχη συνέπεια τοῦ « γλωσσικοῦ» στὸν πνευματικὸ τομέα. Ζῶντας μέσα ἀπὸ τὸ «γλωσσικὸ» ἡ διανόηση παρέμεινε τελείως στατική, ἀνακυκλώνοντας τὰ ἐθνικὰ παραμύθια καὶ τὶς λαϊκὲς παραδόσεις. Οἱ ἰδεολογικὲς ζυμώσεις παρέμειναν ἔτσι τελείως ἐλεγχόμενες. Ἦταν ἀπολύτως φυσικὸ νὰ προκύψη μία ἡγετικὴ τάξη οὐσιαστικὰ ἄνευ πραγματικῆς ἰδεολογίας, μὲ μοναδική της ἔννοια τὴν παγίωσή της σὲ ρόλο τρωκτικοῦ. Καί ἡ ἀριστερά, ἀνάγοντας τόν περί δημοτικισμοῦ «ἀγῶνα» σέ ζήτημα ταξικό, τῆς ἔστρωνε τό χαλί…

      Σήμερα σέ συνέχεια τῆς ἀνάρτησης ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑΣ -1 θὰ δοῦμε 2 ἀκόμα κεφάλαια ( Δ, Ε) ἀπὸ τὸ ἔργο τοῦ Γερασίμου Κακλαμάνη ( τά ἔντονα γράμματα εἶναι δική μου ἐπιλογή). Προσδιορίζεται τὸ ἀρχικὸ μεγαλοϊδεατικὸ πλαίσιο ἐντός τοῦ ὁποίου διαμορφώθηκε ἡ ἀντιπαράθεση τῶν ἀττικιστῶν, πού πράγματι ἤθελαν νά μορφώσουν ἀλλά ἐγκλωβίστηκαν, καὶ τῶν ψυχαριστῶν. Στὸ τέλος τῆς ἀνάρτησης αὐτῆς ἀλλὰ καὶ ὅσων θὰ ἀκολουθήσουν, θὰ φανεῖ ὅτι μέγας ὑπεύθυνος γιὰ τὴν νεοελληνικὴ πνευματικὴ μιζέρια – μὲ συνέπεια τὴν πλήρη πολιτική ὑπανάπτυξη καί ἐξάρτηση - εἶναι ὁ ψυχαρισμός.

Ἐθνοπατερισμός, χούντα καί κοινοβουλευτισμός ..

Ἐθνοπατερισμός μέ νότες. Μέ ἤ χωρίς κόμματα, ἡ ἀηδία παραμένει. Μπλιάχχχχ…

Τό « ποῦ εἶσαι Παπαδόπουλε», ἢ κάτι παρόμοιο, ἀκούγεται συχνά ὅταν χάνεται ἡ ἐμπιστοσύνη στὸ πολιτικό μας σύστημα καὶ τὰ κοινωνικὰ προβλήματα γίνονται ὅλο καὶ πιὸ ζόρικα. Τί ἐκφράζει ὅμως ἡ παραπάνω φράση; Μιά προσωρινὴ ἐκτόνωση τῆς ἀπελπισίας, μιὰ ἀγανάκτηση καὶ ὀργὴ γιὰ τὴν συμπεριφορὰ τῶν προσώπων πού δὲν συνοδεύεται ὅμως μὲ εὐρύτερες κοινωνικὲς ἀνησυχίες ἀλλά, ἀντίθετα, πολλὲς φορὲς μὲ ἀβασάνιστη κρίση καί γι’ αὐτό πλήρως χειραγωγίσιμη; Ἢ μιὰ ἐπιθυμία γιὰ κάποια βαθύτερη πολιτικὴ ἀλλαγὴ σὲ θεσμοὺς καὶ δομές, πού – ἀδικαιολογήτως καὶ μὲ ἐπιπολαιότητα κατ’ ἐμὲ – προσδοκᾷ ὁ ἄνθρωπος μόνο μὲ τὴν ἁπλὴ ἐναλλαγὴ τῆς ἐξουσίας ἀπὸ κοινοβουλευτικὴ σὲ στρατιωτική;  Ἤ μήπως εκφράζει τόν μικροαστικό γραικυλισμό ἀτόμων, πού ἐπὶ χούντας βολεύτηκαν, μεταπολιτευτικὰ μετετράπησαν σὲ διωχθέντες « δημοκράτες» καὶ ἀναρριχήθηκαν ἕρποντας; Ἐνῷ τώρα πάλι ἀναζητοῦν ἀποκούμπι καὶ στέγη σὲ φαντάσματα τοῦ παρελθόντος γιὰ νὰ ἀποφύγουν τήν ἀποκάλυψη τῆς πολιτικῆς γύμνιας τους καί τὶς προσωπικὲς εὐθύνες;

 

ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑΣ - 1

Νένα Βενετσάνου – Κι ὅλο ρωτῶ νά μάθω τήν ἀλήθεια

Κάθε κοινωνία, κάθε λαός, ὁποιοδήποτε ἀνθρώπινο σύνολο, γιὰ νὰ ὑπάρξη

ὡς τέτοιο, ἔχει ἀνάγκη μιᾶς ἰδεολογίας. Δὲν ἐννοοῦμε ἀναγκαστικὰ μία ἀπὸ τὶς τρεῖς γνωστότερες δυτικὲς ἰδεολογίες, φιλελευθερισμό, κομμουνισμό, φασισμό, πού μὲ διάφορες παραλλαγὲς ἔχουν ἐπικρατήση σήμερα. Λέγοντας ἰδεολογία ἐννοοῦμε ἕνα ὁποιοδήποτε σύνολο κοινωνικοποιημένων ἰδεῶν, πού ἔχουν γίνει δηλαδὴ ἀποδεκτὲς  - ἐν γένει - ἀπὸ τὰ μέλη ἑνός κοινωνικοῦ συνόλου.

Οἱ πρὸς κοινωνικοποίηση ἰδέες παράγονται ἀπὸ τὴν διανόηση. Στὸ ἑλλαδικὸ κράτος ἡ μόνη ἰδεολογία πού παρήγαγε ἀπὸ ἱδρύσεώς του και διεκίνησε ἡ ἀστική του διανόηση εἶναι μία ἐθνικοπατριωτικὴ ἰδεολογία παραμυθιάσματος, ἐν ὑπνώσει παλληκαριᾶς καὶ μπόλικης γκρίνιας. Ἀπόσταγμα αὐτοῦ τοῦ μίγματος ἀξιῶν ἀποτελεῖ ἡ μάσα καί ἡ λούφα. Φωνακλάδικος πατριωτισμὸς καὶ κουτοπόνηρος εὐρωλιγουρισμὸς μαζί.  Ἀποκλειστικός της στόχος νὰ διατηρεῖ στὸ διηνεκὲς τὶς συνθῆκες πού θὰ ἐπέτρεπαν στήν ἀστική τάξη νὰ ἀναπαράγεται μόνον ὡς παράσιτο, καὶ νὰ ζεῖ εἰς βάρος τοῦ κοινωνικοῦ σώματος. Ἔτσι διαμορφώθηκε ἕνα κατεστημένο πού ὡς θηρίο τρεφόταν μὲ ἀνθρώπινες ψυχές. Σήμερα, ἐνώπιον τῆς διαλυμένης κοινωνίας, τὸ κατεστημένο αὐτὸ ψυχοραγεῖ. Ἦταν ἀναμενόμενο…

Στό λαιμό νά σᾶς κάτσει ..!!!

Πρώτη φωτογραφία: Ἕνα ἀπὸ τὰ ἀμέτρητα θύματα πού ἀφήνουν οἱ φιλελεύθερες πολιτικὲς ὅταν φθάνουν στὸ ἀποκορύφωμά τους. Πολιτικές, πού ἂν δὲν τὶς στήριξε, σίγουρα τὶς ἀνέχτηκε ἢ ἀδιαφόρησε. Σκαλίζει στὰ σκουπίδια πιθανὸν ἀναλογιζόμενος καὶ τὴν δικιά του εὐθύνη. Χωρὶς νὰ ἁπλώνει τὸ χέρι ἢ νὰ ἐκλιπαρεῖ γιὰ βοήθεια. Εἶναι ἀξιοπρεπὴς, μπορεῖ καὶ περήφανος. Γηγενὴς ἢ μετανάστης, νόμιμος ἢ παράνομος, δὲν ὑποκρίνεται ὅτι κρατάει ἀπὸ μεγάλη γενιά, οὔτε σπεκουλάρει πάνω σὲ κάποιο ἔνδοξο παρελθόν.

Δεύτερη φωτογραφία: Στέκονται στὴν οὐρά, ἐξευτελιζόμενοι ὑπὸ τὴν μουσικὴ ὑπόκρουση ἑνός ναζιστικοῦ ἐμβατηρίου πού ἐπιβάλλεται ἀπὸ τοὺς σιτιστές. Σὲ καλύτερη οἰκονομικὴ κατάσταση ἀπὸ τὸν προηγούμενο. Μοιραῖοι καί ἄβουλοι, δὲν ἀντέχουν νὰ ἀντικρύσουν τὴν κατάντια τους κατάματα καὶ νὰ τὴν ξεφορτωθοῦν ἀναλαμβάνοντας εὐθύνες. Προτιμοῦν νὰ κοκορεύονται ( καί νά κρύβονται ) πίσω ἀπό μιά βαριά γιά τό ἀνάστημά τους ἑλληνικὴ καταγωγή. Σιτιστὲς καὶ σιτιζόμενοι πού μία ζωὴ ἐνσαρκώνουν -ὡς λαθραῖοι Ἕλληνες - τὴν ἔννοια τῆς ἐπαιτείας. Κατάλληλοι μόνον γιά χειροκροτητές ἤ κλακαδόροι.

Οἱ χαμένοι (the losers)

Ἐπειδὴ ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶναι αὐτάρκης, ἀλλὰ ἡ ὕπαρξή του ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν ὕπαρξη ἄλλων ἀνθρώπων, προκύπτει ἡ ἀνάγκη θέσπισης μέτρων προστασίας τῆς ἀξιοπρεποῦς ὕπαρξης ὅλων, δεδομένου ὅτι χωρὶς αὐτὰ τὰ μέτρα ἡ συμβίωση εἶναι ἀδύνατη. Ἡ θέσπιση αὐτῶν τῶν μέτρων εἶναι προϊὸν συζήτησης καὶ λήψης ἀποφάσεων στὴν ὁποία συμμετέχουν ἐλεύθεροι ἄνθρωποι ἴσοι μεταξύ τους. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀρχαῖο-Ἑλληνικὴ ἔννοια τοῦ ὄρου “πολιτικὴ” ἡ ὁποία ἐπικεντρώνεται στὴν ἀτομικὴ ἐλευθερία πού γινόταν ἀντιληπτὴ ὡς ἡ ἐξασφαλισμένη καὶ προστατευμένη δυνατότητα ὅλων τῶν μεταξύ τους ἴσων ἀνθρώπων νὰ ἐκφέρουν τὴν ἄποψή τους (“ἰσονομία”) στὸ δημόσιο χῶρο πού ὀνομαζόταν “ἀγορά”. Στὸ πλαίσιο αὐτὸ ἡ διαταγὴ καὶ ἡ ὑπακοὴ ἐθεωροῦντο διαδικασίες λήψης καὶ ἐπιβολῆς ἀποφάσεων χαρακτηριστικὲς γιὰ τοὺς βαρβάρους διότι ἐστεροῦντο ἐλεύθερου διαλόγου μεταξὺ ἴσων (ᾖσαν ἄνευ λόγου). Ὁ τελικὸς σκοπὸς τῆς πολιτικῆς ἦταν ἡ προστασία τῆς ζωῆς τῶν πολιτῶν μὲ τὴν εὐρύτερη ἔννοια. Ἡ πολιτικὴ καθιστοῦσε δυνατὴ τὴν ἀπρόσκοπτη ἐνασχόληση τοῦ πολίτη μὲ τὰ ἐνδιαφέροντά του καὶ μὲ τὴν ἐξασφάλιση τῶν πρὸς τὸ ζεῖν καὶ κατὰ συνέπεια τὴν παροχὴ ἑνὸς ἐλάχιστου μέτρου “εὐτυχίας” (εὐδαιμονίας) γιὰ τοὺς πολλούς. Καθὼς μέλημα τῆς πολιτικῆς ἦταν ἡ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων, οἱ διατάξεις πού ἀφοροῦσαν τὴν ἀνθρώπινη ὕπαρξη μποροῦσαν νὰ θεσπίζονται μόνο ἀπὸ τὸ κράτος τὸ ὁποῖο κατεῖχε καὶ τὸ μονοπώλιο στὴν ὠμὴ βία προκειμένου νὰ ἀποτρέπονται καταστάσεις ζούγκλας πού θὰ προέκυπταν ἀπὸ τὸν πόλεμο ὅλων ἐναντίον ὅλων. 

Dress up Samara ἐν ὄψει ἐπισκέψεως Wolfgang Schäuble

http://www.gamesbox.com/games/8154/Dress-Up-Samara

Ἀντιπολίτευσις: Τὸ ἤξερα, τὸ ἤξερα πὼς θὰ τοῦ ἐπέτρεπες τὴν εἴσοδο

Κυβέρνησις: Μὰ τί ἄλλο μποροῦσα νὰ κάνω; Εἶναι ἕνας φτωχὸς γέρος ἄνθρωπος πού μόνος του δὲν μπορεῖ νὰ φροντίσει τὸν ἑαυτό του. Πῶς θὰ μποροῦσα νὰ τὸν πετάξω ἔξω; Ποιὸς θὰ τὸν πρόσεχε τότε; Ὄχι, ὄχι δὲν πρόκειται νὰ τὸν ἀφήσω χωρὶς φροντίδα!

Ἀντιπολίτευσις: Εἶσαι ἀνόητη! Ὅποιος θέλει λοιπὸν μπορεῖ νὰ μπαίνει; Δὲν ἔχεις τὸ παραμικρὸ αἴσθημα εὐθύνης;

Κυβέρνησις: Αἴσθημα εὐθύνης! Μὰ δὲν ἔχεις καταλάβει πῶς δὲν εἶναι οἱ συμπονετικὲς πράξεις αὐτὲς πού ἀνταμείβει τὸ σύστημα, ἀλλὰ μόνο ἡ ἄνευ ὅρων ὑπακοή;

Ἰδεολογίαι καί οὐτοπίαι ( τοῦ Εὐαγγέλου Λεμπέση )

1. Δύο ἐκ τῶν σημαντικωτέρων κοινωνικῶν «προορισμῶν» ( ἤ, ἐπιστημονικώτερον: λειτουργιῶν) τοῦ ἀσυναρτήτου καὶ ἀτύπου ἀθροίσματος τῶν ἐπιλέκτων, καὶ ἰδίως τῶν  διανοουμένων, εἶναι ἡ παραγωγὴ ἰδεολογιῶν καὶ οὐτοπιῶν. « Ἡ θεωρία τῆς ἰδεολογίας πραγματεύεται τὴν ἀποκάλυψιν ψευδῶν καὶ συγκαλύψεων κατὰ τὸ μᾶλλον ἤ ἧττον συνειδητῶν, προερχομένων ἐκ τῶν ἀνθρωπίνων κομματισμῶν καὶ ἰδιαιτέρως ἐκ τῶν πολιτικῶν κομμάτων» [1]. Πράγματι ἡ ἰδεολογία δὲν εἶναι βεβαίως ταυτόσημος μὲ τὴν ἰδέαν. Ἰδεολογία, ἐν πρώτοις, εἶναι ἡ ἐκλογίκευσις μίας ἰδέας πρὸς ἐπίτευξιν ἑνὸς συστήματος, ἑνὸς σκοποῦ. Δὲν εἶναι, ἑπομένως, « ἄδολος λογισμός», δὲν εἶναι ἐμπειρικῶς ἀδέσμευτος, ἄσκοπος, ἀμερόληπτος, ἀνιδιοτελής, ἀλλ' ἀνήκει εἴτε εἰς τὴν ἐκλογικευμένην ἀξιολογίαν (wertrational) εἴτε εἰς τὴν ἐκλογικευμένην σκοπιμότητα (zweckrational). Ὅ,τι δι’ ἕνα συγγραφέα εἶναι  ἰδέα, ὑπὸ τὴν ἔννοιαν τοῦ ἀδόλου λογισμοῦ, δύναται ν' ἀποβῆ ἰδεολογία διὰ μίαν κοινωνικὴν ὁμάδα ἤ διὰ μίαν κοινωνικὴν τάξιν ὑπὸ τὴν ἔννοιαν τῆς ὑπερασπίσεως συμφερόντων. Ἐκ τούτου ἕπεται ὅτι πάντοτε αἱ ἰδέαι δημιουργοῦνται ὑπὸ τῶν ἐπιλέκτων καὶ σχεδὸν πάντοτε, προσαρμοζόμεναι ἡ διαστρεφόμεναι, καταντοῦν ἰδεολογίαι. Τὰ παραδείγματα εἶναι ὄχι ἁπλῶς πολλά, ἀλλὰ σχεδὸν ὅλα. Ἡ ἀστικὴ ἰδεολογία κατεσκευάσθη ἐκ διαφόρων καὶ μεταξὺ των ἀσχέτων δοξασιῶν ἀπὸ θρησκείας, ἀπὸ φιλοσοφίας, ἀπὸ ἐπιστήμας καὶ ἀπὸ μυθιστορήματα. Πρὸς τοῦτο ἐχρησιμοποιήθη ἡ ἀρχαία Ἑλληνικὴ φιλοσοφία, ἡ ρωμαϊκὴ φιλοσοφία, ὁ καθολικισμός, ὁ προτεσταντισμός, ὁ ἰουδαϊσμός, αἱ φυσικαὶ ἐπιστῆμαι, αἱ θεωρίαι τῆς Ἀναγεννήσεως καὶ τοῦ Διαφωτισμοῦ κ.λπ. μὲ τὸν ἰδεολογικὸν σκοπὸν τῆς συγκαλύψεως ψευδῶν καὶ συμφερόντων τῆς ἰθυνούσης τάξεως, διὰ προσαρμογῶν, παραλείψεων, ἀποσιωπήσεων, παραπλανήσεων, διαστροφῶν ἤ, ἀντιθέτως, ἀποσπασματικῶν σφετερισμῶν τῶν ἰδεῶν αὐτονόμων καὶ ἀταξικῶν διανοουμένων.

Τά 4 εὐρά τόν μῆνα γιά τήν ΕΡΤ εἶναι λίγα....

Ἡ φιλελεύθερη ἀναδιάρθρωση ἐν δράσει...

Ἐδῶ καὶ μερικὲς ἡμέρες ἡ Ἑλλάδα, ἡ κυβέρνηση, τὸ ἐπίσημο κράτος, δὲν διαθέτουν οὔτε ἕνα ραδιοτηλεοπτικὸ μέσο γιὰ νὰ προβάλλουν τὶς θέσεις τους. Βρίσκονται ἐται ἕρμαια στὶς διαθέσεις τῶν μεγάλων ἰδιωτικῶν καναλιῶν καὶ τῶν μπαταχτσήδων ἰδιοκτητῶν τους, οἱ ὁποῖοι ἔχουν πλέον τὸ πεδίο τελείως ἐλεύθερο νὰ διαμορφώνουν, νά κατευθύνουν τὴν κοινὴ γνώμη καὶ τὴν αἰσθητική της. Ἀρωγὸς σὲ αὐτὸν τὸν αὐτοχειριασμὸ καὶ τὴν παράδοση τοῦ κράτους, στὴν ἐγκατάλειψη τῆς περιφέρειας καὶ τῆς ἑλληνικῆς ὁμογένειας, εἶναι μία ἄλλη ἰδιωτικὴ ἑταιρεία ἡ πάροχος ψηφιακοῦ σήματος Digea ( συνένωση τῶν 6 μεγαλύτερων ἰδιωτικῶν καναλιῶν),πού μὲ ὑπερβάλλοντα ζῆλο καὶ ξεπερνῶντας τὴν δικαιοδοσία της, ἀνέλαβε νὰ συμμορφώση τὸν τηλεοπτικό σταθμό 902 καὶ ὅποιον ἄλλο θά μετέδιδε τὸ σῆμα τῶν ἐργαζομένων τῆς ΕΡΤ. Μήπως γιατί ἡ Digea μὲ τὸ κλείσιμο τῆς ΕΡΤ ἀναμένει νά κυριαρχήσῃ πλέον στόν χῶρο τοῦ ψηφιακοῦ σήματος στόν προγραμματισμένο διαγωνισμό τῆς 30^ης Ἰουνίου;

Θρίαμβος

Ἡ ἐργασία διαχωρίζεται σὲ δύο κατηγορίες: στὴν ἐπωφελῆ ἐργασία, ἡ ὁποία ἐξυπηρετεῖ τοὺς στόχους τοῦ ἑκάστοτε κυρίαρχου δικτύου καὶ τὰ συμφέροντά της συμπίπτουν μὲ ἐκεῖνα τοῦ κυρίαρχου συστήματος καὶ στὴν ἀνώφελη (ἄχρηστη) ἐργασία, πού δὲν ἔχει τίποτα νὰ προσφέρει στὸ κυρίαρχο σύστημα καὶ στὸ πλαίσιο αὐτοῦ του δικτύου οἰκονομίας εἶναι μὴ-ἐργασία (δηλαδὴ χασομέρι καὶ τεμπελιὰ ἀφοῦ δὲν ἔχει καμμιὰ ἀξία). Ἡ λογική τῆς ἔνταξης στὴν ἐπωφελῆ ἐργασία καὶ τοῦ ἀποκλεισμοῦ ἀπὸ τὴν "παραγωγικὴ" διαδικασία καθορίζεται μὲ βάση τὰ κυρίαρχα συμφέροντα. Ἔτσι ἐπιβάλλεται ἡ κυριαρχία. Ἡ κυριαρχία ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν ταυτόχρονη ἱκανότητα τῶν εὐκατάστατων νὰ ἀρθρώνουν καὶ νὰ προστατεύουν τὰ δικά τους συμφέροντα καὶ νὰ ἀποσαρθρώνουν ἐκεῖνα τῶν ὑποδεέστερων. Οἱ ὑποδεέστεροι μποροῦν νὰ ἀναπτύξουν δικά τους δίκτυα μὲ δικούς τους στόχους, ἀλλὰ ἐὰν ἐπιθυμοῦν νὰ ἀλληλεπιδροῦν μὲ τὰ δίκτυα πού κατέχουν δεσπόζουσα θέση πρέπει νὰ προσαρμόζουν τοὺς στόχους τους σὲ ἐκείνους τῶν ἑκάστοτε κυρίαρχων δικτύων. Ποτὲ δὲν φανταζόταν ἡ Μαρίνα, πού τὸ παιδικό της ὄνειρο ἤτανε νὰ ἐργαστεῖ στὴν ΕΡΤ, πὼς τὰ πράγματα κάποτε θὰ ἔφταναν ἐκεῖ. 

Οἱ πήλινοι πολεμισταί

Μερικοὶ ἄνθρωποι δὲν ἔχουν τὴν συναίσθηση τοῦ ἑαυτοῦ. Στὴν πραγματικότητα δὲν πιστεύουν πὼς ὑπάρχει "ἐγὼ" πού θὰ μποροῦσε νὰ τοὺς συνδέσει μὲ τὶς σκέψεις καὶ τὰ συναισθήματά τους. Μερικοὶ μάλιστα ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους θεωροῦν πὼς ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι ζοῦν μία ψευδαίσθηση. Πράγματι ἡ ἄμεση ἐπαφὴ τῶν αἰσθήσεων μὲ τὸ ἀντικείμενο, ὅπως τὸ ἀντιλαμβάνονται οἱ αἰσθήσεις, δηλαδὴ ὡς σύνθεση γεύσεων, χρωμάτων, θερμοκρασίας, ἤχων κλπ ἀποτελεῖ μόνο ἕνα μικρὸ μέρος τῆς αἰσθητῆς σχέσης. Αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος πού αἰσθανόμαστε τὶς ἐπιδράσεις τοῦ ἀντικειμένου ἀκόμα καὶ χωρὶς τὴν παρουσία του. Μᾶς συμβαίνει πολλὲς φορὲς γιὰ παράδειγμα νὰ ἀνακαλοῦμε τὶς ἰδιότητες κάποιου ἀντικειμένου, τὴ γεύση του, τὸ χρῶμα, τὴ θερμοκρασία, τὸν ἦχο, κλπ, καθὼς διατηροῦμε ἀπὸ αὐτὸ εἰκόνες καὶ ὅταν δὲν τὸ διακρίνουμε ἡ ἀνάμνησή του ἀνακαλεῖ τὴν ἐπαφή μας μαζί του.  

Πάγιες καί διαρκεῖς ἀνάγκες πού ἐξυπηρετεῖ ἡ Χρυσῆ Αὐγή.

Ἡ ἀπόρρητη ἔκθεση τοῦ τμήματος τῆς ἴδιας τῆς Ἑλληνικῆς Ἀστυνομίας, μὲ ἡμερομηνία 10/12/1999, τὸ ὁποῖο μιλᾶ γιὰ στενὲς διασυνδέσεις τῶν ναζιστῶν μὲ τὴν ΕΛ.ΑΣ., πού δημοσιεύτηκε στὰ «Νέα» στὶς 17/4/2004 ( ἀπό τό ἄρθρο τοῦ Μπογιόπουλου πού ἀκολουθεῖ)

Ξέρετε ποιοι εἶναι σήμερα αὐτοί πού περισσότερο κάθε ἄλλου ἐπιθυμοῦν διακαῶς να συνεχίζεται ἡ « πολιτική» ἀντιπαράθεση –φαρσοκωμωδία μέ το λεγόμενο ἀντιρατσιστικό νομοσχέδιο; Πρωτίστως τό ΠΑΣΟΚ καί δευτερευόντως ἡ Χρυσῆ Αὐγή.

Τό ΠΑΣΟΚ ἐπιχειρεῖ να ἀντιστρέψει τήν πορεία ἀποσύνθεσης στήν ὁποία βρίσκεται, προβάλλοντας πολιτικά ζητήματα - φοῦσκες ὡς κρίσιμα, γνωρίζοντας ὅτι γιὰ τὴν μεγάλη μᾶζα τοῦ κόσμου ἀποτελεῖ κόκκινο πανὶ ὡς βασικός ὑπεύθυνος γιὰ τὴν κατάντια τῆς χώρας. Ἀνακατεύοντας τήν πολιτκή τράπουλα ὁ Βενιζέλος, μέ ἀρωγούς τά μεγάλα ἰδιωτικά κανάλια σύν τό ἐναπομεῖναν ξόανο ἐνημέρωσης ἀπό τήν μέχρι πρό τινος ὄαση τῆς ΝΕΤ, καί μέ κομπάρσο την ΔΗΜΑΡ, τζογάρει πολιτικά ἐμφανιζόμενος ὡς δημοκράτης. Ταυτόχρονα ἐγκλωβίζει καὶ τὸν ΣΥΡΙΖΑ στὴν σχηματιζόμενη πόλωση, μὲ ἄξονα τὴν ἀπάτη τοῦ « ἀντιρατσιστικοῦ» νομοσχεδίου. Μέ δυό λόγια γιά τό ΠΑΣΟΚ ἡ Χρυσῆ Αὐγή ἀποτελεῖ ἔνεση ζωῆς. Ἕνας ἀπό τούς δυό νά ἐξαφανισθῇ, αὐτομάτως θά ἐξαφανισθῇ καί ὁ ἄλλος. Ἀμήν καί πότε...

Τό " ἀντιρατσιστικό" νομοσχέδιο ὡς συνεργός τῆς ἐθνικοφροσύνης στήν δολοφονία τῆς σκέψης καί τῆς ἔκφρασης...

Νόαμ Τσόμσκυ: Ἄν ἐφαρμόζοντο οἱ ἀρχές τῆς Νυρεμβέργης ὅλοι οἱ μεταπολεμικοί πρόεδροι ἔπρεπε να καθήσουν στο ἑδώλιο…

Τὸ παρακάτω κείμενο πρέπει ὁπωσδήποτε νὰ διαβασθεῖ. Εἶναι ἕνα πολὺ δραστικὸ ἀντίδοτο στὴν μαζικὴ ἐξαπάτηση πού ἐπιχειροῦν τὰ λαμόγια τῆς ἐν Ἑλλάδι πολιτικῆς καὶ δημοσιογραφίας, πού σὰν πειθήνια σκυλάκια ἀναμασοῦν καὶ ἀναμεταδίδουν τὶς ὑποτιθέμενες κραυγὲς ἀγωνίας τῆς Εὐρώπης γιὰ ἀναβίωση τοῦ ναζισμοῦ. Μιά ἀκόμα ἰδεολογική ἐπιχείρηση πού ξεκίνησε ἐδῶ και μερικά χρόνια σέ εὐρωπαϊκά φόρα ταυτίζοντας ναζισμό και κομμουνισμό, χρησιμοποιῶντας τόν πρῶτο γιά να χτυπήσῃ τον δεύτερο. Εἴχαμε ἀσχοληθεῖ, πρίν ἀπό 4 χρόνια, καί στήν ἀνάρτηση Χιτλερισμός, σταλινισμός και δυτικοί δημοκράτες…

Πολλή φλυαρία τελευταῖα γιά τά λεγόμενα « ἀντιρατσιστικά» νομοσχέδια στό βάθος τῆς ὁποίας ἀχνοφέγγει ἡ ποινικοποίηση τῆς ἀντίθετης ἄποψης. Τό ἑλλαδικό ἐθνικό κράτος, τιμῶντας τήν ἀντιπνευματική του παράδοση καί τά ἀεριτζίδικα συντάγματα πάνω στά ὁποῖα οἰκοδομήθηκε, δέν ἔχει καμιά δυσκολία νά ἀκολουθήσῃ τά χνάρια τοῦ νόμου Γκεϋσσώ ( 1990), μέ βάση τόν ὁποῖο διώχθηκαν στήν Γαλλία διανοούμενοι κόντρα στό ρεῦμα, ὅπως ὁ καθηγητής Φωρισόν καί ὁ Ροζέ Γκαρωντύ.  Διεθνοῦς κύρους πολιτικοί ἀναλυτές, ὅπως ὁ καθηγητής Νόαμ Τσόμσκυ, πού μέ θάρρος ὑπερασπίσυηκε τόν καθηγητή Φωρισόν -ὄχι γιά τίς θέσεις του ἀλλά γιά τήν δυνατότητά του νά τίς ἐκφράζει -, θά κινδυνεύουν μέ ποινική δίωξη επί ἑλληνικοῦ ἐδάφους ἄν ἐπιμένουν νά ἀσκοῦν κριτική στήν δἰκη τῆς Νυρεμβέργης, ὄχι ἀμφισβητῶντας τό κατηγορητήριο κατά τῶν καταδικασθέντων ἐγκληματιῶν πολέμου, ἀλλά γιά ἐπιλεκτική ἀπονομή δικαιοσύνης καί " παράλειψη" ἐφαρμογῆς τοῦ νόμου σέ μερίδα τῶν νικητῶν. Ἀπόψεις πού ἐξέφρασε γιά τά ἐγκλήματα στήν Καμπότζη, ὅτι θά πρέπει νά λογοδοτήσουν ὄχι μόνον οἱ ἐρυθροί Χμέρ ἀλλά κυρίως οἱ ΗΠΑ, θά θεωροῦνται ποινικά κολάσιμες. Χῶρος ἄσκησης -καί διαστρέβλωσης -τῆς ἱστορικῆς ἐπιστήμης θά εἶναι ἀποκλειστικά τά ἐλεγχόμενα ΜΜΕ καί τά ποινικά ἤ συνταγματικά δικαστήρια, ἡ δέ κοινωνία καί οἱ διαφωνοῦντες θά μποῦν ὁριστικά στό περιθώριο.