Ὁ κυνισμός

Ποιό εἶναι λοιπόν τό ἀποτέλεσμα τῆς προσπάθειας τοῦ κύριου Ἀλέξη νά ἐμφυσήσει πολιτική αἰσιοδοξία καί νά ἐξανεμίσει τήν πολιτική κατάθλιψιν ἀπό τούς ἱστορικῶς ἀπογοητευμένους;

Ὁ κύριος Ἀλέξης ἐπιβεβαιώνει τήν πεποίθησι πῶς ἡ πολιτική σφαῖρα εἶναι ἕνας συρρικνωμένος, διαμελισμένος, μακρυνός τόπος δραστηριότητος προνομιούχων. Μέλη τοῦ πολιτικοῦ σώματος ἐπιστρέφουν περιοδικῶς νά μᾶς ὑπενθυμίσουν τάς δεσμεύσεις των καί ψάλλουν ἐκ νέου τά κάλαντα εἰς ἐκτυφλωτικάς μαζικάς τελετάς. Ἡ ψηφοφορία εἶναι ἕνα πρᾶγμα καί ἡ συλλογική φροντίς τήν ὁποῖα ἀκούει κανείς σαρώνοντας τά ἐρτζιανά κύματα, εἶναι κάτι διαφορετικό. Τά πάντα δίδουν μιάν αἴσθησι προσηλώσεως σέ κάποιο σύστημα, τοῦ ὁποίου μέ τόν τρόπο αὐτό ἐπιβεβαιώνεται ἡ νομιμότης. Κανείς δέν αἰσθάνεται συνδεδεμένος μέ τό σύστημα αὐτό, καθώς το προφανές του περιεχόμενο εἶναι προσδεδεμένο στόν κυνισμό.

Ὦ φιλτάτη Συρία

A ὄχι δὲν ταιριάζουνε σ’ ἐμᾶς αὐτά.    Σ’ Ἕλληνας σὰν κ’ ἐμᾶς δὲν κάνουν τέτοιες μικροπρέπειες.    Τὸ αἷμα τῆς Συρίας καὶ τῆς Αἰγύπτου πού ρέει μὲς στὲς φλέβες μας  νὰ μὴ ντραποῦμε, νὰ τὸ τιμήσουμε καὶ νὰ τὸ καυχηθοῦμε.   Ἐπάνοδος ἀπό τήν Ἑλλάδα( Κωνσταντῖνος Καβάφης)

Ὅτι ἐκτυλίσσεται τὰ τελευταία πέντε χρόνια στὴν Συρία εἶναι μία ἀκόμη ἐκδοχὴ τοῦ χρεωκοπημένου δυτικοῦ πολιτισμοῦ. Ὁ παγκοσμιοποιημένος πόλεμος ὡς διεθνής πολιτική,  τῆς διαδόχου πολιτικῆς τῶν «ἐθνικῶν» κρατῶν, αὐτῆς τῶν «ἀνθρωπίνων» δικαιωμάτων. Μιᾶς «πολιτικῆς» τῆς ὁποίας ἡ οὐσία συνοψίζεται στὴν ἀντιμετώπιση « ἐχθρῶν», πού ἐδημιούργησε σὲ παρελθόντα χρόνο ἡ ἴδια ἡ αὐτοθαυμαζόμενη Δύση, γιὰ νὰ βρεῖ διέξοδο σὲ προηγούμενα ἀδιέξοδά της. 

Μιά ὀργουελιανή προπαγάνδα δημιουργεῖ μὲ τὸ ἀζημίωτο τὰ ἄλλοθι, γιὰ τὴν διαιώνιση τοῦ ἱστορικοῦ ἀδιεξόδου. Ἔχουμε πιὰ ἐμπεδώσει ὅτι ὑπεύθυνος εἶναι ὁ Ἄσσαντ,  στά χνάρια τοῦ Καντάφι καί τοῦ Σαντάμ, ἕνας αἱμοσταγὴς καὶ βάρβαρος «δικτάτορας». Δὲν μᾶς εἶναι ἀρκετὸ ὅτι δὲν βγῆκε μὲ ἐκλογές; Δὲν μᾶς εἶναι ἀρκετὸ ὅτι ἐνῷ ἄλλους «δικτάτορες» τῆς περιοχῆς τοὺς παρέσυρε, μὲ τὸ καλὸ ἢ μὲ τὸ ἄγριο, ἡ ψευδεπίγραφη Ἀραβικὴ Ἄνοιξη, πρεσβεύουσα εὐρωπαϊκὲς - σιγά τόν πολυέλαιο - ἀξίες,  αὐτός ἐπιμένει νά παραμένει στήν θέση του «ἀντιδημοκρατικά»;

Ὁ εὐρύτερος χῶρος τῆς Μέσης Ἀνατολῆς καὶ οἱ ἄνθρωποί της ἀντιμετωπίζονται ὡς χρηστικά ἀντικείμενα, ἕνα πεδίο ἐπίλυσης ἔξωθεν προβλημάτων καθαρὰ ἐξ Ἑσπερίας εἰσαγομένων, γιά νά μᾶς ἐξάγουν σέ ἐξευτελιστικές τιμές πετρέλαιο. Αὐτό σημαίνει φιλελευθερισμός. Ἡ ὑποκρισία γιὰ τὴν καταστροφὴ ἀρχαιολογικῶν χώρων ἀπὸ τοὺς δυτικῆς κοπῆς τζιχαδιστὲς φτάνει καὶ περισσεύει γιὰ νὰ καλυφθεῖ ἡ παντελὴς ἄγνοια  τῆς πολυδιάστατης ἱστορίας καὶ τοῦ βαθιὰ πνευματικοῦ πολιτισμοῦ -τοῦ Ἰσλάμ καί ὄχι μόνον-,  παρακλάδι τοῦ ὁποίου ἀποτελεῖ καὶ ἡ Εὐρώπη. Τά κροκοδείλια δάκρυα ἀμέσως θα στεγνώσουν ὅταν οἱ ἀρχαιολογικοί θησαυροί άκολουθήσουν τήν πορεία τῶν ἀγωγῶν πετρελαίου καί καταλήξουν στά μουσεῖα τῶν εὐρωπαϊκῶν μητροπόλεων.  

Ἡ ἠθική

Ὁ ὀρθολογισμός βασίζεται πάντοτε σέ μιά συγκεκριμένη προβολή τῆς πραγματικότητος καί σέ ἕνα συγκεκριμένο σύνολο ἀξιῶν. Ἡ σύγχρονη ἀντίληψις τῆς ἠθικῆς περιορίζεται στήν ἐφαρμογή ἑνός συγκεκριμένου εἴδους ὀρθολογισμοῦ, τό ὁποῖο ἐπιτρέπει τήν ἀξιολόγησι ἑνός καί μόνον συνόλου δεδομένων. Μέσω αὐτῆς τῆς διαδικασίας ἡ ἠθική κατασκευάζει τά πραγματικά περιστατικά ἐπί τῶν ὁποίων βασίζονται οἱ ἀποφάσεις.

Ἡ ἠθική, στά Δυτικά ἐκπαιδευτικά συστήματα, διδάσκεται ὡς οἰκονομική παράμετρος, καί ὡς τέτοια ὁ ὁρισμός της περιορίζεται στήν μεγιστοποίησι τοῦ κέρδους. Συνέπεια τῆς διδασκαλίας τῆς ἠθικῆς μέ οἰκονομικούς ὅρους εἶναι ὅτι ἡ ὑπευθυνότης τῶν πράξεών μας ἔναντι τῆς κοινωνίας, περιορίζεται στό κατά πόσον αὐτές συνεισφέρουν στήν μεγιστοποίησι τοῦ πλούτου. Οἱ πράξεις μας εἶναι ἠθικῶς δικαιολογημένες ἐφόσον ἔχουν θετικό ἀντίκτυπο στό κέρδος ἀκόμα καί ἄν μοναδικός τους στόχος εἶναι ἡ κερδοφορία μιᾶς συγκεκριμένης ὁμάδος ἤ τῆς ἐταιρείας στήν ὁποῖα ἐργαζόμαστε. Ἡ ταύτισις τοῦ καλοῦ μέ τήν κερδοφορία μειώνει τό ζήτημα τῆς ἠθικῆς σέ μιά στενή μορφή οἰκονομικοῦ ὠφελιμισμοῦ ὅπου ὁ οἰκονομικός ὑπολογισμός ὑποκαθιστᾶ τήν ἀξιολογική κρίσι. Σέ αὐτές τίς διαδικασίες λογιστικοῦ τύπου οἱ ἄνθρωποι δέν ἔχουν πρόσωπο, ἀλλά ἀντλοῦν τήν ταυτότητά τους ἀπό τήν κατηγορία στήν ὁποία ἔχουν ταξινομηθεῖ (ἐργαζόμενος, ἄνεργος, κόστος, δαπάνη καί τά τοιαῦτα). Οἱ ἄνθρωποι εἶναι ξένοι μεταξύ τους. Γνωρίζουν ὁ ἕνας γιά τόν ἄλλο μέσῳ κάποιων ἐμμέσων χαρακτηριστικῶν τῶν κατηγοριῶν στίς ὁποῖες ἀνήκουν. Δέν εἶναι ἄτομα μέ πάθη καί συναισθήματα, ἀλλά διαφορετικές ἀγέλες κοινῶν οἰκονομικῶν χαρακτηριστικῶν.

Ψυχοκτονεῖον ἡ Ὡραία Ἑλλάς

Ὅταν τό μυαλό ὑπολειτουργεῖ ἤ λαθεύει, σημαίνει ὅτι ἡ ψυχή πάσχει. Μια λογική ἀκρωτηριασμένη εἶναι προϊόν ψυχικῆς δηλητηρίασης.  

Τό δηλητήριο στήν περίπτωση τοῦ νεοελληνικῆς κοινωνίας εἶναι ἡ ἰδεολογία της. Ἔχει δυτική προέλευση καί ἀπέδωσε ὡς ἐθνοπατερισμός ἤ ὡς εὐρωλιγουρισμός. Μέ ἐναλασσόμενες και αὐξομειούμενες δόσεις, τό ἀποτέλεσμα ἦταν κοινό. Ἡ ἐμπέδωση τῆς κοινωνικῆς ἀνωριμότητας καί τῆς πολιτικῆς καθυστέρησης. Τά 200 χρόνια νεοελληνικῆς ἱστορικῆς καί πνευματικῆς ἀδράνειας εἶναι ἱκανή ἀπόδειξη. Ὅτι σήμερα ζοῦμε εἶναι σαφής ἔνδειξη δηλητηρίασης τελευταίου σταδίου.

Στις ἀναρτήσεις με ἐτικέττα ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑΣ, ὅπου παρουσιάσθηκε το ὁμώνυμο βιβλίο τοῦ Γερασίμου Κακλαμάνη, ἀναλύθηκε ἡ σύσταση καί ὁ τρόπος δράσης αὐτοῦ τοῦ κοινωνικοῦ δηλητηρίου.  Ἑνός δηλητηρίου πού ἔκανε θραῦση και ἀποδεκάτισε πνευματικά και ψυχικά τούς νεοέλληνες. Μετά ἦρθαν τά μνημόνια,  ὡς ἐπιστέγασμα τῆς πολιτικῆς μας ἀμοιρίας…

Ἀκολουθεῖ ὁ ἐπίλογος τοῦ ἀνωτέρω βιβλίου…

Ὁμιλία τῆς Ζωῆς Κωνσταντοπούλου στήν Παγκόσμια Διάσκεψη Προέδρων Κοινοβουλίων

Ἡ ὁμιλία τῆς Προέδρου τῆς Βουλῆς Ζωῆς Κωνσταντοπούλου στίς 2/9/2015, στήν 4η Παγκόσμια Διάσκεψη τῶν Προέδρων Κοινοβουλίων στόν Ο.Η.Ε.

Κυρίες καὶ Κύριοι,

Πρόεδροι τῶν Κοινοβουλίων τοῦ κόσμου,

Μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς 70ης ἐπετείου ἀπὸ τὴν ἵδρυση τοῦ ΟΗΕ, πού συμπίπτει μὲ τὴν 70^η ἐπέτειο ἀπὸ τὴ λήξη τοῦ Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου,

Στὸ πλαίσιο αὐτῆς τῆς 4^ης Παγκόσμιας Διάσκεψης Προέδρων Κοινοβουλίων τῆς Διακοινοβουλευτικῆς Ἕνωσης (IPU), μὲ θέμα τὴν τοποθέτηση τῆς Δημοκρατίας στὴν ὑπηρεσία τῆς εἰρήνης, τῆς βιώσιμης ἀνάπτυξης καὶ τῆς οἰκοδόμησης τοῦ κόσμου πού θέλουν οἱ ἄνθρωποι καὶ οἱ λαοί, στέκομαι ἐνώπιόν σας καὶ ἀνάμεσά σας, ὡς Πρόεδρος τῆς προσφάτως διαλυθείσας Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων, γιὰ νὰ σᾶς ἀπευθύνω ἔκκληση ἀλληλεγγύης πρὸς τὸν ἑλληνικὸ λαὸ καὶ τὴν Ἑλλάδα, τὴ χώρα ὅπου γεννήθηκε ἡ Δημοκρατία καὶ ὅπου σήμερα ὑφίσταται ἐπίθεση καὶ καταλύεται.

Ἡ Σταχτοπούτα

Οἱ μονόλογοι τῶν πολιτικῶν πού περιορίζονται στήν κατάθεσι πληροφοριῶν οἱ ὁποῖες εἶναι ἀδιάφορες γιά τήν καθημερινή ζωή τῶν ἀνθρώπων συνεισφέρουν στήν μετατροπή τῶν πολιτῶν σέ παθητικούς παραλῆπτες ἄχρηστων εἰδήσεων καί τούς διατηροῦν σέ κατάστασι ἐξαρτημένων καί ἄβουλων κοπαδιῶν, πού δέν ἔχουν καμμιά ἐπιθυμία νά ἀσκήσουν κριτική στίς ἀρχές.

“Νά εἶσαι θαρραλέα καί εὐγενής” ἦταν τά ψιθυριστά λόγια τοῦ πατέρα τά ὁποῖα ἀπηύθυνε στήν κόρη ποῦ ἄφηνε πίσω του ὡς τελευταῖα ὁδηγία.  Ἐκείνη ἔσκυψε, τόν ἐφίλησε καί ὑποσχέθηκε πῶς θά τηρήσει αὐτό ποῦ τῆς ἐζήτησε ὁ πατέρας της. Εἰς τό ὑπόλοιπον τῆς ἱστορίας κατέστη ἀντικείμενον ἐκμεταλεύσεως καί ἐγελοιοποιήθη ἀπό τήν μητριά της (τήν καγγελάριο) γιά ἱκανόν ἀριθμό περιστάσεων μέχρι σημείου ποῦ πολλοί ἄρχισαν νά διερωτῶνται γιά ποιό λόγο ἐπιμένει νά παραμένει κάτω ἀπό τήν ἴδια στέγη, ὑπό τήν κυριαρχία τῶν γυναικῶν αὐτῶν ἐνῶ ἀπό καιροῦ ἦτο ἐν γνώσει της πῶς ἡ μητριά της καί οἱ θυγατέρες της δέν εἶχον κατά νοῦν τό συμφέρον της. Ἴσως ἐπειδή εἶχεν ὑποσχεθεῖ στόν πατέρα της πῶς θά εἶναι εὐγενής. 

Ἡ παρακμή

Ὁ τρόπος ὑπάρξεως κατά τόν ὁποῖο ὁ καθένας μας πρέπει νά μετασχηματιστεῖ σέ ἐμπορεύσιμο εἶδος μέ τιμή ἀγορᾶς καί οἱ γνώσεις ἤ τά ταλέντα τοῦ καθενός μας ἐξαρτῶνται ἀλλά καί καθορίζονται ἀπευθείας ἀπό τήν ζήτησί των στίς ἀγορές, σταδιακά παγιώνεται. Στό πλαίσιο αὐτό ἡ ἐπαναστατική ὑποκειμενικότης τοῦ ἀκτιβιστοῦ καρποφορεῖ, καθώς ἡ προσπάθεια νά προσδώσομε νόημα στήν ὕπαρξί μας ἀλλά καί νά ἀρθρώσομε σύστημα δικαιοσύνης ἀναζητᾶ τρόπον ἐκφράσεως. Ἔτσι λοιπόν, στήν καθοδηγούμενη ἀπό τόν καπιταλισμό πόλι, ὁ μετασχηματισμός τῆς ἀπελπισίας σέ ἐλπίδα ἀναζητήθηκε σέ ἐπαναστατικούς (ντεμέκ καθώς ἐκ τῶν ὑστέρων ἀπεδήχθη) σχηματισμούς. Ὑπεσχέθη λέξεις λησμονημένες: τιμήν, γενναιοδωρίαν, σχέσιν ἀμοιβαιότητος, εὐπρέπεια. Ὑπῆρξεν χαρά καί γιορτή καθώς τόν ἠγέτη πολλοί ἠγάπησαν καί ἐσεβάσθησαν. 

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Εἴμαστε ὄχι ὅτι λέμε, ἀλλά ὅτι πράττουμε

Ἡ ὁμιλία τῆς Προέδρου τῆς Βουλῆς Ζωῆς Κωνσταντοπούλου στίς 14/8/2015, κατά τήν διαδικασία «συζήτησης» καί ψήφισης τοῦ 3ου μνημονίου

Ξεκινῶντας τὴν ὁμιλία μου κύριες καὶ κύριοι συνάδελφοι θὰ ἤθελα νὰ ἀναφερθῶ στὸ γεγονὸς ὅτι τὸ εἰσαγόμενο νομοσχέδιο, εἰσαγόμενο κυριολεκτικὰ καὶ μεταφορικά, εἶναι ἀντισυνταγματικό  γιὰ τοὺς λόγους πού ἀναφέρονται στὶς ἐνστάσεις ἀντισυνταγματικότητας πού ἔκανε ὁ ΣΥΡΙΖΑ στὶς 7 Νοεμβρίου τοῦ 2012 καὶ τὶς ὁποῖες εἶχα τὴν τιμὴ νὰ ἀναπτύξω καὶ καταθέτω στὰ πρακτικά, στὶς 14 Ἰανουαρίου τοῦ 2013 τὶς ὁποῖες εἶχα τὴν τιμὴ νὰ ἀναπτύξω καὶ καταθέτω στὰ πρακτικά, στὶς 30 Μαρτίου τοῦ 2014 τοὺς λόγους τοὺς ὁποίους εἶχα τὴν τιμὴ νὰ ἀναπτύξω γιὰ λογαριασμὸ τῆς κοινοβουλευτικῆς ὁμάδας τοῦ ΣΥΡΙΖΑ καὶ καταθέτω στὰ πρακτικά, ἀλλὰ καὶ γιὰ τοὺς λόγους πού ἀναφέρονται στὴν ὁμιλία τοῦ πρωθυπουργοῦ τῆς χώρας κ. Ἀλέξη Τσίπρα στὶς 14 Δεκέμβρη 2010 τὴν ὁποία καταθέτω στὰ πρακτικά, στὴν ὁμιλία τοῦ πρωθυπουργοῦ τῆς χώρας κ. Ἀλέξη Τσίπρα κατὰ τὴν συνεδρίαση γιὰ τὴν υἱοθέτηση τοῦ 2^ου μνημονίου, τοῦ νόμου 4046/2012 τὴν ὁποία καταθέτω στὰ πρακτικά, στοὺς λόγους πού ἀναφέρονται στὴν ὁμιλία τοῦ πρωθυπουργοῦ τῆς χώρας κ. Ἀλέξη Τσίπρα στὶς 23 Φεβρουαρίου τοῦ 2012 τὴν ὁποία καταθέτω στὰ πρακτικά, τοὺς λόγους πού ἀναφέρονται στὴν ὁμιλία τοῦ πρωθυπουργοῦ τῆς χώρας κατὰ τὴν ἔγκριση τοῦ μεσοπρόθεσμου τὴν ὁποία καταθέτω στὰ πρακτικά, κατὰ τὴν συζήτηση τῶν ἐπειγόντων μέτρων ἐφαρμογῆς τῶν νόμων 4046, 4093 καὶ 4127  τὴν ὁποία καταθέτω στὰ πρακτικά, τοῦ νόμου  4224 τοῦ 2013 τὴν ὁποία καταθέτω στὰ πρακτικά,  καὶ τέλος τοῦ νόμου 4254 τοῦ 2014 τὴν ὁποία καταθέτω  στὰ πρακτικὰ.

Ὁ τριτοκοσμικός εἶναι ἀναγκασμένος νά διαφθαρεῖ γιά νά ἐπιβιώσει

Ἦρθαν κάτι Ἀμερικάνοι ( Γ.Λογοθέτης –Θύμιος Καρακατσάνης)

Ἀκούγεται ὅτι ἡ κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ προτίθεται, ἅμα τῇ ὑπογραφῇ συμφωνίας μὲ τοὺς ἑταίρους – δανειστές, νὰ ἐξαπολύση κυνήγι κατὰ τῆς διαφθορᾶς καὶ τῆς διαπλοκῆς. Τὸ πιθανώτερο εἶναι, παρὰ τὴν ὅποια εἰλικρίνεια τῶν προθέσεων, ὅλη αὐτὴ ἡ ἐπιχείρηση « κάθαρσης » νὰ ἐξαντληθῆ σὲ ἐλάχιστες τρανταχτὲς περιπτώσεις, οἱ ὁποῖες θὰ προβληθοῦν δεόντως γιὰ λόγους ἐπικοινωνιακούς.

Στὸ σημερινὸ τρίτο καὶ τελευταῖο μέρος τῆς εἰσαγωγῆς ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Γερασίμου Κακλαμάνη ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑΣ ( β ἔκδοση 1988), θὰ δοῦμε γιὰ ποιὸ λόγο σὲ τριτοκοσμικὰ μέχρι τό μεδούλι κράτη ἡ κρατικὴ διαφθορὰ καί ἡ διαπλοκὴ μὲ ἰδιωτικὰ συμφέροντα, πᾶνε χέρι χέρι καί διαχέονται ἀναλογικά σέ ὅλες τίς κοινωνικές βαθμίδες. Ἀπό τήν στιγμή πού δέν μπορεῖς νά παράξεις μόνος σου τά προϊόντα πού παράγει ἡ κάθε SIEMENS τότε ἡ μίζα εἶναι δεδομένη καί εἶναι ἀδιάφορο ἄν θά τήν καρπωθεῖ ἡ SIEMENS ἤ ὁ ἀνταγωνιστής της. Ἐν τέλει ἡ μίζα ἀποτελεῖ ἀναγκαία συνθήκη κοινωνικῆς ἐπιβίωσης τοῦ καθαυτό τριτοκοσμικοῦ κράτους,  τοῦ Ἑλλαδιστάν. Μία ἐπιβίωση μὲ χαρακτηριστικὰ ἐπαιτείας ἐντὸς καὶ ἐκτός της χώρας,  μία ἐπιβίωση πού ἀνατροφοδοτεῖ τὴν διαρκῆ πνευματικὴ καὶ ἱστορικὴ στασιμότητα τῆς κοινωνίας, ἡ ὁποία καμουφλάρει τὴν ἀνημπόρια της πότε μὲ ἀεριτζίδικα ἐθνικοπατριωτικὰ θούρια, πότε μὲ τὶς ἀπεργίες τῶν ἀγωνιστῶν - ζητιάνων τοῦ Κ.Κ.Ε., καὶ πότε μὲ τὰ φληναφήματα περὶ εὐρωπαϊκῆς πορείας καὶ προοπτικῆς πού συνοψίζονται στὴν χρησιμοθηρικὴ ἀτάκα « ἡ Ε.Ε. εἶναι τὸ σπίτι μας». Ὄλοι αὐτοί οἱ παπαγάλοι εἶναι ἡ μελλοντική ἐγγύηση τοῦ τριτοκοσμισμοῦ μας.

Τό τέλος τοῦ φόβου ( ἄρθρο -παρέμβαση τῆς Ζωῆς Κωνσταντοπούλου)

( ἀπό τήν ἱστοσελίδα ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ)

 Τὴν προηγούμενη Παρασκευή, ὁ πρωθυπουργὸς ἀνακοίνωσε τὴν ἀπόφασή του νὰ δώσει τὸν λόγο στὸν λαό. Νὰ προτείνει δημοψήφισμα γιὰ ἐκεῖνα γιὰ τὰ ὁποῖα οἱ πολίτες δὲν ρωτήθηκαν ποτὲ ἐπὶ πέντε χρόνια. Καὶ γιὰ ἐκεῖνα πού οἱ δανειστὲς ζητοῦν νὰ συμφωνηθοῦν στὸ ὄνομα τῆς κοινωνίας, δεσμεύοντας πέντε γενιὲς καὶ χρεώνοντας γεννημένα καὶ ἀγέννητα μωρὰ μὲ ἕνα χρέος πού δὲν εἶναι δικό τους. Ἡ Βουλή, μὲ μεγάλη πλειοψηφία, ἐνέκρινε τὴν πρόταση δημοψηφίσματος. Καὶ ἔτσι, γιὰ πρώτη φορὰ στὰ μεταπολιτευτικὰ χρονικά, ὁ λόγος δίνεται ἀπευθείας στὸν λαό, νὰ ἀποφασίσει γιὰ τὴ μοίρα του.

Εἶναι μία ἀπόφαση ἱστορική. Καὶ μία διαδικασία ὑπαρξιακή.

Ἡ ἐθνική μοναξιά ὡς μιζέρια καί μπουζουκοκαημός

Νεοέλληνας( Τζίμης Πανούσης)

Ὁ νεοέλληνας γεννήθηκε σκλάβος καὶ παραμένει τέτοιος μέχρι σήμερα.  Ἄν ἡ σκλαβιὰ καὶ ἡ μὲ τὸ ἀζημίωτο «προστασία» τῶν Μεγάλων Δυνάμεων τῶν πρώτων μετὰ τὸ 1821 χρόνων ἦταν κατὰ κάποιο τρόπο ἀναπόφευκτη,  ἡ σημερινὴ εἶναι τὸ πνευματικὸ ὑποπροϊὸν τῆς ἑλλαδικῆς διανόησης – εἴτε «ἐθνικῆς» εἴτε εὐρωλιγούρικης -  καὶ ἔχει φαρδιὰ πλατιὰ ἀπὸ κάτω τὴν νεοελληνικὴ ὑπογραφὴ ὅλων τῶν κομματικῶν ἀποχρώσεων.

Ἀντὶ τῆς ἰδεολογικῆς περιπέτειας ὁ νεοέλληνας προτίμησε καταστάσεις ψευδεπίγραφες, μιὰ ἰδεολογία ἡ ὁποία – σκοπίμως καὶ κουτοπόνηρα - τὸν ἀναγόρευε ἀπὸ ἐπαίτη ψηφοφόρο σὲ περιούσιο λαό. Αὐτὴ ἡ ἰδεολογικὴ θολούρα, τὸ περιβάλλον ὅπου οἱ σφραγιδοφύλακες τοῦ πνεύματος ἐμφανίζονται σὰν τὰ σαλιγκάρια μετὰ τὴν βροχή,( αὐτοί πού κρατᾶνε τὰ πόστα καί τά ἀνταλάσσουν μεταξύ τους π.χ. γενηὰ τοῦ 30, νεομαρξιστές, νεοορθόδοξοι, θεωρητικοί τοῦ ἡδονισμοῦ ἢ τῶν ντεμὲκ «ἀνθρωπίνων» δικαιωμάτων κλπ…)  ἀγκάλιασε ὅλο τὸ πολιτικὸ φάσμα. Ἄλλοι ψηφοφόροι ἀλλοιθώρισαν πρὸς τὴν Εὐρώπη προσβλέποντας τὰ ΜΟΠ, τὰ ΕΣΠΑ ( καὶ μέσῳ αὐτῶν τὸν δημόσιο πλοῦτο ὡς ἑλλαδίτες φιλελεύθεροι),  ἄλλοι τραγουδοῦσαν θούρια ἐθνικοπατριωτικὰ βάζοντας τὸ δάχτυλο καί τή μούρη ὁλόκληρη στὸ μέλι καὶ προσφέροντας ἄλλοθι στοὺς πρώτους, ἐνῷ κάποιοι τρίτοι κράτησαν ἀπὸ τὸν κομμουνισμὸ μόνο τὸ σφυροδρέπανο, μουμιοποίησαν καὶ γελοιοποίησαν τὸν Μάρξ τραγουδῶντας ἀντάρτικα στὶς ταβέρνες ἢ προπαγανδίζοντας τὴν ἐπιβολὴ τοῦ μονοτονικοῦ ἢ τῆς "δημοτικιᾶς" ὡς λαϊκές κατακτήσεις. Ὅταν μάλιστα τσεπώνεις παράλληλα βουλευτικὲς ἀποζημιώσεις, ἑλλαδικὲς ἢ εὐρωπαϊκὲς - γιὰ τὸ κόμμα βεβαίως βεβαίως…- τὸ πράγμα τότε παραβρωμάει…

Παλαιοντολογία

Πολλοί ἐξακολουθοῦν νά ἔχουν τήν πεποίθηση ὅτι ὅλα εἶναι λίγο πολύ ἐντάξει, ὅμως εἶναι ἀκόμα περισσότεροι αὐτοί ποῦ συμφωνοῦν. Αὐτό μπορεῖ ἐν μέρει νά ἐξηγηθεῖ ἀπό τό γεγονός ὅτι στήν καθημερινή ζωή τά μέλη κοινωνικῶν ὁμάδων κάνουν ὅ,τι οἱ ἄλλοι γύρω τους θεωροῦν “φυσιολογικό” καί “δικαιολογημένο” ἀνεξαρτήτως τοῦ τί εἶναι γιά τούς ἴδιους φυσιολογικό ὅταν εὐρίσκονται κατ’ ἰδίαν, ἐκτός ὁμάδων. Ἔτσι γιά παράδειγμα στίς κοινωνίες ὅπου ὑπάρχει ἐκτεταμένη διαφθορά ἀναπτύσσονται νοοτροπίες ποῦ δικαιολογοῦν καί ἐνθαρρύνουν τήν διαφθορά, ὥστε τελικῶς νά θεωρεῖται ἡ διαφθορά φυσιολογική ρουτίνα καί βεβαίως νά μήν ἐκλαμβάνεται ὡς ἀδίκημα.

Ἡ γήρανσις

Κοχλιακά ἐμφυτεύματα, φακοί ἐπαφῆς, ἀκουστικά βαρηκοΐας, ἤ ἄλλες μηχανικές τροποποίησεις ποῦ μέ ὁποιοδήποτε τρόπο ἐνισχύουν τίς ἀνθρώπινες βιολογικές ἱκανότητες δημιουργοῦν τήν ἀνάγκη ἐπαναπροσδιορισμοῦ τῆς γηράνσεως. Σύμφωνα μέ κάποιους θεωρητικούς, ἡ ἐξάρτησις ἀκόμη καί ἀπό τίς πιό βασικές τεχνολογίες ἔχει ἤδη προσδώσει στήν γήρανσι βιοτεχνοκοινωνικά χαρακτηριστικά ποῦ τήν ἔχουν καταστήσει κάτι πολύ διαφορετικό ἀπό τόν ὁρισμό ποῦ ἴσχυε στό παρελθόν.

 Ἠλεκτρόδια ποῦ μετροῦν τήν ἀνάσα, τόν καρδιακό ρυθμό, τήν θερμοκρασία, τήν συγκέντρωση ὀξυγόνου καί τήν ἀρτηριακή πίεση καλύπτουν τό σῶμα. Διατροφή, συστατικά τοῦ αἵματος καί φαρμακευτική ἀγωγή παρέχονται μέ ἐνδοφλέβιο καθετῆρα. Ἕνας ἀναπνευστῆρας Dräger X-am® 2000 ἀναπνέει γιά λογαριασμό μου μέ ἑξῆντα πέντε ἀναπνοές ἀνά λεπτό. Προσπαθῶ νά τόν μετακινήσω ἀπό τόν λαιμό μου ἀλλά εἶναι κολλημένος στό δέρμα μου. Ὁ γιατρός γιά νά διακόψει τήν πάλη μέ χορηγεῖ ἐθιστικά ἡρεμιστικά γιά νά παραλύσει τίς κινήσεις μου καί νά ἐπιτρέψει στόν ἀναπνευστῆρα νά ἐπανακτήσει τόν ἔλεγχο τῆς ζωῆς μου. Ἡ βία ἐπεμβαίνει γιά νά μέ χαρίσει ζωή.

Ὁ ἴσκιος τῆς Δύσης

Ἀρνόλδος Τόϋνμπη

Ἡ πολιτικὴ ἔννοια τοῦ « ἐθνικοῦ κράτους» εἶναι προϊόν της δυτικῆς σκέψης καὶ ἡ ἐφαρμογή της στοὺς χώρους στοὺς ὁποίους γεννήθηκε εἶχε θετικὰ ἀποτελέσματα γιὰ τὶς δυτικὲς κοινωνίες,  ἀφοῦ ἐλάμβανε ὑπ’ ὄψιν τὰ πολιτισμικά, κοινωνικά, τεχνολογικὰ καὶ παραγωγικά τους δεδομένα. Σὲ λαοὺς ὅμως τελείως διαφορετικῆς πολιτισμικῆς νοοτροπίας,  πού ἱστορικὰ ἔζησαν καὶ παρῆγαν σὲ περιβάλλοντα πολυεθνικότητας- ὅπως οἱ λαοὶ τῆς Ἐγγὺς καὶ τῆς Μέσης Ἀνατολῆς - ἀπέβη ὀλέθρια. Ἀλλὰ, σὺν τῷ χρόνω, ἀπέβη ὀλέθρια καὶ γιὰ τὴν Δύση, στὸν βαθμὸ πού αὐτὴ οὐδέποτε ἀπεκατέστησε κάποια γέφυρα πολιτισμικῆς ἐπικοινωνίας μαζὺ τους ἀλλὰ μιᾶς διαρκοῦς ἀντιπαλότητας. Ἀντιπαλότητας πού στὰ σημερινὰ, παγκοσμιοποιημένα - κυρίως λόγῳ τεχνολογίας -, προβλήματα ἀποβαίνει καταστροφική. Ἐξ ἴσου καταστροφική γιά κράτη φύσει πολυεθνικής σύστασης,  ὅπως αὐτά πού προέκυψαν ἀπό τήν διάλυση τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας, ἀποτελεῖ ἡ ἀνάληψη δυτικῶν θεσμῶν καί ἰδεολογικῶν έργαλείων, ὡς εἶδος μάλιστα ἀμύνης ἔναντι τῆς Δύσεως ( αὐτό γιά τούς ἑλληνόψυχους "πατριῶτες" ...). Στὸ «ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΝ ΖΗΤΗΜΑ» ΣΗΜΕΡΑ ( προσέχτε τὰ εἰσαγωγικά …) τοῦ Γερασίμου Κακλαμάνη – τοῦ ὁποίου ἀποσπάσματα ἔχουμε ἐδῶ παρουσιάσει - ἀναλύεται αὐτὴ ἡ ἀλληλεπίδραση.

Ὁ ἀρτιμελής μέ τό ἀσανσέρ ἡ πατερίτσα μέ τίς σκάλες...

Μασκαρᾶ γκρέκο μασκαρᾶ...( Γιάννης Μηλιώκας)

Ζούγκλα δὲν σημαίνει ἀναγκαστικὰ τίγρεις, λιοντάρια, ὀργιώδης βλάστηση, καὶ « ἀπολίτιστοι» - σύμφωνα μὲ τὴν δυτικοευρωπαϊκὴ ὑπεροψία καί ὑποκρισία - ἄγριοι. Ἡ κατ’ ἐξοχὴν ζούγκλα δὲν βρίσκεται στὴν Ἀφρική. Ἐνυπάρχει στὶς σύγχρονες μεγαλουπόλεις ὡς κοινωνικὴ ἀποξένωση πού τροφοδοτεῖ τὴν «ἀνάπτυξη» καὶ τὴν «προόδο». Ὡς ἀντίβαρο αὐτοῦ του συνειδητοῦ ἀτομισμοῦ ὑπάρχει ὅμως μία διατήρηση τῆς κοινωνικότητος σὲ ἀλλά  ἐπίπεδα: ἡ προθυμία τοῦ πωλητοῦ ἑνὸς καταστήματος ἡ ἑνὸς γκαρσονιοῦ ἀπέναντι στὸν πελάτη ἤ ὁ σεβασμός καί ἡ εὐγένεια στήν συναναστροφή τῆς καθημερινότητος εἶναι μερικά ἀπό αὐτά.

Ἡ κοινωνικὴ ζούγκλα στὴν Ἑλλάδα εἶναι τρισχειρότερη ἀπὸ ὅτι σὲ μία δυτικοευρωπαϊκὴ μεγαλούπολη. Τὶς ὅποιες ἀμφιβολίες εἶχε στεριώσει τὸ νεοελληνικὸ παραμύθι μέσα μου, τίς γκρέμισε ἡ ἐμπειρία πού ὡς συνοδὸς ἀπέκτησα τὸν τελευταῖο μῆνα σὲ διαδρόμους καὶ θαλάμους νοσοκομείων. Δέν στοχεύω τό προσωπικό τοῦ συστήματος ὑγείας ἀλλά τόν «λαό». Σὲ ἀσανσὲρ 10 ἀτόμων νὰ μπουκάρουν 15, ἀδιαφορῶντας, χαζογελῶντας ἡ καθησυχάζοντας ὑποτιμητικὰ ἐμένα τὸν φοβιτσιάρη παράξενο « μὴ φοβᾶσαι φίλε δὲν χαλάει... ἔχω ἀνεβοκατέβει χιλιάδες φορές…» Νὰ στριμώχνονται στὴν πόρτα καὶ νὰ ἀφήνουν ἔξω τὸ καροτσάκι μὲ τὸν τραυματία. Στὸν θάλαμο τριῶν,  ἤ καὶ πραπάνω ἀσθενῶν, τὸ σόϊ τοῦ ἑνὸς νὰ καταλαμβάνει ὅτι καρέκλα ὑπάρχει καὶ νὰ δημιουργεῖ τὴν γνωστὴ ψευτοεγκάρδια ἀτμόσφαιρα καφενείου. Στοὺς προθαλάμους τῶν ὀρόφων ὅσοι ἄτυχοι τραυματίες μὲ πατερίτσες δὲν βροῦν κάθισμα εἶναι ὄχι μόνον ἀναγκασμένοι νὰ στηρίζονται στὸν τοῖχο, ἀλλὰ καὶ νὰ ἀνέχονται κινητὰ καὶ ζωντανὲς ρωμέϊκες συνομιλίες τέτοιας ἔντασης, πού ὧρες ὧρες θυμίζει τὰ ἀποδυτήρια τοῦ γηπέδου Καραϊσκάκη. Δέν στοχεύω τό ἐπί μέρους ἀλλά τήν γενικώτερη νοοτροπία πού τό γεννᾶ καί τό ἀνέχεται.

Ἐξορία

Ἡ Εὐριδίκη ἐπέταξε ὅλη της τήν ἔνδυσιν στούς βράχους. Δέν ἔχω τίποτα περισσότερο νά πῶ ἐφώναζε καθώς ἀπομακρυνόταν. Ὁμολογουμένως, τήν ἐγνώρισε καλά τήν ἐξορία. Πρέπει ὅμως νά γίνει κάτι σαφές. Ἡ “ἐξορία” γιά τήν ὁποῖα συζητοῦμε ἐδῶ δέν εἶναι ἀπαραίτητα μιά περίπτωσις φυσικῆς ἤ σωματικῆς κινητικότητος. Δέν συνεπάγεται τήν ἔξοδο ἀπό μιά χῶρα μέ προορισμό κάποιαν ἄλλη. Ἡ διάκρισις αὐτῆς τῆς ἐξορίας ἀπό τά ἄλλα εἴδη ἐξορίας εἶναι ἡ συχνά ἐπώδυνος καί ἀγωνιώδης ἄρνησις τῆς ἐνσωματώσεως παρά τάς συντριπτικάς πιέσεις.

Τό ραδιόφωνο ἐξακολουθοῦσε μανιωδῶς νά μεταδίδει ἀντικομμουνιστικά μηνύματα. Ζῶντας ἀνάμεσα σέ ἕνα πλῆθος ἀνταγωνιστικῶν ἀξιῶν, προτύπων καί τρόπων ζωῆς, χωρίς μιά σταθερή καί ἀξιόπιστη ἐγγύηση γιά τό τί ἀντιπροσωπεύει στήν πραγματικότητα τό δίκαιο, ἡ ὑπεράσπισις ἑνός τρόπου ζωῆς ποῦ ἀποκλίνει ἀπό τήν κοινωνικά ἀποδεκτή φυσιολογικότητα εἶναι μιά πολύ ἐπικίνδυνη τακτική καί ἐλλοχεύει ὑψηλό ψυχολογικό ἀντίτιμο. Ἡ “καλλυντική ψυχοφαρμακολογία” παρέχει πλέον τόν ὁρισμό τοῦ φυσιολογικοῦ.  Ἡ ἐξέγερσις ἔπαψε νά ἀποτελεῖ λογική ἐπιλογή.

Οἱ χῆνες τῆς ἀρετῆς καί ὁ λίβελλος

Ὁ μαῦρος γάτος ( Βασίλης Παπακωνσταντίνου)

Δὲν θὰ κουραστῶ νὰ γράφω ὅτι ἡ λατρεία τοῦ τριπτύχου «Πατρίς,  Θρησκεία,Οἰκογένεια» ἔχει στενοὺς δεσμοὺς μὲ τὴν φαινομενικὰ ἀντιδιαμετρική της,  αὐτὴν τῆς θρησκευτικῆς προσήλωσης στήν «εὐρωπαϊκή ὁλοκλήρωση καὶ προοπτική». Ὅπως κάθε τί βαρύγδουπο καὶ ἄνευ πραγματικῆς οὐσίας, καὶ οἱ δύο « ἐπιχειρηματολογίες» ἀποτελοῦν διαφορετικὲς μορφὲς ἐξαπάτησης. Ἡ ἐξαπάτηση ὅμως εἶναι ἡ  κατ’ ἐξοχὴν ὕβρις καὶ γιὰ νὰ μασκαρευτεῖ ὑποκριτικὰ σὲ στοιχεῖο διαλόγου ἀπαιτεῖται τὸ κατάλληλο γλωσσικὸ ὕφος.

Οἱ ἀπατεῶνες τοῦ λόγου χρησιμοποιοῦν φράσεις πομπώδεις καὶ τίτλους «κράχτες». Αὐθαιρετῶντας, βαφτίζουν τὴν λογοτεχνίζουσα – καί οὐδόλως λογοτεχνική -  χροιὰ ὡς «ἐπιχείρημα». Μέ ἕναν λόγο φούσκα εὐτελίζουν τὰ σοβαρὰ θέματα. Δὲν ὑβρίζουν ἄμεσα – δέν λένε «πουτανάκι» ἤ «σκατά» - ἀλλά δέν διστάζουν νά μαγαρίσουν πατρίδα, θρησκεία,  δημοκρατία ἢ ἀνθρώπινα δικαιώματα. Ἄν τό ἔθνος ἢ ἡ Ε.Ε τὸ ἀπαιτεῖ δὲν ὑπάρχει λόγος νὰ κάνουν οἰκονομία στὴν λάσπη. Οἱ ἀδαεῖς ἀναγνῶστες, παρασυρμένοι στὴν καλλιεργούμενη ἄγνοιά τους,  ἴσως ὀνομάσουν τὸ ὕφος γραφῆς τῶν ἀπατεώνων ὡς λίβελλο. Ἴσως ἀκόμη θεωρήσουν πώς λιβελλογράφος σημαίνει λασπολόγος καί κιτρινισμός. Οὐδέν ψευδέστερον. Ἐρείσματα τοῦ λιβέλλου εἶναι τὸ προσωπικὸ ἦθος καὶ ἡ ἀλήθεια. Δέν εἶναι ἡ μικρότητα οὔτε τό ἀτομικό, κομματικό ἤ ἐθνικό συμφέρον. Ὁ λίβελλος δὲν ἀποσκοπεῖ στὶς ἐντυπώσεις ἀλλὰ στὴν οὐσία. Δέν συσκοτίζει οὔτε ἐξαπατᾶ ἀλλά ἀποκαλύπτει καί ρίχνει φῶς. Ὅπως ἐξηγεῖ μὲ γλαφυρὸ καὶ συνάμα οὐσιαστικὸ τρόπο ὁ Εὐάγγελος Λεμπέσης,  ὁ  λίβελλος - ὅταν ὁ λιβελλογράφος εἶναι ἀνιδιοτελὴς καί οὐδόλως φτηνός προπαγανδιστής- εἶναι σημάδι πνευματικῆς ὑγείας καὶ μέσον ἀντίστασης ἐναντίον τῶν πραγματικῶν ὑποκριτῶν,  ἐναντίον κάθε χήνας τῆς ἀρετῆς πού μᾶς περιτριγυρίζει. Ἐναντίον κάθε ἐθνικιστῆ ἤ εὐρωπαϊστῆ παλιάτσου συμπληρώνω ἐγώ. Χρυσαυγίτικου ἤ ποταμίσιου...

Ἡ συνήθεια

Θραύσματα ἀπό ἕνα τόπο ποῦ ἀπέρριψα

Σκέψεις δανεισμένες ἀπό ἕνα παλιό σύστημα

Συνεχίζουν νά εἰσβάλλουν στήν τωρινή μου κατάσταση

Νικόλας Κάλας

Ἡ λογοτεχνία ὡς δείκτης πνευματικῆς ὑπανάπτυξης

Τά παραμύθια ἀνιστορῶ τούς μύθους ξεδιαλέω στολνῶ τό ψέμμα ὅσο μπορῶ καί τήν ἀλήθεια λέω

 Ἔχουμε δείξει - σὲ πολλὲς μέχρι σήμερα ἀναρτήσεις - τὴν ἐδῶ καὶ 200 χρόνια ἀντικειμενικὴ ἀνυπαρξία θεμελίων συγκρότησης νεοελληνικοῦ κράτους. Τήν ἀπουσία ὄχι μόνον ἐθνικῆς, ἀλλὰ ὁποιουδήποτε εἴδους συλλογικῆς συνείδησης. Αὐτὸ τὸ κοινωνικὸ ἀδιέξοδο ἐπιχειρήθηκε μὲ πολλοὺς καὶ διάφορους τρόπους νὰ καλυφθεῖ. Ἡ ( ἀντ)-εθνικὴ ἰδεολογία τοῦ δασκάλου, τοῦ παπᾶ καὶ τοῦ χωροφύλακα σὲ μία ντεμὲκ ἀντιπαράθεση ἁρπαχτῆς μὲ τοὺς εὐρωλιγούρηδες κλεπτοκράτες ἔκρυψαν τὴν πραγματικότητα καὶ ἔθρεψαν τὸν νεοέλληνα μὲ ὀνειροπολήματα, μυθολογίες δόξας, φολκλόρ, εὐρωπαϊκὲς οἰκογένειες καὶ προοπτικές. Ὅτι κατέγραψε καί ὁ Ἰ. Βηλαρᾶς ( 1771-1823) στό διπλανό τετράστιχο. Γιὰ νὰ τρῶνε τὰ δάνεια ἀπὸ τὸ 1821 μέχρι σήμερα καὶ νὰ τὸν ἀφήσουν ἐν τέλει στὴν ψάθα. Ὅλο αὐτὸ τὸ παρακμιακὸ κλῖμα πνευματικῆς φτώχειας, πού ἀναπόφευκτα κατέληξε σήμερα καὶ στὴν ὑλικὴ φτωχοποίηση, ὡραιοποίησε ἡ παρακμιακὴ νεοελληνικὴ διανόηση τῶν «γραμμάτων καὶ τῶν τεχνῶν». Τὴν βαρύτατη ἱστορικὴ εὐθύνη τῆς διανόησης εἴδαμε ἀναλυτικὰ στὸ βιβλίο τοῦ Γερασίμου Κακλαμάνη « ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑΣ». Στὴν σημερινὴ ἀνάρτηση  ( σελίδες 252 -272 τοῦ βιβλίου του Η ΕΛΛΑΣ ΩΣ ΚΡΑΤΟΣ ΔΙΚΑΙΟΥ, 1990 ), ὁ Κακλαμάνης ἀποδεικνύει μὲ μαθηματικὴ λογικὴ τὴν στενὴ και ἀμφίδρομη σχέση τῆς ἀνύπαρκτης ἐθνικῆς συνείδησης – κυρίως λόγῳ τῆς παγκοσμιότητος ἑνός κατά τόπους διαφορισμένου ἑλληνισμοῦ πού ἰσοπεδώθηκε ἐθνικά -  καὶ μιᾶς ἀνούσιας λογοτεχνίας ἀλαλούμ… Ἂν ὁ νεοέλληνας θέλει νὰ βγεῖ ἀπὸ τὴ κρίση δὲν φτάνει νὰ κουρέψει τὸ χρέος - ἀφοῦ οἱ ἑπόμενες γενηὲς δὲν φταῖνε σὲ τίποτε νὰ τὸ φορτωθοῦν - ἀλλὰ μαζὶ μὲ τὸ εὐρωπαϊκὸ ψέμμα πρέπει νὰ ἀπαλλαγεῖ καὶ ἀπὸ τήν κακομοιρίστικη ἑλλαδικὴ ὀμφαλοσκοπία του. Οἱ μπλόφες τοῦ Μακρυγιάννη καί ἡ τεχνητή ἑλληνικότητα τῆς γενηᾶς τοῦ 30 καμμιά σχέση δέν ἔχουν μέ τήν γνησιότητα τοῦ Παπαδιαμάντη.

Ἡ ἐλευθερία τοῦ λόγου

Οἱ ἀποικιακές ἀρχές διαίρεσαν τούς κατοίκους ἐπί τῆ βάσει τῆς μορφώσεως: πρῶτον εἰς ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἐκρίνοντο κατάλληλοι νά διέπουν τάς ὑποθέσεις των κατά τρόπον φιλελεύθερον —συνήθως τό ἀστικό μέρος τοῦ πληθυσμοῦ— καί μποροῦσαν νά κατέχουν γῆ μέ νομικά ἐπίσημους τίτλους, δεύτερον εἰς ἐκείνους γιά τούς ὁποίους μία ἐκπαιδευτική/δοκιμαστική περίοδος ἦτο ἀπαραίτητος ὧστε νά κατορθώσουν νά ἀφομοιώσουν ὅρους καί προϋποθέσεις καί στή συνέχεια ἠδύναντο νά συμμετάσχουν στούς μηχανισμούς τῆς ἀγορᾶς χωρίς νά δημιουργοῦν ἐμπόδια στήν οἰκονομική ἀνάπτυξη τῆς ἀποικίας καί μετά τήν πάροδο αὐτῆς τῆς περιόδου ἀποκτοῦσαν δικαιώματα γῆς, καί τρίτον τούς ἄξεστους οἱ ὁποῖοι ἐκρίνοντο ἀνεπίδεκτοι μαθήσεως καί σίγουρα ἦτο ἀδύνατον δι’ αὐτούς νά ἐκτεθοῦν στούς διακανονισμούς τῆς ἀγορᾶς καί κατά συνέπειαν ἦτο ἀναγκαῖα μία διαρκής προστασία.