Φοράω ὅ,τι μέ ἀρέσει

Ὅλα ἄρχισαν ὅταν ὁ βασιλιὰς τῆς Ἐφύρας (πού ἀργότερα ὀνομάστηκε Κόρινθος) ὁ Σίσυφος πρόδωσε τὸ μυστικό τοῦ Δία λέγοντας στὸν θεὸ τῶν ποταμῶν Ἀσωπό, τὸ μέρος στὸ ὁποῖο ὁ Ζεὺς κρατοῦσε τὴν κόρη του τὴν Αἴγινα. Ὁ Ἀσωπὸς σὲ ἀντάλλαγμα προσέφερε στὸν Σίσυφο μία πηγὴ μὲ νερὸ πού ἀνάβλυζε ἀσταμάτητα ἀπὸ τὴν ἀκρόπολη τῆς Κορίνθου. Ὁ Δίας ἀφοῦ διέφυγε τὴν καταδίωξη τοῦ Ἀσωποῦ τιμώρησε τὸν Σίσυφο γιὰ τὴν προδοσία στέλνοντας τὸν στὸν Ἅδη. Ὅμως ὁ Σίσυφος κατάφερε νὰ φυλακίσει τὸν Ἅδη προκαλώντας κάτι ἐντελῶς πρωτοφανές. Καθὼς ὁ Ἅδης ἀδυνατοῦσε νὰ πάρει τὶς ψυχὲς τῶν θανάσιμα τραυματισμένων ἀνθρώπων καὶ ζώων, ὁ κόσμος ἄρχισε σιγὰ-σιγὰ νὰ γεμίζει ἀπὸ ἀκρωτηριασμένα καὶ ἀνήμπορα ἔμψυχα ὄντα. Τελικὰ ὁ Ἄρης δυσαρεστημένος ἀπὸ τὴν ἀπώλεια τῆς εὐχαρίστησης τοῦ θανάτου τῶν ἀντιπάλων του, ἐλευθέρωσε τὸν Ἅδη ἀπὸ τὰ δεσμά του, καὶ ἔστειλε ξανὰ τὸν Σίσυφο πίσω στὸν κάτω κόσμο. Πρὶν πεθάνει ὅμως ὁ Σίσυφος ζήτησε ἀπὸ τὴ γυναίκα του νὰ μὴ θάψει τὸ σῶμα τοῦ ἀλλὰ νὰ τὸ ἀφήσει γυμνὸ στὴ μέση της πλατείας, ὅπως κι ἔγινε, μὲ ἀποτέλεσμα τὸ πτῶμα του νὰ καταλήξει στὶς ἀκτὲς τοῦ ποταμοῦ Στυγός. Ἐκεῖ ὁ Σίσυφος παραπονέθηκε στὴν Περσεφόνη γιὰ τὴν ἀσέβεια τῆς συζύγου του, πού δὲν ἐνταφίασε τὸ σῶμα του μὲ τὶς ἀπαιτούμενες τιμές, καὶ τῆς ζήτησε νὰ τοῦ ἐπιτρέψει νὰ ἐπιστρέψει στὸν πάνω κόσμο γιὰ νὰ τὴν ἐπιπλήξει. Ὁ Σίσυφος ἐπέστρεψε στὴν Κόρινθο ἀλλὰ ὅταν τοῦ ζητήθηκε νὰ γυρίσει στὸν κάτω κόσμο ἐκεῖνος ἀρνήθηκε ἐξαναγκάζοντας ἔτσι τὸν Ἑρμῆ νὰ τὸν σύρει διὰ τῆς βίας ἐκεῖ πίσω. Ὡς τιμωρία γὶ αὐτὴ του τὴ συμπεριφορὰ ὁ Σίσυφος ὑποβλήθηκε στὸ βασανιστήριο νὰ κουβαλάει ἕνα βράχο στὴν κορυφὴ ἑνὸς ἀπόκρημνου λόφου, ἀλλὰ μόλις ἔφτανε στὴν κορυφή, ὁ βράχος ξανακυλοῦσε πίσω ἀναγκάζοντας τὸν κάθε φορᾶ νὰ ξεκινᾶ ἀπὸ τὴν ἀρχή. Ἔκτοτε ἡ σισύφειος τιμωρία παρέμεινε αἰώνια γιὰ τὸν “νικητὴ” τὸν Ἅδη ἢ τουλάχιστον ἔτσι λένε οἱ παραδοσιακοὶ μύθοι.

Ψυχική ἰσορροπία, ἔγκλημα καί προπαγάνδα...

Ψυχολογικές ἐπιχειρήσεις ( ἑλληνικοί ὑπότιτλοι)

Κάθε φορά πού γίνεται κάποιο φονικό μεγάλης ἔκτασης καί φρίκης, ὅπως ἡ δολοφονία τῶν 25 παιδιῶν στὸ Νιούταουν τοῦ Κονέκτικατ, τήν φρίκη συνοδεύουν οἱ πολυλογίες γιὰ τὰ κίνητρα καὶ τὸν χαρακτῆρα τοῦ δράστη. Σὲ γενικὲς γραμμὲς οἱ διαγνωσεις περιέχουν κάποιες κοινότυπες καὶ ἀνούσιες ἀναφορὲς σὲ ψυχολογικὰ αἴτια, παιδικὰ τραύματα, συγκεχυμένο συναισθηματικὸ κόσμο, ἀποκλείοντας ταχυδακτυλουργικὰ κάθε ἄλλη παράμετρο, κοινωνικὴ ἢ  πολιτική. Κάτι συνηθισμένο ὅταν ἡ οὐσία τῶν πραγμάτων πρέπει νὰ ἀποκρυβῆ καί τὰ ΜΜΕ θέλουν νὰ ἱκανοποιήσουν τὸ ἐνδιαφέρον ἢ νὰ ταῒσουν τὴν περιέργεια τοῦ κοινοῦ μὲ σκουπίδια. Πάντα προσπαθῶντας νὰ μὴν τὸ ταρακουνήσουν, νὰ δώσουν ἑρμηνεῖες ἀπολύτως συμβατὲς μὲ τὴν πνευματικὴ νωθρότητα τοῦ σύγχρονου καταναλωτῆ τηλεοπτικοῦ χρόνου, πού ὀφείλει νὰ χαίρεται, νὰ τρομάζει, νὰ συγκινεῖται καθ’ ὑπόδειξιν, ἀλλὰ ὄχι νὰ σκέφτεται.

Ἐκεῖ πού κανένας δέ θά φτάσει, ἐκεῖ πού κανένας δέ θά ἔρθει

Ὑπερκαινοφανεῖς ἀστέρες ἢ σουπερνόβα (supernova) εἶναι διάφοροι τύποι ἐκρήξεων πού συμβαίνουν στὸ τέλος τῆς ζωῆς τῶν ἀστέρων. Ὅταν ἕνας ἀστέρας μεγάλης μάζας παύει νὰ παράγει ἐνέργεια στὸν πυρήνα του, καταρρέει κάτω ἀπὸ τὴ δύναμη τῆς ἴδιας του τῆς βαρύτητας καὶ ἡ θερμοπυρηνικὴ ἔκρηξη ἐκτινάσσει μεγάλο μέρος τοῦ ἀστρικοῦ ὑλικοῦ μὲ μεγάλη δύναμη καὶ ταχύτητα πού ὑπερβαίνει τὰ 3.000 χλμ/δευτερόλεπτο (ἢ τὰ 10,8 ἑκατομμύρια χιλιόμετρα τὴν ὥρα), πρὸς ὅλες τὶς κατευθύνσεις. Στὶς ἐκρήξεις αὐτὲς παράγονται ἐξαιρετικὰ φωτεινὰ ἀντικείμενα, τῶν ὁποίων ἡ ἀρχικὴ φωτεινότητα στὴ συνέχεια ἐξασθενεῖ μέχρι τοῦ σημείου τῆς ἀφάνειας μετὰ ἀπὸ λίγους μῆνες. Τὸ συμπυκνωμένο ὑλικὸ πού παράγεται ἀπὸ τὴν ἔκρηξη εἶναι γνωστὸ ὡς ἀστέρας νετρονίων. Ἐὰν ὁ ἀστέρας νετρονίων εἶναι πολὺ μεγάλος ἡ βαρυτικὴ κατάρρευση εἶναι ἀδύνατο νὰ ἀποφευχθεῖ καὶ ὁ ἀστέρας νετρονίων συνεχίζει νὰ συρρικνώνεται ἕως ὅτου μετατραπεῖ τελικὰ σὲ μία μαύρη τρύπα. Μαύρη τρύπα εἶναι τὸ ἔσχατο σημεῖο τῆς δημιουργίας, μία περιοχὴ τοῦ χωροχρόνου ἀπὸ ὅπου τίποτα δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ ἀποδράσει, οὔτε ἀκόμη καὶ τὸ φῶς.

Δημοκρατία...

( τοῦ Νίκου Μπογιόπουλου ἀπό τόν Ριζοσπάστη)

Ἡ ἱστορία μὲ τὸ χαράτσι τῆς ΔΕΗ εἶναι ἀποκαλυπτικὴ πολλῶν πραγμάτων ὅσον ἀφορᾷ τὴ Δημοκρατία τους.

Ἂς δοῦμε τρεῖς πλευρές:

α) Ἀπύθμενη ὑποκρισία, ἀβυσσαλέο ψεῦδος

Στὶς 23/6/2011 ὁ τότε ἀντιπρόεδρος τῆς κυβέρνησης Εὐ. Βενιζέλος, δήλωνε τὰ ἑξῆς:

«Σὲ σχέση μὲ τὰ ἀκίνητα, ἡ ἐκτίμησή μας εἶναι ὅτι (...) δὲ χρειάζεται νὰ γίνει ἄλλη παρέμβαση καὶ κυρίωςδε χρειάζεται νὰ γίνει ἄλλη παρέμβαση μέσα στὸ λογαριασμὸ τῆς ΔΕΗ.Δὲν εἶναι οἱ λογαριασμοὶ τῆς ΔΕΗ ὁ μοχλὸς γιὰ νὰ εἰσπράττεις τέλη ἢ φόρους καὶ ἰδίως φόρους, διότι τὸ ἠλεκτρικὸ ρεῦμα εἶναι ἕνα κοινωνικὸ ἀγαθὸ θεμελιῶδες καὶ δὲν μπορεῖς νὰ συνδέεις τὴν ἐκπλήρωση ἄλλων ὑποχρεώσεων, πέραν τῶν δημοτικῶν ἐν πάση περιπτώσει τῶν συνδεδεμένων ἀπόλυτα μὲ τὸν τόπο κατοικίας ἢ ἐγκατάστασης, μὲ τοὺς μηχανισμοὺς αὐτοὺς οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἄλλο σκοπὸ καὶ γιατί ἐν πάση περιπτώσει πρέπει νὰ ἀναζητήσουμε κίνητρα γιὰ τὴν οἰκοδομὴ καὶ γιατί εἶναι ἤδη πολὺ ἐπιβαρυμένο τὸ ἀκίνητο».

Ὅμως, ὁ ἴδιος ἄνθρωπος, ὁ Βενιζέλος, πού τὸν Ἰούνη ἔλεγε τὰ παραπάνω, ὅτι δηλαδή,

πρῶτον, δὲν θὰ ἐπιβληθεῖ χαράτσι, καὶ δεύτερον, ὅτι δὲν θὰ ἐπιβληθεῖ χαράτσι μὲ μοχλὸ τὴ ΔΕΗ, τρεῖς μόλις μῆνες ἀργότερα, στὶς 11/09/2011, δήλωνε καὶ διέπραττε τὰ ἀκριβῶς ἀντίθετα!

Βουλιμία

http://bulimia-web.com/web/

Ὑπάρχουν πιθανῶς πολλοὶ διαφορετικοὶ τρόποι μὲ τοὺς ὁποίους μπορεῖ κανεὶς νὰ ἀντιληφθεῖ τί εἶναι μιὰ πόλη, καθὼς ὑπάρχουν πολλὲς πόλεις. Ἑπομένως, ἕνα ἁπλὸς κοινὰ ἀποδεκτὸς ὁρισμὸς γιὰ τὴν λέξη πόλη εἶναι δύσκολο νὰ δοθεῖ. Ὁ ἁπλούστερος ἴσως εἶναι ὅτι ἡ πόλη εἶναι ἕνας διακανονισμὸς ἐντός τοῦ ὁποίου συναντῶνται ἄνθρωποι ἄγνωστοι μεταξύ τους. Ὅσο πιὸ πυκνοκατοικημένη εἶναι ἡ πόλη τόσο περισσότερο οἱ κάτοικοί της εἶναι ἀποξενωμένοι μεταξύ τους. Ὁ πληθυσμὸς τῆς πόλης ἐπίσης εἶναι ἀπὸ τοὺς καθοριστικοὺς παρόγοντες αὐξομείωσης τῆς ἀνθρωπιᾶς τῶν κατοίκων της. Οἱ ἄνθρωποι τῆς πυκνοκατοικημένης πόλης προσπαθοῦν νὰ διατηρήσουν τὴ λογικὴ καὶ τὴν εὐπρέπειά τους ἀποκλείοντας ἀπὸ τὴ ζωή τους καὶ τὰ προβλήματά της ὅλους τους ἄλλους καὶ περιορίζοντας τὸ ἐνδιαφέρον τους στὸ στενὸ οἰκογενειακό τους περιβάλλον καὶ λίγους φίλους μὲ τοὺς ὁποίους νοιώθουν συνδεδεμένοι. 

Τό πουλάκι λυῶμα...

(γραμμένο ἀπό τόν φίλο καί σύντροφο swearengen στό φόρουμ τοῦ marketzone)

Ἀκοῦστε τώρα, προσεκτικὰ παρακαλῶ, διότι ἔχω φρέσκα νέα ἀπὸ τὸ μέτωπο τῆς ἰταλικῆς ἀριστερᾶς, μίας εὐρωαριστερᾶς πού προσωπικὰ δὲν εἶδα ποτὲ μὲ καλὸ μάτι, ὅπως καμία εὐρωαριστερὰ καὶ τέτοιες χλιαρὲς βυσσινάδες. Γιὰ μένα, τὸν ἀληθινὸ δρόμο τὸν ἔχουν δείξει οἱ μεγάλοι λατινοαμερικάνοι σύντροφοι, Μπολιβάρ, Μαρτί, Μιράντα (ὄχι τὰ μπισκότα μωρέ, ὁ σύντροφος λέμε), Γκεβάρα καὶ βέβαια ὁ μεγαλύτερος ὅλων, ὁ Φιδέλ. Αὐτὸς εἶναι ὁ δρόμος καὶ γιά μᾶς, ἐδῶ, ἁπλῶς τὸ ψάχνουμε ἀκόμη. Ἀλλὰ τὶς εὐρωαριστερὲς τὶς ἀπεχθάνομαι τόσο, ὅσο καὶ τὶς Βου-κορεατοαριστερές.

Φαίνεται ὅμως ὅτι οἱ μακαρονάδες σύντροφοι συνειδητοποίησαν ἐπιτέλους ὅτι μέχρι τώρα παραήσαν φλῶροι γιὰ νὰ σταθοῦν σ’ αὐτὸ τὸ περιβάλλον, ἀπέναντι στὸ σύγχρονο φριντμανικὸ τέρας. Καὶ φαίνεται ὅτι τελικά, ἔστω καὶ πολὺ ἀργά, θυμήθηκαν τὶς βαθιὲς ἐπαναστατικὲς ρίζες τους, ἀφήνοντας κατὰ μέρος τὶς διανοουμενίστικες πόζες, τὶς ἀναθεωρητικὸ-οππορτουνιστικο-δογματικὸ-σεχταριστικὲς ἀντιλήψεις καὶ τὰ πολλὰ φροὺ-φροὺ κι ἀρώματα, περὶ ἑνωμένης εὐρώπης καὶ λοιπὲς ἀηδίες.

Ὁ ἱστός τῆς παραίσθησης ( Χρῆστος Βακαλόπουλος)

Τζίμης Πανούσης – ΟΥΖΟ ( οὐ ζῶ ) power

( τοῦ  Χρήστου Βακαλόπουλου ἀπό τό περιοδικό ΣΥΝΑΞΗ, τεῦχος 41 )

Στοὺς θεωρητικοὺς πού ὑπερασπίζονται σήμερα τὴν διαφήμιση σὰν ἕνα εἶδος ὑπέρτατου παιχνιδιοῦ ἢ ἀκροβατικοῦ τῶν σημασιῶν, θὰ εἶχε νὰ ἀντιτείνει κανεὶς ὅτι τὰ παιδιὰ πού δουλεύουν στὶς διαφημιστικὲς ἑταιρεῖες δὲν αἰσθάνονται ἁπλοὶ ἐργαζόμενοι ἀλλὰ ἀληθινοὶ πρωτοπόροι, στρατιῶτες ἑνὸς μέλλοντος ἀπελευθερωμένου ἀπὸ τὸ βάρος τῶν αἰώνων. Δεκαπέντε χρόνια πρίν, τὰ ἴδια παιδιὰ θὰ εἶχαν στρατευθεῖ σὲ κόμματα καὶ ὀργανώσεις τῆς μόδας, ὑπερασπιζόμενα κάποιο κοινωνικὸ σύστημα πού θὰ ἔθετε ἕνα τέλος στὴν Ἱστορία. Παρακολουθήσαμε τὴν κατάρρευση τῶν συστημάτων πού κήρυξαν κόμματα καὶ ὀργανώσεις καὶ παρακολουθοῦμε πλέον τὴν ἐπίθεση πού διεξάγει ἡ διαφήμιση ἐναντίον τῆς πραγματικότητας, τόσο τῆς φανερῆς ὅσο καὶ τῆς κρυφῆς.

Ἡ δημόσια ἐνημέρωση στό στόχαστρο...

Δημοσιογραφία εἶναι νὰ δημοσιεύεις αὐτὰ πού ὁ ἄλλος δὲν θέλει νὰ δημοσιευθοῦν. Ὁτιδήποτε ἄλλο εἶναι δημόσιες σχέσεις  ( Τζὸρτζ Ὄργουελ)

Ὅπως ἄλλο πρᾶγμα ὁ ἐθνικόφρων ἤ χρυσαυγίτης καί ἄλλο ὁ πατριώτης, κατ’ ἀναλογίαν ἄλλο τό « δημοσιοϋπαλληλίκι »  καί ἄλλο ὁ λειτουργός -ὑπηρέτης τοῦ δημοσίου συμφέροντος. Ὅσοι  -σκόπιμα ἤ μή -τά συγχέουν, παραγνωρίζοντας τό ὑπαρκτό χάσμα ποιότητος , εἶναι σάν νά μπερδεύουν τό μουλάρι μέ τό ἄλογο…

Ἡ βασική τους διαφορά ἔγκειται στόν χορηγό. Χορηγός τῶν δημοσίων λειτουργῶν εἶναι ἡ ἴδια ἡ κοινωνία, στούς ὁποίους μάλιστα ἀναθέτει τήν ἐξυπηρέτηση τῶν συμφερόντων της. Τά πράγματα  κακοφορμίζουν, ὅταν ἡ κοινωνία ποδηγετημένη ἀπό τήν πνευματική ἡγεσία της παραμένει στάσιμη ἤ ὑπολειτουργεῖ. Αὐτό συμβαίνει κατά κόρον στήν πατρίδα μας, ὄπου ἕνας « πατριωτισμός » ἄνευ κοινωνικοῦ περιεχομένου καλλιεργεῖται συστηματικά. Ἐν τέλει, τόν πατριώτη ἀντικαθιστᾷ ὁ ἐθνικόφρων πατριδοκάπηλος καί τον δημόσιο λειτουργό ὁ ἐξασκῶν τό « δημοσιοϋπαλληλίκι ».

Ἀντιθέσεις

Ἡ νεαρὴ κυρία ἐπιθεωρεῖ ἀπεγνωσμένα τὸ κινητό της καὶ ὅταν διαπιστώνει πὼς δὲν ὑπάρχουν πρόσφατα μηνύματα, κάνει μία γκριμάτσα δυσαρέσκειας, θυμωμένη μὲ τὸν ἑαυτό της, καὶ τὸ πετὰ στὴν πολυθρόνα δίπλα της. Οἱ ἀνθρώπινες σχέσεις τῆς ἀποστραγγίζουν τὸν ἐλεύθερο χρόνο της. Ἂν διαθέσει χρόνο γιὰ ἄσκοπες συνομιλίες θὰ τὸν χάσει ἀπὸ τὸν ἑαυτό της, ἀπὸ τὶς διακοπές της, τὴ γυμναστική της, τὶς σπουδές της. Ἔτσι τίποτα δὲ μπορεῖ νὰ τὴν ἁπαλύνει τὴ μοναξιά της.

Led Zeppelin/ Rock N' Roll

Ὁ φόβος μὲ κατακυρίευσε ὅταν χθὲς τὸ πρωὶ ἡ Julie μὲ εἶπε πὼς ἕνας φίλος της ὁμολόγησε πὼς δὲν ὑπάρχει τίποτα πού θὰ μποροῦσε νὰ τὸν διατηρήσει στὴ ζωή, ἐκτὸς ἀπὸ τὰ παραισθησιογόνα καὶ τὴ σχέση τους. Τὸ μὴ χεῖρον βέλτιστον. Λίγα ἀπομείνανε, συνεχῶς μαχόμαστε νὰ δημιουργήσουμε νέες βεβαιότητες.

The Police - Wrapped Around Your Finger

Οἱ ἀπώλειες

Πολλὰ χρόνια πέρασαν καταμετρῶντας ἀπώλειες, σιγὰ σιγά, λίγο λίγο, ὥρα μὲ τὴν ὥρα, μέρα μὲ τὴ μέρα, βιβλία, γράμματα, ἱστολόγια, ἱστορίες, παραστάσεις, ποιήματα. Οἱ ἀπώλειες εἶναι πάντοτε σαφεῖς, ἀνεξέλεγκτες κι ὁλοένα καὶ πιὸ καταστροφικῆς ποιότητας. Τί εἶναι λοιπὸν αὐτὸ πού δίνει στὶς ἀπώλειες αὐτὴ τὴν καταστροφικὴ ἰσχύ; Ὁ πόνος πού καθίσταται σταδιακὰ διαφορετικῆς φύσεως σά μία γρήγορη μαχαιριά, ἢ ὁ ἔλεγχος πού διαχωρίζει τὴν ἀπώλεια ἀπὸ τὴν ἐγκατάλειψη; Ἐγκαταλείπω κάτι, ἔχω τὸν ἔλεγχο. Τὸ χάνω, μαζί του χάνω καὶ τὸν ἔλεγχο. Σὲ ποιὰ κατηγορία λοιπὸν ἐμπίπτουν τὰ καταμετρηθέντα; Στὶς ἀπώλειες ἢ στὰ ἐγκαταλελειμένα;

Ἡ Χρυσῆ Αὐγή ὡς χορηγός τοῦ Corpus Christi καί τό ὕπουλο πατρονάρισμά της ἀπό τά ἰδιωτικά Μ.Μ.Ε.

Ἐκεῖ πού ἡ βρωμιά εἶναι πιό μεγάλη  ἐκεῖ ἀκοῦς τά πιό μεγάλα λόγια.  Μ’ ἄν πρέπει τήν μύτη σου νά φράξεις,  πῶς θά φράξεις τήν ἴδια ὥρα καί τ’ αὐτιά σου;

Τὸ διπλανό ἀπόσπασμα προέρχεται  ἀπὸ τὸ ποίημα τοῦ Μπρέχτ «Ὅταν μαθεύτηκε ἡ αἱματοχυσία πού ἔκαναν οἱ Τόρηδες στήν Ἑλλάδα» ,  ἀναφερόμενο στόν Δεκέμβρη τοῦ 1944, τότε πού οἱ Ἄγγλοι καὶ οἱ ταγματασφαλίτες τῆς γερμανικῆς Κατοχῆς αἱματοκύλισαν τὴν Ἀθήνα. Αὐτοί οἱ ὁποῖοι, ὅπως ξεκαθάρισε καὶ ὁ βουλευτὴς Παναγιώταρος στὴν φετινή ἐπέτειο τοῦ Μελιγαλᾶ, τιμοῦνται ἀπὸ τὴν Χρυσὴ Αὐγὴ ὡς ἐθνικοὶ ἥρωες.

Μιά ὅμως  πού σήμερα τὸ θέμα μας εἶναι ἡ Χρυσὴ Αὐγὴ δηλαδὴ οἱ ἰδεολογικοὶ ἀπόγονοι ἐκείνων τῶν ταγματασφαλιτῶν, ὅπως καί ἡ ὑποκρισία τοῦ φιλελευθερισμοῦ, δύο περιπτώσεις ἰδιαίτερα δυσώδεις, οἱ παραπάνω στίχοι ταιριάζουν γάντι. 

Ἂς ξεκινήσουμε ὅμως ἀπὸ τό κακόγουστο σκηνικὸ πού στήθηκε τὴν περασμένη ἑβδομάδα ἔξω ἀπὸ τὸ θέατρο ΧΥΤΗΡΙΟ, γιὰ νὰ καταλήξουμε σὲ αὐτὸ πού, ἐγὼ τουλάχιστον, θεωρῶ οὐσιαστικὸ.  Τὴν καθ’ ὑπόθεσιν ἀντισυστημικὴ Χρυσὴ Αὐγή, ἀλλὰ καὶ  τὴν προσχηματική ἐλευθερία ἔκφρασης.

Ὁ ἐθνικισμός κατά τοῦ ἑλληνισμοῦ

Ἡ ὕπαρξη μιᾶς ἰδεολογίας, ἰσορροπημένης ὅμως καί προσαρμοσμένης στίς ἀνάγκες, στήν πραγματική καί ὄχι ἐγκεκριμένη ἱστορία ἑνός τόπου, εἶναι ἀναγκαία γιά τήν προκοπή του. Αὐτό δηλαδή σημαίνει πώς ἡ ἰδεολογία δέν πρέπει νά εἶναι συνθηματολογική, νά ξερνάει δηλαδή παραμύθια πότε περί καθαρότητος  καί πεπρωμένων τῆς φυλῆς, πότε περί μιασμάτων καί ἀντικομμουνισμοῦ, ἄλλοτε περί ἀλλαγῆς, ἀνάπτυξης, ἐκσυγχρονισμοῦ, εὐρωπαϊκῆς οἰκογενείας καί ὁλοκληρώσεως. Εἰδικά γιά τούς νεοέλληνες, περισσότερο ἀπό ὁποιονδήποτε ἄλλον λαό, ἡ ἰδεολογία πρέπει νά ἔχει πολιτισμικό περιεχόμενο. Αὐτό σημαίνει ὅτι οἱ νεοέλληνες χρήζουν ἐπειγόντως ἐκπολιτισμοῦ. Αὐτό δέν ἀποτελεῖ ἀπαραίτητα μομφή, ἀλλά διαπίστωση. Θά παραθέσω σήμερα δύο κείμενα τοῦ κ. Κιτσίκη, ἀπό τό τεῦχος 64 τοῦ περιοδικοῦ ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΠΕΡΙΟΧΗ (οἱ ἐπισημάνσεις μέ τά τονισμένα ἔντονα γράμματα εἶναι ἐπιλογή δικιά μου), μιά πού σχετίζονται ἄμεσα μέ τήν προσπάθεια συγκροτήσεως μιᾶς ἑλληνικῆς ἰδεολογίας, τελείως ξένης ὅμως μέ γεωγραφικά, φυλετικά ἤ αἱματολογικά χαρακτηριστικά, και γι’ αὐτό παγκόσμια. Ἤ ὅπως ἀκόμα καλύτερα διατυπώνει ποιητικά ὁ κ. Κιτσίκης, συμπαντικῶν διαστάσεων. Ἡ δυσφορία πού θα προκληθεῖ σέ πάσης φύσεως ἐθνικιστικούς ἤ ἐκσυγχρονιστικούς κύκλους – στό κάτω κάτω τήν ἴδια χαμηλή ποιότητα ἐγκεφάλου διαθέτουν – εἶναι ἀναμενόμενη. Ξυδάκι….

Ὁ Ὀσάμα μπίν Λάντεν εἶναι νεκρός ἡ General Motors ζωντανή...

Osama bin Laden is dead General Motors is alive

«Ὁ Ὀσάμα Μπὶν Λάντεν εἶναι νεκρὸς καὶ ἡ General Motors ζωντανὴ» ἀνέκραξε τρίς, ἀπευθυνόμενος σέ ἀμερικανούς ψηφοφόρους ἐν μέσῳ προεκλογικῆς συγκέντρωσης ὁ Τζὸ Μπάιντεν, ἀντιπρόεδρος τῶν ΗΠΑ καὶ στέλεχος τοῦ Δημοκρατικοῦ κόμματος. Ἀναγνωρίζοντας ἐμμέσως τόν, ἀνεξαρτήτως κόμματος, κυριαρχικό ρόλο τῶν ἐπιχειρήσεων στίς πολιτικές διαδικασίες τῶν ΗΠΑ, πίστωσε παράλληλα στο ἐνεργητικό τῆς παράταξής του, ὅτι πρίν ἀπό 11 χρόνια εἶχε ἀποτελέσει περιεχόμενο μιᾶς τρομολάγνας προπαγάνδας τοῦ αντιπάλου ρεπουμπλικανικοῦ κόμματος καί εἰκονικό ἔπαθλο τοῦ μακροχρονίου πολέμου, ὅπως αὐτός ἀποκλήθηκε ἀπό ἕναν ἀνεκδιήγητο προέδρο, τόν Τζώρτζ Μπούς τόν νεώτερο καί τίς πετρελαϊκές ἑταιρεῖες. Πῶς σχετίζονται ὅμως οἱ δίδυμοι πύργοι, ὁ Ὀσάμα μπίν Λάντεν, οἱ Ταλιμπάν, ὁ Σαντάμ καί ὅσα μαῦρα πρόβατα στά ὁποῖα κήρυξε τόν μακροχρόνιο πόλεμό του ὁ Μπούς, μέ τόν μακροχρόνιο σχεδιασμό Δημοκρατικῶν καί Ρεπουμπλικάνων γιά τά πετρέλαια τῆς Εὐρασίας; Τά ὁποῖα ἀποτελοῦν καί τό πραγματικό ἔπαθλο μέ ἕνα ὅμως πολύ σημαντικώτερο τίμημα. Οἱ ἐλευθερίιες τοῦ καθενός νά ἐξανεμίζονται, νά γίνονται ὅλο καί πιό εὔθραυστες, γιά χάρη ἑνός φιλελεύθερου κράτους καί τῆς ὑποτιθέμενης ἀσφάλειας πού αὐτό προσφέρει.

Ἡ τρομοκρατία ὑπό τήν σκέπη τοῦ φιλελευθερισμοῦ...

Μέρα πού εἶναι σήμερα, σύμπας ὁ «ἐλεύθερος» κόσμος ὀφείλει νὰ ἀναλογισθῆ τί συνέβη 11 χρόνια πρίν, τὴν 11/9/2001. Ἡ μετατροπή τῶν νεκρῶν τῆς 11/9/2001 σέ μάρτυρες –θύματα κάποιων διεστραμμένων, πέραν τοῦ ὅτι ἐλάχιστη σχέση ἔχει μέ τήν οὐσία τῶν πραγμάτων, παγιδεύει την μεγάλη μάζα σε ὑπεραπλουστεύσεις, ἐμποδίζοντάς την να βασανίσῃ το μυαλό  μέ κάπως περιπλοκώτερες σκέψεις και ἑρμηνεῖες.  Πρῶτο βῆμα, ἡ προσοχή της νὰ στραφῇ στὰ θύματα τῆς ἐπίθεσης στοὺς δίδυμους πύργους. Δεύτερο βῆμα, νὰ συνειδητοποιήση, μὲ τὴν βοήθεια καὶ τὴν καθοδήγηση τῶν ἐγκεκριμένων ἀναλυτῶν πάντα,  πόσο ἀναγκαῖος ἦταν ὁ λεγόμενος « μακροχρόνιος πόλεμος» πού κήρυξε ὁ Μποὺς καὶ οἱ ἄλλες μαριονέτες γιὰ νὰ ὑπερασπισθοῦν τὶς ἀξίες τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, τῆς δημοκρατίας καὶ τῆς ἐλευθερίας, πού κάποιοι ἄξεστοι, ἀπολίτιστοι μελαμψοὶ καὶ φανατικοὶ τύποι ἔβαλαν στὸ μάτι. Ἕνα μάθημα πολύ διδακτικό για τόσες και τόσες μέχρι σήμερα ἀνθρωπιστικές ἐκστρατεῖες.

Ἡ μεγάλη μάζα  ὅμως ὀφείλει παράλληλα νὰ μὴν προβληματιστεῖ γιὰ δυὸ ζητήματα. Ἀρχικά νά κλείσει τ’ αὐτιά σέ μερικὰ πολὺ σημαντικὰ ἐρωτήματα πού ἀφοροῦν σὲ ὅσα γεγονότα ἐκτυλίχθηκαν τὴν 11/9/2001, καὶ σὲ ὅσα προαποφασισμένα τὴν ἀκολούθησαν. Τί προσπάθειες ἔγιναν γιά νά ἀποτραποῦν οἱ ἐκρήξεις, καί κυρίως τί δέν ἔγιναν. Νόρμαν Μεηλερ, Νόαμ Τσόμσκυ ἔχουν ἐπισημάνει κάποια πράγματα. Ὅπως καὶ ὁ πρόσφατα ἀποθανών Γκὸρ Βιντάλ, ὑλικό τοῦ ὁποίου θὰ χρησιμοποιήσω σέ ἑπόμενη ἀνάρτηση, ἀφιερωμένη σχεδὸν ἀποκλειστικά στὴν 11/9/2001. Πρὸς τὸ παρὸν ὅποιος θέλει μπορεῖ νὰ δεῖ τὸν πολὺ ἐνδιαφέροντα σύνδεσμο  the enemy within.

Ἡ φοροδιαφυγή δρᾷ ἐναντίον τῆς ἐπανάστασης

Τὰ καραγκιοζιλίκια πού ἔλαβαν χώρα στὴν Ὕδρα, μὲ πρωταγωνιστὲς τοὺς ὑποτιθέμενους ἀπογόνους τῶν Ὑδραίων μπουρλοτιέρηδων καὶ καπετάνιων, εἶναι μία καλὴ ἀφορμὴ γιὰ προβληματισμὸ πάνω στὸ «ἐθνικὸ» σπὸρ τοῦ νεοέλληνα, τὴν φοροδιαφυγή. Πέρα ἀπὸ τὶς κατὰ καιροὺς ἐξαγγελίες γιὰ τὴν καταπολέμησή της, πού ὅσο πιὸ ἐντυπωσιακὲς εἶναι τόσο περισσότερο εἶναι ἐγγυημένη ἡ ἀναποτελεσματικότητά τους. Ὅταν παραβλέπεις καὶ  προσπαθεῖς νὰ ἀντιμετωπίσεις μία κοινωνικὴ πραγματικότητα μὲ στεῖρες διατάξεις, νόμους καὶ συντάγματα, τὴν μετατρέπεις σὲ μία κατάσταση διαρκοῦς κοινωνικοῦ ἐμφυλίου μὲ ἀσυμμἀζευτα ἀποτελέσματα.

Θὰ περιγράψω ἐν συντομίᾳ  ἕνα φαινόμενο, στὸ ὁποῖο θεωρῶ ὡς ἀρχικοὺς ἐκφραστὲς τοὺς λογῆς λογῆς κουμπουροφόρους πού ἔζησαν τὰ πρῶτα χρόνια μετὰ τὴν σύσταση τοῦ νεοελληνικοῦ κράτους. Στὴν πορεία βασικὸς ἐκπρόσωπος τῆς φοροδιαφυγῆς εἶναι ἡ τάξη τῶν λεγομένων μεγαλοαστῶν. Ἡ φοροδιαφυγὴ κορυφώθηκε στὴν Ἑλλάδα μεταπολεμικά, διαχύθηκε δὲ ἐντὸς ὁλοκλήρου της ἑλλαδικῆς κοινωνίας κυρίως μετὰ τὴν μεταπολίτευση.

Τό ἱερό δικαίωμα τῶν ἀπολύσεων ( γιά νά γίνονται " ἐπενδύσεις" ) καί οἱ σύγχρονες μαϊμούδες

Πίνακας τοῦ David Alfaro Siqueiros - Struggle for Emancipation, 1961  -  δηλαδή ΜΑΤ ἐναντίον ἀπεργῶν τῆς Χαλυβουργίας πρός ὑπεράσπισιν τοῦ ἱεροῦ δικαιώματος γιά ἀπολύσεις

Ἄρκετά χρόνια πρίν - κάποιοι ἴσως θυμοῦνται  ἐγώ ἴσα πού τό πρόλαβα -  ἕνας γύφτος κρατῶντας τό ντέφι στό ἕνα χέρι καὶ σέρνοντας μιά μαϊμοῦ δεμένη μέ ἁλυσίδα μέ τό ἄλλο, γύρναγε στοὺς δρόμους. Μαζευόταν ὁ κόσμος, χτύπαγε ὁ γύφτος τὸ ντέφι καὶ ἡ μαϊμοῦ χόρευε. Ὅταν σταμάταγε ὁ γύφτος τὸ ντέφι, σημάδι ὅτι τελείωσε τό νούμερο,  ἡ μαϊμοῦ δὲν σταμάταγε. Βασιλικώτερη τοῦ βασιλέως συνέχιζε νὰ χορεύει γύρω ἀπό τον γύφτο, ὅλο καὶ πιὸ ἔντονα, κυττῶντας τον στὰ μάτια.

Σέ μιά μαϊμοῦ προφανῶς καί δέν μπορεῖς νά προσάψῃς δουλοπρέπεια. Τουλάχιστον ὄχι ἄν δέν ἐκφράζει μερικές θέσεις, πού ὅλο και περισσότερο προβάλλονται στίς μέρες μας καί συνεισφέρουν στόν πνευματικό μας ἐξανδραποδισμό. Ἕνα τυπικό δεῖγμα τέτοιων θέσεων, ἀλλά ὄχι καί τό μόνο,  εἶναι αὐτή ἐδῶ ἡ συλλογή ἄρθρων , ἀπό ἱστοσελίδα οἰκονομικοῦ κατά βάσιν περιεχομένου. Ὁ Θεός νά τίς κάνει θέσεις δηλαδή. Τέτοιο γλύψιμο - σπατουλάρισμα στόν ρηγκανισμό καί τόν θατσερισμό εἶναι δύσκολο νά γίνεται σκοπίμως. Διαβάζοντάς τα δέν ξέρεις τί νά ὑποθέσῃς γιά τέτοιους ἀρθρογράφους πού βγάζουν στά γραπτά τους ἀφρούς, πότε ἐπισεἰοντας τόν βορειοκορεάτικη ἀπειλή, πότε ἀναγορεύοντας τήν ἀριστερά σέ ἐθνικό κίνδυνο καί ἀποκλειστική ὑπαίτια τῆς κατάστασης στήν ὁποία βρίσκεται ἠ χώρα, καί ἄλλοτε χοροπηδῶντας σάν τήν μαϊμοῦ προτείνουν λίγο πολύ ὅσο γίνεται χαμηλότερο πλαφόν στίς συντάξεις, ἀπελευθέρωση ἀπολύσεων, κατάργηση κατωτάτου μισθοῦ καί τοῦ ἐπιδόματος ἀνεργίας. Καί ὅλη τήν δημόσια περιουσία στό σφυρί, διότι οἱ ἰδιωτικές "ἐπενδύσεις" στά τριτοκοσμικά κράτη γίνονται μέ μηδενικό ρίσκο, βάζοντας χέρι στήν περιουσία τοῦ δημοσίου. Ἕνα καθεστώς ἀστικῆς δικτατορίας τύπου Πινοσέτ, ἐπ' ὀνόματι τοῦ ἔθνους βεβαίως βεβαίως, δἐν θά τούς χάλαγε ἄρκεῖ νά γινόντουσαν " ἐπενδύσεις". Ἐκφράζουν συνειδητή καφρίλα ἤ μήπως γράφουν χαπακωμένοι, ὁπότε δικαιοῦνται τό ἀκαταλόγιστο καί τήν συμπαράστασή μας, ὅπως κάθε ἐξαρτημένος ναρκομανής; Πιθανόν, ὅπως ἡ Χρυσή Αὐγή σάν σκιἀχτρο δίνει ἄλλοθι "δημοκρατίας" στά σύγρονα κοινοβουλευτικά κόμματα, καί οἱ παραλληρημματικές ἀπόψεις τῶν παραπάνω ἄρθρων νά δίνουν ἄλλοθι σοβαρότητος καί ρεαλισμοῦ στούς σημερινούς κυβερνῶντες. Σέ κάθε περίπτωση, ἐκ προθέσεως ἤ ἄνευ, προσφέρουν ἀνυπολόγιστη ὑπηρεσία στούς ἐπωφελούμενους ἀπό τόν πνευματικό ἐκφυλισμό τῆς κοινωνίας μας. 

Ἀκταίων

Μὲ τὸν Ἀκταίωνα ἐργαζόμασταν στὸ ἴδιο γραφεῖο, γιὰ ἕνα σημαντικὸ ἀριθμὸ ἐτῶν. Ὁ Ἀκταίων ἦταν τύπος ἰδιαίτερα δημοφιλής. Ἐργαζόταν πάρα πολὺ σκληρά, γύρω στὶς ἑκατὸ ὧρες τὴν ἑβδομάδα, καὶ σπανίως παρέβλεπε τοὺς θεατρινισμούς. Κάθε μέρα τὸ χαμόγελό του γινόταν πλατύτερο καὶ οἱ ὧρες πού ξόδευε στὸ τηλέφωνο παριστάνοντας τὸν Al Pacino στὸν "Σημαδεμένο" προκειμένου νὰ διεκπεραιώσει τὶς ὑποθέσεις του μὲ μεγαλύτερη ταχύτητα αὐξάνονταν. Τὰ μεσημέρια, μὴ μπορῶντας νὰ ἀντικρύσει τὸν ἥλιο νὰ πέφτει στὰ μάτια του, συνήθως μὲ παρακαλοῦσε νὰ τὸν δώσω τὴ θέση μου πού ἦταν μὲ τὴν πλάτη στὸ παράθυρο. Ἀκταίωνας, μ΄ἔλεγε μιὰ μέρα, ἦταν στὴν ἑλληνικὴ μυθολογία ὁ γιὸς τοῦ Ἀρισταίου καὶ τῆς Αὐτονόης, κόρης τοῦ βασιλιᾶ τῆς Θήβας Κάδμου. Τὸν ἀνέθρεψε ὁ Κένταυρος Χείρωνας στὸ Πήλιο καὶ ἔγινε σπουδαῖος κυνηγός. Κυνηγοῦσε καθημερινὰ στὰ δάση μὲ τὰ πενήντα σκυλιά του. Ἄθελά του εἶδε μία μέρα τὴν Ἄρτεμη νὰ λούζεται σὲ μία πηγή. Ἡ θεὰ θύμωσε, μεταμόρφωσε τὸν Ἀκταίωνα σὲ ἐλάφι καὶ ἔτσι τὸν κατασπάραξαν τὰ ἴδια του τὰ σκυλιά.

Ρίξε κάτι πάνω σου

Γιὰ νὰ συνοψίσω τὸν χθεσινοβραδυνὸ ἐφιάλτη:

Οἱ νεοφιλελεύθεροι προωθοῦν τὴν ἀπορρύθμιση καὶ τὴν ἰδιωτικοποίηση, ὥστε οἱ ἴδιοι καὶ μία μικρὴ ἐλὶτ νὰ πλουτίσουν. Τὸ κράτος ἀναφλέγεται λόγῳ ἀπουσίας ρυθμιστικῶν κανόνων καὶ τὸ  νεοφιλελεύθερο σύστημα διακόπτει τὴ λειτουργία του, ἀφοῦ πρῶτα ἔχει ἐξασφαλίσει τὰ χρήματα, περιφρονῶντας καὶ ὑπονομεύοντας το συστηματικά. Οἱ νεοφιλελεύθεροι ἀπορρυθμιστές, οἱ τραπεζίτες, καὶ οἱ πλούσιοι, ἀνενόχλητοι πλέον ξαναγράφουν τὴν ἱστορία ἰσχυριζόμενοι ὅτι τὸ μπάχαλο δὲν εἶναι σφάλμα τοῦ νεοφιλελευθερισμοῦ, ἢ ἐκείνων πού ἐπωφελήθηκαν ἀπὸ αὐτό, ἀλλὰ τοῦ δημόσιου τομέα καὶ τῶν τεμπέληδων καὶ ἐπιδιώκουν μέσα στὴν ἀναμπουμπούλα νὰ συμπεριλάβουν στὰ διορθωτικὰ μέτρα τὶς κοινωνικὲς παροχές, τὸ ὡράριο ἐργασίας, τὴ μισθοδοσία, τὴν ἡλικία συνταξιοδότησης καὶ ὅ,τι ἄλλο πάρει ὁ χάρος.  Ἡ ΕΕ καὶ τὸ ΔΝΤ ἐκβιάζουν τοὺς φορολογούμενους ἐξαναγκάζοντάς τους σὲ πτώχευση καὶ παραδίδοντας τὰ χρήματά τους στοὺς πιστωτὲς τῶν ἀσθενῶν οἰκονομιῶν τῆς εὐρωζώνης, δηλαδὴ στὸν τραπεζικὸ τομέα, ντεμὲκ γιὰ νὰ ἀποκαταστήσουν τὴν πιστοληπτικὴ ἀξιοπιστία τῶν οἰκονομιῶν αὐτῶν. Οἱ κρατικοὶ μηχανισμοὶ ὑποκαθίστανται ἀπὸ τὶς ἑταιρεῖες καὶ ὁ νόμος ἀπὸ τὸ κέρδος. Τὸ ἑπόμενο βῆμα εἶναι ἡ παράδοση ἐξουσίας στὶς ἰδιωτικὲς ἑταιρεῖες, οἱ ὁποῖες στό ἐξῆς θά μποροῦν νὰ συλλαμβάνουν, νὰ ἀνακρίνουν καὶ νὰ βασανίζουν ἀνθρώπους, πού ἔχουν τὴν ἀφέλεια νὰ κυκλοφοροῦν στὸ δρόμο ἀμέριμνοι μὲ ἄδειες τζέπες καὶ χωρὶς μιὰ κάρτα μὲ κάποιο λογότυπο νὰ κρέμεται ἀπὸ τὸ λαιμό τους.

“Ρίξε κάτι πάνω σου, σέρνονται ἀρρώστιες” ἀκούω μιὰ φωνὴ καθὼς βγαίνω φουριόζος κατευθυνόμενος πρὸς τὸ ἐκλογικὸ τμῆμα.  

ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑΣ - 7 ( Νεοελληνική ἀστική ἰδεολογία καί ἀριστερά )

 ( συνέχεια ἀπό τήν ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑΣ - 6 )

Ἡ ἰδεολογία ἀποτελεῖ τὸ συνολικὸ πλέγμα ἰδεῶν μέσῳ τῶν ὁποίων ἡ ἑκάστοτε τάξη διαμορφώνει πνευματικὰ τὸ ἄτομο, ἐλέγχει τὴν συμπεριφορά του καὶ ἀσκεῖ τὴν ἐξουσία της ἐπὶ τοῦ κοινωνικοῦ σώματος. Ἀνεξαρτήτως τοῦ τρόπου δημιουργίας της σκοπὸς της εἶναι ἡ κατοχύρωση τῶν θεσμῶν πού τὴν δημιουργοῦν, τῶν ὁποίων ἀποτελεῖ προϊόν. Ἀποτελεῖ συνεπῶς ἀρλουμπολογία ὁλκῆς, ἂν ὄχι παραπλανητικὸ καὶ προπαγανδιστικὸ πυροτέχνημα, τό νυχθημερόν προβαλλόμενο ὡς πολιτική διαπίστωση ἀπό ὅλο τό φάσμα τοῦ καθεστωτικοῦ ἀναχρονισμοῦ ( ἀκροδεξιά, κεντροδεξιά, κεντροαριστερά, λαϊκή ἤ φιλελεύθερη δεξιά, μαζί με ὅλα τά ἐκσυγρονιστικά καί δραστήρια ἤ δημιουργικά ἀπολίτικα σχήματα πού λατρεύουν τήν «ὑγιᾶ» ἐπιχειρηματικότητα - μέ τά λεφτά τῶν ἄλλων). Ὅτι δηλαδή τὰ χρόνια πού ἀκολούθησαν τὴν μεταπολίτευση, ἡ νεοελληνικὴ κοινωνία ἐτέθη κάτω ἀπὸ τὴν ἰδεολογικὴ ἡγεμονία τῆς ἀριστερᾶς. Νά τῆς χρεωθεῖ δηλαδή ἡ ἠθική αὐτουργία γιά τό πελατειακό κράτος, τήν διασπάθιση τοῦ δημοσίου χρήματος ἀπό πολιτικά κατακάθια καί ἰδιῶτες ἐπιχειρηματίες, τήν φοροκλοπή καί τήν μίζα ὡς ἐθνικό ἄθλημα. Νά ἀποκαλυφθῇ ὁ σκοτεινός της ρόλος στό μαράζωμα τῆς ἐπαρχίας, στήν ἐπικράτηση τοῦ τσιμέντου στίς πόλεις, στό νέφος καί τήν καταστροφή τοῦ περιβάλλοντος. Ἀκολουθῶντας τέτοιες λογικές ἀκροβασίες καταλήγουμε ὅτι ἄν δέν σοβαρευτεῖ ἡ ἀριστερά - καί δή ἡ κομμουνιστική πού δογματίζει ἐπικίνδυνα - ἡ πορεία τῆς ἐθνικῆς ὁμάδας ποδοσφαίρου στό εὐρωπαϊκό κύπελλο τῆς Πολωνίας πού ἀρχίζει σέ 10 μέρες, θά καταλήξει σέ διασυρμό.

Ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις

-->

Ἄλλα λόγια ν’ἀγαπιόμαστε. Ἐμφανὴς ἡ ἀνησυχία πιθανῆς ἐκλογῆς ἀριστερῆς κυβέρνησης στὴν Ἑλλάδα πού θὰ ἀνοίξει τοὺς ἀσκοὺς τοῦ Αἰόλου. Ἔτσι προετοιμάζεται τὸ ἔδαφος γιὰ τὸ τί θὰ ἀκολουθήσει. Ἡ βόμβα νὰ ἐκραγεῖ στὰ χέρια τοῦ Τσίπρα, oι ἐνδεεῖς νὰ ἀναλάβουν τὴν εὐθύνη γιὰ τὴν ἀνευθυνότητα καὶ τὴ λαιμαργία τῶν εὐκατάστατων, νὰ κατηγορηθοῦν γιὰ τὴν κατάντια τους καὶ γιὰ τὴν κατάντια τῶν παιδιῶν τους. Βέβαια συγκινητικὸ τὸ ἐνδιαφέρον γιὰ τὰ παιδιά, ἀλλὰ τὸ ἐρώτημα εἶναι ἀφοῦ εἶναι ἔτσι τὰ πράγματα γιατί τὰ χρήματα τῶν φορολογουμένων δαπανήθηκαν γιὰ τὴ ἀναχρηματοδότηση τῶν τραπεζῶν καὶ τὴ συντήρηση τοῦ συστήματος ἀντὶ τῆς δημιουργίας ἀξιοπρεποῦς συστήματος ἐκπαίδευσης τῶν παιδιῶν τοῦ Νίγηρα;  

 Ἐκείνη βέβαια ἐπιμένει πὼς δουλειὰ της εἶναι νὰ λέει τὴν ἀλήθεια. Νὰ καὶ ἡ "ἀλήθεια":

Ὑποστήριξη στήν Ἑλλάδα

Science 25 May 2012:

Vol. 336 no. 6084 pp. 978-979

DOI: 10.1126/science.336.6084.978

Letters

Support for Greece

The Greek society and its institutions are going through very difficult times, emanating from several years of severe economic crisis. The gross national product of Greece decreased by almost 7% last year alone, and the unemployment rate exceeded 20%. Meanwhile, fiscal cutbacks threaten the survival of Greece's best centers of creative potential. A recent commentary in Physics Today (1) points out that funds are potentially available and can be used to remedy some of the above problems. Such funds, named structural funds, derive from “value-added” (sales) taxes throughout the European Union (EU) and are to be used to support the development of the poorer member-areas of the Union. Greece is entitled, annually, to a fraction of these European structural funds. For several years, Greece has used a sizable fraction of these funds to cover its research and technology budget. The disbursement of these funds requires actions from both sides, the EU and Greece. In the past 2 years, for various reasons, these actions did not come to fruition, resulting in the current crisis of Greek initiatives in education, research, and technology. This is halting the prospects of weathering the current crisis.

Περί ὕψους

Περί ὕψους (Νῖκος Ἐγγονόπουλος – Δημήτρης Πουλικάκος)

Οἱ δύο ὁμάδες ἀπὸ ἄποψη γενετικὴ ταυτίζονται τόσο πολύ, πού ἡ ἐγγύτητά τους εἶναι ἀνυπόφορη. Οἱ ἐνδεεῖς ὅμως, τοποθετημένοι σὲ εἰδικοὺς χώρους κατοικοῦν ἐσώκλειστοι, στερούμενοι ὁποιασδήποτε ἐξωτερικῆς ἐπαφῆς, ἢ ἀλληλεπίδρασης. Ὁ ἀποκλεισμὸς τους ἀποτρέπει τὴν ἄμεση γνωριμία μὲ τοὺς εὐκατάστατους καὶ ἀποκλείει τὴν πιθανότητα τῆς συσχέτισης μεταξὺ τῶν δύο ὁμάδων, πού θὰ μποροῦσε δυνητικὰ νὰ ὁδηγήσει σὲ συγκρούσεις καὶ ἴσως στὴν ἄρνηση τῆς ὑφιστάμενης διαφορᾶς. Ἐπειδὴ ὅμως ἡ ἐπιβίωση τῶν εὐκατάστατων ἐξαρτᾶται ἀπὸ τοὺς ἐνδεεῖς, οἱ δύο ὁμάδες συμμετέχουν σὲ μία ἑνιαία βιο-οικονομία, καὶ μία κοινὴ βιοπολιτικὴ μήτρα ζωῆς καὶ θανάτου, ἀλλὰ μέσα σ΄αὐτὸ τὸ πλαίσιο οἱ ἐνδεεῖς στεροῦνται τοῦ κύρους τῆς ἀλληλεπίδρασης μὲ τοὺς εὐκατάστατους. Βέβαια ἡ δικαιοσύνη θὰ ἀπαιτοῦσε ὅλοι νὰ διέπονται ἀπὸ ἕνα σύνολο κοινῶν κανόνων παιχνιδιοῦ καὶ νὰ ἀνήκουν στὸ ἴδιο ἠθικὸ σύμπαν, ἀλλὰ αὐτὰ εἶναι λεπτομέρειες. Παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ ἐνδεεῖς ζοῦν, ὑποφέρουν καὶ τελικῶς πεθαίνουν προκειμένου ὁ βίος τῶν εὐκατάστατων νὰ καθίσταται ὑγιέστερος καὶ μακροβιότερος, συμμετέχουν ἐθελοντικὰ στὸ ἴδιο καθεστὼς οἰκονομικῆς συναλλαγῆς (νομίζω τὸ ἀποκαλοῦν χρηματιστήριο) καὶ στὴν ἴδια βασικὴ διάρθρωση τῆς κοινωνίας μὲ τοὺς εὐκατάστατους. Ἐδῶ ὅμως θὰ πρέπει νὰ ὑπενθυμιστεῖ ὅτι εἶναι κοινῶς ἀποδεκτὸ, ὅτι οἱ ἐνδεεῖς ἔχουν δημιουργηθεῖ καὶ συντηροῦνται γιὰ νὰ ἀποτελοῦν ἀντικείμενο ἐκμετάλλευσης τῶν εὐκατάστατων καὶ ἀνήκουν σὲ διαφορετικὴ κατηγορία (καθὼς στεροῦνται ἀντικειμενικῆς ἀξίας) καὶ αὐτὴ ἡ ὀντολογικὴ διαφορετικότητά τους δικαιολογεῖ τὴν διὰ βίου ἐκμετάλλευσή τους ἀπὸ τοὺς εὐκατάστατους.

Προσπάθεια σχηματισμοῦ κυβέρνησης

  Ἀπό τήν Guardian 14/05/2012,  15/05/2012, 18/05/2012, 22/05/2012 καί 24/05/2012

Εἶναι δυνατόν οἱ ἐκλογές νά ἀφυπνίσουν κάποιον πού προσποιεῖται τόν κοιμισμένο;

Ἡ ἀντίληψη πὼς ἡ διαμόρφωση τοῦ μέλλοντος μπορεῖ νὰ εἶναι προϊὸν συνεποῦς καὶ ἐπίμονης συλλογικῆς δράσης καὶ ὄχι συνέπεια τυχαίων καὶ ἀπρόβλεπτων δυνάμεων εἶναι βασικὴ προϋπόθεση γιὰ τὴ δημιουργία συλλογικότητας μέσω τῆς πολιτικῆς. Ἀλλὰ τὸ νὰ ἔχει κανεὶς μία “πολιτικὴ” καὶ ἀκόμα περισσότερο γιὰ νὰ τὴν ἀκολουθήσει ἀποφασιστικά, θὰ εἶχε νόημα μόνο στὸ βαθμὸ πού θὰ θεωροῦσε ὅτι τὸ μέλλον εἶναι “διαμορφώσιμο”, καὶ ὅτι ὑπάρχουν ἢ μποροῦν νὰ κατασκευαστοῦν οἱ τρόποι καὶ τὰ μέσα πού ἔχουν τὴν διάθεση καὶ τὴν ἰσχὺ νὰ ἐργαστοῦν ἀποτελεσματικὰ πρὸς τὴν κατεύθυνση τῆς διαμόρφωσης τοῦ μέλλοντος. Ὑπάρχουν πολὺ λίγα στοιχεῖα πού θὰ μποροῦσαν νὰ στηρίξουν αὐτὴ τὴν πεποίθηση. Ἡ συνήθης ἀπάντηση στὸ αἴτημα γιὰ ἀλλαγὴ εἶναι πὼς δὲν ὑπάρχει καμμία ἐναλλακτικὴ λύση. Τὰ κόμματα, οἱ πολιτικοὶ καὶ οἱ κυβερνήσεις πού στὸ παρελθὸν εἶχαν ἐνδεχομένως τὴ δυνατότητα ἀλλαγῆς τοῦ κόσμου τώρα ζητοῦν περισσότερη “εὐελιξία” καὶ περισσότερη ὑπακοὴ στὶς “δυνάμεις τῆς ἀγοράς”. Ἡ παγκοσμιοποίηση τῆς οἰκονομικῆς δύναμης εἶναι ἡ κύρια αἰτία τοῦ κατακερματισμοῦ τῆς πολιτικῆς καὶ τῶν κομμάτων. Ἀπὸ τὴ στιγμὴ πού χειραφετήθηκαν ἀπὸ τὸν ἔλεγχο τῶν πολιτικῶν θεσμῶν, οἱ οἰκονομικὲς δυνάμεις θὰ χρησιμοποιοῦν ὅλη τους τὴν ἐνέργεια προκειμένου νὰ ἀποτρέπουν τὴν ἐπανάκτηση τοῦ ἐλέγχου ἀπὸ τὴν πολιτική, τὰ κόμματα, τὶς τοπικὲς κυβερνήσεις.

 Ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ ἡ μόνη κοινότητα στὴν ὁποία θὰ μποροῦσε νὰ πεῖ κανεὶς πὼς “ἀνήκουμε” σήμερα εἶναι αὐτὴ τῶν θεατῶν. Τὸ θέαμα δὲν εἶναι ἀναγκαῖο νὰ συνοδεύεται ἀπὸ κάποια δράση ἐκ μέρους τῶν μελῶν τῆς “κοινότητας τῶν θεατών”. Ἀσφαλῶς, κανεὶς δὲν ἀναμένει ἀπὸ τοὺς θεατὲς νὰ λαμβάνουν ἀποφάσεις ἢ νὰ ἀναλαμβάνουν κάποιο εἶδος δράσης (ἐκτὸς ἀπὸ τὸ νὰ ἐπικροτοῦν ἢ νὰ ἀποδοκιμάζουν ἕνα ἔτσι κι ἀλλοιῶς γελοῖο θέαμα μέσω ἄμεσων δημοσκοπήσεων). Τὸ θέαμα χρησιμεύει μόνο γιὰ νὰ ἀποδεκνύει ὅτι ὀ,τιδήποτε “δημόσιο” ἁπλὰ σκοπεύει στὸ νὰ διασκεδάζει τὸν θεατὴ ἐν εἴδει “ἐδῶ εἴμαστε γιὰ νὰ περνᾶμε καλά”.  

Τό μεγαλύτερο ψευτοδίλημμα : Λογική ἤ συναίσθημα

Εὐρὼ ἢ Δραχμὴ ;

Εὐρώπη ἢ Βόρειος Κορέα;

Εὐρώπη ἢ τρίτος κόσμος;

Καί πολλά ἄλλα θορυβοποιά διλήμματα. Σάν τούς ἄδειους τενεκέδες.

Δὲν φτάνουν πιὰ οἱ κατὰ παραγγελία δημοσκοπήσεις, ἡ κατάφωρα ἄδικη προβολὴ ὠρισμένων συστημικῶν ὑποψηφίων καὶ κομμάτων ἀπὸ τὶς ραδιοτηλεοπτικὲς ἐκπομπὲς καὶ ἡ ἀπόκρυψη ἢ διαστρέβλωση τῶν θέσεων ἄλλων  Αὐτὴ ἡ φάση παραπλάνησης ὁλοκληρώθηκε τὴν Παρασκευὴ τὸ βράδυ.

Κάποιοι ὅμως ἐξακολουθοῦν νὰ προσφέρουν τὶς ὑπηρεσίες τους μέχρι τὴν τελευταία στιγμὴ, στηρίζοντας συντονισμένα καὶ μὲ ὅλες τους τὶς δυνάμεις μία ψυχολογικὴ ἐπιχείρηση ὑφαρπαγῆς ψήφου. Ἕνα τέτοιο δεῖγμα ὑποβολιμιαίου ἄρθρου εἶναι τὸ Εὐρωπαϊκή Ἕνωση ἤ Τρίτος κόσμος.  

Παλιά ὁ κόσμος ἔλεγε: " Δεξιός καί φτωχός ἤ ρουφιάνος ἤ κουτός". Στήν ἐποχή μας οἱ ὅροι "δεξιός" καί "φτωχός" τῆς προηγούμενης φράσης παραμένουν ταξικοί καί πολιτικοί ἀλλά μέ εὐρύτερο περιεχόμενο, τό ὁποῖο ἀγκαλιάζει καί ἄρθρα σάν τό προηγούμενο. Ἂν δὲν πρόκειται γιὰ συνειδητὴ ἢ λόγω πνευματικῆς ἀδρανείας ὑποταγὴ στὰ διεθνῶς ὑφιστάμενα τριγμοὺς νεοφιλελεύθερα δόγματα, τὸ μόνο πού μᾶς ἀπομένει νὰ συμπεράνουμε  εἶναι ὅτι βρισκόμαστε μπροστὰ σὲ χαρακτηριστικὸ παράδειγμα ἐπὶ παραγγελίᾳ δημοσιογραφίας. Καὶ τὶς δύο ὅμως περιπτώσεις μποροῦμε χωρὶς ἐνδοιασμὸ νὰ τὶς ἐντάξουμε στοὺς μικροὺς μακάκες  , πού ἐνῷ ὅλο τὸν χρόνο ἀπαξιώνουν συστηματικὰ ὁτιδήποτε ἔχει σχέση μὲ τὴν πολιτικὴ ἔστω καὶ τὴν τριτοκοσμικὴ πού ὑφίσταται σ’ αὐτὴ τὴν χώρα, τὶς προεκλογικὲς περιόδους γλύφουν ἐκεῖ πού φτύνανε. 

Τό ἱδρυτικό συνέδριο τοῦ Σ.Ε.Κ.Ε. (1918) καί ἡ σημερινή "πολιτική" τῶν τηλεπαραθύρων...

Πιθανόν νά εἶμαι ὑπέρ τό δέον ἀγκυλωμένος, ἀλλά ὅλη αὐτή ἡ παραφιλολογία γύρω ἀπό τήν δυνατότητα σχηματισμοῦ ἀριστερῆς κυβέρνησης, χωρίς τήν παραμικρή ἐξέταση γιά τίς ἀναγκαῖες προϋποθέσεις, ἔχει ἀρχίσει καί μοῦ δίνει στά νεῦρα. Ἡ ἐρώτηση κόλαφος, περὶ συνεργασίας τῆς ἀριστερᾶς, ὄχι μόνο ἀναπαράγεται συστηματικά, ἀλλὰ οὐσιαστικὰ ἀποτελεῖ τὴν πρώτη καὶ τελευταία ἐρώτηση τοῦ παρουσιαστῆ μιᾶς συζήτησης, δείχνοντας πέρα ἀπό τήν ἀντικειμενικότητά του, τήν εὐρυμάθεια καί τήν ἐπιστημονική του κατάρτιση.  Τὸ πόσο ἱκανοποιητικὴ εἶναι ἡ ἀπάντηση τῶν ἐκπροσώπων τοῦ ΚΚΕ σέ αὐτή τήν ἐρώτηση  κόλαφο, ὑποτίθεται ὅτι τὸ κρίνει ὁ κάθε πολίτης. Ἔτσι τουλάχιστον θά ἔπρεπε. Ἡ μεθοδευμένη ἐπανάληψη ὅμως τῆς ἐρωτήσεως οὐσιαστικὰ στοχεύει 2 πράγματα καὶ σὰν μέθοδος προπαγάνδας καὶ χειραγώγησης ἔχει 2 ἀποδέκτες:  α) τὸ κοινὸ, τὸ ὁποῖο ἐπιβάλλεται νὰ μὴν νοιώθει ἱκανοποιημένο μὲ τὴν δοθεῖσα ἀπάντηση καὶ γι’ αὐτὸ τοῦ κάνουμε τὴν χάρη νὰ ὑποβάλλουμε τὴν ἴδια ἐρώτηση ἀπὸ τὸ πρωὶ μέχρι τὸ βράδυ β) τὸν ἐρωτώμενο, ὁ ὁποῖος πιέζεται νὰ ἀπαντήσει κάτι διαφορετικό, κάτι πού θὰ ἠχήσει πιὸ εὐχάριστα στά αὐτιά τοῦ ἀκροατηρίου. Ἂν δὲν θέλει βέβαια νὰ τοῦ χαϊδέψει τ’ αὐτιὰ θὰ τοῦ κολλήσουμε τὴν στάμπα τοῦ ἀπολιθωμένου καὶ θὰ τοῦ ζητήσουμε μὲ ὑπεροψία νὰ ἀναλάβει τὶς εὐθύνες του.  Ὁποῖος φαρισαϊσμός…

Ὅταν ζητᾶς ἀπὸ κάποιον νὰ ἀναλάβει τὶς εὐθύνες του κάποιο πρόβλημα ὑπάρχει μὲ τὶς δικές σου εὐθύνες. Ἂν εἶσαι νεοέλληνας ψηφοφόρος τὸ πιθανότερον εἶναι νὰ σοῦ ἔχει γίνει συνήθεια νὰ τὶς παραχωρεῖς μὲ τὸ ἀζημίωτο. Ὅταν, ὅπως συμβαίνει σήμερα, καταρρέουν οἱ μέχρι τώρα ἐπωφελούμενοι ἀπὸ τὴν εὐθυνοφοβία σου – βλέπε τὰ μέχρι πρὸ τινος κόμματα ἐξουσίας – σὰν τὸν ἀνθρωπάκο τοῦ Βίλχελμ Ράϊχ ψάχνεις κάποιον ἄλλον νὰ τοῦ τὶς φορτώσεις. Καὶ ὅταν αὐτὸς ὁ ἄλλος σὲ καλεῖ νὰ διεκδικήσεις, στήν δουλειά, στόν δρόμο ὁπουδήποτε τέλος πάντων, τὸν ἀποκαλεῖς εὐθυνόφοβο ἐπειδή ἔτσι σοῦ σφύριξε στ' αὐτί ὁ ἀγαπημένος σου τηλεπαρουσιαστής!!!

Ἡ "ἀντιμνημονιακή" μπογιά μετά τίς ἐκλογές θά ξεβάψει...

Lluis Llach -L' estaca, Πάνος Φαλάρας - Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Τώρα τώρα τώρα

Ἄν κάποιος διατρέξει τήν ἱστορία τοῦ ἑλλαδικοῦ κράτους θά προσέξει ὅτι βρίθει κοινοβουλευτικῶν ἤ στρατιωτικῶν πραξικοπημάτων. Ἀδιάφορο τοῦ τί τά προσδιορίζει καί τοῦ θορύβου πού προκαλοῦν, ὅλα τά πραξικοπήματα, ἐξ ὁρισμοῦ, ἀποκλείουν τήν συμμετοχή τῆς κοινωνίας, τήν ὁποίαν ἐπιδιώκουν νά ἀφήσουν στό περιθώριο. Πρόκειται γιά ἐπιχειρήσεις συνήθως ἀναίμακτες, καί σέ αυτό διαφέρουν ἀπό τίς ἐπαναστάσεις στίς ὁποῖες ἀφ’ ἑνός τό αἷμα ρέει ποτάμι, τά δέ κοινωνικά στρώματα συμμετέχουν πλήρως.

Αὐτή ἡ ἀπουσία τῆς κοινωνίας ἀπό τίς πολιτικές ἐξελίξεις, ἐπιδίωξη ἀλλά καί προαπαιτούμενο μαζί τῶν πραξικοπημάτων, φαίνεται καί σέ μια ἄλλη πτυχή τῆς πολιτικῆς μας ἱστορίας. Ὡς ἀνωμαλία φυσικά. Στόν σχηματισμό ἀπό τά πάνω πληθώρας κομματικῶν σχηματισμῶν, πού δέν ἐπιδιώκουν νά ἐκφράσουν κοινωνικές τάξεις ἀλλά περισσότερο συνιστοῦν προσπάθεια ἀναπαλαίωσης ἑνός ὑπό κατάρρευσιν σκηνικοῦ. Τρανταχτό παράδειγμα ἕνας πληθωρισμός ὁμίλων, κινημάτων, κομμάτων πού σχηματίσθηκαν τούς τελευταίους μῆνες, τήν ἐποχή τοῦ μνημονίου. Ὡρισμένοι κατεβαίνουν στίς προσεχεῖς ἐκλογές, εἴτε μόνοι τους εἴτε συνεργαζόμενοι, ἀφήνοντας σέ κάθε περίπτωση τήν αἴσθηση ὅτι τήν ἑπομένη τῶν ἐκλογῶν ἤ θά ἐξαϋλωθοῦν ἤ θά ἀπορροφηθοῦν ἀπό κάποιους πιό καπάτσους. Σίγουρα λοιπόν μπροστά τους ἡ Ἕνωση Κεντρώων τοῦ Βασίλη Λεβέντη διαθέτει περισσότερη σοβαρότητα. Κυριολεκτῶ. Σοβαροί ἤ ἀσόβαροι, στημένοι ἀπό τά πάνω ἤ ἀπό ἕνα καπρίτσιο, ἀποτελοῦν ἕνα ἐπί πλέον ἐρέθισμα καί ἐπηρεάζουν τήν προσεχῆ ἐκλογική ἀναμέτρηση. Ἄς δοῦμε τό πῶς. Ἀδυνατῶντας νά ἀποφύγω τούς πλατιασμούς μπαίνω κατ’ εὐθεῖαν στό θέμα.

Πρίν τήν ἀνάσταση

Πρὶν τὴν Ἀνάσταση

Ἴσως νὰ ἦταν περὶ τὸ μεσονύχτι,

πρὶν ἢ μετά, δὲν ξέρω, ξύπνησα

στὸ σκοτάδι ὅμως, θαρρεῖς,

δὲν ἀνοίγουν τὰ μάτια.

Τί ὥρα πηγαίναμε στὴν ἐκκλησία τότε;

Κάποτε δὲν κοιμόμασταν, περιμένοντας,

ἢ μᾶς ἔπιανε ὕπνος ἐλαφρὺς

καὶ ξυπνούσαμε καλοδιάθετοι,

μὲ τὶς πρῶτες καμπάνες.

Χρόνια τώρα, δὲν πηγαίνω στὴν ἐκκλησία.

Χάνεται μέσα μου ἡ σημασία της,

ὥσπου πιὰ καθόλου...

Εἶναι δυνατόν, τίποτα νὰ μὴν ἀπομένει

ἀπ' τὴν εὔχαρι τοῦ ἀνθρώπου ἡλικία;

Πόσο εἶχα παρακαλέσει, ὥσπου ἔπαψα.

Ἀνάσταση περίμενα ἀπ' τὶς φτωχές μου αἰσθήσεις,

τοῦ σώματος.

Ἂν ὄχι τίποτ' ἄλλο, τώρα, πού δὲν πιστεύω,

Γνωρίζω τὴν ἁμαρτία μου.

Πόσο ἦταν ὡραία, τότε...

Στεκόμασταν στὸν αὐλόγυρο,

γεμάτον κόσμο ἐλεύθερο.

Γελοῦσαν, μιλοῦσαν οἱ ἄνθρωποι.

Ἡ ὀρθοδοξία ἀφήνει ἀκέριο τὸ πνεῦμα τῆς προσφορᾶς.

Ἐλεύθερα νὰ προσέλθω σὲ σένα, Κύριε.

Οἱ ἄνθρωποι φαίνονταν ξεκούραστοι,

τὴν γιορτὴ περιμένοντας, τὸ αὔριο

νάρθει τῆς χαρούμενης μέρας,

ἔλαμπε τὸ βλέμμα, τὸ πρόσωπο.

Ἀθόρυβο καί ἐνεργητικό ἀντάρτικο.

Ὁ θάνατος τοῦ δικομματισμοῦ - ἐν εἴδει παραπλανητικοῦ τρύκ - διαφημίζεται ἐντατικά στίς μέρες μας. Τό ἴδιο καί τό ὑπάρχον "πολιτικό" σύστημα, μιά μπανανόφλουδα πού ἡ χρήση της ἀποδεικνύεται πλέον ἀναποτελεσματική.  Ἐκ τῶν πραγμάτων, μετά τά μύρια ὅσα δεινά πού ἐπροκάλεσε, ἀποσύρεται πλέον. Οἱ ἱστορικές αἰτίες πού τό δημιούργησαν, καλά κρυμμένες, ἐξακολουθοῦν καί παραμένουν ἀνενόχλητες γιά νά παίξουν τήν τελευταῖα πράξη τοῦ "δράματος".

Ἕνας λαός πού βρίσκεται κάτω ἀπό καθεστώς συστηματικῆς ψυχικῆς καί πνευματικῆς ἐξουθένωσης εὔκολα πατᾶ τίς νέες μπανανόφλουδες, πού σερβίρονται παρασκηνιακά ἀπό τούς ἰδιους μπανανοπαραγωγούς σέ ἀντικατάσταση τῆς ἤδη σάπιας καί ξοφλημένης. Ὁ δικομματισμός πέθανε, ζήτω ὁ δικομματισμός...

Ἡ σιωπὴ

Ἡ σιωπὴ εἶναι ἕνα ἀναπόσπαστο μέρος τῆς ἀνθρώπινης φύσης, τῆς φιλοσοφίας, τοῦ λόγου, τῆς σκέψης. Ἐκφραζόμαστε μέσῳ τῆς γλώσσας μὲ λέξεις, γραμματικὲς δομές, ἀκόμα καὶ μὲ τὴ γλῶσσα τοῦ σώματος. Καί, ὅταν ἔχουμε ἐξαντλήσει ὅλα τὰ ἀκουστικὰ καὶ ὀπτικὰ μέσα, χρησιμοποιοῦμε τὴ σιωπὴ γιὰ νὰ ὁλοκληρώσουμε. Ἔρχεται αὐθόρμητα. Ἡ σιωπὴ ἀπὸ μόνη της εἶναι ἕνα εἶδος γλώσσας χωρὶς δικό της λεξικό.

Δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ ἐκφράσει κανεὶς τὴ σιωπὴ παρὰ μόνο νὰ τὴν αἰσθανθεῖ, νὰ τὴν νοιώσει, νὰ ἀπολαύσει τὴν ἐμπειρία της. Ἀλλὰ ποιὰ εἶναι ἡ αἴσθηση τῆς σιωπῆς; Πῶς μπορεῖ ἡ ἐμπειρία της νὰ συνειδητοποιηθεῖ; Ἡ σιωπὴ μπορεῖ νὰ γίνει αἰσθητὴ σὲ ὅλες τὶς καθημερινὲς δραστηριότητες, εἰδικὰ ὅταν κάποιες ἰδιαίτερες στιγμὲς θέλουμε νὰ τὶς παγώσουμε μέσα στὴν ψυχή μας καὶ γι’ αὐτὸ σιωποῦμε. Οἱ ἐραστὲς σιωπηλοὶ ἀπολαμβάνουν τὴν παρουσία τοῦ συντρόφου τους, οἱ γονεῖς παρακολουθοῦν εὐτυχισμένοι σιωπηλὰ τὸ παιδί τους νὰ παίζει μόνο. Πολλοὶ θρηνοῦν τὸ χαμὸ ἀγαπημένων τους προσώπων στὴ σιωπή. Μία λογομαχία συνήθως ἀκολουθεῖται ἀπὸ σιωπή, γιατί μέσα της ἡ διαφωνία γιγαντώνεται. Ἡ σιωπὴ μπορεῖ νὰ γίνει αἰσθητὴ ἀκόμα καὶ ἐν μέσῳ τῶν ἐκκωφαντικῶν ἤχων τῆς πόλης.

Πολυπολιτισμικά στρατόπεδα

Μὲ τὶς ἐξαγγελίες τῆς ἐπίσημης πολιτείας γιὰ σχέδια ἵδρυσης στρατοπέδων λαθρομεταναστῶν σηκώθηκε ὁ σχετικὸς θόρυβος ἀπὸ πολιτειακοὺς παράγοντες, φορεῖς, τοπικοὺς ἄρχοντες καί κοινωνίες. Θόρυβος σὰν αὐτοὺς πού πάντα δημιουργοῦνται στὴν χώρα μας, καὶ καλύπτουν τὸ σχεδὸν βέβαιο καὶ ἱστορικὰ ἐπιβεβαιωμένο ὅτι οἱ ἐξελίξεις πού μᾶς ἀφοροῦν δὲν καθορίζονται  ἐδῶ. Προφανῶς καί δέν συμμερίζομαι τίς ἀσυναρτησίες, ὅτι δίνονται κάποιες ἐντολὲς ἐκ τοῦ ἐξωτερικοῦ, τίς ὁποῖες μαζί μέ σχέδια σκοτεινῶν ἐγκεφάλων σπεύδουν οἱ κυβερνῶντες νὰ ἐφαρμόσουν γιά νά διαστρεβλώσουν τήν ἑλληνική ἱστορία, νά ξεπουλήσουν τά ἑλληνικά χὠματα καί νά ἀλλοιώσουν το ἑλληνικό DNA –λές καί ὁ πολιτισμός καί ἡ ἱστορία εἶναι ὑπόθεση χημείας -. Αὐτό πού ἰσχυρίζομαι εἶναι ὅτι ἡ χώρα ἀπὸ συστάσεώς της ἀδυνατεῖ νὰ παράξει πολιτικὴ σκέψη καὶ ἐφαρμόσιμες προτάσεις καί ἀναγκαστικά σύρεται ἀπό τά γεγονότα. Καὶ γι’ αὐτὸ ἰδιαίτερα ὑπεύθυνο, ἀλλά καί δευτερευόντως ταυτόχρονα, εἶναι τὸ πολιτικό της προσωπικό. Πρωτίστως εἶναι οἱ «πνευματικοί» της ἄνθρωποι. Αὐτοί πού μέ τήν ἐθελοντική ἀπόσυρσή τους γίνονται οὐραγοί συνθημάτων καί ἀρνοῦνται νά προβάλλουν τήν συσχέτιση φιλελευθερισμοῦ, φασισμοῦ καί τό πῶς συνδέονται καί ἀξιοποιοῦν παράλληλα τήν κενολογία τῆς πολυπολιτισμικότητας, περιθωριοποιῶντας κάθε διαφορετική προσέγγιση.

Ἄς δοῦμε ὅμως τό θέμα πού ἀνέκυψε, ἀπό μία πιὸ οὐσιαστικὴ πλευρά, δηλαδὴ τελείως διαφορετικὰ ἀπὸ τό σκηνοθετημένο σκηνικό ἐφημερίδων, ραδιοφώνων καί τηλεοράσεων, πού «φυσικῷ» τῷ τρόπῳ ἔχουν καλύψει τό προαναφερθέν πνευματικό κενό. 

Ἡ εἰσβολὴ καὶ ἐπιβολὴ ὅρων κενῶν περιεχομένου, ὅπως «ἐλεύθερη ἀγορά», «πολυπολιτισμικότητα»,  «ἀνθρώπινα δικαιώματα», κάποια στιγμὴ ἀναπόφευκτα μετατρέπεται σὲ ἐξαγγελίες δημιουργίας στρατοπέδων γιὰ μετανάστες. Τό ἄν θά χαρακτηρίζονται ὡς ὑποδοχῆς, φιλοξενίας, ἢ συγκεντρώσεως καθορίζεται ἀπό τήν εἰκόνα πού θά ἀποφασίσει νά περάσει ἡ προπαγάνδα. Νομίζω ὅτι ὁ πιό παραστατικός ὅρος, πού κατά κάποιο τρόπο ἀποδίδει τήν ἐξέλιξη τοῦ φαινομένου εἶναι "πολυπολιτισμικό στρατόπεδο", ἐπειδή συνδυάζει τήν φιλελεύθερη διαστροφή μέ τόν φασισμό στόν ὁποῖο αὐτή καταλήγει.

Συρία -Ἰράν: " Ἀνθρώπινα" δικαιὠματα ἤ τηλεοπτικά;

Ἡ ἐξαγωγὴ «δημοκρατίας» ἀποτελεῖ τὴν οὐσία τῆς εὐρωπαϊκῆς πολιτκῆς τῶν Νεωτέρων Χρόνων καὶ ὡς τέτοια παραμένει μέχρι σήμερα καὶ μὲ τὴν ἀμερικάνικη ἐκδοχή της. Σαφὴς ἐπιδίωξή της ἡ δημιουργία διεφθαρμένων διοικητικῶν μηχανισμῶν ( βλέπε τριτοκοσμισμὸς  ) πού στηρίζονται καὶ συντηροῦνται σὲ πεποιημένες «ἐθνικὲς» ἰδεολογίες πνευματικῆς καθυστέρησης. Τὸ καλύτερο παράδειγμα τριτοκοσμικοῦ μοντέλου, ὅσον ἀφορᾶ τὴν ἐπιτυχία ἐφαρμογῆς του εἶναι ἡ Ἑλλάδα. Ἡ νεοελληνικὴ νοοτροπία – γραικυλισμός, πού ἐπειδή δέν θέλει νά τήν ἀντιμετωπίσῃ, συστηματικὰ ἐπιμένει νὰ θεωρεῖ τὴν προσκόλληση στὴν τριτοκοσμικοποίηση ὡς «ἐθνικὴ» ἀνεξαρτησία, θυμίζει τήν στάση τῶν σοβιετικῶν δημοκρατιῶν μετά τήν κατάρρευση τῆς ΕΣΣΔ. 

Σήμερα ὅμως θὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ τὴν Συρία καὶ τὸ Ἰράν. Εἰδικὰ τὸ τελευταῖο ἐπιδιώκει μὲ θαυμαστὴ προσήλωση καὶ ἐπιτυχία νὰ ξεφύγει ἀπὸ τὴν τριτοκοσμικὴ τροχιά. Οἱ κανονιοφόροι καὶ οἱ ὠμὲς στρατιωτικὲς ἐπεμβάσεις, χωρὶς νὰ ἔχουν μπεῖ στὸ χρονοντούλαπο τῆς ἱστορίας πρὸς τὸ παρὸν ἀποσύρονται διακριτικὰ καὶ ἀφήνουν τὸ πάνω χέρι στὶς μυστικὲς ὑπηρεσίες ( βλέπε καὶ τὶς ἀναρτήσεις μὲ τὰ ἄρθρα τοῦ Γεράσιμου Κακλαμάνη μὲ τίτλο Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΣΚΟΤΟΥΣ ( De la discussion jaillit la lumiere)  ) καί κυρίως στήν πλήρως ελεγχόμενη προπαγάνδα, πού διαμορφώνει καί ἀποσταθεροποιεῖ τίς μάζες ἐκ τῶν ἔσω. Στήν διάσταση τῆς προπαγάνδας σέ σχέση μέ τήν τελείως μονοδιάστατη «πληροφόρηση» σέ ὅτι ἐξελίσσεται στή Συρία καί τό Ἰράν, ἀναφέρονται τά ἄρθρα τῶν Graig Whitlock ( us-secretly-backed-syrian-opposition-groups-cables-released-by-wikileaks-show  ) καί Kourosh Ziabari ( what-the-american-public-shouldnt-know ) πού ἀποσπάσματά τους ἀκολουθοῦν καί περιέχονται στό τεῦχος 62 τοῦ περιοδικοῦ τοῦ Δημήτρη Κιτσίκη, ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΠΕΡΙΟΧΗ. ( Τά τονισμένα γράμματα ἀποτελοῦν σχολιασμό τοῦ περιοδικοῦ). 

Φόρος ἀνύπαρκτης περιουσίας

Τὸ πρόβλημα χρονολογεῖται πρὸ πολλῶν αἰώνων. Οἱ ἀρχὲς εἶχαν ἀπευθύνει μήνυμα σὲ ὅλες τὶς γυναῖκες στὴν ἀναπαραγωγικὴ ἡλικία νὰ ἐπιδείξουν ἰδιαίτερη προσοχή. Γενετικὰ λάθη δὲν ἦταν πλέον ἀποδεκτά. Ὅλες ἔπρεπε νὰ πάρουν τὰ δισκία "ἐπιδιόρθωσης", πού θεράπευαν τὶς γενετικὲς ἀσθένειες διορθώνοντας τὰ σφάλματα τοῦ γονιδιώματος τῶν ἐμβρύων. Ἡ Πηνελόπη εἶχε ἀρνηθεῖ μιὰ φορά, ἀλλὰ τώρα ἡ πίεση εἶχε πράγματι γίνει ἀσφυκτική. Θὰ μποροῦσε εὔκολα νὰ εἶχε ἑξαιρεθεῖ ἐπικαλούμενη διαφορετικὲς θρησκευτικὲς πεποιθήσεις, ἀλλὰ ἐκείνη ἐπέμενε νὰ λέει ἁπλὰ πὼς ἦταν δική της ἀπόφαση. Ὁ Ὀδυσσέας στήριζε τὴν ἀπόφαση τῆς συζύγου τοῦ ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα δὲν μποροῦσε νὰ δεῖ ποιὸ ἦταν τὸ πρόβλημα τῆς Πηνελόπης. Δὲν μποροῦσε νὰ κατανοήσει τὸν λόγο γιὰ τὸν ὁποῖο ἡ Πηνελόπη δὲν ἀποδεχόταν αὐτὸ πού ἤθελαν νὰ ἐπιβάλλουν οἱ ἀρχές. Ἄλλωστε τοῦ φαινόταν πὼς ἦταν γιὰ τὸ καλό τῆς κοινωνίας. Τὰ πράγματα φτάσανε στὸ ἀπροχώρητο, ὅταν οἱ ἀρχὲς κατηγόρησαν τὴν Πηνελόπη πὼς καταπατᾶ τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα μὲ τὴν ἄρνησή της νὰ πάρει τὸ διορθωτικὸ χάπι καὶ ἐξόρισε τὴν οἰκογένεια στὴν Ἰθάκη.

Ἡ πολιτική ἀπάτη τοῦ "πατριωτικοῦ" παρεμβατισμοῦ

Φανή ( Σάκης Τσιλίκης- Γ. Θεοχάρης – Πέτρος Πανδής)

Διαβάζοντας τὴν εἴδηση, ὅτι βουλευτής, ἀνήκων σὲ κόμμα πού πρεσβεύει τὸν πατριωτικὸ παρεμβατισμό – κάτι σάν τό τζατζίκι Ἰαπωνίας - , ἔβγαλε ἐν μέσῳ τῆς ἑλληνικῆς οἰκονομικῆς κρίσης μεγάλο χρηματικὸ ποσὸ στὸ ἐξωτερικό, ἐπὶ πλέον δὲ ἐλέγχεται ἡ πηγὴ προέλευσης τῶν χρημάτων, δὲν ἐξεπλάγην. Διότι γωρίζω ὅτι στὴν Ἑλλάδα ὁ πατριωτισμὸς τῶν κραυγῶν συμβαδίζει μὲ τὸ ὅσο γίνεται σφιχτότερο κράτημα τῆς κουτάλας. Θυμήθηκα ὅμως καὶ τὸ ἑξῆς: Ὁ πατριωτισμὸς εἶναι τὸ τελευταῖο καταφύγιο τῶν ἀπατεώνων ( Σάμιουελ Τζόνσον -1775). Τὸ ὁποῖο θὰ συμπλήρωνα: ὅταν μάλιστα στερεῖται κοινωνικοῦ καὶ πολιτικοῦ προβληματισμοῦ, μετατρέποντας τὴν ἱστορία σὲ κακόγουστο παραμύθι, μπορεῖ νὰ ἀδρανοποιήσει καὶ νὰ καταστρέψει μιά κοινωνία ὁλόκληρη.

Κάποιες διευκρινίσεις εἶναι ἀπαραίτητες. Ὄχι γιὰ τοὺς ἐγκεφαλικὰ καθυστερημένους, ἀπὸ ἱερὴ ἀγανάκτηση διαπνεομένους, πού καραδοκοῦν νὰ ἀπονείμουν πιστοποιητικὰ καὶ τίτλους προδοσίας.  Ἀλλὰ γιὰ τοὺς καλόπιστους συζητητές, τῶν ὁποίων τὰ ὅρια ἀντοχῆς ἀπέναντι στὴν πολιτικὴ ὑποκουλτούρα πού μᾶς περιβάλλει, ὡς ἀνθρώπινα πού εἶναι κοντεύουν νὰ ἐξαντληθοῦν. 

Οἱ παλιοροκάδες

Ἡ μύγα τοῦ εἴδους "Δροσόφιλα", ἢ φρουτόμυγα τῆς οἰκογένειας Drosophilidae εἶναι μιὰ μικρὴ μύγα χρώματος καφὲ πρὸς τὸ μαῦρο μὲ κόκκινα μάτια. Τὸ ὄνομά της (ἀγάπη γιὰ τὴ δροσιὰ) προέρχεται ἀπὸ τὴ συνήθεια τῆς μύγας αὐτῆς νὰ ἀποθέτει τὰ αὐγὰ της πάνω σὲ φροῦτα καὶ ἀνάλογες τροφές. Ἡ μοναδικότητα τῆς Drosophila ὀφείλεται στὸ γεγονὸς ὅτι τὸ ἔντομο αὐτὸ ἐπιβιώνει τρώγοντας τὴ ζύμη ποὺ ἐκκρίνουν τὰ σάπια φροῦτα. Ἡ ζύμη μετατρέπει τὴ ζάχαρη τῶν φρούτων σὲ ἐνέργεια μέσω τῆς διαδικασίας τῆς ζύμωσης, ὑποπροϊὸν τῆς ὁποίας εἶναι ἡ αἰθανόλη. Ἔτσι, οἱ φρουτόμυγες περνοῦν τὴ ζωὴ τους κολυμπῶντας μέσα στὸ οἰνόπνευμα. Ἐνῷ ἡ αἰθανόλη εἶναι τοξικὴ γιὰ τοὺς περισσότερους ὀργανισμούς, οἱ φρουτόμυγες καταναλώνοντας οἰνόπνευμα ὄχι μόνο ἐπιβιώνουν, ἀλλὰ καὶ ἀμύνονται κατὰ τοῦ κυριώτερου ἐχθροῦ τους, τῆς μικροσκοπικῆς παρασιτικῆς σφήκας Leptopilina. Ἡ ψηλὴ συγκέντρωση ἀλκοόλης στὸ αἷμα τῆς Δροσόφιλας σκοτώνει τὶς παρασιτικὲς σφῆκες.

Ἐπιβολή

Steve Bell on the Greece bailout deal
Guardian 22/02/2012

Ὁ ἱπποπόταμος τοῦ Ροῒδη ( ΑΣΜΟΔΑΙΟΣ 1875)

Κάνοντας μιά διαδρομή 137 χρόνων πρός τά πίσω ἐπιστρέφουμε, μέσῳ τοῦ Ἐμμανουὴλ Ροῒδη, στὰ 1875. Ἀφοῦ διαβάσουμε τὸ παρακάτω ἄρθρο του, ἀπὸ τὸν «Ἀσμοδαῖο» ( 14/12/1875 & 21/12/1875), ἂς ἐπιχειρήσουμε μιὰ πρώτη σύγκριση μὲ τὴν δική μας πολιτικὴ πραγματικότητα. Μιά πολιτικὴ ἡγεσία διαρκῶς ἀνιστόρητη, προερχόμενη ἀπό μιά κοινωνία ὕποπτα ἀνεκτική, καὶ οἱ μεταξύ τους σχέσεις, ἐλάχιστη ποιοτικὴ διαφορὰ παρουσιάζουν μὲ τὶς ἀντίστοιχες τοῦ σήμερα. Τό νεοελληνικό κοινό, ὡς ἱπποπόταμος ἀρκούμενος στήν ἡσυχία τοῦ βάλτου ἀδυνατοῦσε, ὅπως καί τό σημερινό, ὄχι μόνο νὰ σταθεῖ στὴν ὄρθια στάση καὶ νὰ ἀρθρώσει λόγο πολιτικὸ κατὰ τῶν κυβερνώντων καί τῶν παρασίτων πού τούς περιτριγύριζαν, ἀλλὰ ἐπὶ πλέον, γυρνῶντας τὴν πλάτη σὲ πένες σὰν τοῦ Ροῒδη, ἀπέτυχε καὶ νὰ ἀντιληφθεῖ τὴν οὐσία τῶν πραγμάτων, πού παραμένει μέχρι τις ἡμέρες μας ἀπαράλλαχτη. Ἄν ὅμως αὐτή ἡ ἄμεσα συνδεδεμένη μέ το κρατικό και διοικητικό ξεχαρβάλωμα κοινωνική χαλαρότητα, λίγο πολύ παραμένει ἴδια, ἡ διαφορὰ ὡς πρὸς τὴν δημοσιογραφία καὶ τὸν δημόσιο λόγο φαίνεται τεραστία ὡς μέγεθος καὶ ἐπὶ τὰ χείρω ὡς ποιότητα. Ὄχι ὡς πρὸς τὰ τεχνολογικὰ μέσα, ἡ ἐξέλιξις τῶν ὁποίων εἶναι φυσικὸ νὰ ἐπηρεάζει τὴν λειτουργία της. Ἀλλὰ ὡς πρὸς τοὺς ἀναθεωρημένους στόχους καὶ τὴν ἀναμφισβήτητη ἀποτελεσματικότητα πού τοὺς συνοδεύει. Οἱ φορεῖς τοῦ δημοσίου λόγου, «ἀνταποκρινόμενοι» στὶς συνθῆκες βάλτου στόν ὁποῖο παγίδευσε τὸν νεοέλληνα ἡ ἐπίσημη καί ἄνευ συνεπειῶν μεγαλόστομη καί κούφια «ἐθνική διανόηση», στρογγυλοκάθησαν στὴ θέση της καί συνέχισαν τό ἔργο της. Ὁ «ἐξευγενισμὸς» τοῦ βάλτου, μὲ τὴν μετατροπή του σὲ πολυκατάστημα καί τοῦ παλαιοῦ «ἱπποποτάμου» σέ καταναλωτή, ἦταν πλέον θέμα χρόνου. Ὅπως θέμα χρόνου εἶναι, μέσα σέ περιβάλλον ἰδεολογικοῦ βαλτώματος, ἀνευθυνότητας καί μιμητισμοῦ, ἡ περαιτέρω μετάλλαξη τοῦ νεοέλληνα σέ δεσμώτη ἑνός ἀναπτυξιακοῦ στρατοπέδου συγκεντρώσεως, στό ὁποῖο θά προσφέρει «ἐθελοντικά» τίς ὑπηρεσίες του ἔναντι πινακίου φακῆς.

Ἐργαζόμενοι στό ΑΛΤΕΡ - Ἡ ἔμπρακτη ταξική ἀγανάκτηση ἔφερε τό ξεβράκωμα τοῦ "ἀντιμνημονιακοῦ" λαμόγιου...

Οἱ ἐργαζόμενοι τοῦ τηλεοπτικοῦ σταθμοῦ ΑΛΤΕΡ, κάνοντας ἐδῶ καὶ μῆνες ἐπίσχεση ἐργασίας, προβάλλουν τὶς θέσεις καὶ τὰ δίκαια πέρα γιὰ πέρα αἰτήματά τους πληρώνοντας μὲ «λεφτὰ παντελονάτα». Ἄνεργοι, ἀπλήρωτοι, ἐκβιαζόμενοι ἀπὸ τὶς λέρες πού καταπάτησαν τὰ δικαιώματά τους. Καταδικασμένοι στὴν ἀφάνεια ἀπὸ τὴν συντριπτικὴ πλειονότητα τῶν ΜΜΕ – πλὴν τῆς δημόσιας τηλεόρασης ὅπως εἴδαμε ἐδῶ, ὅλους αὐτοὺς τοὺς μῆνες δέν "ἀγανακτοῦν" μιμούμενοι ἤ κλαψουρίζοντας, ἀλλά δραστηριοποιοῦνται σὲ ἕναν ἀγώνα πολιτικό , πραγματικῆς ἐνημέρωσης γιὰ τὸ τί πραγματικὰ συμβαίνει σὲ διάφορους χώρους ἐργασίας τὴν ἐποχὴ τοῦ μνημονίου καὶ τῆς χεωκοπημένης Ἑλλάδας, μὲ συνεντεύξεις ἐκπροσώπων ἐργατικῶν σωματείων καὶ καθημερινὰ ρεπορτάζ. Χθὲς δέχθηκαν ἕνα ἀκόμα χτύπημα, ἀφοῦ ἡ νέα διοίκηση τοῦ «ἀντιμνημονιακοῦ» καὶ «δημοκράτη», στὰ λόγια, μεγαλομετόχου, ἔκοψε τὸ σῆμα τοῦ σταθμοῦ. Παρά τόν φανερό καί κρυφό πόλεμο, οἱ ἐργαζόμενοι τοῦ ΑΛΤΕΡ συνεχίζουν.

Ἡ ἀνάδειξη τοῦ ἰδιοτελοῦς

Σὲ μία ἐποχὴ ὅπου στὶς ἀνθρώπινες κοινωνίες ὑπερισχύουν ὁ ἐγωκεντρισμός, ἡ ἰδιοτέλεια καὶ ἡ ἀπληστία, εἶναι ὅλο καὶ πιὸ δύσκολο νὰ παραμένει κανεὶς αἰσιόδοξος γιὰ τὴ δυναμική τῆς συνεργασίας. Ἡ ἀδυναμία τῆς σύγχρονης κοινωνίας νὰ προσδώσει νόημα στὴ συνεργασία εἶναι σαφέστατα ὁρατή. 


Ἡ ἱστορικὴ ἐμπειρία δείχνει ὅτι ἡ συνεργασία εὐδοκιμεῖ μέσῳ τῆς ἐμβάθυνσης τῶν ἄτυπων διασυνδέσεων καὶ ἡ ἄνθησή της εἶναι εὐθέως ἀνάλογή τῆς ὑφιστάμενης ἐμπιστοσύνης μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων. Ὁ λόγος γιὰ τὸν ὁποῖο οἱ ἄνθρωποι στὸ παρελθὸν καλλιεργοῦσαν σχέσεις συνεργασίας εἶναι ὅτι μέσῳ τῶν ἄτυπων μεταξύ τους διασυνδέσεων, ἀποκτοῦσαν τὸ μέτρο τοῦ αὐτοσεβασμοῦ καὶ τὴ θέρμη τῆς συλλογικότητας. Οἱ ἄτυπες διασυνδέσεις συνέβαλαν πάντοτε στὴν ἐνίσχυση τοῦ ἀμοιβαίου σεβασμοῦ καὶ στήν συνεργασία γιά τὴν ἀντιμετώπιση κρίσεων, ὅπου τυπικοὶ κανόνες καὶ ἐπίσημοι θεσμοὶ συχνὰ ἀποδεικνύονται ἀνεπαρκεῖς. Οἱ "κρίσεις" ἀποκαλύπτουν τὸν εὔθραυστο χαρακτῆρα τῆς ἐπίσημης ὀργάνωσης καί, ἀντίστοιχα, τὴν ἰσχὺ τῆς ἀνιδιοτελοῦς συνεργασίας.