Εἴσοδος τοῦ νέου ἔτους

Sweet Movie (1974) - Boat Entrance

ΕΡΓΟΛΑΒΙΕΣ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΓΜΑ -3 ( Ἤτοι τό Τ.Ε.Ε. μέσῳ τοῦ Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε. ὡς ὀργανισμός διαλύσεως τῆς Ἑλλάδος)

...συνέχεια τῆς προηγούμενης ἀνάρτησης " ΕΡΓΟΛΑΒΙΕΣ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ( Ἤτοι τό Τ.Ε.Ε. μέσῳ τοῦ Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε. ὡς ὀργανισμός διαλύσεως τῆς Ἑλλάδος)-2" . Ἡ ἐπιλογή τῶν τονισμένων ἀποσπασμάτων εἶναι δική μου.


10) Λευκαδίτικος λόγος - Τρίτη 24/9/1996

(ὑπό τοῦ συνεργάτου μας Μ. Ἑπτανησίου)

Ἀπεδείξαμε ἕως τώρα, ὅτι ἐκ τῶν τριῶν προσώπων: τοῦ ἑκάστοτε Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν, τοῦ ἑκάστοτε Προέδρου τοῦ T.E.E. καὶ τοῦ ἑκάστοτε ὑπουργοῦ ΠΕΧΩΔΕ ἕκαστον πληροῖ καὶ τὶς ἰδιότητες τῶν δύο ἄλλων. Διά τῆς "οἰκοδομῆς" ἕκαστος πραγματοποιεῖ τὰ δικά του τέλη, τὰ ὁποῖα κρατικῶς συμποσοῦνται στὴν διαρκῆ καταστροφὴ τοῦ περιβάλλοντος καὶ τὸν γενικὸ ὑποβιβασμὸ τῆς κοινωνικῆς ζωῆς. Θὰ δείξομε εὐθὺς ὅτι τὰ πράγματα τελοῦνται ἀναγκαίως καὶ ὅτι δὲν μποροῦν νὰ συμβοῦν διαφορετικὰ ὑπὸ τὰ νομοθετικὰ δεδομένα τοῦ ἑλλαδικοῦ κράτους.
Μετὰ τὶς "διεθνεῖς δραστηριότητες" τοῦ TEE ποὺ περιγράψαμε στὸ προηγούμενο σημείωμά μας, κανονικὰ θὰ ἔπρεπε νὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ τὶς αὐτονόητες διοικητικὲς ἐπιπτώσεις στὸν ἐσωτερικὸ χῶρο, μὲ τὸ κοινωνικὸ σύμπτωμα τῆς "ἀδελφότητος τῶν μηχανικῶν" δηλαδή, τὶς μεθόδους τῶν δραστηριοτήτων τους, τὴν δράση τους στὸν τύπο, τὴν ἐπίμονη προσπάθειά τους νὰ ἐπηρεάζουν τὰ πολιτιστικὰ πράγματα τῆς χώρας ἐν συνόλῳ καίτοι ἐλάχιστα νομιμοποιούμενοι πρὸς τοῦτο, ἀφοῦ τὸ Πολυτεχνεῖο δὲν εἶναι παρὰ μία ἑλληνικοῦ ἐπιπέδου τεχνικὴ σχολή, καὶ νὰ ἀνιχνεύσομε μεγεθυσμένα τὰ συμπτώματα τοῦ κοινωνικοῦ αὐτοῦ ἐμπυήματος στὴν περίπτωση τοῦ μικρόκοσμου τῆς Λευκάδος, ὅπου ἡ "ἀδελφότης" ἔχει μεταβληθεῖ σὲ "ἀδελφάτον" διοικητικῶς ἀνεξέλεγκτο καὶ ἄρα σὲ φορέα κοινωνικῆς πολιτικῆς, ὑπείκοντα σὲ εἰδικῆς σημασίας πολιτικὰ τέλη. Πρὸς συντομία τῶν πραγμάτων προκρίναμε νὰ ἀσχοληθοῦμε ἀπ’ εὐθείας μὲ τὰ "Προεδρικὰ Διατάγματα" γιὰ τὴν "ἔκδοση οἰκοδομικῶν ἀδειῶν", πράγμα, ποὺ θὰ καταστήσει πολλὰ ἀπὸ τὰ παραπάνω ἀμέσως φανερὰ καὶ θὰ μᾶς διευκολύνει στὴν συνόψιση τῶν ἐπ' αὐτῶν συμπερασμάτων.

ΕΡΓΟΛΑΒΙΕΣ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΓΜΑ -2 ( Ἤτοι τό Τ.Ε.Ε. μέσῳ τοῦ Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε. ὡς ὀργανισμός διαλύσεως τῆς Ἑλλάδος)

...συνέχεια τῆς προηγούμενης ἀνάρτησης " ΕΡΓΟΛΑΒΙΕΣ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ( Ἤτοι τό Τ.Ε.Ε. μέσῳ τοῦ Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε. ὡς ὀργανισμός διαλύσεως τῆς Ἑλλάδος)-1


6) Λευκαδίτικος λόγος - Τρίτη 20/8/1996

(ὑπό τοῦ συνεργάτου μας Μ. Ἑπτανησίου)

Τὸ Πολυτεχνεῖο ἱδρύθηκε τὸ 1836 καὶ τὸ Τ.Ε.Ε. τὸ 1923. Ἡ διαφορὰ μᾶς κάνει χρόνους ὀγδόντα ἑπτά, δηλαδὴ ἕναν κοντὰ αἰώνα. Καὶ τὸ κτίριο τοῦ Πολυτεχνείου στέκεται ἐκεῖ ποὺ εἶναι ἀπὸ τὸ 1862. Ὅλες αὐτὲς τὶς πολλὲς δεκαετίες ἔβγαιναν μηχανικοί, παραδόξως ὅμως, οὐδεὶς λόγος "συνασπισμοῦ" των ὑπῆρξε. Καὶ πρόκειται ἀκριβῶς γιὰ τὶς δεκαετίες ποὺ ἡ Ἑλλάδα "ἀνεπτύσσετο" καὶ ἡ Ἀθήνα ἐλάβαινε τὴν διαμόρφωση "πρωτευούσης" τῆς χώρας. Καὶ ὄντως, εἶναι τότε ποὺ δὲν ὑπῆρχε Τ.Ε.Ε. ποὺ ἐχτίσθηκε ὅ,τι καλύτερο ὑπῆρξε στὴν Ἀθήνα. Ὅλα δηλαδὴ τὰ κτίρια, τὴν πλειονότητα τῶν ὁποίων θὰ κατέστρεφε ἀργότερα ἡ ἐργολαβικὴ μανία τῶν "συνασπισμένων" ἤδη μηχανικῶν, καί, ἐκ τῶν ὁποίων τὰ ἐλάχιστα πού ἀπομένουν χαρακτηρίζομε σήμερα διὰ νομοθετημάτων, "πολιτιστικὴ κληρονομιὰ" καὶ οἱ σύλλογοι Ἀρχιτεκτόνων σπεύδουν νὰ "συντηρήσουν"! Εἶναι βέβαια ἕνα ἐρώτημα, ἂν οἱ Κλεάνθης μὲ τὸν Καυταντζόγλου, ὁ Χάνσεν, ὁ Τσίλερ καὶ ὁ Σάουμπερτ, θὰ μποροῦσαν νὰ δημιουργήσουν ὅ,τι ἐδημιούργησαν, ἂν ἦσαν νομοθετικῶς ὑποχρεωμένοι νὰ ἀνήκουν σὲ κάποιο Τ.Ε.Ε. τοῦ ὁποίου τὰ προγράμματα "ἀναπυξιακῆς πολιτικῆς" καὶ οἱ περὶ "Πολεοδομήσεως" ἰδέες προέρχονταν ἀπὸ τὶς γκρίζες ζῶνες τῶν ὑπουργείων. Σημειωτέον ὅτι πρὶν ἀπὸ τὸ 1923 ποὺ ἱδρύθηκε τὸ Τ.Ε.Ε., καὶ ἰδίως κατὰ τὸ δεύτερο μισό τοῦ περασμένου αἰώνα, οἱ περὶ "ἀναπτύξεως" καὶ "ἐκβιομηχανίσεως" τῆς Ἑλλάδος παρόλες ἔδιναν κι ἔπαιρναν σ' ὅλα τὰ μήκη καὶ πλάτη. Κορωνίδα τῶν "προγραμμάτων" τούτων ἀπετέλεσαν τὰ Λαυρεωτικά, ποὺ ἐσυντάραξαν καὶ ἐγελοιοποίησαν τὴν Ἑλλάδα σ' ὅλον τὸν κόσμο. Δὲν ὑπῆρξε συνεπῶς ἔλλειψη "προγραμμάτων" γιὰ τὴν μὴ ὕπαρξη Τ.Ε.Ε. Πρέπει ἐπίσης νὰ ποῦμε ὅτι στὶς ἐποχὲς ποὺ συζητοῦμε ὑπῆρξε σχετικὰ μὲ τὶς νεώτερες μία εἰδοποιὸς διαφορά: ὅτι δὲν ἦταν τὸ κράτος ἀλλὰ οἱ "ἐθνικοὶ εὐεργέτες" ποὺ ἐκανόνιζαν τά τοῦ... χτισίματος. Στὴν πολιτικὴ σημασία τοῦ φαινομένου τῶν "ἐθνικῶν εὐεργετῶν", ποὺ κάθε ἄλλο παρὰ συγχρόνου νοήσεως "ἑλληνικὴ συνείδηση" εἶχαν (οἱ περισσότεροι δὲν εἶχαν πατήσει καν τὸ πόδι τους στὴν Ἑλλάδα), δὲν μποροῦμε νὰ ὑπεισέλθομε ἐδῶ (βλ. π.χ. σχετικῶς τὸ προσεχῶς ἐκδοθησόμενο βιβλίο τοῦ Γ. Κακλαμάνη: "Τὸ Ἀνατολικὸν Ζήτημα σήμερα"). Σημασία ἔχει ὅτι ἡ Ἑλλάδα ἔχτισε δύο ὁλόκληρες πρωτεύουσες, καὶ τὰ χαρακτηριστικὰ κτίριά της, χωρὶς Τ.Ε.Ε. Καὶ ἔχτιζε καλύτερα ὅταν δὲν εἶχε Τ.Ε.Ε. παρὰ μετὰ πού ἀπόκτησε.

ΕΡΓΟΛΑΒΙΕΣ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΓΜΑ-1 ( Ἤτοι τό Τ.Ε.Ε. μέσῳ τοῦ Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε. ὡς ὀργανισμός διαλύσεως τῆς Ἑλλάδος)

...συνέχεια τῆς προηγούμενης ἀνάρτησης " Ἡ μεγάλη κεντρική γαστέρα...".
Εὐχαριστῶ τόν φίλο Γιῶργο ἀπό την Λευκάδα, πού μέ πληροφόρησε γιά τήν ὕπαρξη τοῦ ἄρθρου αὐτοῦ, καί μοῦ τό ἔστειλε. Λόγῳ τῆς μεγάλης ἔκτασης του ( δημοσιεύθηκε σὲ 17 συνέχειες στὴν ἐφημερίδα «Λευκαδίτικος Λόγος», τὸ 1996-1997), ἡ σημερινὴ ἀνάρτηση περιλαμβάνει τὰ πρῶτα 5 μέρη του, τὰ δὲ ὑπόλοιπα 12 θὰ ἀποτελέσουν τὸ περιεχόμενο μελλοντικῶν ἀναρτήσεων. Οἱ φράσεις μέ ἔντονα γράμματα εἶναι ἐπιλογή δική μου.
ΕΡΓΟΛΑΒΙΕΣ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ( Ἤτοι τό Τ.Ε.Ε. μέσῳ τοῦ Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε. ὡς ὀργανισμός διαλύσεως τῆς Ἑλλάδος) ( ὑπό τοῦ συνεργάτου μας Μ. Ἑπτανησίου )

1) Λευκαδίτικος λόγος -Τρίτη 16/7/1996
Στά κείμενα τοῦτα, τά ὁποῖα λόγῳ τῆς μεγάλης ἔκτασης θά ειναι σέ συνέχειες, ἐξετάζονται γιά πρώτη φορά ὁρισμένα θέματα πού ἀφοροῦν τούς πάντες. Τό σπίτι παραμένει γιά τόν ἄνθρωπο, ὅπως καί γιά κάθε ἔμβιο ὄν, ὁ ὕπατος σκοπός τῆς ζωῆς καί τό δικαίωμα. Τώρα τί θά πεῖ "σπίτι". Στά δικά μας πράγματα πρέπει νά ἔχει τήν ὑπομονή ὁ ἀναγνώστης νά παρακολουθήσει τοῦτες τίς συνέχειες μέχρι τό τέλος.
Πρόκειται νὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ τὸ ἑξῆς ζήτημα: Πῶς γίνεται καὶ στὴν Δ/νση Π.Π.Δ.Ε. ( Πολεοδομίας-Περιβάλλοντος –Δημοσίων Ἔργων) τῆς Νομαρχιακῆς Αὐτοδιοίκησης Λευκάδος, δηλαδὴ ἀκριβῶς στὴν ὑπηρεσία ποὺ διακινεῖ ὁλόκληρη τὴν οἰκονομικὴ καὶ συνεπῶς κοινωνικὴ ζωὴ τοῦ νησιοῦ, νὰ ὑπηρετοῦν ὡς δ/ντὲς τρεῖς ξένοι;

Ἡ μεγάλη κεντρική γαστέρα...

Ἰσχύει ὅτι τό ὑπάρχον νομικό καί διοικητικό πλαίσιο τῆς χώρας ὑπῆρξε ἕνα ἐργαλεῖο καταστροφῆς της, ὑπό τήν ἔννοια ὅτι οἱ νόμοι εἴτε δέν τηροῦνται εἴτε ἐπειδή, λόγῳ τῆς φύσης τους, τηροῦνται σκοπίμως φαινομενικά καί διεστραμμένα; Ἄν ἡ ἀπάντηση στά ἀνωτέρω ἐρωτήματα εἶναι καταφατική, αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ ἑλλαδική κρατική δομή σάν κοινή συνισταμένη τῶν παραπάνω εἶναι ἐξ ἀρχῆς αὐτοκαταστροφική καί θνησιγενής – ὅπως καί ἡ ἰδεολογία πού τήν ἐξέθρεψε -.

Γιά τό ἄν καί κατά πόσον τό Σύνταγμα καί οἱ ἀπορρέοντες νόμοι δημιουργοῦν τίς προϋποθέσεις ὕπαρξης ἑνός καθεστῶτος ὀργανωμένης, παρασιτικῆς καί διαρκοῦς έργολαβίας, οἰκοδομικῆς καί ὄχι μόνον, διασαφηνίζεται μέ μεγάλη λεπτομέρεια στό ἄρθρο μέ τίτλο: «ΕΡΓΟΛΑΒΙΕΣ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΓΜΑ - ἤτοι τό Τ.Ε.Ε. μέσῳ τοῦ Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε. ὡς ὀργανισμός διαλύσεως τῆς Ἑλλάδας» , τό ὁποῖο ἀκολουθεῖ στίς ἑπόμενες ἀναρτήσεις, καί ἀσχολεῖται κυρίως μὲ τὸν φορέα τοῦ Τ.Ε.Ε ( Τεχνικό Ἐπιμελητήριο Ἑλλάδος), τό Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε., τίς πολεοδομίες, τήν νομοθεσία καί τήν φιλοσοφία πού διέπει τήν λειτουργία τους στόν χῶρο τῆς οἰκοδομῆς καί τοῦ περιβάλλοντος. Δέν εἶναι μόνον οἱ εὐρύτερες συνέπειες τῆς στρεβλῆς λειτουργίας αὐτοῦ τοῦ οἰκοδομήματος γιά τήν χώρα καί τόν πολιτισμό της, ἀλλά καί ἡ ἐπίδραση στὴν καθημερινότητα, τίς συνήθειες καί τήν ζωή τοῦ ἁπλοῦ πολίτη, ἡ ὁποία ἀναγκαστικά περιστρέφεται γύρω ἀπό τήν ἔννοια «σπίτι» μόνο κατά ἀντιπαραγωγικό, ἀντιαισθητικό ἀλλά ἀπολύτως ἐξηγήσιμο τρόπο .

Donald Glen Vliet

Παλιοί φίλοι ἀγαπημένοι, τήν ἔκανε κι αὐτός τήν Παρασκευή 17/12/2010, ἀπρόβλεπτος, ντροπαλός καί ἀμφιλεγόμενος, ὅπως συνήθως.

Captain Beefheart – Live In Belgium 1969	Captain Beefheart – Trout mask replica

Ἡ κλωνοποίηση τοῦ καφενόβιου

Γιὰ ἑκατοντάδες χρόνια, ὅπως ἐπιβεβαιώνει σημερινὸ δημοσίευμα τοῦ περιοδικοῦ Science, [Gibbons A. Tiny time machines revisit ancient life, Science, 330 (2010) 1616], οἱ ἄνθρωποι ποὺ μελετοῦν τὴ ζωὴ στὴν ἀρχαιότητα στηρίζονται στὴ συλλογὴ στοιχείων ἀπὸ τὶς πέτρες καὶ τὰ ὀστά γιὰ νὰ ἐξάγουν συμπεράσματα γιὰ τὸ πὼς ἔμοιαζαν τὰ πλάσματα ποὺ περπάτησαν πάνω στὴ γῆ ἑκατομμύρια χρόνια πρὶν καὶ ἔχουν πλέον ἐκλείψει. Τὴν προηγούμενη δεκαετία, οἱ ἀνιχνεύσεις μὲ ἰσχυρὲς ἀκτίνες X καὶ ἡ χρήση τρισδιάστατων ὑπολογιστικῶν προτύπων, διευκόλυναν τὴν ἀνάλυση ὀστῶν, δοντιῶν, καὶ κελύφων. Ἕνα νέο εἶδος ἀνάλυσης ἦρθε ἀργότερα νὰ προστεθεῖ, ποὺ εἶναι ἱκανὸ νὰ ἀποκαλύπτει ἀνατομικὲς προσαρμογές, ποὺ τὰ ἁπλὰ σκελετικὰ στοιχεῖα δὲν μποροῦσαν νὰ παράσχουν καὶ ἐπιτάχυνε τὶς μελέτες τῆς ζωῆς στὴν ἀρχαιότητα.

Εἰκοσιτέσσερις ὧρες γιά τήν Ἀκρόπολη ( Χρῆστος Βακαλόπουλος)

Ὅλη τὴ νύχτα δὲν κοιμήθηκε, καὶ πέντε λεπτὰ πρὶν φτάσει τὸ λεωφορεῖο ἀπὸ τὴν Ξάνθη στὸ σταθμὸ Λαρίσης, ὁ ἐργάτης Λάζαρος Γεωργιάδης βυθίστηκε στὸ ἴδιο κακὸ ὄνειρο πού τάραζε τὸν ὕπνο του, κάθε βράδυ, τὶς τελευταῖες δεκαπέντε μέρες: ἡ Ἀκρόπολη σωριαζόταν ξαφνικὰ κι ἄφηνε τὴν τελευταία της πνοὴ σ’ ἕνα σύννεφο σκόνης. Μιὰ ὁμάδα τουριστῶν παρακολουθοῦσε αὐτὸ τὸ θέαμα ἀμήχανη κι ὕστερα σκόρπιζε μὲ ἀλαλαγμούς. Ὁ Λάζαρος ξύπναγε βήχοντας, λὲς καὶ ἡ ἱερὴ σκόνη τοῦ κατέστρεφε τὰ πνευμόνια. Τιναζόταν μὲ ἀγωνία, καὶ στὸν θολωμένο νοῦ του τριγύρναγε ἡ φράση «κατέβα γιὰ εἰκοσιτέσσερις ὧρες νὰ καθαρίσεις».
 
Τὴν πρώτη φορὰ πού εἶδε τὸ ὄνειρο, ὁ Λάζαρος γέλασε καὶ ξεκίνησε τὴ μέρα του πίνοντας ἕνα ποτήρι κόκκινο κρασί. Κάθε φορά πού ἔβλεπε τὸ ὄνειρο, ἡ διάθεση του κατρακυλοῦσε τὸν κατήφορο καὶ προσέθετε ποτήρια γιὰ νὰ συγκρατήσει τὸ βάρος της. Στὶς δεκαπέντε ἡμέρες ἤπιε ἕνα μπουκάλι καὶ τὸ βράδυ τὸν βρῆκε μέσα στὸ λεωφορεῖο γιὰ τὴν Ἀθήνα μισομεθυσμένο. Κρατήθηκε ξύπνιος μὲ μεγάλη προσπάθεια κι ὅταν χάραξε ἔκλεισε γιὰ μιὰ στιγμὴ τὰ μάτια μὲ ἀνακούφιση. Ὁ ἐφιάλτης ἐμφανίσθηκε καὶ πάλι, μόνο πού αὐτή τὴ φορά, ὅταν τὸν ξύπνησε ὁ ὁδηγὸς κι ἐκεῖνος πετάχτηκε πάνω μὲ ἀγωνία, ἡ φράση πού τὸν ταλαιπωροῦσε ἐδῶ καὶ δυὸ βδομάδες δὲν ἀκούστηκε. Ὁ Λάζαρος κοίταξε τὸ ρολόι του. Ἦταν ἔξι καὶ τέταρτο κι εἶχε στὴ διάθεση του εἰκοσιτέσσερις ὧρες γιὰ νὰ καθαρίσει χωρὶς νὰ ξέρει τί ἔπρεπε νὰ κάνει. Κατέβηκε ἀπὸ τὸ λεωφορεῖο καὶ ρώτησε τὸν πρῶτο ἄνθρωπο πού βρέθηκε μπροστά του πρὸς τὰ ποῦ πέφτει ἡ Ὁμόνοια. Ὁ ἄνθρωπος τοῦ ἐξήγησε κι ὁ Λάζαρος τὸν ἄκουσε προσεκτικά. Περπάτησε λίγο ἀνήσυχος πρὸς τὴν κατεύθυνση πού τοῦ εἶχαν ὑποδείξει καὶ σταμάτησε σὲ μιὰ διασταύρωση. Στὰ φανάρια δυὸ γυφτάκια καθάριζαν τὰ τζάμια τῶν αὐτοκινήτων.

Ὁ Νίτσε ὡς κριτικός τῆς κοινωνίας τοῦ χρήματος καί τοῦ κράτους

Τό παρακάτω ἄρθρο προέρχεται ἀπό τό ἱστολόγιο τοῦ Σπύρου Κουτρούλη(http://www.koutroulis-spyros.blogspot.com/)Μέ ἔντονα πλάγια γράμματα εἶναι τά ἀποσπάσματα ἀπό τό ἔργο τοῦ Νίτσε ἤ ἀπόψεις ἄλλων γιά τόν ἴδιο καί τό ἔργο του, γιά τά ὁποῖα ὑπάρχει ἐκτενής κατάλογος παραπομπῶν στό προαναφερθέν ἱστολόγιο.



Ὁ Νίτσε ὡς κριτικός τῆς κοινωνίας τοῦ χρήματος καὶ τοῦ κράτους

«Ὁ ἐκδικητικὸς τὸν λέει Νόμο,
κι ὁ τρελὸς Παιχνίδι,
Ἐπιτακτικὸ, τὸ Παιχνίδι τοῦ κόσμου,
Ἀναδύει τὸ ὂν καὶ τὴν ἐπίφαση»
Φ.ΝΙΤΣΕ

Ὁ τρόπος ποὺ ἀντιμετωπίζει ὁ Φ.Νίτσε τὴν ἀστικὴ κοινωνία, τὴν κοινωνία ποὺ θέτει ὡς ἀξιακὴ προτεραιότητα τὸ χρῆμα, καθορίζεται ἀπὸ τὴν ποιητικότητα τῆς γραφῆς του καὶ τὴν ἀπουσία συστηματικότητας στὴν σκέψη του.

Ἂν ἀναμένουμε ἀπ’ αὐτὸν τὶς ἐκτενεῖς ἀναλύσεις τῆς ἀστικῆς κοινωνίας, ποὺ συνδυάζουν διαφορετικοὺς ἐπιστημονικοὺς χώρους (ὅπως οἰκονομία, δίκαιο, ἱστορία,φιλοσοφία καὶ συχνὰ θεολογία ), σὰν αὐτὲς ποὺ συναντοῦμε στὰ ἔργα τοῦ Μὰρξ ἢ τοῦ Μ.Βέμπερ, θὰ ἀπογοητευτοῦμε. Ὁ λόγος τοῦ Νίτσε, ὑπαινικτικὸς ἢ ἀποφθεγματικὸς, περισσότερο χρησιμεύει ὡς ἔναρξη παρὰ ὡς κλείσιμο συζητήσεων. Ἡ κριτικὴ του κατευθύνεται πρὸς τὶς ἀξίες, ἀποθεμελιώνοντας τὶς ἀξιακὲς προυποθέσεις τοῦ πρώϊμου καπιταλισμοῦ, ἰδιαίτερα δὲ τὴν ἐγκόσμια ἀσκητική του δυτικοῦ χριστιανισμοῦ.

Ἡ προέλαση τῆς ἐλεύθερης ἀγορᾶς πρός τήν εὐημερία!

Martin Rowson (The Guardian - Saturday 27/11/2010)

Θαυμᾶστε τους...

Α) Στό παρακάτω πολύ ἐνδιαφέρον ἄρθρο πού προέρχεται ἀπό τό ἱστολόγιο ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ, θά ἤθελα νά προσθέσω κάποιες ἱστοσελίδες που μέ στοιχεῖα διαχωρίζουν ἀντικειμενικά τήν στάση τοῦ Κ.Κ.Ε. ἀπό αὐτή τῶν ὑπολοίπων κομμάτων, στά ζητήματα τῆς βουλευτικῆς ἀποζημίωσης, τῆς βουλευτικῆς σύνταξης καί τῶν λοιπῶν προνομίων πού σχετίζονται μέ τούς βουλευτές. Πάγια θέση τοῦ Κ.Κ.Ε. εἷναι ἡ μείωση τῆς βουλευτικῆς ἀποζημίωσης, ἡ κατάργηση τῆς βουλευτικῆς σύνταξης καί ἡ ἀντικατάσταση της μέ κανονική βάσει τῶν ἐνσήμων τοῦ ἐργασίμου βίου τῶν βουλευτῶν. Ἐπίσης τό Κ.Κ.Ε. πάντα καταψηφίζει τόν προϋπολογισμό τῆς Βουλῆς, καί ἔχει ζητήσει τήν κατάργηση τῆς ἀποζημίωσης γιά συμμετοχή σέ διάφορες κοινοβουλευτικές ἐπιτροπές, πού τελευταῖα εἷναι πολύ τῆς μόδας. Ὅλα αὐτά καταθέτοντας προτάσεις νόμου, πού συστηματικά ἀποσιωποῦνται ἀπό τήν πλειονότητα τῶν δημοσιοκάφρων. Τό σύνολο τῶν Μ.Μ.Ε., τά ὁποῖα ἀπό τήν μιά ἀρέσκονται στίς κορώνες κριτικῆς γιά βουλευτές, ἐνῷ ἀπό τήν ἄλλη τούς κλείνουν τό μάτι. Ἐμμέσως ἔτσι κολακεύουν τό δικαιολογημένο λαϊκό αἴσθημα ἀγανάκτησης γιά τούς βουλευτές, ἀπενεργοποιώντας το πού εἷναι καί τό ζητούμενο, ἀποκρύβοντας τήν διαφοροποίηση τοῦ Κ.Κ.Ε. στό συγκεκριμένο ζήτημα. Τεχνηέντως δέ προσπαθοῦν νά παρουσιάσουν τόν στόχο τοῦ Κ.Κ.Ε. γιά λαοκρατία σάν ἀντιδημοκρατικό ἐπειδή ἀντιστρατεύεται τό κοινοβούλιο, παραβλέποντας ὅτι ἄν αὐτό γίνει, θά γίνει μέ λαϊκή συμμετοχή.

Νά μειωθεῖ κι' ἄλλο ἡ βουλευτική ἀποζημίωση
Μείωση τῆς ἀποζημίωσης , κατάργηση τῆς σύνταξης
Πυροτεχνήματα μέ τήν βουλευτική ἀποζημίωση
Δικομματική πρόκληση μέ τίς ἀποδοχές τῶν βουλευτῶν 

Οἱ ἄνθρωποι τοῦ χρήματος

Κάθισα σὲ μιὰ ἀπὸ τὶς τέσσερις ἀντικρυστὲς θέσεις κοντὰ στὸ παράθυρο. Καθὼς τὸ τραῖνο, σ΄ἕνα μεθυστικὸ ἡλιοβασίλεμα, διέσχιζε μὲ ταχύτητα τὸ ἀπέραντο πράσινό του τοπίου, ἔκανα μιὰ παρατήρηση γιὰ τὸ θαυμάσιο service ποὺ προσφέρει καὶ τὰ εἰσιτήρια ποὺ εἶναι ἀπίστευτα φτηνά. Δύο κουστουμαρισμένοι τύποι ποὺ κάθονταν ἀπέναντί μου, κοίταξαν ὁ ἕνας τὸν ἄλλο καὶ ὁ ἕνας ἂπ΄αὐτοὺς μὲ εἶπε, σὲ ἐπικριτικὸ τόνο, πὼς αὐτὸ δὲν θὰ συνεχιζόταν. “Δεν ἔχει κανένα νόημα. Πρέπει νὰ μελετηθοῦν τρόποι ἐκσυγχρονισμοῦ τῶν συγκοινωνιῶν. Τὸ σύστημα εἶναι παράλογο. Θὰ ἦταν φτηνότερο νὰ πλήρωναν τοὺς ἐπιβάτες τοῦ τραίνου παρὰ νὰ διατηρηθεῖ τὸ τρέχον σύστημα ἐλέγχου εἰσιτηρίων, εἰδικὰ ἐὰν κανεὶς περιλάβει στὰ ἔξοδα καὶ τὶς δαπάνες συνταξιοδότησης τῶν ἐλεγκτῶν. Ἀπόλαυσε λοιπὸν τὸ δρομολόγιο, γιατί σύντομα δὲν θὰ ὑπάρχει στὴ σημερινή του μορφὴ” κατέληξε.

Online διαπροσωπικές σχέσεις ἤ ἡ μοναξιά στήν ψηφιακή ἐνηλικίωση

Ὅπως κάθε βράδυ, σωριάστηκα καὶ σήμερα στὴν καρέκλα τοῦ καφενείου. Βέβαια τώρα εἶναι πολὺ διαφορετικὰ τὰ πράματα. Εἶναι ποὺ μ΄ἐνοχλεῖ αὐτὴ ἡ παράξενη συνειδητοποίηση τοῦ γήρατος ποὺ μὲ διακατέχει βλέποντας τοὺς θαμῶνες νὰ προσπαθοῦν νὰ διαφυλάξουν τὴν ἰδιωτικοποίηση τοῦ τραπεζιοῦ τους, ἀραδιάζοντας στὰ διπλανά τους καθίσματα ἀδιάβροχα, τσάντες, ὀμπρέλες καὶ νὰ κοιτοῦν ἐπίμονα τὶς ἀφίσες τοῦ μαγαζιοῦ σὰν νὰ βρίσκονται σὲ δωμάτιο ἀναμονῆς ἰατρείου. Δὲν ἔχει ἀπαραίτητα τίποτα ἀπὸ δυσαρέσκεια, δυσθυμία, ἢ ἔχθρα αὐτὸ τὸ αἴσθημα, ἀλλὰ εἶμαι βέβαιος πὼς ἡ ἐπιφυλακτικότητα, ἡ παραίτηση, ἴσως ἡ ἀδιαφορία καὶ σίγουρα ἡ νοσταλγία μποροῦν νὰ ἀνιχνευθοῦν. Τὸ καφενεῖο εἶναι πλέον ἕνα στεῖρο κέντρο ἐλεύθερου χρόνου. Ἕνα δωμάτιο γιὰ πολλὲς χρήσεις ὅπου οἱ θαμῶνες μποροῦν νὰ ζοῦν χωριστὰ δίπλα-δίπλα, νὰ μοιράζονται τὸ χῶρο, ἀλλὰ ὄχι σκέψεις ἢ συναισθήματα. Τί θὰ μποροῦσε ἄλλωστε ἕνα ἄτομο νὰ ἀποκομίσει ἀπὸ τὴν ἀλληλεπίδρασή του μὲ ἄλλα ἐπιπλέοντα ἐμπορεύματα;

Χάρολντ Πίντερ ( Τέχνη, ἀλήθεια καἰ πολιτική)

A) Διανοούμενος, ἄνθρωπος τοῦ πνεύματος. Σὲ μία ἐποχὴ βαθειὰ ἀντιπνευματική, ὅπου ὅπως καὶ ὁποιοδήποτε ἄλλο ἔτσι καὶ τὸ πνευματικὸ ἔργο ἀποτιμᾶται μὲ ἀνταλλακτικοὺς ὅρους παραγωγῆς καὶ ἀγορᾶς, γιὰ νὰ ἀπονεμηθοῦν οἱ προαναφερθέντες «τίτλοι», ἡ ἀντίθεση μὲ λόγια καὶ ἔργα στὸ κατεστημένο εἶναι αὐτονόητη. Ὅπως εἶπε καὶ ὁ Σάρτρ «…Ὁ διανοούμενος εἶναι κάποιος ποὺ ἀνακατεύεται σὲ ὅτι δὲν τὸν ἀφορὰ καὶ ὁ ὁποῖος ἀμφισβητεῖ τὸ σύνολο τῶν ἀποδεδειγμένων ἀληθειῶν καὶ ἐπιταγῶν στὸ ὄνομα μίας σφαιρικῆς ἀντίληψης τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῆς κοινωνίας…» Αὐτὴ ἡ ἀντίθεση καὶ ἡ σύγκρουση δὲν περιορίζεται μόνο ἀπέναντι στὴν ἐξουσία, ἀλλὰ ἐπεκτείνεται καὶ ἔναντι τῆς μάζας καὶ τῆς ἀγελαίας συμπεριφορᾶς της. Ἡ διαμορφωμένη κοινή γνώμη ἀποτελεῖ γιά τόν διανοούμενο, κόκκινο πανί.

Μαθήματα λήθης

Μία πραγματικὰ συναρπαστικὴ πτυχὴ αὐτῆς τῆς ἐργασίας εἶναι πὼς τώρα εἴμαστε σὲ θέση νὰ καταλαβαίνουμε τὸν τρόπο παραγωγῆς καὶ ἐλέγχου σύνθετων συναισθημάτων σὲ μονοκυτταρικὸ ἐπίπεδο, διαλάλησε στοὺς παρευρισκόμενους δίνοντας τὴν ἐντύπωση πὼς ἀνακοίνωνε ἕναν ἐντυπωσιακὸ ἄθλο.

Στὸ βάθος οἱ βάρκες λικνίζονταν ἁπαλὰ κι ἀθόρυβα, χωρὶς νὰ δίνουν πολὺ σημασία στὶς μεγαλοστομίες του. Κοίταξα καλύτερα, ἡ φωνὴ κάτι μὲ θύμιζε. Θαρρῶ Πέτρο τὸν ἐλέγαν. Ἔρχονταν πολλὲς φορὲς τὰ παλιὰ τὰ χρόνια, χειμώνα καλοκαίρι. Πᾶνε τώρα κοντὰ δεκαπέντε χρόνια ποὺ ὅλοι τους ξαφνικὰ χάθηκαν ἀπὸ προσώπου γῆς. Ἡ σύνθεση τῆς παρέας ἄλλαζε συχνά, ἀλλὰ τουλάχιστον ὁ Πέτρος καὶ ἡ Εὐριδίκη, ἢ Εὔρη ὅπως τὴν φώναζαν οἱ ὑπόλοιποι, ἦταν πάντα σταθεροί. Ἦταν καμμιὰ δεκαριὰ καὶ τούτη τὴ φορά, ἀλλὰ τὴν Εὔρη δὲν τὴν ἀναγνώρισα ἀνάμεσά τους. Ὁ Πέτρος κάθησε στὸ ἴδιο τραπέζι, στὴν ἴδια θέση, ὅπως τότε. Ἡ Εὔρη, τὰ παλιὰ τὰ χρόνια, προτιμοῦσε νὰ κάθεται ἀντικρυστὰ στὴ θάλασσα, νὰ τὴν κοιτάζει κατάφατσα, καὶ νὰ σηκώνεται τρεῖς-τέσσερις φορὲς νὰ βάζει τὰ πόδια της στὸ νερό, ἐνῷ ὁ Πέτρος τὴν κοιτοῦσε μὲ αὐτάρεσκη ἱκανοποίηση πίνοντας οὖζο καὶ ἀναμασώντας ἱστορίες τοῦ παρελθόντος γιὰ τὸν Σάββα τὸν ἀνατόμο.

Ρῆγμα στόν κρόταφο

Ἕκτωρ Κακναβάτος

Αὐλίδα - Σχόλιο
Ἐστὶ οὖν τραγωδία μίμησις πράξεως
σπουδαίας καὶ τελείας...
Ἀριστοτέλης
Σοὺ 'λαχε νὰ δεῖς τέτοια ἀπανεμιὰ πρὶν τὸ χαμὸ
ὅπως ἡ γόμωση ὀβίδας;
Κάποιος ρωτοῦσε γιὰ ποῦ θὰ κινούσανε τὰ πλοῖα
Γιατί κατάπεσε ὁ ἄνεμος
Γιατί σὰ χύμηξε ὁ χαλκὸς ἴσα στὸ λαιμό της
τὸν εἶπαν πετεινὸ
πού τὴ σφάξανε;

...κι οἱ θάμνοι γύρω σαστισμένοι
βουβαμένο κόλυβο ὕπνωνε τὴ χούφτα
τὸ σκυλὶ ἀπόμακρο αὐτοπυρπολήθηκε

στὸ γιαλὸ ἀκούστηκαν πατούσες•
εἶπαν, ἡ ψυχή της ποὺ ἔφευγε
Καὶ τότες — χίλιοι ταῦροι —
ἀπὸ τὸν ἀνοιγμένο της λαιμὸ σηκώθηκε
οὔριος ἄνεμος
— Ἀχαιοί, στὰ πλοῖα...

Ἂν ὄχι τίποτ' ἄλλο
κι ἂν σακατεύτηκαν κι ἂν δὲν ἔμεινε σανίδα
ἀπ' τὰ καράβια
κι ἂν ἡ Τροία
«καὶ Πρίαμος καὶ λαὸς εὐμελίοιο Πριάμοιο»
ἂν ὅλα πῆγαν κατ' ἀνέμου
τουλάχιστον αὐτό: ἡ σφαγὴ χρησίμεψε
νὰ εἶναι ἀλάθητος ὁ λόγος σου
νὰ 'σαι κι ἐλόγου σου γιὰ Νόμπελ Σταγειρίτη.

Κάποιος ρωτοῦσε ἂν προβλέπεται
ποινικὴ παρακαμπτήριος
γιὰ ἀθλιότητες δεδοξασμένων.

Ἕλληνες καί Τοῦρκοι -Δύο μουσικότατοι λαοί...

Τό παρακάτω κείμενο προέρχεται ἀπό το παλιό «ΝΤΕΦΙ», ἕνα περιοδικό γιά τό τραγούδι καί ὄχι μόνο. Πέρα ἀπό τίς ἐξειδικευμένες πληροφορίες γιά τήν μουσική συγγένεια ἑλλήνων καί τούρκων, ἀναδεικνύεται ἡ ἄποψη γιά τόν τρόπο πού λειτούργησε, σέ μεγάλο βάθος χρόνου, ἡ μουσική παράδοση σάν τρόπος ἐπικοινωνίας καί ἀλληλεπίδρασης τῶν λαῶν πού ἔζησαν στόν χῶρο τῆς ἀνατολικῆς Μεσογείου. Μιά μουσική παράδοση πού πηγάζει ἀπό τά κοινά ἱστορικά τους βιώματα. Ἡ ἐκμετάλλευση αὐτῶν τῶν λαῶν μαζί μέ ἄλλα, καταστροφικά γιά τήν εὐρύτερη περιοχή ἀποτελέσματα, προϊόν τῆς μεθοδευμένης διαίρεσής τους, κάνει ἐπιτακτικώτερη τήν ἀνάγκη ἀποκατάστασης αὐτῶν τῶν γεφυρῶν ἐπικοινωνίας –μουσικῶν καί μή – σέ πεῖσμα τῆς δυτικῆς ἰδεολογικοπολιτικῆς θολούρας τῶν δύο τελευταίων αἰώνων, περί πολιτιστικῆς καθυστέρησης καί «προαιώνιας» ἔχθρας μεταξύ τους.

Πρὶν λίγο καιρὸ ὁ Γιῶργος Κυβέλος τῆς ΕΜΙ παρουσίασε στοὺς δημοσιογράφους ἕνα δίσκο, ποὺ ἑτοίμασε στὴν Κωνσταντινούπολη ὁ ψάλτης Νικηφόρος Μεταξᾶς μὲ τὴ συνεργασία τῆς Ἀνιὲς Ἀγκοπιάν. Ὁ δίσκος περιλαμβάνει κομμάτια τούρκικης κλασσικῆς μουσικῆς, ποὺ τὰ ἔχουν συνθέσει ἕλληνες τῆς Πόλης ( ἀπὸ τὶς ἀρχές τοῦ 18ου ὡς τὶς ἀρχὲς τοῦ 20ου αἰῶνα) καὶ τὰ παίζουν τοῦρκοι μουσικοί, μεταξὺ τῶν ὁποίων εἶναι καὶ ὁ διευθυντὴς τοῦ Ὠδείου τουρκικῆς μουσικῆς Ἰχσάν Ὀζγκέν.

Viva Cuba -Ζήτω ἡ Κούβα

Τεόφιλο Στήβενσον

Ἀμερικανοὶ ἰμπρεσάριοι πλησίασαν τὸν Στήβενσον πρὶν καλὰ καλὰ ὁλοκληρωθεῖ ὁ ἐθνικὸς ὕμνος τῆς Κούβας. Τοῦ πρόσφεραν 2 ἑκατομμύρια δολάρια, τὸν οὐρανὸ καὶ τ' ἄστρα. «Δὲν ἐνδιαφέρομαι», τοὺς ξάφνιασε αὐτὸς μὲ τὴν ἀπάντησή του. «Θὰ τελειώσω τὶς σπουδές μου καὶ θὰ βοηθήσω τὴν πατρίδα μου στὸν ἀγώνα γιὰ τὴν ἐπανάσταση. Δὲν εἶμαι ἀντικείμενο πρὸς ἐκμετάλλευση, οὔτε ἄλογο κούρσας. Ὅσα λεφτὰ κι ἄν μοῦ δώσετε, δὲν πάω στὴν Ἀμερική! Τί εἶναι ἕνα ἑκατομμύριο δολάρια μπροστὰ στὴν ἀγάπη 8 ἑκατομμυρίων Κουβανῶν;» (Τεόφιλο Στήβενσον - Προτίμησε τήν ἀγάπη τῶν Κουβανῶν )

Τὴν ἴδια αὔρα οὐσιαστικῆς ἐλευθερίας,περηφάνιας καὶ ἀξιοπρέπειας – προφανῶς ἐννοῶ αὐτὴ ποὺ δὲν ἀποτιμᾶται ἀναλόγως τῶν κερδῶν ποὺ ἀποφέρει – συναντᾶμε μερικὰ χρόνια ἀργότερα στὶς δηλώσεις ἑνὸς ἄλλου Κουβανοῦ πυγμάχου, τοῦ Φέλιξ Σαβόν, ὁ ὁποῖος ἔφτυσε κατάμουτρα τὰ χρήματα ποὺ τοῦ προσφέρθηκαν, κλείνοντας τὰ αὐτιά του στὶς σειρῆνες τοῦ ἐπαγγελματικοῦ ἀθλητισμοῦ, ὑποστηρίζοντας τὸν ὑψηλοτάτου ἐπιπέδου ἐρασιτεχνικὸ ἀθλητισμὸ τῆς χώρας του, ποὺ δὲν στηρίζεται σὲ «χορηγούς», δέν ἐπιβραβεύεται μὲ παχυλὰ συμβόλαια ἀλλὰ μὲ τὴν γνήσια ἀγάπη τοῦ λαοῦ.

Ἑλεωνόρα (Ἠλία Παπαδημητρακόπουλου)

Ἡ Ἑλεωνόρα ἦταν χοντρή, κυριολεχτικὰ πελωρίων διαστάσεων. Ὅταν μὲ πρωτοπῆγαν, γιὰ νὰ μοῦ κάνει γαλλικά, τρόμαξα ἀπὸ τὰ πάχη της, κι ἴσως ἀπὸ τότε νὰ μοῦ ἔμεινε (τὸ σκέφτομαι τώρα) τὸ δέος γιὰ τὴ γαλλικὴ γλώσσα.

Τὴ δεύτερη κιόλας φορά, καὶ ἐνῶ καθόμαστε μὲ τὸν Μιχάλη σχεδὸν περιδεεῖς ἐν ὄψει τοῦ μαθήματος, χτυπάει ἢ πόρτα καὶ μπαίνει ὁ γιατρός. Ἀδύνατος, κοντὸς καὶ κιτρινιάρης, ἄψογα ντυμένος καὶ νὰ εὐωδιάζει, δείχνει κάποια ἔκπληξη, ἢ δυσφορία, μόλις μᾶς βλέπει. Κοκκινίζει ἡ Ἑλεωνόρα, τοῦ τείνει τὸ χέρι, ὁ δόκτωρ τῆς τὸ φιλάει ἁπαλὰ καὶ ἀφήνει τὴν πτυσσόμενη τσάντα του στὸ τραπέζι. Ἐλᾶτε, Ἑλεωνόρα, γιὰ τὴν ἔνεση, τῆς κάνει ἀμέσως, εἶμαι πολὺ βιαστικός. Κοκκινίζει πιὸ πολὺ ἡ Ἑλεωνόρα καὶ λέγοντάς μας πεῖτε τὸ τραγουδάκι σας, παιδιά, ὁδεύει ἀσμένως πρὸς τὸ διπλανὸ δωμάτιο, ἀκολουθούμενη κατὰ πόδας ἀπὸ τὸν γιατρό. Μπαίνουν μέσα καὶ κλειδώνουν τὴν πόρτα. Περνάει κάμποση ὥρα καὶ ξαφνικὰ ἀκούγονται βροντώδη βογκητά, πραγματικὸς ὀρυμαγδός. Ἀνησυχοῦμε μὲ τὸν Μιχάλη, μήπως τῆς συμβαίνει κάτι τὸ ἀπευκταῖον; Τινάζεται ἐπάνω ὁ Μιχάλης καὶ κολλάει τὸ μάτι του στὴν κλειδαριά. Παραμένει ἐκεῖ γιὰ λίγο ἄφωνος καὶ ὕστερα γυρίζει πρὸς τὰ μένα μὲ γουρλωμένα μάτια. Πῶ πῶ, Λιά μου, μοῦ λέει, ἔλα νὰ δεῖς τοῦ γιατροῦ. Πετάγομαι ἀμέσως καὶ σπεύδω στὴν κλειδαρότρυπα, κάποια μετατόπιση ἔχει συντελεστεῖ, καὶ τὸ μόνο ποῦ καταφέρνω νὰ δῶ, εἶναι τὰ ὀπίσθια τῆς Ἑλεωνόρας, ἂν φάς (ὅπως λένε γαλλικά), νὰ προβάλλουν καὶ νὰ γεμίζουν τό δωμάτιο. Πώ πώ, τῆς Λεωνόρας, λέω στὸν Μιχάλη, καὶ κεῖνος χώνεται πάλι νὰ δεῖ, ἐνῶ τὸ δωμάτιο σείεται ἐκ βάθρων ἀπὸ τὶς οἰμωγές της. Σὲ λίγο νεκρικὴ σιγή. Τρέχουμε πίσω στὶς καρέκλες μας. Ἀνοίγει ἡ πόρτα καὶ βγαίνει ὁ γιατρός, κόκκινος κόκκινος, ἄψογα ντυμένος, μὲ τὴν τσάντα ὑπὸ μάλης καὶ ζωηρότατος. Ἀκολουθεῖται ἀπὸ τὴν Ἑλεωνόρα πού κάτωχρη καὶ μὲ πρόσωπο παραμορφωμένο, βαδίζει ἀργά, σχεδὸν σέρνεται. Φθάνουν στὴν ἐξώπορτα. Κάμπτει ὁ γιατρὸς πρὸς τὰ ἐμπρὸς κι ἐνῶ οἱ τεράστιες παρειὲς τῆς Ἑλεωνόρας ροδίζουν ἐλαφρά, τῆς φιλάει ἁβρὰ τὸ χέρι καὶ ἀπέρχεται. Ἡ ἄλλη ἔνεση μεθαύριο, τῆς κάνει μὲ σημασία καὶ τὴν ἀποχαιρετᾶ.
Πεῖτε ἄλλη μία φορὰ τὸ τραγουδάκι σας, μᾶς λέει ἡ Ἑλεωνόρα καὶ προχωρεῖ, ἀγκομαχώντας καὶ τρεκλίζοντας, κατὰ τὸ μπάνιο.

Ἡ ὀβίς (Ἠλία Παπαδημητρακόπουλου)

Πολλὲς φορές, πού μὲ κατηγοροῦν γιὰ μαλθακό, ἢ καὶ ψοφοδεὲς ἄτομο (μέχρι καὶ χέστη μὲ ἔχουν πεῖ), ὑποδύομαι τὸν ἀδιάφορο, καὶ μάλιστα χαμογελῶ κάτω ἀπὸ τὰ μουστάκια μου. Τί ξέρει ὃ ἄλλος, σκέφτομαι, καὶ φέρνω στὸ νοῦ μου μυστικὲς ἀποφάσεις, σκέψεις καὶ γεγονότα ἢ (ἔστω) ἀρχὲς γεγονότων. Στὸ βάθος, ὅμως, πικραίνομαι, νιώθω ἐρημιά, ὁ χρόνος πέρασε, πάει ὁ καιρὸς πού προσφερόταν γιὰ πράξεις ἡρωϊκές. Ζηλεύω ἔτσι τοὺς ὡραίους νέους, καθὼς τοὺς βλέπω στὰ σινεμὰ τῆς μόδας, νὰ ἐντρυφοῦν σὲ δύσκολα φιλοσοφικὰ ἔργα (ἢ καὶ σὲ ἐπαναστατικὰ ἐγχειρίδια, ἀκόμη) καὶ νὰ μιλοῦν γιὰ ὅλα αὐτὰ ἐν πλήρει ἀνέσει, συνήθως διαφωνώντας ἀνοιχτά, ἢ τρεπόμενοι πρὸς ἰδεολογικὲς ἀτραποὺς λεπτεπίλεπτων ἀποκλίσεων. Ποῦ ἐμεῖς, σκέφτομαι, πού εἴδαμε καὶ πάθαμε νὰ καβατζάρουμε πέντε ἔξι ἀνώδυνους κλασικούς, ἄθλια καὶ κείνους μεταφρασμένους.

Κωστῆς Παπαγιώργης - Μαϊμούδες

Τό παρακάτω κείμενο τοῦ Κωστῆ Παπαγιώργη προέρχεται ἀπό τό βιβλίο του " Ἡ κόκκινη ἀλεποῦ -Οἱ ξυλοδαρμοί"

Ὅταν πασχίζει κανείς νά ἐκφραστεῖ, τό μέγιστο ἐμπόδιο εἶναι ἡ παιδεία του. Ὅσα τοῦ μάθανε. Ὄχι τόσο ἐπειδή ἡ προσωπική ἔφεση μπορεῖ νά ἀντιβαίνει στά καθεστῶτα διδάγματα, ἀλλά κυρίως ἐπειδή ἡ συστηματική μόρφωση καταδικάζει τίς περισσότερες φορές σέ ἀτροφία καί σκολίωση αὐτήν ἀκριβῶς τήν ἐνδιάθετη τάση.

Ἡ παιδεία πού ἐπιδαψιλεύεται ἀφειδώλευτα δημιουργεῖ κάτι τερατῶδες: ἄτομα μέ συγκρότηση ἀλλά χωρίς κλίση, μῆτρες πού πάσχουν ἁπλῶς ἀπό ἀνεμογκάστρι. Ἀλλά χωρίς τήν κλίση καί τήν ἀληθινή «σύλληψη», τή φλέβα μέ ἄλλα λόγια, καμιά δουλειά δέ γίνεται στήν ἐντέλεια. Χρειάζεται κανείς τύχη, τύχη καί ἀτυχία μαζί, γιά νά μπορεῖ νά ζεῖ τό θέμα του καί ὄχι νά τό ἀναπτύσσει κάθ ὑπαγόρευση, νά γράφει ἀπό δική του ὁρμέμφυτη ἀνάγκη καί ὄχι ἀπό φιλολογικό κούρδισμα –ἐπειδή τζάνεμ, τό πολύ διάβασμα φέρνει καί τό πολύ γράψιμο -, πράγματα ὅλα αὐτά πού εὐτυχῶς δέν διδάσκονται καί οὔτε ἦταν ποτέ δυνατόν νά διδαχτοῦν καί νά μεταδοθοῦν.

Ἡ ἀδιάφθορη συνείδηση τῆς διαφθορᾶς

Τό παρακάτω κείμενο τό πήραμε ἀπό τό ἱστολόγιο Σαχάρα τοῦ swearengen, τόν ὁποῖο καί εὐχαριστοῦμε.


Ἐνῶ ὅλοι ψάχνουν ἀκόμη νὰ βροῦν τὸν ἔνοχο τῆς ρήσης περὶ διεφθαρμένης χώρας μεταξὺ πρώην καὶ νῦν πρωθυπουργῶν, κανεὶς δὲν σκέφτηκε ὅτι ὁ δράστης μπορεῖ νὰ εἶναι μέλλων πρωθυπουργὸς ἢ μᾶλλον μέλλουσα, ὅπως ἂς ποῦμε ἡ κυρία Ντόρα. Τὸν κύριο Ἀντώνη δὲν τὸν ἔχω ἱκανὸ νὰ τὸ εἶπε (ὅπως ἄλλωστε δὲν τὸν ἔχω ἱκανὸ νὰ γίνει πρωθυπουργός). Δὲν ἔχει ὅμως καὶ τόση σημασία ποιὸς τὸ εἶπε, διότι ὅποιος ἀπ’ αὐτοὺς καὶ νὰ τὸ εἶπε, εἴτε ὁ κύριος Κώστας εἴτε ὁ κύριος Γιῶργος εἴτε ἡ κυρία Ντόρα, πάντως τὸ εἶπε μὲ τὴν θετικὴ ἔννοια, ὅτι δηλαδὴ «-Κύριε Γιοῦνκερ, εἶμαι περήφανος (-η) ποὺ κυβερνῶ (θὰ κυβερνήσω) μία τόσο διεφθαρμένη χώρα καὶ τὸ αὐτὸν εὔχομαι καὶ δι’ ὑμᾶς». Καὶ στὰ δικά σας, ποὺ λένε. Διότι ἡ διαφθορά, ὅπως καὶ ἡ χοληστερίνη, μπορεῖ νὰ εἶναι καὶ κακή, ἀλλὰ μπορεῖ νὰ εἶναι καὶ καλή. Ἐμεῖς ἔχουμε ἀπὸ τὴν καλή, διαφθορὰ ἐννοεῖται, ὄχι χοληστερίνη.

Ἡ Ἑλλάδα ὡς τριτοκοσμική ὑπό πτώχευσιν χώρα

τό παρακάτω ἄρθρο τοῦ καθηγητῆ Δημήτρη Κιτσίκη, δημοσιεύτηκε στό τεῦχος 180 τοῦ περιοδικοῦ ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ, μέ τήν ἐπισήμανση: ΠΡΟΣΟΧΗ ΘΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΕΝΑ ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΟ ( ΕΩΣ ΚΥΝΙΚΟ) ΑΡΘΡΟ.



Η ΕΛΛΑΔΑ ΩΣ ΤΡΙΤΟΚΟΣΜΙΚΗ ΥΠΟ ΠΤΩΧΕΥΣΙΝ ΧΩΡΑ

• Ἡ διαφορά μεταξύ τοῦ τριτοκοσμικοῦ κοινοβουλευτισμοῦ καί τοῦ προηγμένου καπιταλιστικοῦ κοινοβουλευτισμοῦ
• " Φέρτε πίσω τά κλεμμένα!"
• Ἡ γεωπολιτική καί κοινωνική ἀλήθεια τῆς Ἑλλάδος, πέρα ἀπό ἰδεολογίες, συνθήματα καί εὐχολόγια...

α) Πῶς καὶ γιατί ἡ Δύση τριτοκοσμικοποιεῖ τοὺς λαούς.

Ὁ μεγάλος Ἕλλην ἱστορικός τῆς διασπορᾶς, Λευτέρης Σταυριανὸς ( 1913-2004) ποὺ ὁ Ἀνδρέας Παπανδρέου ἐθαύμαζε, ὑπῆρξε αὐτὸς ποὺ ὅρισε μὲ σαφήνεια τὸ φαινόμενο τοῦ τριτοκοσμισμοῦ, τὸ ὁποῖο οὐδεὶς Ἕλλην τοῦ ἐσωτερικοῦ δύναται νὰ κατανοήση ἐπειδὴ ἀκριβῶς εὑρίσκεται ἐντός τοῦ τριτοκοσμισμοῦ, ὄπως ἕνα ψάρι δὲν δύναται νὰ ὁρίση τὸν ἑαυτό του ὡς «ψάρι» διότι κινούμενο ἐν μέσῳ τῆς θαλάσσης δὲν συνειδητοποιεῖ τὸ ὑδάτινο περιβάλλον του.

Κατὰ τὸν Σταυριανό, ἡ Δύση ἐδημιούργησε τὸ φαινόμενο τῆς τριτοκοσμικοποιήσεως ὅταν κατέστρεψε τὴν ἰσορροπία τῶν μὴ δυτικῶν κοινωνιῶν καὶ τὶς ἐτοποθέτησε στὴν τροχιὰ τῆς ὑπαναπτύξεως, δηλαδὴ ὅταν τὶς ὑπεχρέωσε νά ἀναπτυχθοῦν μὲ τρόπο μὴ ἰσορροπημένο, σὲ σχέση πάντα μὲ τὶς ἀνάγκες ἑνὸς ἐξωτερικοῦ κέντρου καὶ ὄχι σὲ σχέση μὲ τὶς ἀνάγκες τους.

Ὁ Οὖζος - ἕνα διήγημα καί μιά συνέντευξη τοῦ Γιάννη Σκαρίμπα

Α) Γιάννης Σκαρίμπας: «Γεμίσαμε ἀλλουβρέχηδες!»
Τοῦ Δημήτρη Γκιώνη

«Νἄν' σπασμένοι οἱ δρόμοι, νὰ φυσάει ὁ νότος / κι ἐγὼ καταμονάχος καὶ νὰ λέω: τί πόλη! / νὰ μὴν ξέρω ἂν εἴμαι / μέσα στὴν ἀσβόλη / ἕνας λυπημένος πιερότος!».
Κυριακὴ βράδυ στὴ Χαλκίδα, μὲ κρύο καὶ ψιχάλα, ὁδεύουμε στὸ σπίτι τοῦ μπάρμπα-Γιάννη τοῦ Σκαρίμπα, τοῦ «καλοῦ δαίμονα» τῆς εὐβοϊκῆς πρωτεύουσας καὶ τῶν γραμμάτων μας, ἀναμασώντας τοὺς στίχους ἀπὸ τὸ ποίημα ποὺ τῆς ἔχει ἀφιερώσει. Καὶ μὲ ἕνα ἐρωτηματικό: θὰ 'ναι στὰ κέφια του ἢ θὰ μᾶς ἀποπέμψει μὲ τὸ εὐγενικὸ «Χάρηκα ποὺ σᾶς εἶδα καὶ νὰ σᾶς βλέπουμε σπανίως».
Εἶχε προηγηθεῖ ἕνα μελαγχολικὸ βραδινὸ -τὴν προηγούμενη- σ' ἕναν κινηματογράφο γεμάτο μοναχικὸ κόσμο. Παρέες παρέες χωριστὰ οἱ σερνικοί, παρέες παρέες χωριστὰ τὰ θηλυκὰ καὶ πού καὶ πού μερικὰ μνηστευμένα ἢ παντρεμένα ζευγάρια.

Ἠλεκτρόνιο

Δὲν ὑπάρχει τίποτα ἐκτὸς ἀπὸ τὰ ἄτομα καὶ τὸ κενὸ εἶπε ὁ Δημόκριτος περίπου 2400 χρόνια πρίν. Ὅλα τὰ ὑπόλοιπα εἶναι μιὰ ἀπατηλὴ συγκατάβαση.

Ἕνα ἀπὸ τὰ θεμελιώδη σωματίδια τῆς ὕλης, τὰ ἠλεκτρόνια, μαζὶ μὲ τοὺς πυρῆνες τοῦ ἀτόμου σχηματίζουν τὰ ἄτομα. Τὸ ἠλεκτρόνιο περιστρέφεται γύρω ἀπὸ τὸν πυρήνα σὲ ὁμόκεντρες καὶ μὴ συμπίπτουσες τροχιές, ποὺ ὀνομάζονται στοιβάδες. Εἶναι κάτι τὸ ὁποῖο κατὰ σύμβαση ἀποτελεῖ καθῆκον του. Ἐὰν δὲν τὸ κάνει θὰ ἐπέλθει σχάση. Ὁ ἑκάστοτε ἀριθμὸς καὶ ἡ διάταξη τῶν ἠλεκτρονίων στὶς ἀτομικὲς στοιβάδες καθορίζουν τὶς χημικὲς ἰδιότητες τῶν στοιχείων, ἐνῷ ἡ ἀλληλεπίδρασή τους μὲ γειτονικοὺς πυρῆνες δημιουργεῖ τοὺς χημικοὺς δεσμούς. Ἐλεύθερα ἠλεκτρόνια θεωροῦνται τὰ ἠλεκτρόνια τῆς ἐξωτερικῆς στοιβάδας τοῦ πυρήνα τοῦ ἀτόμου καὶ μάλιστα σὲ μερικὲς περιπτώσεις σὲ ὁρισμένα στοιχεῖα δὲν εἶναι δεσμευμένα ἀποκλειστικὰ μὲ ἕνα ἄτομο, ἀλλὰ κυκλοφοροῦν ἐλεύθερα, προσδίδοντας ἠλεκτρικὴ ἀγωγιμότητα στὰ ὑλικὰ αὐτά. Λόγῳ τῆς μεγάλης ἀπόστασης ἀπὸ τὸν πυρήνα, ἡ ἀσκούμενη ἐπὶ τῶν ἠλεκτρονίων ἕλξη ἀπὸ τὰ πρωτόνια τοῦ πυρήνα εἶναι ἀσθενέστερη μὲ συνέπεια τὰ ἠλεκτρόνια αὐτά, (τῆς ἐξωτερικῆς στοιβάδας), νὰ ξεφεύγουν ἀπὸ τὴν τροχιά τους καὶ νὰ εἰσέρχονται σὲ τροχιὰ πέριξ ἄλλου πυρήνα παραπλήσιου ἀτόμου. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ δὲν συνεπάγεται ἀπαραίτητα καὶ τὴν ἀλλαγὴ τῆς σύνθεσης τοῦ ἀτόμου ἢ τῆς ἠλεκτρικῆς κατάστασης τοῦ σώματος, ἀφοῦ κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο ἠλεκτρόνια παραπλήσιων ἀτόμων ἀποκαθιστοῦν τὴν ἰσορροπία ἐναλλασσόμενα μὲ ἄλλα, μὲ παρόμοια συμπεριφορά. Σὲ ἕνα ὑλικὸ τὰ ἐλεύθερα ἠλεκτρόνια μπορεῖ νὰ εἶναι τόσα πολλά, ὥστε νὰ γίνεται λόγος γιὰ θάλασσα ἐλευθέρων ἠλεκτρονίων. Ἡ κίνηση καὶ θέση τῶν ἐλεύθερων ἠλεκτρονίων εὐθύνεται ἐπίσης καὶ γιὰ τὴν κατανομὴ τοῦ φορτίου σὲ ἕνα φορτισμένο σῶμα.

Μέ ἀφορμή τό πόρισμα σχετικά μέ τίς εὐθύνες τῆς ΜΑΡΦΙΝ γιά τόν θάνατο τῶν 3 ἐργαζομένων στίς 5 Μαῒου 2010

Α) Ἡ οὐσία καὶ τὸ περιεχόμενο τῆς δημοσιογραφίας σήμερα, μπορεῖ νὰ συνοψισθῆ ὡς μετατροπὴ «εἰδήσεων» σὲ γεγονότα. Ἀπώτερος στόχος εἶναι νὰ τεθοῦν, ἡ σκέψη καὶ ἡ συμπεριφορὰ κάτω ἀπὸ τὸν ἔλεγχο τῆς ἰδιωτικῆς πρωτοβουλίας. Στὴν ἑλληνικὴ σκηνὴ ἡ πρακτικὴ αὐτὴ ἐφαρμόζεται ἀπό τούς ἕλληνες δημοσιογράφους ἐξόχως ἀντιαισθητικά, προβάλλοντας ἀπό την μία πρότυπα ἀηδιαστικά, καί ἀπό τήν ἄλλη σκυλεύοντας νεκρούς ( ὅπως ἐδῶ, ἀλλά καί ὅπως στόν θάνατο τῶν ἐργαζομένων στή ΜΑΡΦΙΝ).

Ἂς δοῦμε τὰ ἑπόμενα παραδείγματα.

Ψυχολογία Συριανοῦ συζύγου ( Ἐμμανουήλ Ροῒδη)

Ἐντρέπομαι νὰ τὸ ὁμολογήσω. Ἐπέρασαν ὀκτὼ μῆνες ἀφ' ὅτου ὑπανδρεύθην καὶ εἶμαι ἀκόμη ἐρωτευμένος μὲ τὴν γυναῖκα μου, ἐνῷ ὁ κυριώτερος λόγος διὰ τὸν ὁποῖον τὴν ἐπῆρα ἦτο, ὅτι δὲν μοῦ ἤρεσκε διόλου ἡ κατάστασις ἐρωτευμένου. Δὲν πιστεύω νὰ ὑπάρχη ἄλλη ἀρρώστια τόσον βασανιστική. Οὔτε ὄρεξιν εἶχα, οὔτε ὕπνον, οὔτε διάθεσιν νὰ ἐργασθῶ ἢ νὰ διασκεδάσω. Ἐκτός τῆς Χριστίνας, ὅλα τὰ ἄλλα τὰ εὕρισκα ἄνοστα, ἀνάλατα, ἀνούσια καὶ πληκτικά. Ἐνθυμοῦμαι ὅτι μίαν ἡμέραν εἰς τὸ ξενοδοχεῖον ἔκαμα ὅλον τὸν κόσμον νὰ γελάση παραπονεθείς ὅτι ἦτο ἀνάλατη καὶ ἡ λακέρδα. Οἱ συγγενεῖς μου δὲν ἤθελαν αὐτὸν τὸν γάμον, διὰ τὸν λόγον ὅτι ἐκείνη δὲν εἶχε τίποτε καὶ οὒτ' ἐγὼ πολλά: τὴν πατρικήν μου οἰκίαν, τρεῖς χιλιάδας δραχμάς εἰσόδημα ἀπὸ δύο ἀποθήκας καὶ μίαν θέσιν ἑκατὸν ἑξήντα δραχμῶν. Πῶς λοιπὸν ἦτο δυνατὸν νὰ ζήσωμεν μὲ αὐτὰ ἀφοῦ ἡ νέα, ἂν καὶ χωρὶς προίκα, ἦτο μοναχοκόρη καλομαθημένη καὶ ἀγαποῦσε τὸν καλὸν κόσμον, τὰς διασκεδάσεις, τὰ στολίδια καὶ τοὺς χορούς;

Ὑπόκοσμος καί καραγκιόζης ( Ἠλίας Πετρόπουλος)

Πόσο μπουκωμένος μὲ «ἀναλύσεις» τηλεοπτικῶν δημοσιοκάφρων πρέπει νὰ εἶναι ὁ σημερινός νεοέλληνας, ὥστε νὰ ἀφιερώνει τὴν λίγη φαιὰ οὐσία πού τοῦ ἔχει ἀπομείνει, ἀνάγοντας σέ «ἐθνικά» ζητήματα καί ἐμβαθύνοντας, στὸ ἂν ὁ μπακλαβὰς εἶναι τούρκικο ἢ ἑλληνικὸ γλυκό, ἢ ἂν ὁ καραγκιόζης ἀνήκει στὴν ἑλληνικὴ ἢ τουρκικὴ πολιτιστικὴ παράδοση; Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι τὰ παραπάνω, (ὅπως καὶ ὁ καφές, ποὺ πρὶν πολλὰ χρόνια τόνωσε καὶ αὐτὸς τὰ πατριωτικὰ ἀντανακλαστικὰ τῶν νεοελλήνων, οἱ ὁποῖοι ἀντικατέστησαν τὸ ἐνοχλητικό ἐπίθετο «τούρκικος» μὲ τὸ «ἑλληνικός»), ἀποτελοῦσαν στοιχεῖα τῆς καθημερινότητας τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας καί, λίγο πολύ, ὡς τέτοια ἀνήκουν σὲ ὅλους τους λαοὺς ποὺ τὴν συναποτελοῦσαν. Οἱ ἔχοντες τὰ μυαλά, μὲ προγονικὰ μεγαλεῖα φουσκωμένα, νεοέλληνες, ἀπὸ τὴν μία ἀπεκδύονται τῶν πολιτιστικῶν ἐπιρροῶν ποὺ δέχτηκαν ἀπὸ ἄλλους λαοὺς τῆς Ἀνατολῆς, καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη βαφτίζουν τὶς συνήθειες ποὺ κληρονόμησαν ἑλληνικές. Ἡ ἀναγωγὴ τους ὅμως σὲ ζητήματα «ἐθνικῶν διεκδικήσεων», περισσότερο σὲ ἀνυπαρξία «ἐθνικῆς» συνείδησης παραπέμπει.

Ἀντιπαραβολή στοιχείων

29/07/1989
Ἔχει ὄμορφα εἰσιτήρια ὁ Περσεύς. Πλατεία Ὁμονοίας ἀνάμεσα Πανεπιστημίου καὶ Σταδίου. Ἡ Τζούλια ὅλο τὸ χειμώνα βαράει μύγες, ἀλλὰ τὸ καλοκαίρι φοράει χαλαρὰ κιλοτάκια ἀφοῦ ὅλος ὁ κόσμος τὴν ζητᾶ εἰσιτήρια γιὰ μακρυνὰ ταξίδια. Ἔτσι μὲ τὸ μυαλό της, σημειώνοντας στὰ εἰσιτήρια τῶν πελατῶν τὴ θέση τοῦ ἀεροπλάνου, ἢ τὸ νούμερο τῆς καμπίνας τοῦ πλοίου, ἢ τοῦ κουπὲ τοῦ τραίνου, ταξιδεύει στὰ μέρη ποὺ ἐπιθυμεῖ νὰ ἐπισκεφθεῖ ὁ ἑκάστοτε ἐνδιαφερόμενος. Χάνεται σὲ πάρκα, σὲ πλατεῖες, δὲν ὁμιλεῖ τὴ γλῶσσα, τὸ νερὸ τῆς φαίνεται ἄνοστο, δυσκολεύεται στὸ φαγητό, κάθε μέρα χάμπουργκερ, ἢ fish and chips, κι ὕστερα ἐξουθενωμένη πέρνει τὸ δρόμο γιὰ τὸ ἀντίσκηνο τοῦ κάμπινγκ. Τὴ στιγμὴ ἀκριβῶς ἐκείνη κτυπᾶ τὸ τηλέφωνο. Εἶναι τὸ ἀφεντικὸ μὲ τὸ γνωστὸ αὐταρχικό του ὕφος. “Τί γίνανε τὰ εἰσιτήρια τοῦ Μαμιδάκη γιὰ τὸ Λονδῖνο;”

04/08/1989
Μαζεύω τὰ πράματα σ’ ἕνα σάκκο. Κοντομάνικα μπλουζάκια, βιβλία μὲ μαλακὸ ἐξώφυλο, τὸ ἄσπρο πλαστικὸ κάλυμμα γιὰ τὴ μύτη μου καὶ κατεβαίνω στὴν τελευταία στάση. Οἱ τουρίστες πίνουν ζεστὴ μπύρα, τρῶνε μπέϊκον, καὶ φασόλια ἀπὸ κονσέρβα. Δὲν μπορῶ ν΄ἀκούω τὶς συζητήσεις τους, μὲ πιάνει μιὰ ἀπέραντη πλήξη κι αὐτὸ μὲ τρομάζει. Φοράω τὰ γουόκμαν, βλέπεις κάνανε καὶ ραδιοφωνικὸ σταθμὸ στὸ δῆμο μας. Ἀδημονῶ νὰ γυρίσω πίσω στὸ νησὶ νὰ ξαναβρῶ τὰ ἴδια τὰ παλιά, ἀναγνώσεις, οἰνοποσίες, φούμαρα, μπουρμπουλῆθρες, τὶς γάτες νὰ σουλατσάρουν μὲς στὸ σπίτι καὶ τὸ βράδυ νὰ τὴ βγάζουν πάνω στὸ καπὸ τοῦ ἀγροτικοῦ του μπάρμπα-Μάρκου.

Χορτιάτης - 2 Σεπτεμβρίου 1944 (2)

Τό Ὁλοκαύτωμα τοῦ Χορτιάτη -μέρος Α	Τό ὁλοκαύτωμα τοῦ Χορτιάτη -μέρος Β

(συνέχεια ἀπό τήν προηγούμενη ἀνάρτηση http://katotokerdos.blogspot.com/2010/09/2-1944-1.html τοῦ ἄρθρου τοῦ Ἠλία Πετρόπουλου)

Ἐδῶ τελειώνει ἡ ἀφήγηση τοῦ Κορνάρου.
Δὲν μπορῶ νὰ ξέρω τὶς πηγές του. Πάντως εἶναι βέβαιο πώς ὁ συγγραφέας τοῦ Ὁλοκαυτώματος τοῦ Χορτιάτη εἶχε τὶς πληροφορίες του εἴτε ἀπὸ ἀντάρτες, εἴτε ἀπὸ ἄρθρα ἐφημερίδων, εἴτε ἀπὸ τὶς σχετικὲς φῆμες τῆς ἐποχῆς. Θυμᾶμαι τὶς διαδόσεις ποὺ κυκλοφόρησαν στὴν Θεσσαλονίκη μόλις μαθεύτηκε ἡ τραγωδία τοῦ Χορτιάτη. Τὸ χωριὸ αὐτὸ πού, ὅπως λέει ὁ Κορνάρος βρίσκεται λίγες ὧρες ὄξω ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη, στὴν πραγματικότηα ἀπέχει δέκα-ὀχτὼ χιλιόμετρα ἀπὸ τὴν μακεδονικὴ πρωτεύουσα. Ἀλλά, τότε ὑπολογίζανε τὶς ἀποστάσεις σὲ ποδαρόδρομο, γι’ αὐτὸ ἔγραψε ἔτσι ὁ Κορνάρος. Ὁ Χορτιάτης ἤτανε πασίγνωστος στοὺς σαλονικιούς, ἀφοῦ ἀποτελοῦσε τὸ σπουδαιότερο ὄρεινο θέρετρο τῆς περιοχῆς. Οἱ χορτιατινοί, ὅταν κατέβαιναν στὴν Θεσσαλονίκη, συχνάζανε στὸ πρακτορεῖο λεωφορείων τοῦ Χορτιάτη, δίπλα στὴν Στοὰ Χορτιάτη, καθὼς καὶ στὰ κοντινὰ καφενεῖα. Προπολεμικῶς, τὸ ὅρος Χορτιάτης ἦταν κατάφυτο. Οἱ χορτιατινοὶ ἐφοδιάζανε τὴν Θεσσαλονίκη μὲ ξύλα καὶ κάρβουνα, πουρνάρια γιὰ τοὺς φούρνους, κάστανα καί, πάγο γιὰ τὰ ἑστιατόρια καὶ τοὺς παγωτατζῆδες.

Χορτιάτης - 2 Σεπτεμβρίου 1944 (1)

Τό μνημεῖο τοῦ Ὁλοκαυτώματος τοῦ Χορτιάτη.

Α) Συνηθισμένη πρακτικὴ τῶν γερμανικῶν δυνάμεων, κατὰ τὴν περίοδο τῆς κατοχῆς, μὲ κύριο σκοπὸ τὴν κάμψη τοῦ φρονήματος τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, ἦταν νὰ ἀντιπαραθέτουν στὴν ἀντιστασιακὴ δράση τοῦ ΕΛΑΣ, τὶς μαζικὲς δολοφονίες ἀμάχων. Οἱ ἐπιχειρήσεις αὐτές γίνονται μὲ τὴν συνεργασία τῶν δωσιλόγων καὶ ταγματασφαλιτῶν, στήν δέ φάση ἀποχώρησης, πού διευκολύνθηκε ἀπό Ἄγγλους καί ταγματασφαλίτες, καί ξεκίνησε μέ τήν ἔκδοση τῆς γερμανικῆς διαταγῆς, στίς 26 Αὐγούστου 1944, ἐντείνονται χαρακτηριστικά. Σὲ μερικὲς περιπτώσεις, γιὰ νὰ παρουσιάσουν αὐτὲς τὶς προαποφασισμένες μαζικὲς δολοφονίες ὡς ἀντίποινα, χρησιμοποιοῦσαν ὡς ἄλλοθι πολεμικὲς ἐνέργειες τοῦ ΕΛΑΣ στὶς ὁποῖες σκοτωνόντουσαν γερμανοὶ ἀξιωματικοὶ καὶ στρατιῶτες. Αὐτὸ συνέβη καὶ στὶς 2 Σεπτεμβρίου 1944, στὸν Χορτιάτη Θεσσαλονίκης. Τὸ θλιβερὸ σὲ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις εἶναι ὅτι στὸ ὄνομα μίας κατ’ ἐπίφασιν ἱστορικῆς ἀντικειμενικότητας –ὅταν δὲν εἶναι διάτρητη εἶναι ἐπιθυμητὴ - κάτι φωνακλάδες «ἁγνοὶ» πατριῶτες, ἰδεολογικοὶ ἀπόγονοι γερμανοδωσιλόγων ( ἀρκεῖ μία πρόχειρη ματιὰ στὰ nicks πού ἐκφράζουν τέτοιες ἀπόψεις σὲ διάφορα fora τοῦ διαδικτύου), ἀσθμαίνοντας υἱοθετοῦν τοὺς γερμανικοὺς ἰσχυρισμούς, καί καταλήγουν μὲ μεγάλη προθυμία στὸ συμπέρασμα πώς ὑπεύθυνοι γιὰ τὸ ὁλοκαύτωμα τοῦ Χορτιάτη εἶναι ὁ ΕΛΑΣ καὶ οἱ ἕλληνες ἀντιστασιακοί, ἐπειδὴ σκότωσαν σὲ ἐνέδρα γερμανὸ ἀξιωματικό. Ἀνάλογη ἐπιχειρηματολογία ἔχει ἀναπτυχθῇ καί γιά τήν σφαγή στά Καλάβρυτα.
Β)Στήν ἱστοσελίδα τῆς ἐφημερίδας Χορτιάτης 570 , ὑπάρχουν σύνδεσμοι πού ἀναφέρονται στήν περιοχή τοῦ Χορτιάτη ( ἱστορική ἀναδρομή τοῦ ὁλοκαυτώματος τῆς 2-9-1944, μαρτυρίες περί προαποφασισμένου ἐγκλήματος, Χορτιάτης -μετά τό ὁλοκαύτωμα ( 9 φωτογραφίες)Χορτιάτης -πρίν τό ὁλοκαύτωμα ( 6 φωτογραφίες) ,τά ὀνόματα τῶν θυμάτων. 

Ἐθνική Ἑλλάδος γειά σου ( μέ τήν κακή ἔννοια...)

Τό 1987 στό Σ.Ε.Φ., ἡ Ἐθνική μπάσκετ κατέκτησε τό Πανευρωπαϊκό Κύπελλο, κερδίζοντας πεντακάθαρα στόν τελικό τήν Ε.Σ.ΣΔ. Τό τραγούδι τοῦ Διονύση Σαββόπολου "Ἄς κρατήσουν οἱ χοροί "συνδέθηκε μέ τήν νίκη αὐτή, λόγῳ τῆς φράσης του "Ἐθνική Ἑλλάδος γειά σου". Παρομοίως συνδέθηκε καί τό τραγούδι τοῦ Νίκου Πορτοκάλογλου "Εἴμαστε πιά πρωταθλητές". Χθές, μετά τήν ἀπαράδεκτη συμπεριφορά τῆς Ἐθνικῆς μπάσκετ στόν ἀγῶνα μέ τήν Ρωσία, καί μέχρι νά γραφεῖ τραγούδι ἀντάξιό της, τό "Ἐθνική Ἐλλάδος γειά σου" καλό εἶναι νά ἐκφέρεται ὡς ἔνδειξη ἀποχαιρετισμοῦ γιά τήν ὅλη ἀντιαισθητική παρουσία, ἀντί θαυμασμοῦ καί ἐγκαρδιότητας πού ταίριαζε τό 1987.
Συνεπῶς, αὔριο τὸ βράδυ, στὸν νὸκ ἄουτ ἀγώνα τοῦ Παγκοσμίου πρωταθλήματος μπάσκετ Ἑλλάδα – Ἱσπανία, ὅποιος νοιώθει Ἕλληνας ὑποστηρίζει τήν Ἱσπανία.

Τά μυρμήγκια

Οἱ ὀργανωμένες κοινωνίες μυρμηγκιῶν περιλαμβάνουν τὶς βραχύβιες κάστες τῶν ἐργατῶν, ποὺ ἐπιδεικνύουν ἐξειδικευμένη μορφολογία καὶ συμπεριφορὰ καὶ τὶς μακρόβιες βασίλισσες ποὺ εἶναι ἀφιερωμένες στὴν ἀναπαραγωγή. Τὰ μυρμήγκια ζοῦν σὲ πυκνοκατοικημένες ἀποικίες στὶς ὁποῖες ἑκατομμύρια μεμονωμένα ἄτομα "ἀναθέτουν" ἀναπαραγωγικὸ ρόλο σὲ μία ἢ λίγες βασίλισσες, ἐνῶ οἱ ἐργάτες ποὺ δὲν ἀναπαράγουν ἐκτελοῦν ὅλες τὶς ὑπηρεσίες ποὺ ἀπαιτοῦνται γιὰ τὴ συντήρηση τῆς ἀποικίας [B. Holldobler, E. O. Wilson, The Ants (Harvard Univ. Press, Cambridge, MA, 1990]. Τὰ πρῶτα γονιμοποιημένα αὐγὰ ποὺ γεννιοῦνται ἀπὸ μία ἱδρύτρια βασίλισσα ἀναπτύσσονται σὲ ἐργάτες, ἀλλὰ καθὼς ἡ ἀποικία διευρύνεται, μερικὰ διπλοειδὴ ἔμβρυα παίρνουν μία διαφορετικὴ ἀναπτυξιακὴ πορεία καὶ γίνονται βασίλισσες, οἱ ὁποῖες ἐγκαταλείπουν τὴ φωλιά, ζευγαρώνουν, καὶ καθιερώνουν νέες ἀποικίες. Ἔτσι στὶς ὥριμες ἀποικίες οἱ βασίλισσες ἔχουν προέλθει ἀπὸ μυρμήγκια μὲ εὐρὺ συμπεριφοριστικὸ ρεπερτόριο (κυνηγοὶ τροφῆς, ἀνασκαφὴ φωλιᾶς) καὶ σταδιακὰ μετατράπηκαν σὲ μυρμήγκια τῶν ὁποίων ὁ ἀποκλειστικὸς ρόλος εἶναι νὰ γονιμοποιοῦν αὐγὰ καὶ ἡ ἐπιβίωσή τους ἐξαρτᾶται ἀπὸ τοὺς ἐργάτες.

Ὑποθέσεις ἐργασίας

Εἶχε περάσει περισσότερο ἀπὸ τὸ μισό της ζωῆς της μακρυά ἀπὸ τὸν τόπο ποὺ γεννήθηκε. Αὐτὰ ποὺ ἔλεγε ἠχοῦσαν ἐξτρεμιστικὰ σὲ σημεῖο ποὺ θὰ μποροῦσε κανεὶς ν΄ἀρχίσει νὰ τὴν παίρνει στὸ ψιλό. Ἡ γειτονιὰ ποὺ ἔμενε στὴ Θεσσαλονίκη, τὴν ἐποχὴ ποὺ μιλᾶμε, ἤτανε μᾶλλον ἀδιάφορη γιὰ τὰ ἐρωτήματα ποὺ καταλάμβαναν τὸ χρόνο της. Ἐπιπροσθέτως περνώντας ὁλόκληρη τὴν ἡμέρα εἴτε μόνη ἢ σ΄αὐτὸ τὸ συγκεκριμένο περιβάλλον ἐργασίας εἶχε ξεσυνηθίσει τὴ συζήτηση μὲ ἀνθρώπους ἐξυπνότερους ἀπὸ τὴν ἀφεντιά της. Αὐτὰ ὅμως δὲν ἦταν ἀρκετὰ γιὰ νὰ τὴν ἐμποδίσουν νὰ εἶναι ὀξὺς παρατηρητὴς τῆς σύγχρονης πραγματικότητας. Πόσους φίλους μπορεῖ νὰ ἔχει κανεὶς ὥστε μὲ ἀσφάλεια νὰ πεῖ πῶς ἔχει ἀρκετούς, λίγους ἢ παραπάνω ἂπ΄ὅσους θάπρεπε; Πόσους φίλους κανεὶς χρειάζεται; ἀναρωτιόταν.

Ἀπό τά "δάνεια τῆς Ἀγγλίας" καί τήν "Ἐπανάσταση" τοῦ 1843 ἕως τά σημερινά δάνεια ( καί τά "spreads") καί ἴσως κάποια "νέα Ἐπανάσταση";

Τό ἄρθρο τοῦ Χρήστου Μόρφου, πού ἀκολουθεῖ , δημοσιεύθηκε στό περιοδικό ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ ( τεῦχος 179, Ἀπρίλιος 2010). Μέρος του βρίσκεται στίς διευθύνσεις http://theamapati.wordpress.com/2010/03/26/nikolettos/ , http://theamapati.wordpress.com/2010/03/24/1824/ καί http://theamapati.wordpress.com/2010/04/25/didagmata/
ἐνῷ στήν διεύθυνση ΘΕΑΜΑΠΑΤΕΣ ΚΑΙ ΔΙΚΤΥΩΜΑΤΑ, ( εἶναι στό πλάϊ δεξιά τοῦ ιστολογίου), ὑπάρχει ὅλο τό ἀρχεῖο τῶν ἄρθρων του.


« Τὸ ἔθνος πρέπει νὰ θεωρεῖ ἐθνικόν ὅτι εἶναι ἀληθές». Γι’ αὐτὸ ἄλλωστε καὶ οἱ Ἐλεύθεροι Πολιορκισμένοι ἔγιναν, μετὰ θάνατον, Ἐλεύθεροι Πολιορκημένοι…
Ὁ Σολωμὸς σὲ ἐπιστολή του πρὸς τὸν Τερτσέτη ἔγραφε: « καὶ γιὰ τὸ σήμερα τί νὰ εἰπῶ; Ἡ διαφθορὰ εἶναι τόσο γενικὴ καὶ ἔχει τόσο βαθιὲς ρίζες ποὺ σὲ κάνει νὰ σαστίζεις… Μόνο ὅταν οἱ ἀφορμὲς τῆς διαφθορᾶς ἐξολοθρευθοῦν πέρα ὡς πέρα θὰ μπορέσουμε νὰ ἔχουμε μία ἠθικὴ ἀναγέννηση. Τότε τὸ μέλλον μας θὰ εἶναι μεγάλο… ὅταν θριαμβεύσει ἡ δικαιοσύνη…».


« “Πῶς πάει τὸ ἔθνος; Πῶς πᾶνε οἱ δουλειές;”. Κι’ ἄφησε τὸ κουπί του καὶ μὲ τὸ χέρι ἐσυχνόκοβε τὸν ἀέρα orizzoltamente. “Είδες νὰ μαδᾶνε τὴν κότα καὶ ὁ ἀέρας νὰ συνεπαίρνει τὰ πούπουλα; Ἔτσι πάει τὸ ἔθνος.” » Διονύσιος Σολωμὸς [1].

Ὁ Διονύσιος Σολωμὸς δὲν ἐπισκέφθηκε ποτὲ τὴν ἐλεύθερη Ἑλλάδα. Διότι, ἴσως, ὅπου καὶ νὰ πήγαινε θὰ τὸν πλήγωνε. Ἑκατὸ χρόνια μετὰ τὴν ἐπανάσταση τοῦ 1843, ὁ Γιῶργος Σεφέρης, μακριὰ ἀπὸ τὴν σκλαβωμένη καὶ ἀντιστεκόμενη Ἑλλάδα τοῦ 1943, θὰ ἀναδείξει ὡς ἐμβληματικὴ μορφὴ τῆς σύγχρονης Ἑλλάδας τὸν Στρατηγὸ Μακρυγιάννη. Σαράντα σχεδὸν χρόνια μετὰ τὴν ἔκδοση τῶν Ἀπομνημονευμάτων. Καὶ κοντὰ σαράντα χρόνια ἀργότερα, ὁ Νῖκος Ἐγγονόπουλος θὰ πεῖ πῶς «οἱ ἐκπρόσωποι τῆς δικῆς μας λεγόμενης γενιᾶς τοῦ 30 […] δὲν εἶχαν τὰ κότσια νὰ ἐμπνευσθοῦν ἀπὸ τοὺς παλιοὺς γεροὺς ἀλλ’ ἀπὸ τοὺς παρακμίες» [2]. Καὶ τριάντα χρόνια ἀργότερα, ἡ Ἑλλάδα βιώνει τὴν χειρότερη «οἰκονομικὴ κρίση» τῆς ἱστορίας της. Τὴν ἴδια ἀκριβῶς – ἀκριβῶς ἴδια! – κρίση, εἶχε βιώσει καὶ τὸ 1843! Κύκλοι, μέσα σὲ κύκλους, μέσα σὲ ἄλλους κύκλους. Ἔτσι πάει τὸ ἔθνος! 

Κέρδος

Δανειστεῖτε δανειστεῖτε φώναζαν σὲ κάθε γωνιά. Οἱ ἐπικλήσεις τους ἦταν δικαιολογημένες, ἀφοῦ αὐτὸ ὑπαγόρευε τὸ συμφέρον τῶν μετόχων. Οἱ οἰκονομικοὶ γίγαντες ἀφοῦ κατάφεραν νὰ σωθοῦν ἀπὸ τὴν ἀποπνικτικὴ “κρατικὴ γραφειοκρατία”, τὴν ὁποία ἐξακολουθοῦν νὰ χλευάζουν, προσπαθοῦν τώρα νὰ κατακτήσουν αὐτὸ ποὺ δὲν κατάφεραν μὲ πpοηγούμενες πρακτικές. Ἡ κατάρρευση καὶ τῶν τελευταίων φραγμῶν ποὺ θὰ ἐπιτρέψει τὴν πλήρη ἐλευθερία τῆς ἐξασφάλισης κέρδους -ἢ ἐπὶ τὸ χυδαιότερον, κλοπῆς- ἐπιτέλους πλησιάζει μετὰ τὴν ἐκλέπτυνση καὶ τὴν ὑποβάθμιση τῶν προστατευτικῶν λειτουργιῶν τοῦ κράτους στὸν ἔλεγχο καὶ τὴν ἐπιβολὴ τῆς τάξης στὶς μικρογειτονιές. Ὁ λαουτζίκος ἀναμένεται νὰ ξαναγεμίσει τὰ ἀπύθμενα κιβώτια τῶν ἐταιριῶν δεδομένου ὅτι δὲν τὸ ἔπραξε σὲ ἱκανοποιητικὸ βαθμὸ ὅταν παραπλανήθηκε νὰ δανειστεῖ. Θὰ τὸ πράξει τώρα σὲ μία πιὸ ἱκανοποιητικὴ κλίμακα ἀφοῦ ἀναγκάστηκε νὰ ὑποθηκεύσει τὸ μέλλον τῶν παιδιῶν του. Τὸ δικαίωμα τοῦ πολίτη νὰ ὑπερασπίζεται τὰ νόμιμα δικαιώματά του ἔχει ποινικοποιηθεῖ.

Ἐκείνη ἔβγαλε μὲ ἁπαλὲς κινήσεις τὸ στηθόδεσμο καὶ τὸν ἐναπόθεσε στὴ διπλανὴ καρέκλα. Ἄσε τοὺς Ἀμερικάνους μάτια μου, καιρὸς ν΄ἀποφασίσεις γιὰ τὴ δική σου τύχη.

Γνωστικές δυσλειτουργίες καί ἐλλείμματα

Ἀντικειμενικὴ εἰκόνα.

Ἡ νύχτα καὶ ὁ καπνὸς μᾶς τύλιγαν ἁπαλά.
Θέλαμε ν΄ἀκούσουμε μιὰ ἱστορία παλιὰ ποὺ θὰ μᾶς ἠρεμοῦσε, θὰ γαλήνευε τὴν ψυχή.
Θὰ ἔχυνε ἔξω τὰ βρωμόνερα τῆς μέρας.
Γεμίσαμε τὸ σάκκο συμπράγκαλα καὶ ἀναμνήσεις.
Μαζὶ καὶ τ΄ ἀπομεινάρια μιᾶς ἄγνωστης καὶ γι’ αὐτὸ κοινῆς γνωστῆς.

Μὲ σκουντάει καθὼς σηκώνεται νὰ περάσει στὴν πίστα νὰ χορέψει γκαρσιλαμά.
Ταλαντεύεται ὡς φορέας ἐρωτικοῦ παροξυσμοῦ.
Ἀναγνώριση προσώπων δυσχερής, ἀδυναμία νὰ ἀναγνωριστοῦν οἱ φωνές τους.
Προσωπογνωσία ἐξασθενημένη, ἀγνωσία χρώματος.
Ἐν γένει ρηξιγενής, δυσλειτουργία σὲ κοινωνικὰ σημαντικοὺς χώρους.
Δὲν καταλαβαίναμε τὴ γνωστικὴ λειτουργία τοῦ ἐγκεφάλου.
Τὰ μαθηματικά μας ἦταν ἀνεπαρκῆ νὰ ἀπαντήσουν στὶς σύνθετες ἐρωτήσεις.

Χωρίσαμε ποικιλοτρόπως στὴ Στρατηγοῦ Παπούλα, στὴ Λεωφόρο Ἀγγελάκη, στὴν Παπάφη, στὸ Πάλαι ντὲ Σπόρ.
Καβάλησα τὸ καλάμι μου ἐνῶ ἐκείνη πῆρε ταξί.
Οἱ μὲν μὲ τὸν χύδην λαὸν οἱ δὲ μὲ τὰ ταξιδιωτικὰ γραφεῖα.

Ὁ Δαίμονας

Τὸ μυαλό μου κουρασμένο
πῶς ἔπεσα
καὶ τσακίστηκα
τώρα
μὲ δεκανίκια
χρυσὰ τρίγωνα χρυσὰ τετράγωνα
γύρω κρεμνάω
τώρα ἡ ἄσπρη φίλη μου, μαῦρο φάντασμα
τώρα ἡ μαύρη φίλη μου, ἄσπρο φάντασμα
κι ἐκείνη ποὺ χάθηκε μὲ τ’ ἀσημένιο καρφὶ
στὸν ποταμὸ
δὲν ξέρω ποιός; ὁ ἥλιος ἢ τὸ χιόνι
δὲν ξέρω ποιά; τὰ χελιδόνια ἢ τὰ σπουργίτια
μετράω ὁλοένα μετράω
ἡ μητέρα μου ὁλοένα κλαίει
μετράει ἡ μητέρα μου ὁλοένα μετράει


Μίλτος Σαχτούρης

“Ἔξυπνοι” πύραυλοι

Πολλὰ χρόνια προσπαθοῦν νὰ συγχρονίσουν τὴ φωτογραφικὴ κάμερα μὲ μιὰ μέθοδο ἀπεικόνισης φθορισμοῦ, ὥστε νὰ μποροῦν νὰ καταγράφουν τὶς μηχανικὲς συστολὲς τῆς καρδιᾶς καὶ νὰ ἀπεικονίζουν τοὺς καρδιακοὺς κτύπους σὲ πραγματικὸ χρόνο, ὥστε νὰ ἀποκτήσουν τὴ δυνατότητα νὰ μελετοῦν τὴν καρδιακὴ φυσιολογία στὴν ὀθόνη τοῦ ὑπολογιστῆ. Τὸ συναίσθημα πάντα τὸ ἴδιο: βγαίνουν ἀπὸ ἕνα ἐπίπεδο ἄγνοιας, καὶ κατευθύνονται πρὸς τὸ ἑπόμενο. Τώρα ξαπλωμένοι στὴν παραλία κάτω ἀπὸ τὸ ἄπλετο φῶς τοῦ ἥλιου κυματίζουν φύλλα γυαλιοῦ, πάνω στὰ ὁποῖα ἔχουν ζωγραφίσει διάφορα γεωμετρικὰ σχήματα, μεταξύ της ἐφημερίδας καὶ τῆς φωτογραφικῆς μηχανῆς καὶ μὲ ἔκπληξη διαπιστώνουν πὼς ἡ ἐφημερίδα φαίνεται σὰν νὰ ἐξατμίζεται ἀργά.

Χιροσίμα, Ναγκασάκι, Ἀφγανιστάν, καί Μ.Μ.Ε.

Αὐτὲς τὶς μέρες συμπληρώνονται 65 χρόνια ἀπὸ τότε ποὺ οἱ Η.Π.Α. ἔριξαν τὶς ἀτομικὲς βόμβες στὴν Χιροσίμα καὶ τὸ Ναγκασάκι. Ἐπιμένω στὸν τονισμὸ τοῦ ὑποκειμένου, διότι δὲν πρέπει νὰ λέμε «ἔπεσε» ἡ ἀτομικὴ βόμβα ὅπως ἀκούγεται σὲ πλεῖστα τῶν «ἀφιερωμάτων», ἔτσι ἀπρόσωπα, σὰν ὑπεύθυνος νὰ εἶναι ὁ νόμος τῆς βαρύτητος. Στὰ ἐν λόγω ἀφιερώματα κυριαρχεῖ σαφῶς μία ἀποκλειστικὰ μελὸ ἀτμόσφαιρα. Σὲ αὐτὸ συντελοῦν ἀποκρύψεις στοιχείων, διάφορα τερτίπια τῶν λεγομένων δημοσιογράφων καὶ τῶν ἀποδεκτῶν ἀπὸ τὸ σύστημα ἱστορικῶν, στοὺς ὁποίους ἡ διαμόρφωση τῆς κοινῆς γνώμης ἔχει ἀνατεθεῖ. Τόσα χρόνια πέρασαν, καὶ ἀκόμη ἐξακολουθεῖ νὰ ὑπάρχει σὰν κυρίαρχη ἄποψη ὅτι οἱ ΗΠΑ ἔριξαν 2 ἀτομικὲς βόμβες, ( ἐνῶ σχεδίαζαν καὶ τὴν ρίψη μιᾶς τρίτης, δεῖτε τὸν παρακάτω σύνδεσμο ), μὲ στόχο νὰ συντομεύσουν τὸν πόλεμο καὶ νὰ ὁδηγήσουν τοὺς Ἰάπωνες σὲ συνθηκολόγηση. Μόνο αὐτὸ ἀκούγεται στὸ εὐρὺ κοινό, μιλιὰ γιὰ τὸ ὅτι ἡ Ἰαπωνία εἶχε ἤδη δεχτεῖ νὰ συνθηκολογήσει καὶ γιὰ τὰ στοιχεῖα ποῦ ὑπάρχουν καὶ στηρίζουν κάτι τέτοιο. Μιλιὰ γιὰ τὸ πῶς ἐξυπηρετοῦσε τοὺς μεταπολεμικοὺς σχεδιασμοὺς τῶν ΗΠΑ ἡ ρίψη τῶν ἀτομικῶν βομβῶν. Ἀντὶ γιὰ ὅλα αὐτὰ κάποιοι προτιμοῦν νὰ ἀναφέρονται στὰ «θετικὰ» αὐτῆς τῆς ἐνέργειας ( sic), ἀφοῦ δόθηκε ἡ εὐκαιρία στὴν ἐπιστήμη νὰ μελετήσει τὶς ἐπιδράσεις σὲ ἀνθρώπους καὶ περιβάλλον.

Ἀντὶ γιὰ μία ἐπίσημη συγγνώμη ἀπὸ ἀμερικάνικα χείλη, βλέπουμε μία δυσφορία γιὰ ὅσους ἐπαναφέρουν σὲ δημόσια συζήτηση τέτοια θέματα εἴτε πρόκειται γιὰ κατώτερους ἀσιάτες κιτρινιάρηδες εἴτε ὄχι. Ἔγκυροι Ἀμερικανοὶ συγγραφεῖς καὶ ἐρευνητές, ὅπως π.χ. οἱ Νόαμ Τσόμσκυ , Γκὸρ Βιντάλ, Νόρμαν Μέηλερ, ἔχουν ἀναφερθεῖ σχετικὰ στὰ βιβλία τους, στηλιτεύοντας τὴν ἐπίδειξη αὐτοῦ του «δημοκρατικοῦ» σαβουὰρ-βιβρ.. 
Γιὰ πιὸ ἀναλυτικὰ καὶ συγκεκριμένα στοιχεῖα δεῖτε τὶς 3 παλιότερες ἀναρτήσεις.
Χιροσίμα-Ναγκασάκι, μιά ἀνθρωποσφαγή δυτικῶν προδιαγραφῶν ( τό ἄρθρο τοῦ Λυκούργου Κομίνη ἀξίζει)Τό ντόμινο τοῦ αἴσχους καί Ὁ Χιτλερισμός, ὁ σταλινισμός καί οἱ δυτικοί δημοκράτες ( Μιά προσπάθεια κατανόησης τοῦ μεταπολεμικοῦ σχεδιασμοῦ τῶν ΗΠΑ, στόν ὁποῖο ἐντασσόταν καί ἡ ρίψη τῶν ἀτομικῶν βομβῶν) 

Καπηλεία ἤ τζάμπα μαγκιά κ.Βαγιάνη;

Προηγούμενη ἀνάρτηση ( ἐδῶ) πού ἀναδημοσίευσα ἀπὸ τὸ ἰστολόγιο ΣΧΟΛΙΑΣΤΕΣ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ, ἀναφερόταν σὲ θέσεις τοῦ δημοσιογράφου κ. Τέλλογλου στὴν ἰστοσελίδα www.protagon.gr , οἱ ὁποῖες ἀργότερα ἀφαιρέθηκαν ἀπὸ τὸν κ. Σταῦρο Θεοδωράκη (τὸ πιθανότερο σὲ συνεννόηση μὲ τὸν κ.Τέλλογλου). Δὲν ξέρω ἂν ἡ συγκεκριμένη ἰστοσελίδα τῶν Πρωταγωνιστῶν ἔχει κανόνα νὰ παρεμβαίνει μὲ ἀνάλογο τρόπο καὶ στὰ σχόλια τῶν ἀναγνωστῶν, σὲ μένα ὅμως παρουσιάστηκε χθὲς λογοκρισία καραμπινάτη, κάνοντας τὴν «διαφορετικότητα» σκέψης, τῆς ὁποίας ὑπεραμύνονται στὸ πρωτοσέλιδο τοῦ www.protagon.gr , στὴν κυριολεξία κενὸ γράμμα.

Μὲ ἀφορμὴ τὸ ἄρθρο τῆς κ. Βαγιάνη http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=70&smid=382&ArticleID=3225&reftab=37&t=Ένας-από-μας , σχετικὰ μὲ τὴν δολοφονία τοῦ Σωκράτη Γκιόλια, ἔγραψα χθὲς ἕνα σχόλιο ἀκολουθώντας ὅλα τὰ προβλεπόμενα βήματα τῆς ἱστοσελίδας. Σὰν ἀπάντηση ἔλαβα ἕνα μήνυμα εὐχαρίστησης, μαζὶ μὲ τὴν ἐπισήμανση πώς θὰ δημοσιευόταν μετὰ τὴν ἔγκριση τοῦ διαχειριστοῦ. Ἀργότερα παρατήρησα ὅτι ἐνεκρίθη πρὸς δημοσίευση ἄλλο σχόλιο, στὶς 1. 24 μ.μ. Ἀντίθετα τὸ δικό μου σχόλιο τὸ ὁποῖο ἔδωσα νωρίτερα, γύρω στὴ 1.00 τὸ μεσημέρι, μὲ τίτλο ΤΖΑΜΠΑ ΜΑΓΚΙΑ κ.ΒΑΓΙΑΝΝΗ, δὲν εἶχε δημοσιευθεῖ. Οὔτε ὕβρεις περιεῖχε (προκαλῶ τὸ www.protagon.gr νὰ τὸ δημοσιεύσει ὥστε νὰ τὸ δοῦν καί νά κρίνουν ὅλοι οἱ ἀναγνῶστες) , φαίνεται ὅμως δὲν ἀντέχουν τὴν κριτικὴ καὶ τὴν ἀντίθετη ἄποψη. Σουφρῶσαν μὲ τὸ ἔτσι θέλω τὸ e-mail μου, ἀφοῦ μόνο μὲ αὐτὸ τὸν ὅρο δέχεται ἡ ἰστοσελίδα τους τὰ σχόλια ἀναγνωστῶν. Ἀκολούθησε μὴ δημοσίευση νέου σχολίου διαμαρτυρίας μου, γύρω στὶς 7.30 μ.μ., μὲ τὸ ὁποῖο ζητοῦσα κάποιες ἐξηγήσεις, ὡς ἑξῆς: 

Ἐργολάβοι συνειδήσεων (2) - Ἀπό τόν Αὐριανισμό στόν Ἀλαφουζισμό

ἀναδημοσίευση ἀπό τό ἱστολόγιο Σχολιαστές χωρίς σύνορα ( Ἀπό τόν Αὐριανισμό στόν Άλαφουζισμό)


Συνώνυμο τῆς διαπλεκόμενης δημοσιογραφίας ὡς φαινόμενο σὲ αὐτὸν τὸν τόπο ὑπῆρξε γιὰ δεκαετίες ὁ «Αὐριανισμός». Στὴν πραγματικότητα, ἡ λέξη αὐτὴ ἀδικεῖ τοὺς ἐπαγγελματίες τῆς διαπλοκῆς καὶ τοὺς ὁμίλους ποὺ πέτυχαν νὰ ἀνεβάσουν καὶ νὰ ρίξουν κυβερνήσεις, ἀπὸ τὸν ΔΟΛ ἕως τὸν ὅμιλο Ἀλαφούζου. Κουρῆς ἐναντίον (οἰκογένειας) Ἀλαφούζου: ὁ «ἄξεστος μπακάλης» ἐναντίον τοῦ «εὐγενοῦς πλοιοκτήτη», ἡ «κατακίτρινη Αὐριανὴ» ἐναντίον τῆς «πολυφωνικῆς Καθημερινῆς», τὸ «φασιστοκάναλο Alter» ἐναντίον τοῦ «οἰκολογικοῦ Σκάι». Μήπως δὲν εἶναι ἔτσι τὰ πράγματα; Μήπως ἔχουμε νὰ κάνουμε μὲ τὸν ἀπατεώνα τῶν εἰκονικῶν τιμολογίων ἐναντίον τοῦ χρηματοδότη πρωθυπουργῶν, τὸ φερέφωνο τοῦ πελάτη ἐναντίον τοῦ φερέφωνου τοῦ ἐφοπλιστικοῦ λόμπι, τὸν κατὰ συρροὴν συκοφάντη ἐναντίον τοῦ… κατὰ συρροὴν συκοφάντη; Μήπως πρόκειται γιὰ τὶς δύο ὄψεις τοῦ ἴδιου νομίσματος, πού ὅμως ὅταν ἀναφερόμαστε σὲ ἕναν πανίσχυρο ὅμιλο τῶν ΜΜΕ μὲ ἱστορικὸ ὄνομα τότε τὰ πράγματα εἶναι ἀπείρως χειρότερα; Μήπως ὁ ἐμετικὸς Αὐριανισμὸς ὠχριᾶ μπροστὰ στὸν ἀηδιαστικὸ Ἀλαφουζισμό; 

Ἐργολάβοι συνειδήσεων (1)

Ἀπό τό ἱστολόγιο Σχολιαστές χωρίς σύνορα - Ὁ βρώμικος ρόλος τῶν ΜΜΕ στή δημιουργία "πραγματικότητας".


Πρὶν μερικὲς ἡμέρες, στὴν ἐξεταστικὴ ἐπιτροπὴ γιὰ τὸ σκάνδαλο Siemens, μάθαμε ὅλοι μὲ γλαφυρὸ τρόπο, αὐτὸ ποὺ χρόνια ὑποπτευόμασταν: ὅτι ἡ ἐνημέρωσή μας ἀποτελεῖ προϊὸν ἐμπορικῶν συμφωνιῶν. Πιὸ συγκεκριμένα, ὁ πρόεδρος καὶ διευθύνων σύμβουλος τῆς ἑταιρείας Civitas, Γιῶργος Φλέσσας, πειθαναγκάστηκε νὰ ὁμολογήσει -ἔστω καὶ μέσα ἀπὸ τὰ δόντια του- ὅτι ἡ ἑταιρεία του πληρωνόταν γιὰ νὰ «βοηθᾶ» μέσω τοῦ δημοσιογραφικοῦ κλάδου στὴ δημιουργία καλῆς εἰκόνας τόσο τῆς Siemens τὸν καιρὸ ποὺ ξέσπασε τὸ σκάνδαλο, ὅσο ὅμως καὶ τοῦ ΔΝΤ τὶς ἑβδομάδες ποὺ διαμορφωνόταν τὸ μνημόνιο (πρὶν γίνει νόμος τοῦ κράτους).
Τὸ κόλπο τῆς κατευθυνόμενης ἐνημέρωσης εἶναι χρόνια δοκιμασμένο στὴν «ἐλεύθερη» Δύση καὶ -ὡς συνήθως- χονδροειδέστατα ἀντιγραμμένο στὴν ἡμέτερη Ἀνατολή. Κι ὅμως, παρόλο ποὺ ἑπτὰ στοὺς δέκα Ἕλληνες δὲν ἐμπιστεύονται τὰ καθεστωτικὰ ΜΜΕ (τηλεόραση καὶ ἐφημερίδες), αὐτὰ συνεχίζουν νὰ κατασκευάζουν ἀναπόδραστες πραγματικότητες. 

Ὅλη ἡ Ἑλλάδα μιά ΑΓΡΟΓΗ...

Ἕνας ἀπὸ τοὺς θεμέλιους λίθους τῆς σύγχρονης ρητορείας-προπαγάνδας, εἶναι ἡ ταύτιση τῆς δημοκρατίας μὲ τὸν κοινοβουλευτισμό. Ὁ κοινοβουλευτισμός, τὸ πολιτικὸ δηλαδὴ σύστημα διακυβέρνησης κατὰ τὸ ὁποῖον μέσῳ ἐκλογῶν ἐπιλέγονται ἀντιπρόσωποι τοῦ λαοῦ, δὲν εἶναι δημοκρατία. Ὅταν ταυτίζεται μὲ τὴν δημοκρατία νοθεύεται τὸ νόημά της. Σύμφωνα μὲ τὸν Κορνήλιο Καστοριάδη πρόκειται περὶ τῆς θεμελιώδους ἀπάτης.

Ὅσοι θέλουν νὰ διασκεδάσουν τὶς ἐνδεχόμενες τύψεις τους γιὰ τὴν λαθροχειρία αὐτή, χρησιμοποιοῦν τὸν ὄρο «κοινοβουλευτικὴ δημοκρατία», θεωρώντας ἔτσι ὅτι ἡ δημοκρατικὴ οὐσία παραμένει, ἐνῷ ὁ ἐπιθετικὸς προσδιορισμὸς «κοινοβουλευτικὴ» ἐκφράζει τὶς ἱστορικὲς καὶ κοινωνικὲς συνθῆκες τῶν Νεώτερων Χρόνων. Συστηματικὰ ἀγνοεῖται ἡ ἰδιαιτερότης κοινωνιῶν ἐκτός της δυτικῆς εὐρωπαϊκῆς χερσονήσου, ὅπου στὴν συντριπτικὴ πλειονότητα ἔχει ἱστορικὰ ἀποδειχθεῖ ὅτι ὁ κοινοβουλευτισμὸς ἐπεβλήθη εἴτε μὲ τὴν βία ὡς κατάλοιπο ἀποικιοκρατίας καὶ ἐξάρτησης, εἴτε μὲ συστηματικὴ πολιτικὴ διάβρωση τῶν πολιτιστικῶν δομῶν. Ἡ μέ συγκεκριμένες μεθόδους ἐπιβολή τῆς «δημοκρατίας», ἀκόμα καί μέ βομβαρδισμούς ἤ ἐμπάργκο στις μέρες μας, εἶναι ἡ βασική αἰτία δυσλειτουργίας της καί ὄχι ἡ πολιτιστική ὑπανάπτυξη, ἀνωριμότητα ἤ διαφθορά τῶν ἐπί μέρους λαῶν. Καί τά θετικά στοιχεῖα της, πού ὑπάρχουν, εἶναι ἔτσι δύσκολο να ἀναδειχθοῦν. 

Πυρσός λαμπρός τοῦ ὑπερτάτου φαροδείκτου (Ὀκτάνα - Ἀνδρέας Ἐμπειρίκος)

Ἀηδιασμένοι, μπουχτισμένοι, μπερδεμένοι, σχεδὸν πισθάγκωνα δεμένοι, ἀπὸ τὰ ψέματα καὶ τὶς φενάκες τῆς φοβερῆς ἐτούτης ἐποχῆς, τρεῖς-τέσσερεις φίλοι μου καὶ ἐγώ, ὅλοι μας ναυτικοὶ ἐκ ναυτικῶν, ὅλοι μας θαλασσινοὶ ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων, ἀπόφασι πήραμε νὰ φύγουμε.
Ψάχναμε λοιπὸν στοὺς χάρτες, ψάχναμε στοὺς φαροδεῖκτες νὰ βροῦμε τὴν πορεία μας, ποιοὺς κάβους θ’ ἀπαντήσουμε, πόσα καὶ ποιὰ φανάρια καὶ ποιὰ τὰ δύσκολα σημεῖα τοῦ πόντου, πρὶν ξεκινήσουμε γιὰ τὸ ταξίδι μας, πρὶν ρίξουμε πέτρα πίσω μας, πρὶν βγοῦμε στ’ ἀνοιχτά, ἄπιστοι ὅλοι μας, μὰ ὅλοι γιὰ πίστι διψασμένοι - ὅσο μεσ' στὴν καρδιὰ τοῦ θέρους γιὰ τ’ οὐρανοῦ τὸν ὄμβρο ἡ πυρωμένη γῆ.
Βρισκόμαστε λοιπὸν στὸ σπίτι μου, σὲ ἀπόστασι μικρὴ ἀπ’ τὸ λιμάνι, καὶ ὅλη τὴν νύκτα ψάχναμε μὲ τὴν ψυχὴ στὰ χείλη, νὰ μάθουμε ἐκ τῶν προτέρων, μὲ χάρτες, μὲ διαβῆτες, μὲ φακοὺς ὅ,τι νομίζαμε ἀπαραίτητο (ἀκοῦστε, ἀκοῦστε ἂν εἶναι δυνατόν!), τὸν πλήρη ἐκ τῶν προτέρων προορισμό μας! 

Περί δημοσιογραφικῆς ἀλητείας...

Πολύ καλό ἄρθρο ἀπό τό παρακάτω ἱστολόγιο τῆς Κέρκυρας

http://listonplace.blogspot.com/2010/06/blog-post_3078.html

Τὰ ΜΜΕ καὶ οἱ δημοσιογράφοι βρῆκαν τὸν καινούργιο ἐχθρό. Τοὺς συνδικαλιστές. Καὶ σὲ ἑπόμενη φάση δὲν ἀποκλείεται νὰ βγάλουν στὸν ἀέρα τὰ κουμπούρια τους καὶ νὰ πυροβολοῦν κάθε ἀντίθετη ἄποψη ἢ δράση, ἀναλαμβάνοντας ἀπευθείας καὶ τὸ ρόλο τοῦ δήμιου, ἀφοῦ τὸ κράτος, κατὰ τὴ γνώμη τους, ὀλιγωρεῖ καὶ δὲν φυλακίζει ἐδῶ καὶ τώρα ὅσους τολμοῦν νὰ ἀπεργήσουν ἢ νὰ ἀμφισβητήσουν τοὺς νόμους.

Ἀπεργοῦμε...

http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=28/06/2010&id=177783 ( τοῦ Στάθη )

ΟΛΟΙ ΓΙΑ ΕΝΑΝ, ΕΝΑΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

* Γιὰ τὴν ἀξιοπρέπειά μας.
* Ἐπειδὴ εἴμαστε ἐλεύθεροι καὶ θέλουν νὰ μᾶς ξανακάνουν σκλάβους.
* Γιὰ τὴν τιμὴ τῶν γερόντων μας -αὐτῶν ποὺ ἔχτισαν αὐτὴ τὴ χώρα ἀπ' τὸν Πόλεμο κι ὕστερα- καὶ γιὰ τὸ μέλλον τῶν παιδιῶν μας.
* Ἀπεργοῦμε!
* Ἐπειδὴ μᾶς ἔκλεψαν.
* Καὶ διότι συνεχίζουν νὰ μᾶς κλέβουν.
* Καὶ ἐπειδὴ θὰ συνεχίσουν νὰ μᾶς κλέβουν.
* Ἐπειδὴ πῆγαν νὰ μᾶς φορτώσουν τὴν ἐνοχὴ κι ἐπειδὴ μᾶς διέσυραν διεθνῶς.
* Ἐπειδὴ μὲ τὸ Μνημόνιο ἐγκαθίδρυσαν τὴ Δικτατορία τῶν Τραπεζιτῶν καὶ τοῦ Διεθνοῦς Κεφαλαίου, ἐπειδὴ μὲ τὸ Μνημόνιο ἔθεσαν τὴ χώρα ὑπὸ τὴν Κατοχὴ ξένου Διευθυντηρίου, ἐπειδὴ μὲ τὸ Μνημόνιο ὑποθήκευσαν τὴν περιουσία τῆς χώρας κι ἐπειδὴ πλέον ἡ πατρίδα βρίσκεται σὲ κίνδυνο, ἀπεργοῦμε!
* Ἀπεργοῦμε
* Διότι χθὲς ἔσφαξαν τὶς συντάξεις, σήμερα σφάζουν καὶ παγώνουν τοὺς μισθούς, αὔριο θὰ μᾶς ζητήσουν κι ἄλλες (ἄνθρωπο)θυσίες.
* Ἀπεργοῦμε, διότι ἔχουν κάνει κοινωνικὸ πραξικόπημα.
* Ἐπειδὴ καταστρέφουν τὴ μητρότητα, ἐπειδὴ στεροῦν ἀπὸ τοὺς νέους καὶ τὶς νέες τὴν προοπτική τῆς προκοπῆς καὶ τῆς δημιουργίας οἰκογένειας.
* Ἐπειδὴ δὲν δίνουν δίφραγκο γιὰ τὴν Παιδεία τοῦ λαοῦ καὶ τὴν Ὑγεία. Ἀπεργοῦμε.
* Ἐπειδὴ κόβουν τὰ φτερὰ τῆς χώρας καὶ τὴν ὁδηγοῦν στὴν ὑπανάπτυξη καὶ τὴν ὑποτέλεια κι ἐπειδὴ μᾶς εἶπαν ψέματα. Ἀπεργοῦμε.
* Ἐπειδὴ συνεχίζουν νὰ μᾶς λένε ψέματα, ἐπειδὴ θὰ συνεχίσουν νὰ μᾶς ἐξαπατοῦν, ἐπειδὴ ἡ διαφθορά, ἡ σπατάλη καὶ ἡ διαπλοκὴ ἐξακολουθοῦν νὰ θεριεύουν.
* Γιὰ ὅλα αὐτά, καὶ τόσα ἄλλα, ποὺ ὁ καθένας μας ὡς πρόσωπο κι ὅλοι μαζὶ ὡς τάξεις ἔχουμε ὑποστεῖ ἀπ' αὐτὰ τὰ ἀνδρείκελα τῶν πλουσίων καὶ Δυνατῶν, ἀπεργοῦμε.
* ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ!
Γιὰ νὰ πάρουμε τὴ ζωή μας πίσω...

Οἱ νύχτες τοῦ Καμπούρια...(Μπόστ)

Μπόστ διαχρονικός καί ἰδιαίτερα ἐπίκαιρος. Από τήν ὀνομασία τοῦ κινηματογράφου ( Ὑ-βόννη), τούς ἴδιους καί ἀπαράλλαχτους, τότε καί τώρα, πρωταγωνιστές, πού προδίδουν μιά διαχρονική ἐνδογενῆ καχεξία τοῦ νεοελληνικοῦ "κρατιδίου", μέχρι τήν παρουσίαση τῶν "προσεχῶς" . Στό ταμεῖο ὁ Εὐρωπαῖος-Γερμαναρᾶς κόβει εἰσιτήρια ( κάνοντας κηδεία μέ ξένα κόλυβα), γιά τήν ταινία "Η ΚΟΙΝΗ ΑΓΟΡΑ" ( κατάλληλον για ὑποαναπτύκτους). Τά "προσεχῶς" συμπληρώνουν τήν σημερινή πραγματικότητα. Τό παραμικρό κομάτι τῆς εἰκόνας, ἡ κάθε φρασούλα ἀποτελοῦν ἐκπληκτικά ὑπονοούμενα, καί λειτουργοῦν σάν μεγενθυντικός φακός. Πιό χρήσιμα ἀπό χίλια βιβλία ἱστορίας καί ἄλλα τόσα κοινωνιολογίας μαζί. 

Κεφαλόποδα

Τὸ καλοκαιρινὸ φῶς διαπερνᾶ τὰ παράθυρα τῶν κενῶν αἰθουσῶν. Ἡ ὄψη τοῦ ἐξωτερικοῦ χώρου εἶναι πράσινη, οἱ ἐργάτες συντήρησης κτιρίων, μὲ τὰ ὁμοιόμορφα ροῦχα τους, ξεπερνοῦν ἀριθμητικά τους ἐναπομείναντες φοιτητές. Σ’αὐτὴ τὴν ἀπέραντη σιγὴ τὰ ζωύφια ἐμπνέουν ταραχή, ἀλλὰ ἐπίσης καὶ ποικίλες ἄλλες σκέψεις, μερικὲς ἀπ’αὐτὲς ἀνατριχιαστικές, κυρίως ἐκεῖνες ποὺ ἔχουν νὰ κάνουν μὲ σκουλήκια, ἢ ἀκρίδες ποὺ περνοῦν ἀδρανεῖς τούς θερμοὺς μῆνες τραγουδώντας κι ἔπειτα ἀπειλητικὸς o χειμώνας φέρνει τὴν ἀνάγκη. Ἀπὸ τὴν ἄλλη ἡ ἐργατικότητα τῶν μυρμηγκιῶν, ἡ ἀργὴ καὶ ὑπολογισμένη κίνηση τοῦ σαλίγκαρου, οἱ πεταλοῦδες ποὺ σὰν περιπλανώμενες ἀνοιξιάτικες ἐλαφρὲς σκέψεις πετοῦν ἀπὸ θέμα σὲ θέμα. Πῶς προέκυψαν ὅλ’ αὐτά; Γιατί εἶναι τόσο ἀπαραίτητες οἱ βαρετὲς συνδέσεις τῆς ἀλεποῦς μὲ τὴν πανουργία, τῆς γάτας μὲ τὴν πονηριά, τοῦ σκύλου μὲ τὴν ἀφοσίωση, τῆς χελώνας μὲ τὴν ἀργοπορία, τοῦ ἀλόγου μὲ τὴν ὑπερηφάνια, τοῦ γάϊδαρου μὲ τὴν ὑπομονή; Ἀπὸ ποὺ προέρχεται ἡ καθολικότητα τῆς σημασίας αὐτῶν τῶν συνειρμῶν ἀνεξαρτήτως ὁμιλουμένης γλώσσας καὶ τῶν ἐπιπτώσεών της στὸν τρόπο ποῦ ἀντιλαμβανόμαστε τὸν κόσμο; Εἶναι μήπως γιὰ νὰ δοθεῖ ἡ δυνατότητα στὴ γλῶσσα νὰ περιγράψει κάτι γιὰ τὸ ὁποῖο ἡ προσδιοριστικὴ ἀκρίβεια τῶν λέξεων ὁποιουδήποτε λεξιλογίου εἶναι μικροῦ βεληνεκοῦς; Τὸ πιθανότερο, ἀφοῦ αὐτὸς εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς λόγους γιὰ τοὺς ὁποίους ἡ αἰχμηρότητα καὶ ἡ διορατικότητα τῶν περιγραφῶν τοῦ Ὅμηρου εἶναι ἀδύνατο νὰ βελτιωθεῖ. Ἀλλὰ ἐὰν εἶναι ἀλήθεια πὼς ἡ χρήση αὐτῶν τῶν συνειρμῶν ἐμπλουτίζει τὶς δυνατότητες τῆς γλώσσας καὶ βοηθᾶ στὴν ἀπόκτηση εὐρύτερης συνείδησης λαμβάνοντας ὑπόψη ὅλα αὐτὰ ποὺ εἶναι γνωστὰ γιὰ τὴν πραγματικότητα ποὺ μᾶς περιέχει, ἡ λαογραφία ἀδικεῖ κατάφορα τὰ κεφαλόποδα. Μονάχα μερικὲς ἄκομψες καὶ μᾶλλον παραπλανητικὲς ἀναφορὲς στὴ σουπιὰ καὶ τὸ χταπόδι.

Ἡ Ἑλλάς ὡς ἔννοια (2)

συνέχεια τῆς προηγούμενης ἀνάρτησης Ἡ Ἑλλάς ὡς ἔννοια(1) (σελ.365-377)

...Ἡ ἐλεεινὴ αὐτὴ ἰδεολογικὴ ἀθλιότης τοῦ ἑλλαδικοῦ χώρου, δὲν ὀφείλεται προφανῶς σὲ λόγους μειωμένης εὐφυΐας τῶν κατοίκων του (δὲν ὑπάρχουν ἄλλωστε κουτοὶ καὶ ἔξυπνοι λαοί). Εἶναι ἁπλῶς μιὰ κατάσταση κοινωνικῶς προσδιωρισμενη, λὸγῳ μὴ ὑπάρξεως βασικῆς ἐθνότητος στὸν ἑλλαδικὸν χῶρο. Καὶ ἐφκιάσθηκε ἔτσι ἐξ ἀρχῆς, γιὰ νὰ διατηρηθῆ κυρίως ἕνα εἰδικὸ νόημα στὴν λέξη «ἐπανάσταση» (τοῦ 1821). Διότι ἐπανάσταση, ὅπως εἴπαμε, σημαίνει καθεστωτικὴ ἀλλαγὴ μέσα σὲ ἕνα καὶ τὸ ἴδιο κράτος. Τὸ πρᾶγμα λοιπὸν ἀνακαλοῦσε παραστάσεις ἀντικαταστάσεως τῆς τουρκικῆς διοίκησης ἀπὸ μιὰ ἑλληνικὴ διοίκηση μέσα στὰ ἴδια ὅρια τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας, ἤ ἐν πάσῃ περιπτώσει ἐλαφρῶς ἀλλοιωμένα, τουλάχιστον ὅσον ἀφορᾶ στὴν μεσογειακὴ λεκάνη. Ἡ «ἐπανάσταση» δηλαδὴ παρέπεμπε στὴν «Μεγάλη Ἰδέα». Ἦταν ὅμως ὄντως ἑλληνικὴ ἡ Μεγάλη Ἰδέα; Ἡ Μεγάλη Ἰδέα δὲν μποροῦσε νὰ εἷναι ἑλληνικὴ γιὰ τὸν ἁπλούστατο λόγο, ὅτι εὐθὺς ὡς προσπάθησε ἡ πολιτικὴ τῶν μεγάλων δυνάμεων νὰ ἐπιβάλη τὸ χριστιανικὸ κράτος καὶ οἱ ξεσηκωθέντες ἄκουσαν περὶ «νόμων τῶν βυζαντινῶν αὐτοκρατόρων», ἀμέσως ξέσπασε ὁ ἐμφύλιος πόλεμος πού κράτησε πάνω ἀπὸ δέκα χρόνια (ἐπισήμως- ἀνεπισήμως συνεχίζεται ἀκόμη). Οἱ ξεσηκωθέντες, δηλαδή, δὲν ἐξεσηκώθηκαν μὲ κάποιο ὅραμα ἐπανασυστάσεως τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας, γιὰ τὸν ἁπλούστατο λόγο ὅτι ἦταν Ἀρβανίτες καὶ δὲν εἶχαν προγόνους των τοὺς βυζαντινοὺς αὐτοκράτορες. Ἦσαν οἱ ἄνθρωποι πολιτιστικῶς Ἕλληνες, ἄλλα ὄχι κατ' ἀνάγκην βυζαντινοί. Ἡ ἑλληνικὴ πολιτιστική τους σχέση ἦταν μὲ τὴν Βενετία καὶ τὴν νότια Ἰταλία, δηλαδὴ μὲ τὸν λεγόμενο «λατινελληνισμὸ» πού περιγράψαμε στὴν ἀρχή. Αὐτὸ φαίνεται καὶ ἀπὸ τὸν τρόπο ἀσχολίας τους μὲ τὰ ἑλληνικὰ γράμματα. Μὲ τοὺς ἀρχαίους Ἕλληνες ἀσχολοῦνται καὶ ὄχι μὲ βυζαντινὰ τροπάρια. Μέχρι σήμερα δὲν βρέθηκε κανένα συγκεκριμένο καὶ ἱστορικῶς βιώσιμο σχέδιο τῆς Μεγάλης Ἰδέας, ἕνα σχέδιο δηλαδὴ πού ἔπρεπε νὰ ὕπαρχη, ἂν ὄντως ἀποτελοῦσε πολιτικὴ πρόθεση. Μέσα στὶς μυθολογικὲς παραστάσεις τοῦ λαοῦ, ἡ Μεγάλη Ἰδέα δὲν ἦταν τίποτε περισσότερο ἀπὸ τὸ «πάλι μὲ χρόνια μὲ καιροὺς» ὅταν λιγοστέψουν οἱ ἁμαρτίες. Βασικὰ ὅλοι ἦσαν εὐχαριστημένοι μὲ τὴν ὀθωμανικὴ διοίκηση, ὅλοι κύτταζαν τὶς δουλειὲς των πού πήγαιναν πολὺ καλὰ καί, ὅπως παρατηρεῖ ὁ Iorga, κάθε ἄλλο παρὰ κάποια Μεγάλη Ἰδέα τοὺς ἐνδιέφερε, ἀποφεύγοντας κι' αὐτὰ τὰ μεγάλα κρατικὰ ἀξιώματα. Ὅταν ὑπάρχουν ἄλλωστε ἕλληνες τραπεζίτες στὴν Κων/πολη πού δανείζουν τὸν σουλτάνο, γιατί νὰ θέλουν νὰ τὸν καταργήσουν; 

Ἡ Ἑλλάς ὡς ἔννοια (1)

Σὲ προηγούμενες ἀναρτήσεις προσπάθησα μὲ μερικὰ ἀποσπάσματα ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Γεράσιμου Κακλαμάνη «ΤΟ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ» ΖΗΤΗΜΑ ΣΗΜΕΡΑ, νὰ δώσω μία εἰκόνα γύρω ἀπὸ τὴν πολιτικὴ τῆς Εὐρώπης σὲ σχέση μὲ τὸν λειτουργικά αὐτάρκη καί ἑνιαῖο πολιτιστικά χῶρο τῆς Ἀνατολικῆς Μεσογείου, ὅταν ἀποτελοῦσε ἐπικράτεια τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας. Σὲ δύο ἀναρτήσεις – αὐτὴ καὶ τὴν ἑπόμενη- μὲ τίτλο «Η ΕΛΛΑΣ ΩΣ ΕΝΝΟΙΑ» παρουσιάζονται ὁ ρόλος τοῦ κράτους «ΕΛΛΑΣ» ποὺ ἵδρυσαν οἱ Μεγάλες Δυνάμεις τῆς τότε ἐποχῆς, οἱ συνθῆκες καὶ οἱ σχεδιασμοὶ κάτω ἀπὸ τοὺς ὁποίους δημιουργήθηκε. Σὲ μεγάλο βαθμὸ ἡ τωρινὴ τραγελαφικὴ κατάσταση τῆς χώρας μας ὀφείλεται σὲ ἱστορικὰ δεδομένα ποὺ ἄλλα λήφθηκαν ὑπ’ ὄψιν καὶ ἄλλα σκοπίμως παραλήφθηκαν. Τὰ σημερινὰ προβλήματα δὲν εἶναι ἄσχετα μὲ τὶς παλιὲς καταστάσεις, ἡ δικιά μας εὐθύνη ὑπαρκτὴ καὶ ἀναμφισβήτητη, κυρίως στὸν βαθμὸ ποὺ ἀρνούμαστε νὰ γυρίσουμε τὸ κεφάλι πρὸς τὰ πίσω, νὰ ψάξουμε τὰ πράγματα ἀπὸ τὴν ἀρχή, προτιμώντας νὰ καταπίνουμε ψέμματα καὶ τὸ κουτόχορτο ποὺ μᾶς προσφέρεται ( με το ἀζημίωτο), μασημένο. Ὅταν ἡ αὐτογνωσία τοῦ λαοῦ εἶναι κάτω τοῦ μηδενός, ἡ ἀξιοπρέπεια του εἶναι ἀνύπαρκτη, ἄγεται και φέρεται ἀπό τόν κάθε ὑπερόπτη σκερβελέ, τό ἕνα χέρι του καταλήγει τεντωμένο ζητιανεύοντας, ἐνῶ μὲ τὸ ἄλλο αὐτομαστιγώνεται. Προσοχὴ στοὺς καθαρῶς «ἐθνικὰ» σκεπτόμενους ὑποτιμῶντας ἤ ἀδιαφορώντας γιά τά κοινωνικά ζητήματα, προσοχὴ καὶ στοὺς «ἐκσυγχρονιστές», «διαχειριστὲς» καὶ λάτρεις τῆς «προόδου». Ἀλληλοσυμπληρώνονται.
Θὰ κλείσω αὐτὴ τὴν εἰσαγωγὴ βάζοντας κάποιους συνδέσμους ἀπό παλιότερες ἀναρτήσεις, σχετικοὺς μὲ τὸ θέμα. Ὁ ὑπέροχος Περικλῆς Γιαννόπουλος –πού κάποιοι ἀνεγκέφαλοι «προοδευτικοί» ἀδυνατοῦν νά κατανοήσουν καί σέ ἀγαστή ὁμοψυχία μέ τούς ὑποστηρικτές τῆς καθαρότητας τῆς φυλῆς τόν χαρακτηρίζουν ἐθνικιστή,- μέ τήν φράση του ΕΛΛΑΔΙΚΟΝ ΕΛΩΔΕΣ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ πρίν ἀπό ἑκατό χρόνια συνόψισε θαυμάσια τά χαρακτηριστικά ἑνός "κράτους" πού ἔχει μέχρι σήμερα ἀποδειχθεῖ ὁ μεγαλύτερος ἐχθρός τοῦ ἑλληνισμοῦ ὠς πολιτισμοῦ.

Δυτική Εὐρώπη, ἀποικίες καί ἀνατολική Μεσόγειος (1)

Δυτική Εὐρώπη, ἀποικίες καί ἀνατολική Μεσόγειος (2)

Δημήτρης Δημητριάδης ( Ἑμεῖς καί οἱ Ἕλληνες, Πεθαίνω σά χώρα)

Περικλῆς Γιαννόπουλος


Ἡ Ἑλλάς ὡς ἔννοια ( Γεράσιμος Κακλαμάνης -ΤΟ "ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΝ ΖΗΤΗΜΑ" ΣΗΜΕΡΑ σελ. 353-364)

Χρῆστος Βακαλόπουλος ( 1956-1993) - Κωστῆς Παπαγιώργης

Τό παρακάτω κείμενο βρίσκεται στο βιβλίο τοῦ Κωστῆ Παπαγιώργη «Γειά σου Ἀσημάκη», γραμμένο στήν μνήμη τοῦ Χρήστου Βακαλόπουλου. (Ἡ ἐπιλογή τῶν τονισμένων γραμμάτων δικιά μου).

...Μπεκιάρηδες οἱ πιό πολλοί, χωρίς δουλειά καί τακτικά λεφτά, χωρίς σπίτι – πάνω ἀπ’ ὅλα – ὅπου βράζει κατσαρόλα καθημερινά καί ἔχεις τήν ἄνεση νά καλέσεις δυό φίλους τό βράδυ, χωρίς παιδιά καί μόνιμη γυναίκα, εἶναι ἑπόμενο ἐπί χρόνια νά συναντιόμαστε σέ ταβέρνες, καφενεῖα, μπάρ καί νυχτερινά κέντρα. Αὐτή ἡ ἀνοικοκύρευτη ζωή, πρώτη ὕλη γιά μυθιστόρημα τῆς πεντάρας, τραγούδι μέ ἐνοχλητικές ρίμες ἤ ἕνα δικαιολογημένο ἀϊ σιχτίρ, ἀξίζει τέλος πάντων ὅτι ἀξίζει. Ἄσχετο μέ τό τί μολογάει τό ἀστυνομικό δελτίο καί ἡ ἱστορία τῆς μελαγχολίας, ἡ μαγκουφιά καί τό ἐκ πεποιθήσεως ἐργενιλίκι ἔχουν τροφοδοτήσει τά ἐρωτικά καί τά καλλιτεχνικά χρονικά μέ σπάνια δῶρα. 

Von Klausewitz

Τό παρακάτω κείμενο τό πήραμε ἀπό τό ἱστολόγιο Sic transit mundi gloria τοῦ ArTaXiA , τόν ὁποῖο καί εὐχαριστοῦμε.

Εἶναι θλιβερὸ τὸ πὼς ἡ ἀνθρώπινη ψυχὴ μαραζώνει ἔπειτα ἀπὸ μία μικρὴ ἀλλὰ παρατεταμένη ἔκθεση στὴν ἀπόγνωση. Ὅπου κι ἂν στρέψω τὸ κεφάλι μου, κατήφεια καὶ παραίτηση. Ἂν τὸ καθημερινὸ ἄκουσμα τῶν ἔντεχνα ἐνορχηστρωμένων δελτίων εἰδήσεων ἐπὶ ἔξι μόλις μῆνες κατάφερε νὰ ἀποδιώξει κάθε ψῆγμα χαρᾶς, ἐλπίδας καὶ γαλήνης ἀπὸ τὶς ψυχὲς τῶν Ἑλλήνων, τότε ἀναρωτιέμαι τί ἀποτέλεσμα θὰ εἶχε ἕνα ὀλέθριο γεγονός, ἂς ποῦμε ἕνας πόλεμος, μία γενικὴ στράτευση, ἢ ἕνας βαρὺς καὶ γενικευμένος λοιμός.

Νεοναζιστικές καί σιωνιστικές έπιχειρήσεις

Πρὶν ἀπὸ 2 χρόνια οἱ φυλακισμένοι Παλαιστίνιοι στὴν λωρίδα τῆς Γάζας πλήρωσαν τό λουτρό αἵματος πού πραγματοποίησε τό κράτος-δολοφόνος, ὁ χωροφύλακας τῶν δυτικῶν συμφερόντων στήν Ἀνατολική Μεσόγειο. Προχθὲς τὰ δολοφονημένα θύματα δὲν ἦταν Παλαιστίνιοι ἀλλά πολίτες ἄλλων χωρῶν. Οἱ δολοφονίες ἔγιναν σὲ διεθνῆ χωρικὰ ὕδατα. Ἡ εἰσβολὴ τῶν Ἰσραηλινῶν κομμάντος στὰ πλοῖα τῆς ἀποστολῆς ἔγινε στὰ διεθνῆ χωρικὰ ὕδατα, κατὰ παράβαση τῶν διεθνῶν κανόνων. Μέ τίνων τίς πλάτες; Ἡ ἐπίσημη ἰσραηλινὴ "ἐνημέρωση" ἰσχυρίζεται ὅτι οἱ στρατιῶτες ἀντέδρασαν λόγω τῆς ἐπίθεσης ποὺ δέχθηκαν ἀπὸ τοὺς ἐπιβαίνοντες στὰ πλοῖα. Ἀκόμα μᾶς λένε ὅτι οἱ ἐπιβαίνοντες εἶχαν σχέση μὲ τὴν Χαμάς ( τὴν νόμιμη Παλαιστινιακὴ κυβέρνηση, μὴν ξεχνιόμαστε). Καθαρίστε τους λοιπὸν ἀφοῦ οἱ πολίτες ἐπιτέθηκαν στὰ οὐρανοκατέβατα κομμάντα μέσα στὸ ἴδιο τους τὸ πλοῖο, ἐντὸς τῶν διεθνῶν χωρικῶν ὑδάτων. Ἀνάλογη προπαγανδιστικὴ φρασεολογία χρησιμοποιοῦσαν οἱ Ἀμερικάνοι γιὰ τοὺς Βορειοβιετναμέζους, οἱ ὁποῖοι πραγματοποιοῦσαν ἐπιθέσεις ἐντός τῆς ἴδιας τῆς χώρας τους ἐναντίον τῶν Ἀμερικανῶν εἰσβολέων. Ἡ παλιὰ καλὴ καὶ δοκιμασμένη προπαγανδιστικὴ συνταγὴ ποὺ ἀντέχει. Αὐτὴ τὴν φορὰ τὸ Ἰσραὴλ προχώρησε ἕνα βῆμα παραπέρα ἀπὸ τὶς τρομοκρατικὲς καί δολοφονικές χρόνιες πρακτικές του ἐναντίον τῶν Παλαιστινίων. Μία προωθημένη ἐκδοχὴ τῆς δολοφονίας τῆς Rachel Corrie στὶς 16/3/2003. Δολοφόνησε ἐν ψυχρῷ ἄοπλους πολίτες ποὺ δὲν ἐμπλέκονται στὴν ἰσραηλινοπαλαιστινιακὴ διένεξη. Μέσα σὲ διεθνῆ ὕδατα. Ἄνθρωποι πού ἐπέβαιναν στά πλοῖα κρατοῦνται παράνομα στίς ἰσραηλινές φυλακές, εἶναι δέ ἄγνωστο κάτω ἀπό ποιές συνθῆκες καί πότε θα ἀπελευθερωθοῦν.( Νά σώσουμε τους ὁμήρους - Γ.Δελαστίκ 

Ἐνέσεις γιά ἄτολμους νέους

Τό παρακάτω κείμενο γράφτηκε πρίν πολλά χρόνια, περίπου 20, ἀπό τόν Βασίλη Ραφαηλίδη, μέ ἀφορμή τήν ταινία τοῦ Πῆτερ Γουέϊρ Ὁ κύκλος τῶν χαμένων ποιητῶν


Ἡ συντηρητικὴ στὴν πλειοψηφία της βρετανικὴ Βουλή, μ’ἕνα ἐντελῶς ἀπροσδόκητο μήνυμα χαιρέτισε τὴν ταινία τοῦ Πῆτερ Γουέϊρ Ὁ κύκλος τῶν χαμένων ποιητῶν καὶ κάλεσε ὅλους τους γονεῖς, τοὺς δασκάλους καὶ τοὺς μαθητὲς νὰ τὴ δοῦν καὶ νὰ βγάλουν τὰ συμπεράσματά τους. Πῶς ἔγινε, λοιπόν, καὶ ἐνδιαφέρθηκε ξαφνικὰ γιὰ τὴν τέχνη ἡ ἀρχαιότερη Βουλὴ τοῦ πλανήτη μας;

Σίγουρα δὲν εἶναι τὸ αἰσθητικὸ γεγονὸς αὐτὸ ποὺ παρακίνησε τοὺς ἄγγλους βουλευτὲς νὰ πάρουν μία τόσο κατηγορηματικὴ θέση ὑπὲρ μίας ἀμερικάνικης ταινίας, γυρισμένης ἀπὸ αὐστραλὸ σκηνοθέτη. Παρὰ τὸ γεγονός, πὼς ἡ ἐπέμβαση καθ’ ἐαυτὴ εἶναι πολὺ θετική, πρέπει νὰ μᾶς βάλει σὲ σκέψη: πῶς γίνεται καὶ ὁμονοοῦν οἱ συντηρητικοὶ καὶ οἱ προοδευτικοὶ ἄγγλοι βουλευτὲς πάνω σ’ ἕνα αἰσθητικὸ πρόβλημα; 

Τό εὐρωπαϊκό χάος

http://konstantakopoulos.blogspot.com/2010/05/blog-post_26.html
Ἀπό τό ἐλληνικό στό εὐρωπαϊκό χάος - ἄρνηση προστατευτισμοῦ, καταστροφική λιτότητα, ἀδυναμία ρύθμισης ( Δ.Κωνσταντακόπουλος)

Σὲ “χαοτικὴ περιδίνιση”, ἐξ ὁρισμοῦ ἀπρόβλεπτης κατάληξης, μοιάζει νὰ εἰσέρχεται ἡ ΕE, ἔχοντας καθυστερήσει στὴν ἀντιμετώπιση τοῦ ἑλληνικοῦ ζητήματος ἀρκετὰ γιὰ νὰ ἀναδειχθοῦν στὴν ἐπιφάνεια καὶ νὰ “σκάσουν” οἱ πολλὲς ἀντιφάσεις της. Ἡ Ἑλλάδα ἔπαιξε περίπου ρόλο ποὺ παίζουν οἱ ἑλκυστὲς καταστροφῆς στὴ μαθηματικὴ θεωρία τοῦ Χάους. Ἂν ὅμως δὲν βρεθεῖ σημεῖο σταθεροποίησης στὴν περιδίνιση τῆς ΕΕ, ρόλο τοῦ ἑλκυστῆ καταστροφῆς θὰ ἀναλάβει ἡ Ἕνωση καὶ ἡ κρίση θὰ μεταφερθεῖ στὸ ὑπέρτερο ἐπίπεδο, τῆς παγκόσμιας οἰκονομίας καὶ παγκοσμιοποίησης. Στὸ χειρότερο σενάριο, ἡ σύγκρουση διεθνῶν τραπεζῶν καὶ ΕΕ, ἐξαιτίας τοῦ ἄναρχου τρόπου ποὺ τὴν χειρίζονται οἱ Εὐρωπαῖοι, μπορεῖ νὰ ἔχει μοιραῖες συνέπειες γιὰ εὐρὼ-ΕΕ. 

Γρηγόρης Λαμπράκης ( 1912-1963)

Στὶς 21 Ἀπριλίου 1963 ὁρίζεται νὰ πραγματοποιηθεῖ ἡ πρώτη πορεία εἰρήνης μὲ ἀφετηρία τὸν τύμβο τοῦ Μαραθώνα καὶ τερματισμὸ στὴν Πνύκα. Πρωτεργάτες τῆς ἐκδήλωσης ἡ Ἑλληνικὴ Ἐπιτροπὴ γιὰ τὴν Διεθνῆ Ὕφεση καὶ Εἰρήνη ( Ε.Ε.Δ.Υ.Ε.) , ὁ Σύνδεσμος Μπέρτραν Ράσσελ. Ἡ κυβέρνηση τῆς Ε.Ρ.Ἐ τὴν ἀπαγορεύει, ὀξύνοντας τὸ ἤδη τεταμένο πολιτικὸ κλίμα ἐν μέσω τοῦ Ἀνενδότου ποὺ διεξάγει ἡ Ε.Κ. μὲ ἀφορμὴ τὶς ἐκλογὲς βίας καὶ νοθείας τοῦ 1961, καὶ τῶν κινητοποιήσεων τῆς Ἀριστερᾶς σὲ Ἑλλάδα καὶ ἐξωτερικὸ γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῶν πολιτικῶν κρατουμένων. Παράλληλα ἡ ἀστυνομία καὶ ἡ χωροφυλακὴ βγάζουν ἀνακοινώσεις ἀπαγόρευσης τῶν συγκεντρώσεων σὲ ἀνοιχτοὺς χώρους. Τὸ προηγούμενο βράδυ ἀστυνομικὲς δυνάμεις, συνεπικουρούμενες ἀπὸ παρακρατικὲς ὁμάδες μπλοκάρουν τὴν περιοχὴ ἀπὸ τὸ Γηροκομεῖο ἕως τὸν Τύμβο. Λεωφορεῖα καὶ πούλμαν μὲ προορισμὸ τὸν Μαραθώνα ἐμποδίζονται, οἱ ἰδιοκτῆτες τοὺς ἀκυρώνουν τὶς συμφωνίες μεταφορᾶς. Γίνεται συστηματικὸς ἔλεγχος ταυτοτήτων, σωματικὲς ἔρευνες σὲ ἐκδρομεῖς. Πέρα ἀπὸ τὸν Σταυρὸ δὲν προχωράει κανείς. Στὸν Μαραθώνα, ναῦτες τοῦ Λιμενικοῦ φρουροῦν τὴν παραλία, διὰ τὸν κίνδυνον ἀποβάσεως.

Ὁ βουλευτὴς τῆς ΕΔΑ Γρηγόρης Λαμπράκης, ξεκινώντας χαράματα περνάει τὰ μπλόκα ἐπικαλούμενος τὴν βουλευτική του ἰδιότητα. Σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ μπλόκα οἱ χωροφύλακες ὑποχρεώνουν τοὺς συνεπιβάτες του νὰ κατέβουν, καὶ συνεχίζει μόνος του. Φτάνει στὸν Τύμβο ὑπὸ βροχή, ἀνεβαίνει, ξεδιπλώνει τὸ πανὸ καὶ ἀρχίζει τὴν πορεία πρὸς τὴν Ἀθήνα. Ἐν μέσῳ προκλήσεων, ὕβρεων καὶ προπηλακισμῶν ἀπὸ συγκεντρωμένους χωροφύλακες καὶ παρακρατικοὺς φτάνει στὸν τάφο τῶν ἐκτελεσθέντων ἀπὸ τοὺς Γερμανοὺς στὸ Πικέρμι, ὅπου προσπαθεῖ νὰ καταθέση λουλούδια. Τὰ τσαλαπατοῦν. Ἐν συνεχείᾳ, μὴ ὑπακούοντας στὶς ἀπειλὲς τῶν ἀστυνομικῶν γιὰ νὰ σταματήσει τὴν πορεία, συλλαμβάνεται γύρω στὶς 10.30 τὸ πρωί, ἀπὸ 30 ἄτομα, μὲ καμιόνι ἀπάγεται κανονικὰ καὶ ἐν τέλει ἀφήνεται ἐλεύθερος στὴν Νέα Ἰωνία μετὰ ἀπὸ περιπλάνηση 3,5 ὡρῶν. Στὸ τέρμα τῆς πορείας, στὴν Πνύκα γίνονται συλλήψεις μεταξὺ τῶν συγκεντρωμένων. Συνολικὰ ὁ ἀριθμὸς τῶν συλληφθέντων στὶς ἐπιχειρήσεις τῆς ἡμέρας ἔφτασε τοὺς 1100. Ἡ Ε.Κ. ἐπαναλαμβάνει τὴν θέση της, ὅτι θεωρεῖ τὴν πορεία γεγονὸς κωμικό, ὅτι τὴν ἀποδοκιμάζει, καὶ παράλληλα ἐπιρρίπτει εὐθύνες στὴν κυβέρνηση γιὰ τὴν ἀπαγόρευσή της, τὸ στρατοκρατικὸ περιβάλλον καὶ καταδικάζει τὴν σύλληψη τοῦ Λαμπράκη.